ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ZoSan: Lies ฉันก็แค่พูดโกหก...(เพราะว่ารักนาย)
"โซโร...."
ทำไม นาย....
ชายหนุ่มร่างบางหางคิ้วม้วน ผมปรกบังหน้าฝั่งขวาเอื้อนเอ่ยชื่อของชายร่างสูงตรงหน้าของเขา ที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอม เลือดอาบทั่วร่างกาย
"เจ้าบ้า!!!!!!" ร่างบางวิ่งเข้าไปหาพร้อมกับเรียกชายผู้นั้นด้วยความโกรธ และตกใจ
ร่างบางพยุงร่างสูงขึ้นแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะเขาเองก็บาดเจ็บและเหนื่อยล้ากับการต่อสู้มาพอสมควร จึงทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปกับพื้น
"เดี๋ยวฉันไปตามช็อปเปอร์มา รอก่อนนะ" ขณะที่ร่างบางกำลังลุก ร่างสูงได้คว้ามือเขาเอาไว้ด้วยเรี่ยวแรงที่น้อยนิด
เขากำไว้แน่นไม่ให้ร่างบางไป จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงน้อยนิดว่า
"อุซปไปตามให้แล้ว..." (= =....)
"อ้อ...เหรอ?...อืม" ร่างบางอ้ำอึ้งสักพัก จากนั้นก็คุกเข่านั่งลงไปข้างๆร่างสูง เขามองร่างสูงด้วยสายตาที่ห่วงใย ห่วงหาถึงเขาตลอด
"แกมัน...." ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกำปั้นแน่น แล้วทุบลงที่อกของร่างสูง
"อุ๊บ...." ร่างสูงร้องออกมาอย่างเก็บอาการ แต่เขาก้ไม่มีแรวมากพอที่จะตอบโต้ ไม่มีแม้แต่แรงที่จะลืมตาแล้วด้วยซ้ำ
เขาทำได้เพียงแค่ฟังเสียงร้องไห้ของร่างบาง ที่กำลังซบอกเขาอยู่ตอนนีั้ น้ำตาที่ไหลรินออกจากร่างบางนั้น เยอะจนเสื้อที่แปดเปื้อนเสื้อของร่างสูงเปียกชุ่ม
"แกนะแก!!!ทำเป็นเก่ง แล้วกลับมาสภาพเนี่ย?!! ไอ้บ้า ไอ้หัวเขียว ไอ้..."
สารพัดคำด่าได้ปล่อยออกมาจากความโกรธแค้นที่แฝงไปด้วยความห่วงใยของซันจิ แต่ร่างสูง'โซโล'ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เลยแม้แต่น้อย
ตลอด1สัปดาห์ที่ผ่านมาของทั้งสองที่ไม่ได้คุยอะไรเลย เนื่องจาก
โซโลหายตัวไป.......
.
.
.
.
.
.
.
.
1สัปดาห์ก่อน
บรรยากาศในเรือโกอิ้งแมรี่กำลังเคร่งเครียด
ซันจิกำลังป่วย....ด้วยยาพิษและนอนสลบ
"ช็อปเปอร์ ซันจิเป็นไงบ้าง??" กัปตันลูฟี่ถามด้วยความเป็นห่วง
"ก็น่าจะดีขึ้นอีกไม่เกิน5-6วันนะ" แพทย์ประจำเรือตอบ"แต่ก็ต้องอยู่กับสภาพจิตใจด้วย"
เมื่อทุกคนได้ยินคำนี้ก็มองไปที่โซโลกันหมด ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างเตียงร่างบางใกล้ที่สุดแต่กลับไม่ได้ยินอะไรเลยงงงวยกับสายตาที่มองมา
"อะไร?หน้าฉันมีอะไรติด??" เขาทุกคนที่มองเขากลับ
"นายต้องคอยดูแลซันจิน่ะสิ จิตใจจะได้ดีขึ้น 555"อุซปพูด
"ใช่ๆ หน้าที่นายเลยนะ"นามิพูดเสริม และทุกคนก็พากันหัวเราะ โดยที่เจ้าตัวร่างสูงทำหน้าบอกบุญไม่รับ
"เหอะ!ใครจะไปดูแลเจ้ากุ๊กนี่ อยากหาเรื่องไปลุยเดี่ยวเองนี่"
ว่าจบ ร่างสูงก็เดินจากไปจากคนในกลุ่ม
หารู้ไม่ว่า...ร่างบางได้ยินทุกอย่างตั้งแต่ต้น....จนจบ
ตกดึก...
ร่างบางร้องไห้ใต้ผ้าห่มผืนหน้า
เจ้าบ้าเอ้ย...ฉันก็ไม่ได้ต้องการแกสักหน่อย เจ้าหัวเขียวอวดดี
ร่างบางคิดในใจจากคำพูดที่ได้ยินเมื่อตอนกลางวัน
"ฮึก ฮึก..."เขาเริ่มเก็บเสียงร้องไห้ไม่อยู่
แอ็ดดดดด
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ร่างบางรีบปาดน้ำตาแล้วแกล้งทำเป็นนอนต่อ เขาไม่รู้ว่าใคร ร่างปริศนาเข้ามานั่งลงข้างเตียงจากนั้นก็นำมือลูบหัวร่างบางด้วยความอ่อนโยน แล้วค่อยๆซุกหน้าลงซบที่ไหล่ร่างบางบนเตียง
ร่างบางอดคิดไม่ได้ว่าเป็นโซโล แต่เขาบอกกับตัวเองในใจ
เป็นไปไม่ได้หรอก เขาไม่ได้ห่วงฉัน... ไม่ใช่ ไม่ใช่....
แต่ความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่ร่างปริศนาได้กอดเขา มันช่างอบอุ่บเหลือเกิน จนซันจิเคลิ้มและหลับไป ในที่สุด...
รุ่งเช้า
ซันจิตื่นขึ้นมาโดยที่ตนจำอะไรไม่ได้เลย จำได้ก็เพียงแต่คำพูดที่บั่นทอนจิตใจของร่างสูง และ"อ้อมกอด"ที่อบอุ่นนั่น
ซันจิค่อยลุกด้วยแรงที่น้อยเนื่องจากป่วย และค่อยๆเดินไปที่ห้องครัว เพื่อหวังจะทำอาหารให้ทุกคนบนเรือกินกัน แม้จะไม่ค่อยมีแรง แต่ก็อยากทำให้
เมื่อร่างบางถึงหน้าห้องครัว ก็ได้ยินเสียงนามิพูดขึ้น
"จะดีเหรอโซโล?"
"ใช่ๆ นายน่ะเก่งก็จริง แต่ถ้าเป็นพวกนั้นไม่ไหวหรอกนะ"เสียงแฟร้งกี้
"นายอย่าไปเลยนะ" ช็อปเปอร์กับอุซปพูด
ร่างบางยังคงยืนฟังอยู่หน้าประตู และคอยฟังอย่างใจจดใจจ่อ
คุยกันเรื่องอะไรนะ???
"ให้ฉันไปเถอะ ฉันอยากทำอะไรเพื่อ...."
ร่างบางรอฟังคำพูดของร่างสูง แต่แล้วตัวป่วนก็มาถึง
"เฮ้!!!!ซันจิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ร่างบางสะดุ้ง พร้อมกับหันหน้าเตรียมที่จะหนีกลับไปห้องนอน แต่แล้วตัวป่วนลูฟี่ก็ดึงแขนเขาเอาไว้
"จะไปไหนอ่ะ?จะเข้าห้องครัวไม่ใช่หรอ?"
"เอ่อ...คือ..."ร่างบางพยายามแกะมือลูฟี่
"ฉันน่ะอยากกินอาหารของซันจิแล้วนะ ไหนก็..."
"คือ...."
แอ็ดดดด
ร่างสูงปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าร่างบาง
"นายได้ยินอะไรบ้าง?เจ้ากุ๊กคิ้วม้วน"ร่างสูงถามอย่างจริงจัง
"อ่อ...คือ"ร่างบางอ้ำอึ้ง"ฉัน...ไปนอนต่อแหล่ะ"เมื่อจะหันหลังกลับ ร่างสูงคว้าตัวเข้ามาและจำแนบกับผนังเรือ หน้าของทั้ง2ชิดแทบจะจูบกัน
"ฉันถามว่า'นายได้ยินอะไรบ้าง?'ตอบมา..."
ร่างสูงจับมือซันจิไว้ติดผนังเรือทั้ง2ข้าง ลมหายใจที่ร้อนแรงใกล้กัน ร่างบางหน้าแดงถึงใบหู และพยายามขัดขืน แต่เพราะอาการป่วยจึงทำอะไรไม่ได้มากนัก
"ป...ปล่อยฉัน"ร่างบางเอ่ย
"ตอบฉันมาก่อน"ร่างสูงเอ่ยกลับ
"ไม่...ฉันพึ่งมาตอน...เจอลูฟี่" ร่างบางพูดจบแล้วมองไปทางกัปตันตัวป่วน
"จริงมั้ย?ลูฟี่"โซโลจ้อง
"......"ซันจิลุ้น
"ฉัน...อุ๊บบ!!" ลูฟี่โดนเอามือปิดปาก
"คุณกุ๊กเขาพึ่งมากับกัปตันจริงๆ ฉันเห็น"สาวสวยโรบิ้นบอก
"ไอ่ใอ่อักอ่อย อั้นเอออันอิ...."กัปตันโวยวายเป็นภาษาอู้อี้
ร่างสูงจึงค่อยๆปล่อยมือร่างบาง ร่างบางก็ผลักร่างสูงด้วยแรงที่น้อยนิดออกจากตัว ร่างสูงจ้องหน้าเขา แต่ซันจิก็เอาแต่ก้มหน้า
"หึ...ดีแล้ว คนกระจอกๆไม่ต้องยุ่งหรอก มีแต่ปัญหาจะเกิด"
ร่างบางปี๊ดมาก จึงสวนกลับ
"อ่อ แล้วนายเก่งมากนักหรือไง? ไม่มีดาบก็ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหล่ะ"
"ฉันไม่โง่โดนพิษแค่นั้นแล้วกัน"ร่างสูงตอบ
"งั้นลองบอกมาซิ ว่าเรื่องที่นายปิดอยู่เป็นเรื่องอะไร"ร่างบางเริ่มท้า"ฉันน่ะอยากจะรู้จริงๆ ว่าไอ้เด็กขี้หลงทางอย่างนายทำไรดีนักหนา"
ร่างสูงหน้านิ่งใส่ ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกกับที่ร่างบางว่าแม้แต่น้อย
"ฉันเก่งกว่านาย เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาสอด" จากนั้นก็หันหลังกลับ
แต่ร่างบางไม่ยอมแค่นั้น เขาจับไหล่ร่างสูงให้หันมา จากนั้นก็เตะที่หน้าเต็มๆ
พวั่ก!!!!!!!
ร่างบางเซและล้มลงไปกับพื้น เพราะออกแรงเยอะขณะร่างกายอ่อนแอ
แต่ก้เอาซะโซโลหงายและล้มไปเช่นกัน
โซโลเช็ดเลือดที่ไหลออกจากปาก และค่อยๆลุกขึ้นพูดต่อ
"เดี๋ยวนี้เก่งแต่ใช้กำลังนะ"
อุซปและนามิเข้ามาช่วยพยุงซันจิที่หอบด้วยความเหนื่อย และค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นช้าๆ
"เกินไปนะโซโล พูดอะไรรักษาน้ำใจซันจิหน่อยสิ"อุซปพูด
"ใช่ นายก็ได้ยินช็อปเปอร์เมื่อวานนี่ ว่าจิตใจมันสำคัญต่อการฟื้นตัวของซันจิคุงนะ"นามิว่าต่อ
"งั้นหรอ?โทษทีนะ ฉันไม่ได้ยิน ไม่ได้ฟังด้วย" เมื่อคำพูดนี้เข้าหูร่างบางถึงกับสะดุ้ง
"เรื่องที่นายจะไปฉันก็ไม่เห็นด้วยนะ เพราะฉะนั้น..."แฟร้งกี้ยังไม่ทันพูดจบ โซโลก็พูดสวน
"อย่าพล่ามให้มากนัก ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน!!"
"อย่าไปนะโซโล ฉันขอร้องแหล่ะ"ช็อปเปอร์วอน
"ไปซะ..."
ร่างสูงหันไปมองทางร่างบาง ที่กำลังก้มหน้า
"ไปซะ ไปไหนก็ไป!!!!อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!!!"
"หึ...เห็นมั้ย?มีคนสนับสนุนแล้ว"ร่างสูงหัวเราะ"ไปเลยดีกว่า..."
จากนั้นร่างสูงก็เดินออกจากเรือไป
"ดีแล้ว...อย่างนี้ดีแล้ว"ร่างสูงพูดกับตัวเอง และเดินไปจากโกอิ้งแมรี่
และไปจากร่างบาง.....
.
.
.
.
.
.
จนตอนนี้...ร่างสูงเป็นฝ่ายนอนบนเตียงเสียเอง
โดยมีร่างบางนั่งอยู่ข้าง ร่างบางกุมมือนั่นด้วยความโหยหา เขานำมือมาแนบหน้าผากเขา น้ำตาที่ไหลรินจนเปียกแฉะทั่วมือไม่ได้ทำให้เจ้าของร่างนั้นรู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย....
โรบิ้นเดินเขามาในห้อง เข้าไปหาซันจิพร้อมกับจับไหล่ของร่างบาง
"เขาไม่เป็นอะไรหรอก แค่ยังไม่ฟื้น"สาวสวยพูดปลอบใจ
"ถ้าตอนนั้น...ฉันไม่ไล่เขา ฮึก...เขาคงไม่...."ร้องบางพูดอะไรแทบไม่ประติดประต่อ เพราะเขาเสียใจในสิ่งที่ตนได้พูดไปในตอนนั้น
"คุณไม่ผิดหรอกนะ คุณกุ๊ก"โรบิ้นปลอบ"เขาต้องการให้เป็นอย่างนั้น"
ซันจิเบิกตากว้าง และหันไปทางสาวนักโบราณคดี
"โรบิ้นจัง...ว่าไงนะ???"เขาถามด้วยความงุงงง
"เขาไม่ให้ใครพูดเรื่องนี้เลย เขาไม่คิดจะบอกใครด้วยซ้ำ แต่พวกเรารู้ก่อนเลยห้ามเขาไว้" ร่างบางฟังอย่างใจจดใจจ่อ
"แล้ว...ทำไมไม่ยอมบอกผมล่ะครับ?"
"ก็ถ้าบอกคุณก็ห้ามเขาน่ะสิ เขาถึงได้พูดจาไม่ดีกับคุณ"เธอตอบ
"เขาไปที่นั่น เพื่อแก้แค้นให้คุณ"
อะไรกัน...แค่โดนยาพิษ ถึงกับต้อง...
"เจ้าบ้า..."ร่างบางสบถและมองหน้าไปทางร่างสูง
"เขาโกรธมาก ที่พวกนั้นทำให้เขาเกือบเสียคนรักไป"
ร่างบางกำมือที่ตนกุมไว้อยู่จนแน่น...
"คนรัก..."เขาเอ่ยเบา"หึ...ไม่จริงหรอกครับ เขาไม่ได้สนใจผมเลย ก็แค่แก้แค้นส่วนตัวมากกว่า"
"ไม่หรอกค่ะ เขาโกหกคุณทุกอย่าง"
"โกหก?!!เขาพูดจริงต่างหากครับ!!"ร่างบางเถียง
"อย่าปฏิเสธเลยค่ะ คุณกุ๊ก"โรบิ้นโต้ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ดุดัน
ไม่...ไม่จริงหรอก หมอนี่ไม่ได้โกหก หมอนี่ไม่ได้...รักฉัน
"เขาทำเป็นไม่สนในคุณ ทำเป็นว่าคุณ เพื่อที่คุณจะได้ไล่เขาไป"
โรบิ้นพูด"ฉันล่ะทนเห็นคุณกุ๊กต้องมาทรมานกับคำโกหกเขาไม่ได้ เลยต้องพูดให้คุณฟัง"
"....."
"คืนก่อนวันที่เขาไป...เขาไปหาคุณที่ห้องด้วยนะค่ะ"
"??!!!!!"ร่างบางแปลกใจเล็กน้อย และนึกถึงคืนนั้น
นาย....เองหรอ?...ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย? พระเจ้า...
"คุณไม่รู้เลยหรอ?"โรบิ้นถาม
"ไม่ ไม่เลยครับ..."
"เฮ้อ....ถ้างั้น..."โรบิ้นยิ้มและมองไปทางโซโล"คุณอธิบายที่เหลือกับเขาเองแล้วกันนะค่ะ คุณนักดาบ"
"!!!!!"ซันจิหันกลับไปมองร่างสูงอย่างตกใจ
"อืม เธอนี่..."ร่างสูงสบถ
"อยากรู้อะไรถามเขาแล้วกันนะค่ะ"และสาวสวยก็เดินออกไปจากห้องนั้น ทิ้งไว้เพียงร่างบางและร่างสูง
"........"ซันจิ
"........"โซโล
ทั้งคู่เงียบกริบ แต่ซันจิน้ำตายังตงไหลพราก
"เฮ้ เลิกร้องได้แล้...."ร่าสูงยังพูดไม่ทันจบ ร่างบางก็โผกอดร่างสูงจนตัวร่างบางนอนทับร่างสูง
"อุ๊ก ใจเย็นๆฉันยังไม่ตาย"
"ตายไปก้ดีสิ ไอ้บ้า!!!ฮึก ฮึก"
"ขนาดไม่ตายยังร้องขนาดนี้ ตายไปนายคงร้องจนน้ำท่วมโลกได้เลย"
"อย่ามาสำคัญตัวผิดไปนะเว้ยยย ฮึก ฉันก็แค่...ฮึก"
ร่างสูงลูบหัวร่างบางด้วยมือที่อบอุ่น
"ไม่ต้องพูดแล้ว..."
"นายโกหกฉัน...จริงหรอ?"ร่างบางยังคงอยากรู้
"ก็...ประมาณนั้น"ร่างสูงตอบอย่างนุ่มนวล
".........."ร่างบางเงียบ
"ฉันก็แค่พูดโกหก..."โซโลพูดต่อ"ฉันไม่อยากปล่อยพวกมันไป"
"น่าจะบอกฉันสักคำ"
"บอกไปนายก็ห้าม ไม่ก็จะไปด้วยให้ได้น่ะสิ"
"ก็จริง..." ร่างบางเห็นด้วย "แล้วทำไมต้องว่าฉันถึงขนาดนั้นล่ะ?มันเสียใจนะ"
"ขอโทษแล้วกัน"ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับยิ้มเยาะ
เหอะ! ตั้งใจจะขอโทษจริงมั้ยเนี่ย?!!!
ร่างบางจะลุกออกจากร่างสูง แต่ก็ถูกดึงกลับเข้าไปในอ้อมกอดนั้นอีกครั้ง ร่างสูงกอดร่างบางไว้แน่น ร่างบางดิ้นเพื่อที่จะหนี
ร่างสูงเลียที่ใบหูจนร่างบางร้องคราง มือใหญ่ลูบหน้าอกของร่างบาง
"พอๆๆๆ ไม่หนีแล้ว อ๊าาา!!"ร่างบางขอร้อง
"ขอโทษนะ ที่พูดอย่างนั้นไป"
"ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะ ชิ!"ร่างบางยังคงงอน
"หึ จะให้ขอโทษแบบไหนดีนะ??"ร่างสูงยิ้มเจ้าเหล่ห์
เหมือนมีลางสังหร ร่างบางพยายามดิ้นแต่ก็ไม่สำเร็จ ร่างสูงพลิกตัวขึ้นค่อมร่างบาง
ร่างบางอยู่ข้างใต้ยังคงดิ้นอยู่ ร่างสูงจับมือทั้ง2ข้างไว้ไม่ให้ขยับ
"แบบนี้ก็น่าจะดี หึ..."
"ไม่เอ.....อื้ม อืม"ร่างบางโดนประกบริมฝีปากอย่างร้อนแรง ลิ้นสากของผู้ที่ค่อมผู้เหนือกายตวัดกวาดทั่วโพรงปากร่างบาง
"อ๊าาาา อื้ม"
ร่างบางคราง เมื่อร่างสูงนำปากออกจากปากร่างบาง ร่างบางก็หอบเพราะขาดอากาศหายใจ
"จ..แฮกๆ เจ้าหัวเขียวบ้า"
"ยังมีแรงว่าคนได้นี่ สงสัยต้องทำให้หมดแรงซะแล้ว"
"ไม่เอาาาาาาาาาา" ร่างบางดิ้นๆๆๆ และ ดิ้น แต่ก็ไม่สำเร็จ
"นี่ เจ้ากุ๊ก..."ร่างสูงก้มหน้าไปข้างๆหูซันจิ
"ฉันรักนายนะ....."
ร่างบางแทบช็อคเมื่อได้ยิน แต่ก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ และหัวเราะดังลั่น
"ฉันก็รักนาย ไอ้หัวสาหร่ายบ้า"
"ไอ้คิ้วม้วน" ร่างสูงจุมพิตร่างบางที่หน้าผากอีครั้งก่อนที่จะซุกหน้าที่ซอกคอร่างบาง
"เจ้าบ้า!!!!!!" ร่างบางวิ่งเข้าไปหาพร้อมกับเรียกชายผู้นั้นด้วยความโกรธ และตกใจ
ร่างบางพยุงร่างสูงขึ้นแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะเขาเองก็บาดเจ็บและเหนื่อยล้ากับการต่อสู้มาพอสมควร จึงทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปกับพื้น
"เดี๋ยวฉันไปตามช็อปเปอร์มา รอก่อนนะ" ขณะที่ร่างบางกำลังลุก ร่างสูงได้คว้ามือเขาเอาไว้ด้วยเรี่ยวแรงที่น้อยนิด
เขากำไว้แน่นไม่ให้ร่างบางไป จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงน้อยนิดว่า
"อุซปไปตามให้แล้ว..." (= =....)
"อ้อ...เหรอ?...อืม" ร่างบางอ้ำอึ้งสักพัก จากนั้นก็คุกเข่านั่งลงไปข้างๆร่างสูง เขามองร่างสูงด้วยสายตาที่ห่วงใย ห่วงหาถึงเขาตลอด
"แกมัน...." ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกำปั้นแน่น แล้วทุบลงที่อกของร่างสูง
"อุ๊บ...." ร่างสูงร้องออกมาอย่างเก็บอาการ แต่เขาก้ไม่มีแรวมากพอที่จะตอบโต้ ไม่มีแม้แต่แรงที่จะลืมตาแล้วด้วยซ้ำ
เขาทำได้เพียงแค่ฟังเสียงร้องไห้ของร่างบาง ที่กำลังซบอกเขาอยู่ตอนนีั้ น้ำตาที่ไหลรินออกจากร่างบางนั้น เยอะจนเสื้อที่แปดเปื้อนเสื้อของร่างสูงเปียกชุ่ม
"แกนะแก!!!ทำเป็นเก่ง แล้วกลับมาสภาพเนี่ย?!! ไอ้บ้า ไอ้หัวเขียว ไอ้..."
สารพัดคำด่าได้ปล่อยออกมาจากความโกรธแค้นที่แฝงไปด้วยความห่วงใยของซันจิ แต่ร่างสูง'โซโล'ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เลยแม้แต่น้อย
ตลอด1สัปดาห์ที่ผ่านมาของทั้งสองที่ไม่ได้คุยอะไรเลย เนื่องจาก
โซโลหายตัวไป.......
.
.
.
.
.
.
.
.
1สัปดาห์ก่อน
บรรยากาศในเรือโกอิ้งแมรี่กำลังเคร่งเครียด
ซันจิกำลังป่วย....ด้วยยาพิษและนอนสลบ
"ช็อปเปอร์ ซันจิเป็นไงบ้าง??" กัปตันลูฟี่ถามด้วยความเป็นห่วง
"ก็น่าจะดีขึ้นอีกไม่เกิน5-6วันนะ" แพทย์ประจำเรือตอบ"แต่ก็ต้องอยู่กับสภาพจิตใจด้วย"
เมื่อทุกคนได้ยินคำนี้ก็มองไปที่โซโลกันหมด ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างเตียงร่างบางใกล้ที่สุดแต่กลับไม่ได้ยินอะไรเลยงงงวยกับสายตาที่มองมา
"อะไร?หน้าฉันมีอะไรติด??" เขาทุกคนที่มองเขากลับ
"นายต้องคอยดูแลซันจิน่ะสิ จิตใจจะได้ดีขึ้น 555"อุซปพูด
"ใช่ๆ หน้าที่นายเลยนะ"นามิพูดเสริม และทุกคนก็พากันหัวเราะ โดยที่เจ้าตัวร่างสูงทำหน้าบอกบุญไม่รับ
"เหอะ!ใครจะไปดูแลเจ้ากุ๊กนี่ อยากหาเรื่องไปลุยเดี่ยวเองนี่"
ว่าจบ ร่างสูงก็เดินจากไปจากคนในกลุ่ม
หารู้ไม่ว่า...ร่างบางได้ยินทุกอย่างตั้งแต่ต้น....จนจบ
ตกดึก...
ร่างบางร้องไห้ใต้ผ้าห่มผืนหน้า
เจ้าบ้าเอ้ย...ฉันก็ไม่ได้ต้องการแกสักหน่อย เจ้าหัวเขียวอวดดี
ร่างบางคิดในใจจากคำพูดที่ได้ยินเมื่อตอนกลางวัน
"ฮึก ฮึก..."เขาเริ่มเก็บเสียงร้องไห้ไม่อยู่
แอ็ดดดดด
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ร่างบางรีบปาดน้ำตาแล้วแกล้งทำเป็นนอนต่อ เขาไม่รู้ว่าใคร ร่างปริศนาเข้ามานั่งลงข้างเตียงจากนั้นก็นำมือลูบหัวร่างบางด้วยความอ่อนโยน แล้วค่อยๆซุกหน้าลงซบที่ไหล่ร่างบางบนเตียง
ร่างบางอดคิดไม่ได้ว่าเป็นโซโล แต่เขาบอกกับตัวเองในใจ
เป็นไปไม่ได้หรอก เขาไม่ได้ห่วงฉัน... ไม่ใช่ ไม่ใช่....
แต่ความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่ร่างปริศนาได้กอดเขา มันช่างอบอุ่บเหลือเกิน จนซันจิเคลิ้มและหลับไป ในที่สุด...
รุ่งเช้า
ซันจิตื่นขึ้นมาโดยที่ตนจำอะไรไม่ได้เลย จำได้ก็เพียงแต่คำพูดที่บั่นทอนจิตใจของร่างสูง และ"อ้อมกอด"ที่อบอุ่นนั่น
ซันจิค่อยลุกด้วยแรงที่น้อยเนื่องจากป่วย และค่อยๆเดินไปที่ห้องครัว เพื่อหวังจะทำอาหารให้ทุกคนบนเรือกินกัน แม้จะไม่ค่อยมีแรง แต่ก็อยากทำให้
เมื่อร่างบางถึงหน้าห้องครัว ก็ได้ยินเสียงนามิพูดขึ้น
"จะดีเหรอโซโล?"
"ใช่ๆ นายน่ะเก่งก็จริง แต่ถ้าเป็นพวกนั้นไม่ไหวหรอกนะ"เสียงแฟร้งกี้
"นายอย่าไปเลยนะ" ช็อปเปอร์กับอุซปพูด
ร่างบางยังคงยืนฟังอยู่หน้าประตู และคอยฟังอย่างใจจดใจจ่อ
คุยกันเรื่องอะไรนะ???
"ให้ฉันไปเถอะ ฉันอยากทำอะไรเพื่อ...."
ร่างบางรอฟังคำพูดของร่างสูง แต่แล้วตัวป่วนก็มาถึง
"เฮ้!!!!ซันจิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ร่างบางสะดุ้ง พร้อมกับหันหน้าเตรียมที่จะหนีกลับไปห้องนอน แต่แล้วตัวป่วนลูฟี่ก็ดึงแขนเขาเอาไว้
"จะไปไหนอ่ะ?จะเข้าห้องครัวไม่ใช่หรอ?"
"เอ่อ...คือ..."ร่างบางพยายามแกะมือลูฟี่
"ฉันน่ะอยากกินอาหารของซันจิแล้วนะ ไหนก็..."
"คือ...."
แอ็ดดดด
ร่างสูงปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าร่างบาง
"นายได้ยินอะไรบ้าง?เจ้ากุ๊กคิ้วม้วน"ร่างสูงถามอย่างจริงจัง
"อ่อ...คือ"ร่างบางอ้ำอึ้ง"ฉัน...ไปนอนต่อแหล่ะ"เมื่อจะหันหลังกลับ ร่างสูงคว้าตัวเข้ามาและจำแนบกับผนังเรือ หน้าของทั้ง2ชิดแทบจะจูบกัน
"ฉันถามว่า'นายได้ยินอะไรบ้าง?'ตอบมา..."
ร่างสูงจับมือซันจิไว้ติดผนังเรือทั้ง2ข้าง ลมหายใจที่ร้อนแรงใกล้กัน ร่างบางหน้าแดงถึงใบหู และพยายามขัดขืน แต่เพราะอาการป่วยจึงทำอะไรไม่ได้มากนัก
"ป...ปล่อยฉัน"ร่างบางเอ่ย
"ตอบฉันมาก่อน"ร่างสูงเอ่ยกลับ
"ไม่...ฉันพึ่งมาตอน...เจอลูฟี่" ร่างบางพูดจบแล้วมองไปทางกัปตันตัวป่วน
"จริงมั้ย?ลูฟี่"โซโลจ้อง
"......"ซันจิลุ้น
"ฉัน...อุ๊บบ!!" ลูฟี่โดนเอามือปิดปาก
"คุณกุ๊กเขาพึ่งมากับกัปตันจริงๆ ฉันเห็น"สาวสวยโรบิ้นบอก
"ไอ่ใอ่อักอ่อย อั้นเอออันอิ...."กัปตันโวยวายเป็นภาษาอู้อี้
ร่างสูงจึงค่อยๆปล่อยมือร่างบาง ร่างบางก็ผลักร่างสูงด้วยแรงที่น้อยนิดออกจากตัว ร่างสูงจ้องหน้าเขา แต่ซันจิก็เอาแต่ก้มหน้า
"หึ...ดีแล้ว คนกระจอกๆไม่ต้องยุ่งหรอก มีแต่ปัญหาจะเกิด"
ร่างบางปี๊ดมาก จึงสวนกลับ
"อ่อ แล้วนายเก่งมากนักหรือไง? ไม่มีดาบก็ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหล่ะ"
"ฉันไม่โง่โดนพิษแค่นั้นแล้วกัน"ร่างสูงตอบ
"งั้นลองบอกมาซิ ว่าเรื่องที่นายปิดอยู่เป็นเรื่องอะไร"ร่างบางเริ่มท้า"ฉันน่ะอยากจะรู้จริงๆ ว่าไอ้เด็กขี้หลงทางอย่างนายทำไรดีนักหนา"
ร่างสูงหน้านิ่งใส่ ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกกับที่ร่างบางว่าแม้แต่น้อย
"ฉันเก่งกว่านาย เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาสอด" จากนั้นก็หันหลังกลับ
แต่ร่างบางไม่ยอมแค่นั้น เขาจับไหล่ร่างสูงให้หันมา จากนั้นก็เตะที่หน้าเต็มๆ
พวั่ก!!!!!!!
ร่างบางเซและล้มลงไปกับพื้น เพราะออกแรงเยอะขณะร่างกายอ่อนแอ
แต่ก้เอาซะโซโลหงายและล้มไปเช่นกัน
โซโลเช็ดเลือดที่ไหลออกจากปาก และค่อยๆลุกขึ้นพูดต่อ
"เดี๋ยวนี้เก่งแต่ใช้กำลังนะ"
อุซปและนามิเข้ามาช่วยพยุงซันจิที่หอบด้วยความเหนื่อย และค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นช้าๆ
"เกินไปนะโซโล พูดอะไรรักษาน้ำใจซันจิหน่อยสิ"อุซปพูด
"ใช่ นายก็ได้ยินช็อปเปอร์เมื่อวานนี่ ว่าจิตใจมันสำคัญต่อการฟื้นตัวของซันจิคุงนะ"นามิว่าต่อ
"งั้นหรอ?โทษทีนะ ฉันไม่ได้ยิน ไม่ได้ฟังด้วย" เมื่อคำพูดนี้เข้าหูร่างบางถึงกับสะดุ้ง
"เรื่องที่นายจะไปฉันก็ไม่เห็นด้วยนะ เพราะฉะนั้น..."แฟร้งกี้ยังไม่ทันพูดจบ โซโลก็พูดสวน
"อย่าพล่ามให้มากนัก ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน!!"
"อย่าไปนะโซโล ฉันขอร้องแหล่ะ"ช็อปเปอร์วอน
"ไปซะ..."
ร่างสูงหันไปมองทางร่างบาง ที่กำลังก้มหน้า
"ไปซะ ไปไหนก็ไป!!!!อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!!!"
"หึ...เห็นมั้ย?มีคนสนับสนุนแล้ว"ร่างสูงหัวเราะ"ไปเลยดีกว่า..."
จากนั้นร่างสูงก็เดินออกจากเรือไป
"ดีแล้ว...อย่างนี้ดีแล้ว"ร่างสูงพูดกับตัวเอง และเดินไปจากโกอิ้งแมรี่
และไปจากร่างบาง.....
.
.
.
.
.
.
จนตอนนี้...ร่างสูงเป็นฝ่ายนอนบนเตียงเสียเอง
โดยมีร่างบางนั่งอยู่ข้าง ร่างบางกุมมือนั่นด้วยความโหยหา เขานำมือมาแนบหน้าผากเขา น้ำตาที่ไหลรินจนเปียกแฉะทั่วมือไม่ได้ทำให้เจ้าของร่างนั้นรู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย....
โรบิ้นเดินเขามาในห้อง เข้าไปหาซันจิพร้อมกับจับไหล่ของร่างบาง
"เขาไม่เป็นอะไรหรอก แค่ยังไม่ฟื้น"สาวสวยพูดปลอบใจ
"ถ้าตอนนั้น...ฉันไม่ไล่เขา ฮึก...เขาคงไม่...."ร้องบางพูดอะไรแทบไม่ประติดประต่อ เพราะเขาเสียใจในสิ่งที่ตนได้พูดไปในตอนนั้น
"คุณไม่ผิดหรอกนะ คุณกุ๊ก"โรบิ้นปลอบ"เขาต้องการให้เป็นอย่างนั้น"
ซันจิเบิกตากว้าง และหันไปทางสาวนักโบราณคดี
"โรบิ้นจัง...ว่าไงนะ???"เขาถามด้วยความงุงงง
"เขาไม่ให้ใครพูดเรื่องนี้เลย เขาไม่คิดจะบอกใครด้วยซ้ำ แต่พวกเรารู้ก่อนเลยห้ามเขาไว้" ร่างบางฟังอย่างใจจดใจจ่อ
"แล้ว...ทำไมไม่ยอมบอกผมล่ะครับ?"
"ก็ถ้าบอกคุณก็ห้ามเขาน่ะสิ เขาถึงได้พูดจาไม่ดีกับคุณ"เธอตอบ
"เขาไปที่นั่น เพื่อแก้แค้นให้คุณ"
อะไรกัน...แค่โดนยาพิษ ถึงกับต้อง...
"เจ้าบ้า..."ร่างบางสบถและมองหน้าไปทางร่างสูง
"เขาโกรธมาก ที่พวกนั้นทำให้เขาเกือบเสียคนรักไป"
ร่างบางกำมือที่ตนกุมไว้อยู่จนแน่น...
"คนรัก..."เขาเอ่ยเบา"หึ...ไม่จริงหรอกครับ เขาไม่ได้สนใจผมเลย ก็แค่แก้แค้นส่วนตัวมากกว่า"
"ไม่หรอกค่ะ เขาโกหกคุณทุกอย่าง"
"โกหก?!!เขาพูดจริงต่างหากครับ!!"ร่างบางเถียง
"อย่าปฏิเสธเลยค่ะ คุณกุ๊ก"โรบิ้นโต้ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ดุดัน
ไม่...ไม่จริงหรอก หมอนี่ไม่ได้โกหก หมอนี่ไม่ได้...รักฉัน
"เขาทำเป็นไม่สนในคุณ ทำเป็นว่าคุณ เพื่อที่คุณจะได้ไล่เขาไป"
โรบิ้นพูด"ฉันล่ะทนเห็นคุณกุ๊กต้องมาทรมานกับคำโกหกเขาไม่ได้ เลยต้องพูดให้คุณฟัง"
"....."
"คืนก่อนวันที่เขาไป...เขาไปหาคุณที่ห้องด้วยนะค่ะ"
"??!!!!!"ร่างบางแปลกใจเล็กน้อย และนึกถึงคืนนั้น
นาย....เองหรอ?...ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย? พระเจ้า...
"คุณไม่รู้เลยหรอ?"โรบิ้นถาม
"ไม่ ไม่เลยครับ..."
"เฮ้อ....ถ้างั้น..."โรบิ้นยิ้มและมองไปทางโซโล"คุณอธิบายที่เหลือกับเขาเองแล้วกันนะค่ะ คุณนักดาบ"
"!!!!!"ซันจิหันกลับไปมองร่างสูงอย่างตกใจ
"อืม เธอนี่..."ร่างสูงสบถ
"อยากรู้อะไรถามเขาแล้วกันนะค่ะ"และสาวสวยก็เดินออกไปจากห้องนั้น ทิ้งไว้เพียงร่างบางและร่างสูง
"........"ซันจิ
"........"โซโล
ทั้งคู่เงียบกริบ แต่ซันจิน้ำตายังตงไหลพราก
"เฮ้ เลิกร้องได้แล้...."ร่าสูงยังพูดไม่ทันจบ ร่างบางก็โผกอดร่างสูงจนตัวร่างบางนอนทับร่างสูง
"อุ๊ก ใจเย็นๆฉันยังไม่ตาย"
"ตายไปก้ดีสิ ไอ้บ้า!!!ฮึก ฮึก"
"ขนาดไม่ตายยังร้องขนาดนี้ ตายไปนายคงร้องจนน้ำท่วมโลกได้เลย"
"อย่ามาสำคัญตัวผิดไปนะเว้ยยย ฮึก ฉันก็แค่...ฮึก"
ร่างสูงลูบหัวร่างบางด้วยมือที่อบอุ่น
"ไม่ต้องพูดแล้ว..."
"นายโกหกฉัน...จริงหรอ?"ร่างบางยังคงอยากรู้
"ก็...ประมาณนั้น"ร่างสูงตอบอย่างนุ่มนวล
".........."ร่างบางเงียบ
"ฉันก็แค่พูดโกหก..."โซโลพูดต่อ"ฉันไม่อยากปล่อยพวกมันไป"
"น่าจะบอกฉันสักคำ"
"บอกไปนายก็ห้าม ไม่ก็จะไปด้วยให้ได้น่ะสิ"
"ก็จริง..." ร่างบางเห็นด้วย "แล้วทำไมต้องว่าฉันถึงขนาดนั้นล่ะ?มันเสียใจนะ"
"ขอโทษแล้วกัน"ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับยิ้มเยาะ
เหอะ! ตั้งใจจะขอโทษจริงมั้ยเนี่ย?!!!
ร่างบางจะลุกออกจากร่างสูง แต่ก็ถูกดึงกลับเข้าไปในอ้อมกอดนั้นอีกครั้ง ร่างสูงกอดร่างบางไว้แน่น ร่างบางดิ้นเพื่อที่จะหนี
ร่างสูงเลียที่ใบหูจนร่างบางร้องคราง มือใหญ่ลูบหน้าอกของร่างบาง
"พอๆๆๆ ไม่หนีแล้ว อ๊าาา!!"ร่างบางขอร้อง
"ขอโทษนะ ที่พูดอย่างนั้นไป"
"ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะ ชิ!"ร่างบางยังคงงอน
"หึ จะให้ขอโทษแบบไหนดีนะ??"ร่างสูงยิ้มเจ้าเหล่ห์
เหมือนมีลางสังหร ร่างบางพยายามดิ้นแต่ก็ไม่สำเร็จ ร่างสูงพลิกตัวขึ้นค่อมร่างบาง
ร่างบางอยู่ข้างใต้ยังคงดิ้นอยู่ ร่างสูงจับมือทั้ง2ข้างไว้ไม่ให้ขยับ
"แบบนี้ก็น่าจะดี หึ..."
"ไม่เอ.....อื้ม อืม"ร่างบางโดนประกบริมฝีปากอย่างร้อนแรง ลิ้นสากของผู้ที่ค่อมผู้เหนือกายตวัดกวาดทั่วโพรงปากร่างบาง
"อ๊าาาา อื้ม"
ร่างบางคราง เมื่อร่างสูงนำปากออกจากปากร่างบาง ร่างบางก็หอบเพราะขาดอากาศหายใจ
"จ..แฮกๆ เจ้าหัวเขียวบ้า"
"ยังมีแรงว่าคนได้นี่ สงสัยต้องทำให้หมดแรงซะแล้ว"
"ไม่เอาาาาาาาาาา" ร่างบางดิ้นๆๆๆ และ ดิ้น แต่ก็ไม่สำเร็จ
"นี่ เจ้ากุ๊ก..."ร่างสูงก้มหน้าไปข้างๆหูซันจิ
"ฉันรักนายนะ....."
ร่างบางแทบช็อคเมื่อได้ยิน แต่ก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ และหัวเราะดังลั่น
"ฉันก็รักนาย ไอ้หัวสาหร่ายบ้า"
"ไอ้คิ้วม้วน" ร่างสูงจุมพิตร่างบางที่หน้าผากอีครั้งก่อนที่จะซุกหน้าที่ซอกคอร่างบาง
The End.
I'm so sorry , but I love you....It's just can't lie...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น