GOODBYE.....ลาก่อน

ข้อมูลเบื้องต้น

คนบางคนเคยสงสัย
ว่ารักคือการพบเจอ
และการจากลา
และแน่นอนที่สุด
แต่ประเด็นหลักก็คือ....
การจากลาทั้งที่มีชีวิตอยู่
กับ
การจากลาเมื่อหมดลมหายใจ
แบบไหน...
"ทรมาน"กว่ากัน?


 

ปล.เรื่องนี้แต่งสด หากผิดพลาดก็ขออภัย

เนื้อเรื่อง

ผมเห็นเธอ
เธอยิ้ม
เธอเศร้า
เธอ......
...คือคนที่ผม...
...รัก...
.
.
.
.

 ผมชื่อ"พัฒ"ตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้นมัทธยมศึกษาปีที่4 ผมชอบเพื่อนคนนึง เธอเป็นคนที่นิสัยดี รักเพื่อน แต่ก็ใช่ว่าเธอจะเรียบร้อยนะครับ
เธอน่ะแกร่งยิ่งกว่าผู้ชายซะอีก เธอไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าเพื่อนเยอะๆ
เธอมักจะเก็บอาการไว้ และ....มาระบายกับผมเป็นประจำ.......
 ไม่ใช่ระบายแบบทำร้ายร่างกายนะครับ แต่เธอมาร้องไห้กับผมและก็ระบายความรู้สึกข้างในกับผมต่างหาก เพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทกับผมนี่นา เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนป.2แล้ว และผมก็ชอบเธอตั้งแต่ตอนป.3
เพราะตอนนั้นผมโดนรุ่นพี่ป.6ที่โรงเรียนทำร้าย เธอเข้ามาช่วยผมและก็ตะคอกกับผม
 "เป็นลูกผู้ชายถ้าอยากจะร้องไห้ ก็เก็บอาการไปร้องที่อื่น!!!!"
 และไม่กี่วันต่อมาพวกรุ่นพี่ก็ถูกคุณครูทำโทษเพราะเธอนำเรื่องทั้งหมดไปฟ้องครูนั่นเอง จากนั้นเธอก็บอกกับผมว่า"ฉันจะเป็นคนปกป้องนายเอง"และแน่นอนเพื่อที่จะให้เธอไม่ลำบากใจว่าผมจะเป็นตัวถ่วงเธอ 
  "ฉันจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว...."ผมตอบ"และก็จะปกป้องเธอเหมือนกัน"
 เอ่อ...จะว่าไปแนะนำเรื่องขอเธอคนนี้ตั้งนาน ยังไม่รู้จักชื่อเธอกันสินะครับ เธอชื่อ"ฝ้าย"อย่างที่บอกผมแอบชอบเธอไม่สิรักต่างหากล่ะ
   และวันหนึ่งละหว่างเดินทางกลับบ้านบนรถโดยสาร(สองแถว)
 "นี่ พัฒ"เธอเรียกผม
 "มีอะไรเหรอ?"ผมถาม
 "ถ้าเพื่อนคิอะไรเกินกันเพื่อนเนี่ย...นายว่ามันจะเป็นยังไงเหรอ?"
  คำถามนั้นทำให้ผมอึ้งไปสักพัก เพราะผมเป็นอย่างที่ว่านี่นา
 "เอ่อ...ก็ถ้าทั้งสองคนรักกันก็คงจะคบกันมั้ง แต่ถ้าไม่ได้ชอบกัน...."
 "ไม่ชอบกันแล้วจะทำไมเหรอ?"เธอถาม
 "ไม่รู้สิ ของอย่างงี้มันแล้วแต่คนน่ะ"ผมตอบไปอย่างงั้น
 "อืม เออเราต้องลงแล้วไปนะ บาย"
  เธอลงจากรถพร้อมโบกมือให้ผม ผมโบกมือกลับให้เธอ
 "...ถ้าไม่ได้ชอบกัน...แล้วบอกรักไป..คงจะมองหน้ากันไม่ติด....มั้ง"
 นี่คือสิ่งที่ผมอยากจะพูดออกไปแต่ก็ไม่กล้าเพราะถ้าหากมันเกิดขึ้นกับผม ผมคงจะรักใครอีกไม่ได้แล้วเพราะผมคงจะเจ็บน่าดู......
.
.
.
.
  วันนึงผมกำลังข้ามถนนจากหน้าโรงเรียนไปยังฝั่งตรงข้าม และแน่นอนเธอก็ยืนข้างผม เรื่องที่เราคูยกันเมื่อวานตอนกลับบ้านมันทำให้ผมฉุกคิด ผมจึงจะถามเธอไปว่าเธอรู้สึกยังไงกับผม
 "ฝ้าย...คือ..."
 "ไฟแดงแล้วพัฆรีบข้ามเร็ว!"เธอพูดพร้อมกับจับมือผมเพื่อที่จะพาข้ามถนน และในตอนนั้นเองมีรถกระบะคนนึงขับมาฝ่าไฟแดงมา
  ในตอนนั้นฝ้ายไม่ทันได้ดูรถคันนั้น และมันกำลังจะมาทางพวกเราทั้งคู่ ซึ่งเมื่อผมเห็นรถที่กำลังจะพุ่งชน
 "ฝ้ายระวัง!!!!"
 ผมรีบผลักตัวเธอไปยังริมขอบถนน เธอจึงล้มไปแต่ก็พ้นทางที่รถจะมาแล้ว  แต่ผม........
  "โครม!!!!"
 "พัฒ!!!!"นั้นเป็นเสียงของเธอเอง ขณะที่รถคันนั้นกำลังขับหนีไป      ตัวผม....วึ่งกำลังนอนจมกองเลือดอยู่ได้แต่กำลังหายใจอยู่อ่อนๆ
 "พัฒ!พัฒอย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ ทำใจดีๆไว้นะพัฒ!"
 "ฝ้าย....เรารักฝ้ายนะ....ฮะฮะ...แต่มันคง..ช้าไปแล้ว"
 "พัฒเราขอโทษ พัฒอย่าเป็นอะไรนะ เรารักพัฒเหมือนกันนะ อย่า..."
 "ไม่หรอก"ผมพูดตัดบท"ฝ้ายไม่ผิดนะ....เมื่อกี้ฝ้ายพูดว่า..."
 "อืม...เราก็รักพัฒเหมือนกัน...ฮึก..ฮึก..."
 "ไม่เป็นไรนะ..."ผมพูดพลางกับฝืนสังขารยกมือขึ้นที่สั่นหงึกๆเพื่อที่จะปาดน้ำตาให้เธอ
 "ฝ้ายอยู่ต่อไปน่ะดีแล้ว..."และน้ำตาของผมก็ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ทั้งที่ผมสัญญาไว้แล้วแท้ๆว่าจะไม่ร้องไห้
 "ไม่นะพัฒ พัฒต้องไม่เป็นไรนะ พัฒ...."
 "ขอโทษนะฝ้าย....เราคงจะอยู่กับฝ้ายต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ...."
เธอกุมมือผมไว้แน่นมาก ผมเริ่มตาบรือและก็พูดประโยคสุดท้ายก่อนที่จะสิ้นลมหายใจ
 "ขอโทษนะที่ฉันร้องไห้ ทั้งที่สัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ร้อง...."ผมยิ้มให้"หวังว่าฝ้ายคงจะอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขโดยที่ไม่มีเรา....."
 "พัฒ!!!!!พัฒ!!!ฮือ...พ...พัฒ!!!!ฮึก ฮึก...พัฒ....."
 

ในนาที่นั้น
ผมรู้สึกดีที่ได้บอกความในใจออกไป
แต่ก็เสียใจที่ต้องมาจากเธอไป
เธอเองก็เสียใจเมือนผม
จะจากไปกันทั้งที
ไม่ว่าจะยังมีชีวิตอยู่
หรือสิ้นชีวิตแล้วก็ตาม
ผมว่ามันก็ทรมานพอๆกันแหล่ะ
แต่ที่สำคัญก็คือ
ตอนที่คุณยังมีชีวิตอยู่
หรือคนที่คุณรักมีชีวิตอยู่
คุณได้ทำอะไรเพื่อคนๆนั้นบ้างหรือเปล่า?
เพราะเมื่อถึงวันที่ต้องจากกัน
...คุณจะเสียใจไปจนตลอดชีวิตที่คุณหายใจ...
.
.
.
.
.
.
.

THE END

ถึงคนๆนึง "เราจะรักนายตลอดไปไม่ว่าจะยังไงก็ตาม...."