Love_Yaoi_Stories -of- BigBang,OtherSong [XS,ZoSan,InuKai]

ลำดับตอนที่ #7 : XS:[Don't Leave Me P.1]:Tell Me Goodbye

  "ฉันขอโทษนะ แซนซัส"
"ฉันไม่ให้แกไป"
"มันเป็นเรื่องของฉัน"เสียงของร่างบางสั่นคลอ เหมือนกลั้นความเจ็บปวด
"ถ้ามันมากเรื่อง แกก็ไม่ต้องไป"ร่างสูงจับไหล่ร่างบางเอาไว้
"แต่ถ้าฉันไม่ไป คนรอบตัวต้อง..."ร่างบางกำมือแน่น"รวมนาย...กับลูกเราด้วย..."
"..........."

  ทัั้งสองยืนเงียบ ไม่พูดอะไรต่างคนต่างยืนนิ่ง
 "พ่อฮะ แม่ฮะ"เด็กชายตัวน้อยอายุ5ขวบเปิดประตูเข้ามา
 "อ้าว 'ฟวอโก'เองเหรอลูก"ร่างบางเรียกชื่อลูกตัวเอง(ฟวอโก-Fuocoในภาษาอิตาลีแปลว่าไฟ)และลูบผมสีดำนุ่มนวล แววตาสีฟ้าอความารีนเหมือนของผู้เป็นแม่สบตาร่างบาง
 "แม่ฮะ คืนนี้ฝนตกผมกลัว..."เด็กชายตัวน้อยจับชายเสื้อร่างบาง
 "งั้นคืนนี้แม่นอนกับลูกแล้วกันนะ"
 "พ่อนอนด้วยมั้ยฮะ?"เด็กชายและร่างบางมองร่างสูงเพื่อรอคำตอบ
 "อืม เดี๋ยวพ่อตามไปแล้วกัน"เขาพูดพรางลูบหัวลูกชาย

  สควอโล่เดินไปห้องนอนของฟวอโกด้วยกันสองคน เหลือเพียงแซนซัสที่ยังคงอยู่ในห้องทำงานของตน
  เขาเดินไปเดินมาบริเวณโต๊ะของเขาอยู่3-4รอบ พร้อมกับถอนหายใจเดินไปที่โทรศัพท์โบราณหรูหราเครื่องนึง และกดหมายเลขที่ตัวเขาจำได้ดี

  [สวัสดีครับ กองบัญชาการวองโกเล่แฟมมิลี่ครับ]
 "ฉันเอง"ร่างสูงพูด
 [อ...อ่า!ท่านแซนซัส ไม่ทราบว่า...]
 "ตาแก่นั่นอยู่ไหน?"
 [เกรง...เกรงว่า ท่านรุ่นที่เก้า จะนอนแล้วครับ]น้ำเสียงเด็กหนุ่มปลายสายสั่น
 "ไปเรียกมา เดี๋ยวนี้"
 [ต...แต่....]
 "เดี่ยวนี้!"แซนซัสย้ำ
 [ครับๆๆๆๆๆๆๆ ผมไปตามให้เดี๋ยวนี้เลยครับ]

  ร่างสูงซึ่งถือสายรออยู่สักพักใหญ่ๆ ก็ได้รับการตอบรับจากปลายสาย
 [ท่านรุ่นเก้า มาแล้วครับ]
 "ฮัลโหล"
 [ว่าไงลูกชาย หลานพ่อเป็นไงบ้าง นอนยัง? แล้วเจ้าเป็....]
 "ฉันมีเรื่องให้แกช่วย"
 [แหมๆ คุยกันสักหน่อยก่อนก็ได้]
 "แกน่าจะรู้นะ ว่าเรื่องอะไรตาแก่"
 [............]เสียงชายชราเงียบไป
 "ฉันต้องการ'.........'เพื่อ.........."
 
  ทั้งสองคุยกันทางโทรศัพท์เสร็จสิ้น ซึ่งหลังจากวางสายรุ่นที่เก้าก็เกิดแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็แสดงความแปลกใจนั้น ออกมาเป็นการหัวเราะนิดๆ
  "ม...มีอะไรหรอครับรุ่นที่เก้า?"เด็กหนุ่มที่ยืนข้างๆถามชายชรา
 "ป่าวๆ ไม่มีอะไรหรอก ฮ่าๆๆๆ"

  ลูกโตขึ้นจริงๆนะแซนซัส ตั้งแต่เจ้ามีสควอโล่เจ้าก็อ่อนโยนขึ้น และมากขึ้นตั้งแต่มีเด็กคนนั้น

  ปราสาทวาเรีย
 "หลับซะนะ พ่อกับแม่อยู่ข้างลูกแล้ว"ร่างบางลูบหัวลูกชายที่นอนข้างๆตัวเอง
 "แม่ฮะ เล่านิทาน เล่าๆๆ"เด็กชายอ้อน
 "ดึกแล้วนะ"ร่างบางพูด
 "ง่าาาา แม่อ่ะ"
 "ลูกอยากให้เล่าก็เล่าสิ"ร่างสูงเดินเขามา และนั่งลงข้างเตียงและยื่นหนังสือนิทานให้ร่างบางที่อยู่ถัดจากเด็กชาย
 "เฮ้อ ก็ได้ๆ"ร่างบางรับมา"ลูกอยากฟังเรื่องอะไรล่ะ?"
 "ผมอยากฟังเรื่องราพันเซลฮะ"
 "อืม...แปปนึงนะ ในนี้ไม่มีลูก"
 "งั้นแกก็เล่าสดซิ"ร่างสูงพูด และนำผ้าห่มห่มตัวเองครึ่งล่าง
 "ใช่ๆ แม่เล่าสดสิฮะ"เด็กชายอ้อน"พ่อก็ช่วยเล่าด้วยนะฮะ"
 "อ...เอ่อ...."ร่างสูงอ้ำอึ้ง
 "ฮุๆๆๆ"ร่างบางแอบหัวเราะ
 "ก็ได้ เดี๋ยวพ่อช่วยเล่า"

  สควอโล่กล่าวเริ่มเรื่อง
 "กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว....
    มีพระราชาและพระราชินีปกครองอณาจักรแห่งนึง พระราชินีทรงประชวรหนัก...."
 "เฮ้ยๆ ในเรื่องมันเป็นชายหญิงสามีภรรยาผู้ยากจนไม่ใช่หรอ?"
 "ก็ฉันเล่าในฉบับวอล์ดิสนีย์"สควอโล่เบ้ปาก
 ทั้งสามคนพ่อลูกหัวเราะชอบใจ และสควอโล่ก็เล่าต่อไปเรื่อยๆ

  "เจ้าชายไม่สามารถฆ่าแม่มดได้ จึงโดนแม่มดผลักลงจากหอคอยสูง ตกสู่พุ่มหนามในป่าใหญ่ เจ้าชายตาบอดเพราะถูกหนามแทงที่ตา และเดินไปหลงไปในป่าเรื่อยๆ....อ้าว!"
 ร่างบางหยุดเล่าเรื่อง เมื่อเห็นลูกหลับแล้วพร้อมกับชายร่างสูงข้างๆลูก
 "ฝันดีนะลูก"ร่างบางจุพิตที่กลางหน้าผากเด็กชาย และเอื้อมมือไปลูบหัวชายที่นอนข้างๆลูก"ฝันดีนะ บอส...."

  ร่างบางลุกจากที่นอน เดินไปหยิบกระเป๋าเป้เดินทางและเขียนอะไรสักอย่างในสมุดโน๊ต เขาฉีกหน้าที่เขียนออกจากสมุดและพับมันลง วางไว้ที่โต๊ะทำการบ้านของฟวอโก
  
  "อะดิโอ(addio)ฟวอโก แซสซัส" เขาบอกลาครั้งสุดท้ายและหายตัวไป โดยที่เหล่าวาเรียผู้เฝ้าปราสาท ก็ไม่มีใครรู้

  ชายฉายานักดาบฉลามแห่งวาเรีย ได้หายไป....ท่ามกลางสายฝน

ToBeContinue....