ละลายใจยัยสุดหยิ่ง

                           บทนำ

เพราะฉันโตมาด้วยตัวคนเดียว ไม่มีพี่น้อง หรือพ่อแม่อยู่เคียงข้าง ไม่ใช่ว่าท่านไปไหน แต่ท่านทำงานหนักตอนนี้คงอยู่ที่ใดที่หนึ่งในอเมริกา  ชีวิตฉันจึงมีแค่ฉันเท่านั้นที่เป็นญาติเพียงคนเดียวของตัวเอง เป็นเพราะฉันเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยแสดงออกความรู้สึก สีหน้ามักเรียบเฉยตลอดเวลา เมื่อมีผู้ชายมาจีบฉันก็จะด่ากลับทันที ที่พวกมันจะปริปากพูด ฉันปากร้าย ฉันชอบเก็บตัว สายตาของฉันเวลามองคนอื่นเหมือนจะหาเรื่อง ดูหยิ่งๆ

      ถ้าเอาทั้งหมดมาใส่เครื่องปั่นแล้วปั่นซัก 5 นาที พอมันออกมาจะกลายเป็นคำว่า หยิ่ง ตัวโตๆ แล้วก้อเด้งมาแปะอยู่บนหน้าผากฉัน - -

   ติ๊ด ~~ ติ๊ด ~~ ติ๊ด ~~ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~~!

      เสียงนาฬิกาปลุกของฉันดังขึ้น -_- สงสัยล่ะสิว่ามันคือเสียงอะไรกันแน่ ฉันจะเฉลยให้ก็ได้มันคือเสียงคนตอนที่ถูกฆ่าน่ะ ฉันอัดมันมากจากหนังโหดๆเรื่องนึง มันดูน่ากลัวดีทำให้ฉันตื่นง่าย    

 แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือฉันจะแนะนำตัวต่างหากเล่า!! เอาละ อะแฮ่มๆ ฉันชื่อ เวเฟอร์ อายุ 17ปี เด๊ะๆ ทำไมน่ะหรอ? ก็วันนี้คือวันเกิดของฉันไง และวันนี้ฉันกำลังจะย้ายโรงเรียน โรงเรียนใหม่ที่ฉันเพิ่งจะย้ายเข้าไปตอนขึ้นปี 2 ค่าเทอมแพงซะด้วย ลำพังฉันเองก็มีปัญญาเข้านะโรงเรียนนี้อ่ะ แต่ไม่คิดจะเข้าหรอก เปลื้องเงินจะตายชัก อยู่โรงเรียนรัฐบาลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ทำไมจะต้องดิ้นรนไปอยู่โรงเรียนนานาชาติค่าเทอมๆแพงๆด้วยล่ะ - - แต่ที่ฉันได้ย้ายเข้าไปก้อเพราะความสามารถไงล่ะ อะไรน่ะหรอ?? ฉลาดไงล่ะ!! ทางโรงเรียนจึงรับฉันเข้าไปเป็นนักเรียนทุน สงสัยล่ะสิว่ายัยหยิ่งอย่างฉันจะเรียนเก่งหรอ?? แน่นอน!! ฉันน่ะสอบได้ที่ 1 ของเกาหลีเชียวนะ ระดับประเทศเชียวล่ะ ฟังดูเวอร์ใช่ม่ะแต่มันเป็นเรื่องจริง -.,- โรงเรียนใหม่ที่ฉันจะไปอยู่นั้นมีคนที่ได้ ที่ 2 ที่3 ที่4 ที่5 จากการสอบระดับประเทศอยู่ด้วย โรงเรียนคงเลยอยากได้ฉันไปอยู่ด้วยล่ะมั้ง เป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียนไง 

ขอโทษนะค่ะ ห้องผู้อำนวยการไปทางไหนค่ะ??ฉันเดินเข้าในโรงเรียนแล้ว ใหญ่มากๆ *o* หรู~~~ แต่ปัญหาคือ ฉันไม่รู้จักห้อง ผอ. มันอยู่รูไหนหลืบไหนของโรงเรียนนี้เนี่ยยย เลยต้องถามกับผู้หญิงกลุ่มนึงที่กำลังนั่งเสริมสวยกันอยู่

ถามพวกเราหรอ? คนที่ปัดมาสคาร่าหันมามองหน้าฉัน แล้วถาม

ค่ะ

อ่อ...แล้วถามว่ายังไงนะ ไม่ทันฟัง อ่า.... รู้สึกคนพวกนี้กำลังกวนอารมณ์

ห้องผู้อำนวยการไปทางไหนค่ะ ฉันพูดแต่ละคำช้าๆ ชัดๆ

ตามมาสิ ยัยคนปัดมาสคาร่าบอกฉัน แล้วก็ดีดนิ้วดัง เป๊าะ กับเพื่อนของพวกเธอแล้วยัยพวกนั้นก็ยิ้มกันอย่างมีเลศนัย

ค่ะ ฉันพูดพร้อมเดินตามยัยพวกนั้นอย่างช้าๆ แต่ทำไมรู้สึกว่ายิ่งเดินตาม คนยิ่งน้อยลง.......

พลั่ก~~

โอ๊ย!!! อีบ้า...ผลักฉัน TOT ก้นช้านนนนนนกระแทกกับถังน้ำเลยอ่ะ โฮกกกกกกกกก

เธอชื่อะไร ยัยคนที่ปัดมาสคาร่า จากที่ดูๆมาคงเป็นหัวหน้ากลุ่ม หันมาถามฉันและมองสวยสายตา -_- น่าตบ!!!!

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ?? นั่นล่ะ ปากวอนแล้วมั้ยฉัน - -**

อ๊ะ!....ฉันถามเธอ เธอก็ต้องตอบเซ่!! ยัยเฉิ่ม!! ยัยหัวหน้าตะคอกใส่ฉัน โอ้วววว กลิ่นปาก~~ ร้ายกาจ

(อร๊อกกกกก)

แล้วถ้าฉันไม่บอก คงไม่หนักหัวเธอหรอกนะ ฉันสวนกลับด้วยหน้านิ่งๆ ซึ่งมันเป็นหน้าปกติอ่ะนะ แต่คนอื่นมองว่าโหด

อึ่ก.... ไม่บอก ถ้าไม่บอกก็ต้องโดนแบบนี้ไง ถึงแม้ว่าตอนแรกมันจะสะอึกไปบ้างตอนมองหน้าฉัน แต่มันก้อยังทำร้ายร่างกายฉันอีก โอ๊ยยยยยยย มันจิกผมฉันอ๊า เจ็บว้อยยยยยยยย หน๊อยย ทำฉันเรอะ แกโดนแน่!!!

จิกหัวฉันหาพระแสงอะไรฮ่ะ!!! ยัยปากเหม็น ถึงที่แจจินคนนี้เอาคืนบ้างล่ะว้อยยยย เตรียมกล่องพยาบาลได้เลยพวกแก

โอ๊ยยยย TOT แกจิกหัวฉัน ยัยหัวหน้าร้องโอดโอย

จิกหัวฉันดีนักใช่มั้ย?? ได้! แกเจ็บแน่!!

 ฉันเริ่มปฏิบัติการแก้แค้นโดยการจิกหัวยัยปากเหม็นนั้น แล้วทึ้งผมมันซ่ะ!!! ตอบท้ายด้วยการเอาหน้าแบนๆของฉัน จุ่มกับถังน้ำที่ก้นฉันกระแทกเมื่อกี้น่ะแหละ

เมื่อกี้ถามฉันใช่มั้ย?? ว่าฉันชื่ออะไร จำใส่สมองกลวงๆของเธอไว้เลยนะว่า ฉันชื่อ วัลลยา



*--------------------------------------------*

สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ ^^

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราเขียนอ่ะนะ

อาจจะไม่เข้ารูปเข้ารอยบ้าง

ใครมีข้อเสนอแนะก็บอกเราได้นะ เราจะปรับปรุงค่า ^^