นายมันดื้อ การิน fic garin (รุทรxการิน)

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2-SOS ขอร้องช่วยทีไล่ไอ้บ้านี่ไปไกลๆ

หลังจากผ่านเหตุการณ์อันแสนน่าเขินกับน่ารำคาญของเจ้าของ(?)และน้องสาวผู้น่ารักม๊ากมาก(หรา)
แมวน้อยของเราก็มาหาเรื่องแก้เบื่อเล่นที่โรงเรียนต้องสาป(ก็โรงเรียนของพ่อแม่นางนั่นแหละค่ะ)
แต่จนถึงเวลาเกือบเที่ยงวันก็ยังไม่เจออะไรดีๆ เวลาคาบเช้าในห้องเรียนช่างน่าเบื่อ แมวที่เหนื่อยทั้งตัวทั้งใจแต่ก็มีความสุขกับเรื่องที่เหนื่อยนิดหน่อยมั้ง(? เริ่มมึนละ)มาตั้งแต่เมื่อวานก็นั่งหลับตาฟังเพลงอย่างสบายอารมณ์มาตั้งแต่คาบแรก
กริ๊งงงงงงง
สัญญาณพักดังขึ้น นักเรียนเกือบทุกคนส่งเสียงดังสนั่น ทั้งในโรงอาหารและทางเดิน
ผู้คนส่วนใหญ่วิ่งเข้าสู่โรงอาหารเพื่อจับจองที่นั่งและซื้ออาหาร ประหนึ่งฝูงซอมบี้รุมจกมนุษย์(?)
มีนักเรียนเพียงคนเดียวที่ไม่คิดจะหาอะไรเข้าท้อง อย่างที่รู้ๆกันนางเอกสุดโมเอะของเราเนี่ยแหละ
ความจริงแล้วลัลจังก็พยายามยัดอะไรเข้าปากการิน ไม่ก็ลากการินไปหาข้าวหาขนมมากินอยู่ทุกวัน
แต่แมวมันหัวดื้ออย่างการินมันยอมใครที่ไหน เบาๆก็หันหนี แรงอีกเดินหลบ แรงสุดตบแล้วด่าสักที
แต่ลัลจังจะทำอะไรได้นอกจากถอนหายใจและพยายามในวันถัดๆไป
แต่ในวันนี้ลัลจังคิดได้แล้ว(หลังจากโง่มานาน)ว่าควรจะมีคนช่วย
เด็กสาวผมยาวแสนน่ารักแต่น่ารักไม่เท่านางเอกเดินไปหาทีพึ่งสุดท้ายของตัวเอง รุทรนั่นเอง
แม่นางสาวผมยาวตัวดีฟ้องรุทรเรื่องพฤติกรรมของการิน เยี่ยงครูที่ปรึกษาเขียนสมุดบันทึกให้ผู้ปกครอง
"เข้าใจแล้ว จะช่วยละกัน"
"ขอบใจนะรุทร ถ้าไม่มีนายการินต้องแย่แน่ๆ"
"เธอนี่มันแม่พระเกินไป ไปหาอะไรกินเถอะฉันจะตามไปทีหลัง"
"ฝากการินด้วยนะ"
"อืม"
หลัง...



มาแล้วค่า

หลังจากที่เจ้าของแมวเดินผ่านตึกในโรงเรียนไปไม่กี่ตึก
ก็เดินขึ้นบันไดของตึกเรียนหนึ่งไป
ชายหนุ่มเดินมาถึงห้องของเจ้าลูกแมวแสนโมเอะ
เป็นไปตามคาดเจ้าเหมียวของเรายังอยู่ในห้อง
แต่ที่น่าแปลกใจคือ มันไม่ยักหันมาไล่เจ้าบ้าที่ยืนดูอยู่หน้าห้อง
พอเดินเข้าไปใกล้ก็เลยรู้ว่าเจ้าแมวฤทธิ์มากหลับไปแล้ว
พอนั่งจ้องไปสักพักมันก็ขมวดคิ้วแล้วพึมพำเบาประมาณว่า"ไอ้เจ้าบ้.... งึมๆ ปั๊ดเสะ......หนังควายเข้าท้องซะนี่....งัมๆ ไปตายซะ ..ไอ้บะ....งึม."
รุทรหัวเราะเบาๆกับความน่ารักแบบแปลกๆของการิน
เขายื่นมมือไปเขย่าตัวการินเบาเบา
ลูกแมวน้อยเอามือขยี้ตาเบาๆแล้วก็บิดขี้เกียจเล็กๆโดยที่ยังไม่ลืมตา
การินค่อยลืมตาขึ้นมาพอเห็นเจ้าของตัวเองนั่งมองอยู่ก็ถึงกับตกใจจนตกเก้าอี้
"แกมาได้ไงไอ้ขี้เก็ก"พอตั้งสติได้ก็ถอยหนีจนชิดพนังแล้วโวยวายดังลั่นห้อง
"เดินมาสิ"
"แล้วแกมาทำอะไรที่ห้องชั้นวะ"
"มาพานายไปกินข้าว"
"ชั้นไม่หิว ไม่ไปโว้ย"
"แน่ใจเหรอ"หนุ่มหน้านิ่งเลิกคิ้วข้างนึงคล้ายๆจะถาม พร้อมกับเดินเข้าไปหาแมวที่จนมุมอยู่
"อะ เออดิ ชั้นไม่ไปเว้ย"
"ได้ ถ้านายไม่ไปชั้นจะกินนายแทนข้าวแล้วเหมือนกัน ชั้นยังไม่ได้กินอะไรเลยนะเที่ยงนี้น่ะ"
...


มาแล้วค่า


หนุ่มหน้านิ่งกำลังแสยะยิ้มเล็กๆขณะกระซิบข้างหูลูกแมวที่กำลังกลัว
ยังไม่ทันจบประโยคดีมือหนาก็เลื่อนไปปลดกระดุมช้าๆ
"ไปก็ได้"ลูกแมวพูดเบาๆ เบามากจนแทบไม่ได้ยิน
ทำให้เจ้าของแมวคิดจะแกล้งลูกแมวให้เข็ดซะหน่อย
"หืมว่าไงนะ"ขณะที่ถามคนที่กำลังสนุกก็เลื่อนใบหน้าคมไปไซร้คอแมวตัวเองเล่น
"บอกว่าไปไงเล่า งื้อ"เสียงที่ดังขึ้นนิดหน่อยบอกพร้อมกับเสียงครางเบาๆที่หลุดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ใบหน้าสีชมพูเข้มเกือบแดงยิ่งทำให้เจ้าของแมวอยากแกล้งมากขึ้นไปอีก
"ว่าไง ถ้าคราวนี้ชั้นไม่ได้ยินมันไปจบแค่นี้นะ"ว่าจบมือก็แกะกระดุมเม็ดสุดท้ายช้าๆ
"ชั้นบอกว่าไปไงเล่า"คราวนี้เจ้าลูกแมวของเราถึงกับตะโกนดังลั่น
"โอเค ไม่แกล้งแล้วๆ"รุทรบอกลูกแมวที่น้ำตาปริ่มๆ พร้อมกับจูบหน้าผากเบาๆ
"ออกไปเลย"ลูกแมวบอกด้วยใบหน้าแดงก่ำ
"อืมๆ เดี๋ยวไปกินข้าวกันชั้นไปรอข้างนอกนะ"
หลังจากที่รุทรเดินออกไปเจ้าเหมียวก็รีบติดกระดุมเสื้อตัวเองพร้อมกับสบทในใจ
'ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย'