Love_Yaoi_Stories -of- BigBang,OtherSong [XS,ZoSan,InuKai]

ลำดับตอนที่ #4 : XS:Blue...ความเศร้าสีน้ำเงิน

"ฉันเศร้า....อยู่นะ"
.
.
.
.

  หนุ่มร่างบางแววตาฉลามสีอความารีนพูดกับผู้พิทักษ์แห่งอรุณลุสซูเลีย
  "อ...อืม เข้าใจแล้ว งั้นเดี๋ยวบอกให้คนยกขึ้นมาให้นะ"
"ไม่ต้องหรอก ขอบใจ"เขาตอบกลับ
"งั้น ฉันไปนะ"
 
  และสาวทึกก็เดินออกมาจากห้องของร่างบาง โดยมีเบลเฟกอลและมาม่อนยืนรอเป็นพระแม่ธรณีประตู2ตน
  "เป็นไงบ้าง?"มาม่อนถาม
"ไม่ยอมพูดอะไรเลย ถามอะไรก้ตอบ'อืม'ไม่ก็'ไม่'ประโยดสุดท้ยก็แค่'ไม่ต้องหรอก ขอบใจ' ประมาณนี้"
"ง่าาา สคอโล่เป็นอะไรของเขานะ"
"อ๊ะ!แต่เขาพูดอยู่อย่างนึงนะ"ลุสนึกขึ้นได้
"พูดว่า...."ทั้งเบลและมาม่อน
"ฉันเศร้าอยู่นะ"
"......"มาม่อน
"เอ๋?"เบล
"จริงๆนะ สคอจังเขาพูดแบบนี้อ่ะ"

  ทั้ง3เงียบไปจากนั้นก็ทำหน้าเหนื่อยใจพร้อมกัน และเดินไปที่ห้องอาหาร
  บรรยากาศในยามเช้าที่สดใส ท้องนภาสีฟ้าครึ้มๆ มีหมอกลงเล็กน้อย และล่องรอยหิมะที่ตกเมื่อวาน ใกล้ผ่านพ้นฤดูหนาวไปสู่ฤดูใบไม้ผลิ เช่นเดียวกับความรู้สึกของร่างบางตอนนี้...

  ไม่เคยหนาวเหน็บขนาดนี้ ไม่เคยต้องมาอารมณ์ครึ้มเพราะเรื่องแบบนี้ เรื่องของเขา กับ คนๆนั้น

  ณ ห้องอาหารของวาเรีย บรรยากาศช่างกดดันเพราะบอสใหญ่ของพวกเขาๆทั้งหลายในนั้น อารมณ์บูดสุดๆ
  ผู้พทักษ์แห่งอรุณ,สายหมอกและวายุก็มาถึง

"เอ่อ...บอสคือ....."ลุสกำลังจะตอบ 
"ทำไมมันไม่ลงมา?"ร่างสูงผู้เป็นบอสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดันแต่สงบนิ่ง
"สคอจังบอกว่า...."ลุส,มาม่อน,เบล // พร้อมเหงื่อตก
"ว่าอะไร?"
"เขา.................."ลุส,มาม่อน,เบล // เหงื่อเพิ่มขึ้น
"ก็ว่ามาสิ...."ถึงน้ำเสียงของร่างสูงจะเรียบเฉย แต่สายตายแทบจะทำให้ลูกน้องทั้งห้องอาหารแข็งเย็น และทำให้ทั้ง3หน่อขนลุกยิ่งกว่าปวดอึ๊

'เอาไงดีเจ๊ลุส'เบลส่งสายตาถามในใจ
'เจ๊ไม่รู้นะ นายก็ตอบไปสิ'
'รู้งี้นายน่าจะลากสคอโล่มานะ'มาม่อน
'จะบ้ากะละมัง!ขืนลากมา สคอจังก็ฆ่าเราเหมือนบอสนั่นแหล่ะ'
'แล้วจะทำไงๆๆๆๆๆๆๆๆ'ทั้ง3หน่อ

 "คือ สคอจังยังไม่ตื่น"ลุส//ยิ้มสู้เสือ
"หมอนั่น...นอนอุตุอยู่เลย ชิชิ"เบล//ยิ้มเจื่อนๆ
"ตัวร้อนด้วย ฮะฮะ"มาม่อนเสริม//หยิบทิชชู่เช็ดเหงื่อ

  ร่างสูงเงียบไปสักครู่ พร้อมยืนขึ้นจากเก้าอี้สุดหรู
"แล้วเมื่อกี้ ใครพูดนะ ว่าหมอนั่นมันจะบอกว่าอะไร?"//สายตาพิฆาต
'เอาแล้วไง!!!!!!!!!!'3ตน
"ช่างมัน"จากนั้นก็นั่งลงที่เดิม

  หลังจากนั้นบรรยากาศก็เป็นปกติเช่นเคย แต่ร่างสูงก็เอาซะทั้ง3หน่อวิญญาณแทบหลุดออกจากร่างไปเลยทีเดียว
  ในขณะที่ร่างบางยังคงอยู่ที่ีห้องของตนเองอย่างเงียบเหงา เขานั่งตรงเก้าอี้มุมหน้าต่าง
  
  เขากำลังนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ที่เขากับร่างสูงคุยกัน
"แซนซัส...เราจบแค่นี้เถอะ"ร่างบางพูดขึ้น
"อะไรของแก?ว่ามาอีกทีซิ"ร่างสูงจ้องเขม็งพร้อมเดินเข้าใกล้ร่างบาง
"ฉันบอกว่า เราจบกันแค่นี้เถอะ"
"ใครไปเป่าหูอะไรแกอีกล่ะสิท่า!"แซสซัสกัดฟัด และจะไหล่ของร่างบางผลักข้าชิดกำแพงของปราสาท
  หิมะนอกปราสาทตกลงมาไม่หาย ทั้งสองที่ยืนอยู่ข้างนอก ต่างก็หนาว แต่ดูเหมือนร่างสูงในตอนนั้นจะเดือดสุดๆแล้ว พร้อมทั้งคงจะเจ็บแปล๊บที่ใจ ไม่ต่างกับผู้ที่โดนจับติดกำแพงไว้

  ร่างบางก้มหน้าพยายามเก็บสีหน้าไว้ เพื่อไม่ให้ความรู้สึกจริงๆออกมาผ่านทางสีหน้า 
  "ใครเป่าหูแก..."
"ไม่มีใครทั้งนั้นแหล่ะ ฉันคิดเอง ตัดสินใจเอง"
"แกโกหก!!!"ร่างสูงกำไหล่ร่างบางแน่นขึ้น
"แกจะทำอะไรน่ะ?!!"ร่างบางสะดุ้ง"หยุดนะ!!!!"
  ร่างสูงดูดคอของร่างบางพร้อมกับค่อยๆเลื่อนมือไปจับตรงนั้นของร่างบาง
"อื้อ...หยุดนะเว้ย!!!!"ร่างบางทุบร่างสูง แต่ดูเหมือนคนที่โดนทุบไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
"หุบปาก"ร่างสูงพูดจบ ก็เปลี่ยนตำแหน่งปากจากคอ ไปที่ปากของสคอโล่
"อ..อื้ม อือ"
  
  ร่างบางโดนลุกล้ำจนทนไม่ไหว จึงตั้งสติและผลักร่างสูงออกอย่างสุดแรง ทำให้ร่างสูงต้องเซเล็กน้อย
  "พอกันที ฉันบอกว่า'จบแค่นี้'ก็จบสิโว้ย!!!!"ร่างบางตะคอกใส่
"เหตุผลของแกล่ะ?บอกฉันมาสิว่ะ"
"ไม่รู้ ฉันไม่รู้ แต่ฉันตัดสินในเอง"
"ฉันไม่เชื่อแก"ร่างสูงจะเดินเข้าใกล้ร่างบางแต่แล้ว
"ไปไกลๆฉัน!ฉันเกลียดแกแล้ว"
  ร่างบางตะโกนทั้งน้ำตา ทั้งๆที่หลบหน้าร่างสูงโดยการก้มหน้าอยู่ แต่ร่างสูงก็เห็นมันหยดลงบนพื้นสีขาวของหิมะ
  "ฉัน...ฮึก...ฉันเกลียดแก"ร่างบางพูดคร้งสุดท้ายก่อนจะวิ่งหนีไป

  ร่างสูงมองแผ่นหลังบางนั้นที่วิ่งไป แต่ไม่คิดที่จะตามเพราะคำพูดที่ขาดคำของร่างบางของเขา ทำให้หัวใจภายใต้สีหน้าอันดุดันแทบสลาย ถึงจไร้น้ำตา ไร้ความเศร้าบนใบหน้า แต่เขาก็เจ็บไม่แพ้ร่างบางเลย
  "เกลียดฉันงั้นหรอ...หึ"ร่างสูงเงยหน้าขั้นมองนภาสีครามที่มีแต่หิมะ
"แล้วที่เคยบอกว่า'รัก'ล่ะ? ไอ้ฉลามสวะ"

  ก็อกๆๆ
"ค..ใคร?"ร่างบางตะโกนถาม แต่น้ำเสียงช่างเรียบ
"เจ๊เองสคอจัง"
"อืม เข้ามาได้"
  กระเทยผู้เอื้ออาทร(?)เดินเข้ามาพร้อมลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ
สควอโล่
 "เป็นอะไรไปสคอจัง ไม่ยอมกินข้าว แถมยังทำหน้าบูดแบบนั้น"
"ไม่เป็นไร ฉันสบายดีหน่า"
"ยังจะดื้ออีกนะ ทะเลาะกับบอสมาใช่มั้ย?"
"....."ร่างบางเงียบ
"ดูท่าจะเรื่องใหญ่ซะด้วย เพราะปกติเวลาทะเลาะกันแล้วสคอจังไม่ยอมลงไปกินข้าวนะ บอสจะรีบมาหาสคอจังและก็ลากลงไปให้ได้ แต่คราวนี้บอสเขาไม่ได้มาตาม..."
"....................."เงียบหนักกว่าเดิม
"......"เจ๊ลุส//เครียด

  ร่างบางเงยหน้ามองไปนอกหน้าต่างด้วยแววตาที่เศร้า ท้องฟ้ายังคงครึ้ม หมอกยังคงไม่หายไป 
  "ไม่มีอะไรหรอก ฉัน...ไม่ได้ทะเลาะกับบอส"เขาตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย
"อย่ามาโกหกเจ๊นะ เจ๊น่ะ..."
"ไม่ได้ทะเลาะก็ไม่ได้ทะเลาะสิ!!!"ร่างบางตะคอกใส่
"แล้วทำไมมานั่งเศร้าหล่ะ?"เจ๊ลุสไม่ได้ตกใจหรืออะไรกับการกระทำของร่างบางเมื่อครู่ แต่เธอ(?)กลับใจเย็นและถามกลับ
"เสียใจไม่ใช่เหรอ?ถ้าไม่ได้ทำเลาะกัน ก็คงมีคำพูดที่ทำร้ายใจเธอ หรือเธอไปพูดอะไรไม่ดีแล้วเขารู้สึกผิด"
 
  ร่างบางถึงกับเบิกตากว้างและมองหน้าลุสซูเลีย
"ตกลงทะเลาะกันใช่มั้ย?"ลุสถามอีกครั้ง
"....ใช่ เราทะเลาะกัน"ร่างบางหลุบตาลง และก้มหน้า
"เรื่องอะไรหล่ะ?เล่าให้เจ๊ฟังซิ"
  ลุสจับคางให้ร่างบางเงยขึ้น และยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"อ...อืม"

  ร่างบางเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และบทสนทนาของเขากับร่างสูงให้สาวประเภทสองที่เป็นห่วงเขาตั้งแต่ต้น จนจบ

  "แล้วทำไมสคอจังพูดอย่างงั้นหล่ะ?"
"เมื่อ2วันก่อน ฉันไปประชุมแทนบอสที่ปราสาทวองโกเล่"
"แล้วได้ยินเขาพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแซนซัส?"
"ใช่...เขาบอกว่า มันไม่ควร เพราะแซนซัสเป็นถึงลูกของรุ่นที่9 มัน...."
"โอเคไม่ต้องพูดแล้ว เฮ้อออออ เธอนะสคอโล่จะไปสนทำไม ใน..."
"พวกนั้นมองฉันด้วยสายตาดูถูกนะ!!! พวกเศษกากๆของวองโกเล่น่ะ มันมองฉัน...แล้วยิ้มเยาะ พวกมัน...!!!!"

  ร่างบางโกรธจนสายพิรุณออกมาจากดวงตา เขากำหมัดแน่นพร้อมที่จะทุบทำลายได้ทุกสิ่ง
  "เจ๊กำลังจะบอกว่า...ซาวาดะ สึนะโยชิ ที่เป็นว่าที่บอสรุ่นที่10ก็คบกันกับผู้พิกทักษ์แห่งวายุของเขา โกคุเทระ ฮายาโตะ"ลุสจับมือของร่างบาง
"ฮิบาริ เคียวยะ ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาก็กำลังคบกับ ยามาโมโตะ ทาคาชิผู้พิทักษ์แห่งพิรุณอยู่นะ ทำไมพวกเขายังรักกันดีหล่ะ?"
"......"
"เธอไม่ควรแคร์สายตาของใครหลายๆคน เธอรักบอสไม่ใช่หรอ?"
"ฉัน.....แต่ฉัน"ร่างบางเสียงสั่นคลอ
"ที่พูดไปคิดหรอว่าบอสไม่เสียใจ?แล้วถ้าไม่ได้เกลียดเขาจะพูดทำไม?"
"ล...ลุสซูเลีย"ร่างบางมองหน้าคู่สนทนา
"ที่ทำไปฉันเข้าในว่าทำเพื่อที่บอสจะได้ไม่ต้องอับอายต่อสังคม แต่ก็นะบอสเขาถึงจะเป็นคนอย่างนั้น แต่เขาไม่ชอบแน่ๆที่เธอทำอย่างนั้นเพื่อเขา"
"........"
"ไปซะ ขอโทษเขาเถอะ"
"อ...อืม"ร่างบางร้องไห้ออกมาและโผเข้ากอดลุสซูเลียด้วยความตื้นตัน
  ลุสกอดกลับด้วยความอ่อนโยนเช่นแม่(?)เขาลูบหลังร่างบาง
"เช็ดน้ำตาแล้วไปซะ บอสเห็นสภาพนี้เดี๋ยวไม่ดีนะ"ลุสยิ้มให้และแตะไหล่ร่างบางก่อนที่ร่างบางจะวิ่งไปหาบอสที่ห้องทำงาน

  "บอส!!!!!!!!!!!!!!!"สคอโล่เปิดประตูเขาไปและตะโกนเช่นเคยเหมือนกับที่ทำเป็นประจำ เป็นสัญญาณว่า เขากลับมาเหมือนเดิมแล้ว
  "ฮึ มาไวกว่าที่คิดนะ"
  "อ...เอ๋??"ร่างบางงงเล้กน้อย และลองมองไปที่หูของร่างสูง มีหูฟังใส่ไว้ทั้งสองข้าง
  "อย่าบอกนะ.....ว่าแก....."
"หึ ทำได้ดีมาก ลุสซูเลีย"ร่างสูงพูดใส่ไมค์ของหูฟัง
[รับทราบค่ะบอส โฮ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆ]
"นี่แก!!!!!!"ร่างบางเตรียมยกขาเตะแต่ร่างสูงก็หลบได้
"ไหนว่าจะมาขอโทษไง หืม???"
"ไอ้บ่า อ๊ะ!ปล่อยนะ ปล่อยโว้ยยยย" 
"555555 เจ้าบ้าเอ้ย"
"โว้ยยยยยยยย ปล่อยนะไอ้บอสเวร!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

  'ฉัน....รักแกนะ รู้มั้ย?'
 'ไม่รู้มั้งไอ้สวะ ฮึๆ'
 '.....'
 'ฉันก็รักแก'

                       TheEnd
 

겨울이 가고 봄이 찾아오죠 
คยออุลี คาโก โพมี ชาจาโอจโย 
ฤดูหนาวผ่านไป ใบไม้ผลิเข้าแทนที่
우린 시들고 그리움 속에 맘이 멍들었죠
อูริน ชีดึลโก คือรีอุม โซเก มามี มองดึรอดจโย
เราสองเลือนหาย ในความปราถนา หัวใจนั้นมีบาดแผล
.
.
.
.
심장이 멎은 것 만 같아
ชิมจังงี มอจึน กอด มัน กาทา
เหมือนหัวใจหยุดเต้น
전쟁이 끝나고 그 곳에 얼어 붙은 너와나
ชอนแจงงี กึนนาโก คือ โกเซ ออรอ พูทึน นอวานา
หลังสงคราวจบลง เธอกับฉันถูกแช่แข็งอยู่ที่ตรงนั้น
내 머릿속 새겨진 Trauma
เน มอริดซก แซกยอจิน Trauma
บาดแผลที่ถูกฝังอยู่ในหัวของฉัน
이 눈물 마르면 촉촉히 기억하리 내 사랑
อี นุนมุล มารือมยอน ชุกชุคี คีออคารี เน ซารัง
หากน้ำตาแห้งไป ค่อยๆ ฉันคงจดจำเรื่องราวความรักของฉัน

괴롭지도 외롭지도 않아
คเวรบจีโด เวรบจีโด อานา
ไม่เจ็บปวด ไม่เดียวดาย
행복은 다 혼잣말
แฮงโบกึน ทา ฮนจันมัล
ความสุขคือการได้พูดกับตัวเอง
그 이상에 복잡한 건 못 참아
คือ อีซาเง พกจาพัน กอน มด ชามา
ไม่อาจทนกับความสับสนวุ่นวายได้อีกแล้ว
대수롭지 아무렇지도 않아
แทซูรบจี อามูรอดจีโด อานา
มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย
별수없는 방황 사람들은 왔다 간다
บยอลซูออมนึน พังฮวัง ซารัมดึรึน วัดตา คันดา
ผู้คนแค่ผ่านมา ผ่านไป 

태어나서 널 만나고
แทออนาซอ นอล มันนาโก
เกิดมาได้พบกับเธอ
죽을 만큼 사랑하고
ชูกึน มันคึม ซารังฮาโก
รักเธอไปจนตาย
파랗게 물들어 시린 내 마음
พาราเค มุลดึรอ ชีริน เน มาอึม
หัวใจที่เยือกเย็นของฉันกลายเป็นสีน้ำเงิน
너는 떠나도 난 그대로 있잖아
นอนึน ตอนาโด นัน คือแรโด อิดจานา
แม้เธอจะจากไป แต่ก็ยังอยู่ตรงนี้นี่ไง

credit : translated into thai by fiilmm 
คัดลอกมาจาก Good AfterNoon@Facebook