เอเฟียรอส โรงเรียนแห่งเกียตริยศ

ลำดับตอนที่ #4 : PART 2 ::

PART 2 ::-------------------------------------------[50%]-----------------------------------------------------

            "เฮือก!"หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เหลื่อผุดพรายขึ้นตามใบหน้า     ฝันถึงวันนั้นอีกแล้ว เมื่อไหร่กัน... ที่เธอจะเลิกฝันถึงภาพเหล่านั้นเสียที         

            เมื่อเธอเรียกสติของเธอให้กลับคืนมาได้แล้ว เธอจึงลุกขึ้นเตรียมอาบน้ำอย่างปกติ แต่ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวเธอได้ก่อน

            "แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"ความทรงจำสุดท้ายคือตอนที่เธอก้าวขึ้นเกวียนของทาเบียส แล้วภาพทั้งหมดก็ดับวูบไป

            เดี๋ยวนะ... เกวียน...ทาเบียส...พาลเล่...โรงเรียน...เซเฟียรอส...นัดพบ!!!

            หญิงสาวรีบกระวีกระวาดลุกขึ้นก่อนรีบวิ่งไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ แล้วก้าวออกจากที่พักไป

            "อรุณสวัสดิ์ ลีอาห์ เวลล์" เสียงอันคุ้นหูดังขึ้นมาข้างตัวเธอ เมื่อเธอวิ่งออกมาจากที่พักได้สักพัก เมื่อเธอหันไปก็ต้องพบกับ...

            ทาเบียส!

            "อ...อรุณด์สวัสดิ์"เธอทักกลับมาอย่างงงๆ นึกสงสัยว่าอีกฝ่ายมาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร แต่อีกฝ่ายดูท่าจะไม่สนใจท่าทางของเธอเลย ได้แต่เอ่ยถามต่อด้วยน้ำเสียงเนิบๆ

            "คุณกำลังจะไปไหน?"

            "เซเฟียรอสไง ไหนว่าวันนี้มีนัดพบ?"เอ๊ะ หรือว่าเธอจำผิดวัน

            "แล้วคุณรู้วิธีไป?" เพียงประโยคเดียวของคนตรงหน้าถึงกับทำเธอค้างไป

            'เออ...แล้วเราจะไปยังไง?' ทาเบีนสถอนหายใจเหมือนปลงแก่ชีวิต ก่อนจะก้าวนำเธอไปทางเกวียนเล่มเล็กที่จอดอยู่ไม่ไกล

            หญิงสาวเดินตามอาจารย์หนุ่มขึ้นเกวียนไป ก่อนที่เกวียนเทียมอาชาสีขาวสง่าจะเริ่มแล่นไปเซเฟียรอส

            "แล้วเมื่อวาน... หนูกลับมาที่พักได้ยังไงหรอคะ? เอ่อ...คุณทาเบียส" ลีอาห์ถามขึ้นขณะอยู่บนเกวียน

            "เรียกทาเบียสเฉยๆเถอะ ความจริงฉันก็อายุมากกว่าเธอไม่กี่ปี" คำพูดนั้นทำให้ลีอาห์เบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อเห็นดังนั้น ทาเบียสจึงถอนหายใจก่อนจะอธิบายต่อ ฉันเข้าเรียนที่นี้ ตอนอายุสิบหก เรียนจบตอนสิบแปด แล้วมาเป็นครูตอนสิบเก้า

            คงไม่ต้องอธิบายว่าคำอธิบายเพิ่มเติมของทาเบียสนั้น ทำให้เธออึ้งกว่าเก่าหลายสิบเท่า

            พระเจ้า!เรียนจบภายในสองปี! จากที่ปกติต้องเรียนห้าปีน่ะนะ? อัจฉริยะหรือตัวประหลาดเนี่ย?

            "สำหรับคำถามแรกที่เธอถามว่าเธอกลับไปที่ที่พักเธอได้ยังไง เธอสลบไปหลังจากขึ้นมาบนเกวียน ฉันก็เลยพาเธอไปส่งที่ห้องเธอ"

            หญิงสาวพยักหน้าป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะสงสัยกับตัวเอง เพราะในเมื่อเธอไม่ใช่คนที่จะหมดแรงง่ายๆ แถมในวันนั้นยูเรน่าก็จัดการรักษาให้เธอไปแล้วอีก

            "ในเกวียนผมมีกำยานนิทราอยู่ มีผลทำให้คนที่ได้กลิ่นรู้สึกง่วง ก่อนจะสลบไป    ลีอาห์พยักหน้ารับอีกรอบ

            แล่นไปได้สักพักเกวียนก็หยุดลงที่เดิม หน้าโรงเรียนเซเฟียรอส...
            ทาเบียส ก้าวลงเกวียนไปก่อน แล้วพยุงเธอลงมาเช่นเคย ทั้งคู่เดินไปทางเดิมที่มาเมื่อวาน แต่ที่แปลกไปคือวันนี้ทาเบียสก้าวเข้าไปในห้องนั้นด้วย

            "เธอไปนั่งตรงนั้น แล้วเก็บนี่ไว้ เมื่อทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว แตะมันแล้วเพ่งจิตถึงฉัน ทำเป็นใช่ไหม?" ทาเบียสยื่นต่างหูให้เธอข้างหนึ่ง(ลืมบอกไปว่าทาเบียสใส่เครื่องประดับเยอะมาก เยอะจนไม่เหมือนผู้ชาย) เมื่อเธอพยักหน้าเป็นเชิงว่าทำเป็น ทาเบียสจึงยิ้มบางๆแล้วเดินไปยังที่นั่งอาจารย์

            เธอเดินตรงไปที่นั่นข้างหน้าทันที เมื่อเห็นฟารัสยืนโบกมือให้เธออย่างไม่อายใครจากแถวหน้า (โดยที่อเลนนั่งทำหน้าเซ็งอยู่ข้างๆแล้วบ่นเบาๆ'พอเถอะน่าฟาคัส')

            "สวัสดี นึกว่าเธอจะไม่มาซะแล้ว" อเลนทักเธอทันทีที่เธอหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ

            "ก็เกือบจะไม่ได้มาแล้วแหละ"เธอยิ้มเจื่อนๆแล้วตอบไป หญิงสาวมองเลยไปหลังอเลนก็เห็นสองสาว ลูเทียร์ ลูน่านั่งรออยู่แล้ว

            "สรุปว่าฉันมาสายสุดเลย?"หญิงสาวถาม

            "อืม"อเลนกับฟารัสพยักหน้าพร้อมกัน  เห็นดังนั้นหญิงสาวจึงทำหน้ามุ่ยใส่ แล้วหันไปสำรวจจำนวนคนในห้อง

            'โห... วันทดสอบมีเป็นพัน เอาเข้าจริงเหลือไม่ถึงร้อย'ลีอาห์คิดในใจพลางทำหน้าสยอง

            "แล้วนี่วันนี้เค้านัดเรามาทำอะไรเหรอ?"

            "ไม่รู้สิ / นั่นไงมาแล้ว"เสียงจากอเลนกับฟารัสดังขึ้นพร้อมกัน พร้อมๆกับที่ทาเบียสและผู้ปกครองทั้งสี่โผล่ขึ้นมาบนเวที

            "สวัสดีทุกคน"ฟิลล์ปเริ่มเอ่ยพร้อมส่งยิ้มละไมไปให้ทุกคนในห้อง

"วันนี้เราจะมาทำการแบ่งบ้านพักกัน หลังจากเสร็จแล้ว ขอให้พวกคุณกลับไปได้เลย แล้วมาพบกันในอีกสามวัน ที่นี่" เมื่อไม่มีใครถามอะไร ทาเบียสจึงพูดต่อ

"อย่างที่รู้กันอยู่ เราจะแบ่งบ้านพักกันเป็นบ้านละ 14-15 คน และขอย้ำว่า อยู่ที่นี่เราจะไม่มีการแบ่งแยกเผ่าพันธ์กัน ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากที่ไหนก็ตาม อยู่ที่นี่เราคือมิตร" คำพูดของทาเบียสทำให้ทุกคนตกอยู่ในภวังค์ไปพักใหญ่ 0นยูเรน่าต้องปรบมือเรียกสติทุกคน แล้วเอ่ยต่อแทนทาเบียส

"เอาล่ะ ต่อไปนี้ถ้าแฟรี่ปีกสีไหนบินไปหาใครให้คนๆนั้นเดินเข้าไปในประตู ตามสีของแฟรี่เลยนะจ๊ะ"เมื่อพูดจบ ก็มีแฟรี่ตัวเล็กๆ บินมากลุ่มใหญ่ เธอนั่งรอสักพักก็มีแฟรี่ปีกสีแดงบินมาตรงหน้าเธอ พร้อมยิ้มให้อย่างน่ารัก

"สีแดงเหรอ... พวกนายได้สีอะไร?"หญิงสาวหันไปถามคนอื่นๆ ฟารัสยิ้มอย่างสดใสแล้วตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ "สีแดง!" ลูเทียร์กับลูน่าก็ได้สีแดง ลีอาห์หันกลับมามองคนข้างตัวตน ก่อนจะทำหน้าเศร้า เมื่อเห็นอเลนทำหน้านิ่งกับแฟรี่ปีกสีเขียวอ่อนตรงหน้า

"อ้าว... ฉันไม่ได้อยู่กับนายอ่ะ อเลน"

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็ได้อยู่"อเลนระบายยิ้มออกมาเหมือนไม่กังงวลอะไร

"อ้าว...?"

"ไปเดินเข้าประตูนั่นก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวเจอกัน"อเลนพูดแล้วเดินออกไปพร้อมกับแฟรี่น้อยที่บินตามไปด้วย

"งั้นเราก็ไปกับเถอะ"เธอพูดกับอีกสามคนที่เหลือ แล้วเดินเข้าประตูสีแดงไป

"สวัสดีทุกคน ต่อไปนี้ผมจะเป็นอาจารย์ประจำบ้านพวกคุณ พวกคุณจะอยู่ด้วยกันไปตลอด5ปี ตอนนี้บ้านของคุณเรียกว่า เซอิส เป็นบ้านหลังสุดท้ายจากหกบ้านของปีหนึ่ง ใครมีคำถามอะไรมั้ย?" เมื่อสิ้นเสียงทาเบียส ก็มีมือๆหนึ่งยกขึ้นอย่างมาดมั่น ลีอาห์นึกอยากกัดลิ้นตาย เมื่อคนที่ยกมันเป็นเจ้าคนข้างๆเธอนี่เอง   ทาเบียสพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาติ

"แล้วเราจะสามารถเปลี่ยนบ้านพักกันได้ไหมครับ?"

"ไม่ได้ อย่างที่ผมบอกไปในตอนแรก พวกเธอต้องอยู่ด้วยกันไปจนจบปีที่ห้า มีใครสงสัยอะไรอีกไหม?" ฟาคัสหน้าหงอยไปทันที ดูเหมือนหมอนี่จะติดอเลนมาก จนเธอนึกกลัวว่ามันจะเบี่ยงเบน...

"ขออนุญาติครับ ผมชื่ออเลน มาจากบ้านควาโต้ จะมาขอเปลี่ยนบ้านครับ" เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีที่อเลนพูดจบ

"กฎก็คือกฎ พวกเราแบ่งแยกพวกคุณตามความเหมาะสม กลับไปบ้านของคุณซะ"

"ถ้าผมท้าประลองกับอาจารย์ จะให้ผมย้ายได้ไหม?"อเลนยื่นข้อเสนอที่ทำให้ทุกคนตะลีง

"ได้ ถ้าคุณชนะ คุณได้อยู่ ถ้าคุณแพ้ คุณหมดสิทธ์การเป็นนักเรียนของที่นี่ ตกลงไหม?" อเลนทำหน้าเครียดอยู่สักพัก ก่อนจะระบายยิ้มอ่อนโยนออกมา

"ตกลงครับ"

"จะใช้อาวุธอะไรล่ะ?"ทาเบียสถามพลางเรียกดาบออกมา  อเลนยิ้มแล้วเรียก ไวโอลินออกมา นันเรียกสายตาสงสัยจากหลายๆคนได้เป็นอย่างดี ทว่าทาเบียสกลับเพียงยิ้มน้อยๆ แล้วเริ่มนับ

"หนึ่ง....."ทั้งสองคนของในมือแน่น

"สอง....."เหงื่อเริ่มผุดพรายออกจากใบหน้าของเหล่าผู้ชมจำเป็นทั้งหลาย

"สาม..!"สิ้นเสียงทาเบียส คนสูงวัยกว่าก็พุ่งตรงเข้าไปหาคนอ่อนวัยกว่าทันที

"เคร้ง!!"เสียงโลหะกระทบกันทำให้หลายๆคนที่หลับตาปี๋อยู่ ลืมตาขึ้นมาดูภาพตรงหน้า สีหน้าทุกคนดูงุนงง ไม่เว้นแม้แต่ทาเบียสกับอเลนเอง คงมีแต่หญิงสาวที่ยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ากลับไปตื่นเต้นเหมือนกับคนอื่นได้อย่างแนบเนียน เมื่อคันชักของอเลนที่น่าจะทำด้วยไม้ กลับถูกยกขึ้นมารับดาบเล่มยักษ์ของทาเบียสได้

ทาเบียสยกดาบขึ้นหมายจะแทงเข้าอีกครั้ง แต่กลับมีเถาวัลย์สีเทาพุ่งขึ้นจากพื้นขึ้นมารัดตัวของทาเบียสไว้ อเลนยิ้มอย่างพอใจก่อนจะ หยิบไวโอลินขึ้นมาสีเป็นเพลง ในขณะที่ทุกคนกำลังสงสัยอยู่นั้น จู่ๆรอยแผลก็ปรากฎขึ้นตามตัวของทาเบียส เลือดสดๆไหลออกมาอย่างน่าสยดสยอง  ทาเบียสหลับตาแล้วพึมพำอะไรบางอย่างเบาๆ ดาบของชายหนุ่มก็เรืองแสงขึ้น!

"ฉัวะ!" ดาบที่ลอยออกจากมือของทาเบียสฟันเข้าที่หัวไหล่ของอเลนอย่างแรง

"อ๊ากกก"อเลนร้องอย่างเจ็บปวด ก่อนจะก้าวถอยออกมา เขาผิวปากเป็นเสียงสั้นๆ สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนอ้าปากค้างอย่างไม่น่าเชื่อ นกอินทรีหกตัวบินออกมาจากความว่างเปล่า

"อีกาสซ่า!!!"

"กี๊ซซซซซ!!" สิ้นเสียงอเลน นกอินทรีทั้งหกตัวต่างปล่อยคลื่นเสียงออกมาใส่ทาเบียสอย่างรุนแรงจนทาเบียสกระเด็นไปอีกฟากของห้อง

"อั้ก!!"ทาเบียสกระอักเลือดออกมา ชั่ววินาทีนั้นเอง ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อทุกคนรู้สึกตัว ทาเบียสได้ลุกขึ้นมายืนเรีบร้อย ส่วนอีกฝ่าย... ภาพที่เธอเห็นทำให้หญิงสาวต้องเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา

นายหัวดำที่มาจากไหนไม่รู้ยืนอยู่หน้าอเลน บาเรียสีดำสีดำทะมึนถูกเรียกออกมารับมือกับพลังที่ถูกส่งออกมาจากดาบของทาเบียส

"พอเถอะครับ อาจารย์" นี่คือเสียงแรกที่ได้ยินจากปากเวสตัน ทาเบียสนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้า

"ผมให้คุณผ่าน"

"หมายความว่า..?"

"คุณย้ายมาได้" ทาเบียสบอกอเลนแล้วเดินจากไป

"ดีจัง ได้อยู่ด้วยกันแล้ว"เธอวิ่งไปหาอเลนทันทีเมื่อจบการต่อสู้

"ไม่น่าเชื่อว่าอย่างหมอนั่นจะยอมช่วยคนอื่น"ฟารัสที่เดินเข้ามาทีหลังพูดพลางรักษาให้อเลนไปด้วย ทุกคนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

เมื่อฟารัสรักษาอเลนเสร็จแล้วทั้งสี่คน(?)ก็เดินกลับมายังห้องโถงใหญ่

"นั่นสิ แล้วเราต้องไปไหนต่อ?"ลีอาห์ถามเพื่อนทั้งสี่

"เห็นเค้าบอกว่าให้ไปซื้อของตามใบรายการน่ะ"

"ใบรายการ?" เธอทวนคำอย่างนึกสงสัย เมื่อหันไปมองพวกฟารัสก็ได้สีหน้าที่อ่านได้ว่าไม่รู้ตอบกลับมาเหมือนกัน

"นี่ไง อาจารย์ทาเบียสไม่ได้ให้พวกเธอเหรอ?" ชายหนุ่มทำหน้างงแล้วหยิบกระดาษยับๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แน่นอนว่าทุกคนส่ายหน้ารับ

"งั้นใช้ของฉันไปแล้วกัน เดินไปซื้อด้วยกันนี่แหละ" อเลนเดินนำไปเป็นคนแรกหลังจากยื่นกระดาษให้พวกเธอแล้ว

รายการสิ่งของสำหรับ นักเรียนปีหนึ่ง

เครื่องแบบ 5 ชุด

สัญลักษณ์ประจำหน่วย

คทา

ดาบ

อาวุธพิเศษ (ถ้ามี)

รายการหนังสือ

ตำราเวทย์มนตร์ชั้นปีหนึ่ง โดย ศาสตราจารย์ เจอาร์ นอร่า

            ตำราสมุนไพรศาสตร์ โดย อลิเซีย วีชา

ประวัติศาสตร์ดินแดน เฮเมส โดย ท่าน ฟิลล์ป เอเควียส

ประวัติศาสตร์ดินแดน นอร์ธีส โดย ท่าน ยูเรน่า เอลลินด์

ประวัติศาสตร์ดินแดน เนลลีฟ โดย ท่าน แอลฟ่า รูน เอทีฟ

ประวัติศาสตร์ดินแดน เดมานด์ โดย ท่าน เรเดียส เรเวน

รายการหนังสือ วิชาพิเศษ (เลือก 2 วิชา)

            ตำราการปรุงยา โดย ศาสตาจารย์ ซีเนร่า บลูวอร์ธ

ตำราศาสตร์แห่งพยากรณ์ โดย ฟลาวเวอร์ แบล็กเวิร์ด

ตำราการแปลงกายและหายตัว โดย ศาสตาจารย์ เอวาน ฟานาเรล

(วิชาการต่อสู้มือเปล่า ไม่มีหนังสือ)

(วิชาการควบคุมพลังจิต ไม่มีหนังสือ)

ทุกคนเดินตามอเลนมาถึงร้านขายชุดนักเรียน ฟารัสกับอเลนเดินตรงเข้าไปฝั่งชุดนักเรียนชาย ลูเทีนยร์กับลูน่าก็ลากเธอ(ย้ำว่าลาก)เข้าไปในฝั่งชุดนักเรียนหญิง เมื่อเดินเข้าไป ช่างตัดเสื้อหน้าตาใจดี ก็เดินเข้ามาวัดตัวพวกเธอแต่ละคน

"อยู่บ้านไหนจ๊ะ?"ช่างตัดเสื้อถามเธอพลางวัดช่วงแขนไปด้วย

"เซอิสค่ะ" เธอตอบ ช่างตัดเสื้อเดินไปที่จักรเย็บผ้าหลังจากวัดตัวเสร็จ เธอหยิบผ้าสีแดงไปวางที่ตัวจักร ก่อนที่มันจะทำงานด้วยตัวของมันเอง

เมื่อตัดเย็บเสร็จครบห้าชุด ช่างตัดเสื้อคนนั้นก็ยื่นถุงเสื้อผ้าให้เธอ แล้วชี้ให้เธฮไปจ่ายเงินข้างหน้าร้าน

ชุดชุดเครื่องแบบของพวกเธอเป็นเสื้อเชิ๊ตสีขาวข้างในพร้อมกับเสื้อคลุมแขนยาวสีเลือดหมูข้างนอก ส่วนกระโปรงเป็นแบบมีจีบ สีแดงเลือดหมูเช่นกัน

   เมื่อจ่ายเงินกันเสร็จเรียบร้อย พวกเธอจึงพากันเดินหาร้านขายสัญลักษ์ประจำหน่วยตามที่ในกระดาษบอกไว้

“นี่ไงถึงแล้ว” อเลนเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงร้านโทรมๆ เก่าๆ ที่มีป้ายที่ทำจากเศษไม้ปักอยู่หน้าร้านว่า ‘สัญลักษณ์ประจำหน่วย โรงเรียนเอเฟียรอส’

   “มันใช่ร้านนี้เหรอ ทำไมมันไม่มีคนเลยอ่ะ คนขายก็ไม่อยู่” ฟาคัสเอ่ยขึ้นอย่างใช้ความคิด(อันน้อยนิด)

“ลองเดินเข้าไปดูก่อนเถอะค่ะ ถ้าไม่มีอะไรค่อยกลับออกมา” ลูน่าเสนอความคิดเห็น ซึ่งทุกคนก็ตกลงตามนั้น

ปัง! เสียงประตูเหวี่ยงปิดอย่างรุนแรง ทำเอาคนขวัญอ่อนอย่างฟารัสถึงกับสะดุ้งโหยง(และแน่นอนว่าไม่มีใครสนใจ) ทั้งห้าคนพากันเดินเข้ามาเรื่อยๆ แต่ก็ไร้วี่แววของคนขาย

   “งั้นเราออกไปกันก่อนเถอ ร้านนี้ไม่เห็นมีอะไร” ฟารัสเอ่ยขึ้นเสียงสั่นๆ มือยังคงเกาะหลังอเลนอยู่อย่างเหนียวแน่น

   “เดี๋ยวก่อนพ่อหนุ่ม” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นทันทีที่พวกเธอเตรียมจะหันหลังกลับ

   “มาหาสัญลักษณ์ประจำหน่วยกันใช่ไหม?” ชายชราร่างเล็กเดินออกมาจากเงามืด ที่พวกเธอไม่ทันสังเกตเห็น

   “ครับ” อเลนเป็นตัวแทนกลุ่มตอบออกไป

   “งั้นก็เริ่มจากพ่อหนุ่มคนนี้เลยแล้วกัน”  ชายชราว่าแล้วหันไปทางฟาคัสที่ตอนนี้ดูสงบขึ้นเยอะจากตอนแรก

   แสงสว่างเปล่งขึ้นที่ฝ่ามือของชายแก่ และที่ข้อมือของฟาคัส  ผ่านไปครู่หนึ่ง สร้อยข้อมือสีใสประดับด้วยคริสตัล สีเดียวกันก็ปรากฎขึ้นมาบนข้อมือของชายหนุ่ม

   “ต่อไปก็พวกเธอสองคน” ชายแก่หันมาทางหญิงสาวฝาแฝดสองคนบ้าง รอบนี้เกิดเป็นแสนสว่าง เรืองขึ้นรอบคอของทั้งสองสาว เมื่อแสงดับลง สร้อยคอประดับด้วยจี้คริสตัลเช่นกันก็ปรากฎขึ้นบนลำคอของทั้งสอง

   “ฝืนธรรมชาติมากไปมันก็ไม่ดีนะ” ชายชราหันไปทางลูเทียร์แล้วเอ่ยคำที่เธอไม่เข้าใจออกมา

    ชายชรา(ปริศนา)เดินมาทางเธอและอเลนที่ยืนอยู่อีกทางบ้าง ฝ่ามือของชายชราเรืองขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ ที่นิ้วกลางข้างขวาของทั้งสองคน

“

“