SF ZenRitZToNo จุดเริ่มต้นของจุดจบ

ข้อมูลเบื้องต้น

NOTE:: มาคุยกับไรเตอร์กันสักแปปนะคะ

ขอบคุณทุกคอมเม้นนคะ ที่เปนกำลังใจให้


เม้น โหวต กันด้วยน้า ไรเตอร์กำลังท้อแท้จิงๆ 


ใหม่ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ ใหม่ทำตามสัญญาแล้ว มาอัพตอนต่อให้แล้วค่ะ

^^

เนื้อเรื่อง

“ แล้วพี่จะถามผมทำไมล่ะฮะ...ฮึก...ยังไงพี่ก็ไปอยู่กับเค้าอยู่ดี...ฮึก... “ สะอื้นไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยได้เรียกร้องอะไรออกไป แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึก เพียงแต่เขายังอดทนเก็บมันเอาไว้ได้อยู่  แต่ถ้าเขาต้องเก็บมันต่อไปเรื่อยๆซักวันหนึ่งมันก็คงจะระเบิดออกมาซักวัน...

ทำไมหรอครับพี่โตโน่ คนอย่างริท มันเสียใจไม่เป็นใช่มั้ย ที่พี่ไปปลอบเธอคนนั้นพี่คิดว่าริทไม่เสียใจหรอ แต่ที่เสียใจที่สุดคือ พี่ลืมวันครบรอบ ที่เรา คบกันมา สอง ปี พี่ลืมมันได้ยังไง ฮึก ฮือ ร่างบางร้องไห้ จนหลับไป

แดดอรุณรุ่งส่องเข้ามาทางหน้าต่างเพื่อบอกว่า เข้าสู่เช้าวันใหม่แล้ว ร่างบางที่นอนร้องไห้รอคนรักอยู่บนโซฟา มองไปทางประตู ที่ไร้ร่องรอยการเปิดออก พี่โตโน่คงลืมมันจริง ๆ ซินะ เฮ้อ~~~ ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน มันคงถึงเวลาแล้วซินะ ที่เราจะต้องไปพี่โตโน่ไป เพราะในเมื่อเค้าก็บอกอยู่ว่า เค้าเลือกเกรซ แล้วเราจะไป สนใจทำไม ถึงร่างบางจะบอกตัวเองอย่างนั้น แต่ก็ไม่เคยทำใจได้ซักที

ร่างบางค่อยเดินลงจากโซฟา แล้วก็เดินไปเก็บของที่จัดเตรียมเพื่อฉลอง สอง ปี ร่างบางมองเค้กวานิลา ที่จัดเตรียมไว้ให้คนรัก พร้อมกับอาหารโปรดสารพัดของพี่โตโน่อย่างเศร้าๆ ไม่ว่าจะทำอะไรให้ไปเท่าไหร่ ก็เหมือนน้ำที่เต็มแก้ว ไม่เคยได้อะไรกลับคืนมาเลย เพราะยังไง พี่โน่ก็รักเกรซอยู่ดี

“rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr”

“ฮัลโหลครับพี่โน่”

(เมื่อคืนพี่ขอโทษที่ผิดนัดเรานะ ว่าแต่เรามีอะไรรึป่าว ถึงนัดพี่น่ะ)พี่ลืมมันจริง ๆ ซินะ

“พี่จำมันไม่ได้จริง ๆ หรอ ครับ วันครบรอบที่เราคบกันมา สองปี”ร่างบางเริ่มสะกดกั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่ไหว

(...)

“ฮึกฮืออออ พี่จำมันไม่ได้จริง ๆ ด้วย ฮึกๆ”ร่างบางสะอื้นฮัก สิ่งที่เค้าเก็บกดมาไว้หลายปี บัดนี้มันกำลังจะระเบิดขึ้นมา

 (...)

“ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด หรือดูแลพี่ไม่พอหรือไง ทำไมผมไม่เคยสำคัญสำหรับพี่เลย”

(...)

“แม้กระทั่งวันสำคัญ อย่างวันที่เราคบกัน พี่ก็ยังจำมันไม่ได้  พี่ยังเป็นห่วง ฮึก ๆ เกรซมากกว่า”

(พี่ขอโทษ)

“ฮึก ริทตัดสินใจแล้ว ริทจะปล่อยพี่ไป ไปกับคนที่พี่โตโน่รัก ไม่ต้องมาจมปลักกับคนอย่างผม ฮึก ฮือ”

(ริทพูดอะไรน่ะ)

“พี่ปล่อยริทไปเถอะครับ ริท ฮึก ปล่อยริท ไป ริท ฮึก ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว”

(ริท ริท ริท!!!!!!!)

จบแล้วซินะ ความรักของผม ฮึก ฮือ มันจบลงแล้วซินะ

“rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr”

“ริท เซนจะชวนริทไปกินไอติมกัน”

“ฮึก ๆ ฮือออ เซนน ริท ฮึก เลิก กับ พี่โตโน่แล้ว ฮึกก”

“ห๊า “

“เซน ริทเลิกกะพี่โตโน่แล้ว ฮึกฮือ เซนมาหาริทที่ห้องหน่อยได้มั้ย ฮึก ฮือออ”

“ได้ซิ แล้วชั้นจะรีบไป”

สิบห้านาทีต่อมา

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ริท เปิดประตูให้พี่เด๋วนี้นะ!!” ร่างสูง เคาะประตูอย่างบ้างคลั่งง

“พี่โน่มาหาริทอีกทำไม”

“ริท พี่ขอโทษ พี่ขอโทษที่จำวันสำคัญของเราสองคนไม่ได้พี่ขอโทษเรื่องเกรซ”

“ไม่ พี่ไม่ต้องขอโทษ พี่ไม่ได้เป็นคนผิด คนที่ผิดเป็นผมเองต่างหาก ผมเองที่ไม่เคยทำตัวเป็นคนสำคัญ เป็นคนรักที่ดีของพี่ได้เลย ผม ฮึกก ผิดเอง”

“ไม่นะ นายไม่ผิด ริท นายไม่ผิด เรา กลับมาคบกันแบบเดิมได้มั้ย”

“พี่โน่ ผมว่าพี่โน่อย่ามาเห็นแก่ตัวเลยดีกว่า พี่เคยรู้บ้างไหม ว่า ริท เค้าเจ็บปวดแค่ไหน เวลาที่พี่โทรมาแล้วอีกมือยังจับมืออีกคนอยู่ พี่คิดว่าริทไม่เจ็บหรอ ผมว่าพี่อย่าเป็นคนเห็นแก่ตัวอีกเลย ไปริทไปเถอะครับ ถ้าพี่รักผู้ชายคนนี้จริง ๆ “

“เซน นายมาเกี่ยวอะไรด้วย นี่มันเป็นเรื่องของพี่กับริทนะ”

“เกี่ยวซิ เกี่ยวมากด้วยพี่เคยรู้มั้ย ว่าผู้ชายตัวเล็กๆคนนี้เค้าทำอะไรให้พี่บ้าง พี่เคยรู้บ้างไหม ว่าใครคือคนที่เป็นห่วงพี่มากที่สุดเวาที่พี่ไม่สบาย ผู้ชายคนนี้ดูแลพี่จนล้มป่วยไปอีกคน พี่เคยรู้บ้างมั้ย”

“เซน พอเถอะ ฮึก ฮืออ”ร่างบางสะอื้นฮักก

“แล้วพี่รู้บ้างไหม ว่าริทต้องทุกข์ทรมานแค่ไหน เวลาที่พี่เดินออกไปคุยโทรศัพท์กับเกรซ พี่เคยรู้มั้ย”

“เซน พอเถอะ ริทขอร้อง”

“ผมขอร้องพี่เถอะ ปล่อยริทไป ปล่อยริทไปเถอะครับ ผมขอร้อง”

“พี่... ขอโทษ พี่มันคนเห็นแก่ตัว เซน พี่ฝากนายดูแลริทด้วย”

“ครับ ผมจะดูแลริทให้ดีที่สุด ผมสัญญา”

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^