คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 : ไอ้โรคจิต
ไอ้โรคจิต
เช้าวันต่อมา
10 .00 น. โดยประมาณ
“ฮ้าว~”
ฉันเดินออกมาจากห้องตัวเองอย่างสะลึมสะลือ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเลยแฮะ สงสัยจะยังไม่คุ้นชินกับที่นอนใหม่ TOT ว่าแต่ตอนนี้ก็สิบโมงแล้วนะ ทำไมข้างนอกถึงยังเงียบอยู่เลยล่ะ ไม่เห็นมีคนมายืนเฝ้าเลยสักคน เอ๊ะ! หรือว่าพวกเขาจะไปรวมตัวกันที่โถงใหญ่หมดแล้ว บ้าสิ! อะไรจะตรงเวลาขนาดนั้น พวกเขาไม่ได้มีแบบทดสอบเหมือนฉันสักหน่อย -O- ว่าแล้วฉันเริ่มออกเดินไปทันที การไปสายนี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่เลยแฮะ ถึงแม้ว่าฉันจะออกจากห้องตอนสิบโมงตรงก็เถอะ แต่ถ้าบังเอิญมีอุบัติเหตุกลางทางฉันคงไปช้าอยู่ดี =[]= คิดอะไรบ้าๆ นะเรา มันจะมีอุบัติเหตุกลางทางได้ไง เฮอะ! T^T
พรวด
ตุ๊บ!
แต่…ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น ฉันก็โดนมือดีมากระชากตัวปลิวเข้าไปในห้องข้างๆ ห้องฉันที่เปิดประตูแง้มไว้นิดหน่อยอย่างรวดเร็ว O_O!!!
“อื้อ… อื้อๆๆ อ่อยยยยอะ~” ฉันร้องไม่เป็นภาษาเพราะถูกปิดปากเอาไว้ Y^Y คนตัวสูง (เดาเอาน่ะ) ที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ปิดปากฉันเอาไว้มากระชากเอวฉันอย่างแรงแล้วผลักฉันลงกับพื้นข้างโซฟาอย่างไม่ปราณี
ตุ๊บ!
“โอ๊ย~” ฉันร้องเบาๆ ทั้งที่ในใจเจ็บแทบกระอักก่อนจะเงยหน้ามองไอ้โจรบ้าแปดหมื่น (ห้าร้อยมันน้อยไปหรือไง -___-;) ที่อาจหาญจับฉันมา
OoOoo!!!
เป็นอีกครั้งที่ต้องช็อก เพราะคนที่ลากฉันมาคืออีตายูโดสันตะโรนั่น -O- เขายืนกอดอกมองฉันที่ล้มคลุกฝุ่นอยู่กับพื้นราวพะยูนเกยตื้นด้วยสายตาดูถูก
หนอยยยยยย~ เจ็บยิ่งกว่าถูกมีดเสยหน้า =[]=
“นายเป็นบ้าเหรอฮะ! จับฉันมาทำไมเนี่ย!” ทันทีที่ตั้งสติได้ฉันก็ลุกขึ้นมาชี้หน้าด่ายูโดหวังจะให้เขาเจ็บปวดราวกับถูกมีดสปาตาร์กระซวกไส้ (มันแรงกว่าถูกมีดเสยหน้าน่ะ Y^Y)
“ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” ยูโดว่าพร้อมกับดึงมือฉันที่ชี้หน้าเขาอยู่ลง -O- ฉันแอบเอามาเช็ดชายกระโปรงนิดหน่อยด้วยความรังเกียจอีเดียดทางสังคม (?)
“ฉันไม่ว่าง” ฉันว่าพร้อมกับเตรียมเดินออกจากห้องไป แต่ยูโดเอื้อมมือมาขวางไว้ก่อน ด้วยความที่ฉันเตี้ยกว่าเขามากจึงทำให้มือของเขาฟาดเข้าที่หัวฉันอย่างจัง
ผลั๊วะ
“นี่! ถ้านายจะขวางฉันไว้ก็อย่าทำรุนแรงได้มั๊ยเนี่ย รู้มั๊ยว่าคนเขาเจ็บเป็น” ฉันว่าอย่างเคียดแค้น ความจริงฉันอยากพูดคำนี้มากกว่าจนใจจะขาดเลยนะ
‘คุณมาทำร้ายฉันทำไม’
แต่ไม่ดีกว่า TT_TT เลียนแบบโฆษณารณรงค์ไม่สูบบุหรี่เกินไป
“เจ็บก็อย่าเล่นตัว”
“ไอ้โรคจิต!”
“โรคจิตอะไรของเธอ” ยูโดว่าพร้อมกับทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ฉัน
“ก็นายไม่โรคจิตป่ะล่ะ มีอย่างที่ไหนลากคนอื่นเข้ามาแล้วบอกมีเรื่องจะคุยด้วยแต่กลับทำร้ายร่างกายเขาน่ะ”
“ยัยทุเรศ”
แน่ะ ยังมาว่าฉันอีก TOT
“งั้นขอถามหน่อยสิว่าฉันทุเรศตรงไหน” ฉันพูด -O- ไม่มีเหตุผลเลยสักนิดที่เหมาะกับคำว่าทุเรศของหมอนี่น่ะ
“ทุกตรง”
ตอบคำถามได้เหี้ยมาก =[]= ฉันเริ่มเก็บอาการความเป็นผู้รากมากดีจากตระกูลมาเฟียชื่อดังไว้ไม่ไหวแล้วนะ
“ไร้สาระ ฉันไปล่ะ” ฉันว่าพลางเริ่มก้าวเท้าเดินหนียูโดที่ยืนจังก้าอยู่ทางออกประตู แต่…
“ถ้ากล้าเดินหนีฉัน! เธอตายแน่!!!” เสียงทุ้มต่ำของยูโดเป็นเหตุทำให้ปลายเท้าของฉันชะงักลง YOY หมอนี่เริ่มออกอาการโหดขึ้นหน้าอีกแล้ว (ไม่รู้ว่าเคยเจออาการนี้ตอนไหนหรอก) ฉันเงยหน้ามองยูโดที่พร้อมจะควักปืนมาเป่าหัวฉันได้ทุกเมื่อถ้ายังคิดจะเดินหนีเขาอย่างนี้อีก T^T
“คิดว่าฉันกลัวเหรอ” ฉันตอบอย่างอวดเก่งแล้วสาวเท้าเข้าไปใกล้ยูโดมากขึ้น (ก็ใกล้กับประตูน่ะแหละ) แต่ตอนที่ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดประตูนั่น ยูโดที่ยืนเป็นไม้เบื่อเมาอยู่ใกล้ๆ ก็คว้าหมับเข้าที่มือฉันก่อนจะเหวี่ยงมันสามร้อยหกสิบองสาห้าสิบสามลิปดาแล้วตัวฉันก็หมุนติ้วๆ (เวอร์ -O- ก็แค่หมุนเฉยๆ ) ไปหล่นตุ๊บกองอยู่แทบเท้าเขาแทน =[]=
กรี๊ดดดดด >O<!!! มากไปแล้ว
“นี่! ตกลงนายจะเป็นไอ้โรคจิตอย่างที่ฉันว่าจริงๆ ใช่มั๊ยเนี่ย!!!” ฉันตะโกนเสียงดังพลางลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ยูโดยืนมองฉันโดยไม่ออกความเห็นใดๆ ก่อนจะเริ่มพูดธุระของตัวเองออกมา
“ก็บอกว่าฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ!”
“ฉันไม่ว่าง เมื่อไหร่ไอ้โรคจิตอย่างนายจะเข้าใจเนี่ย” ฉันว่าอย่างเบื่อหน่าย ไม่ดีจริงๆ ที่ฉันเอาแต่มายืนคุยกับคนของแก็งอื่นแบบนี้ ถ้าพ่อรู้คงสั่งอดข้าวน้ำฉันวันนึงเต็มๆ แน่ =[]=
“ไม่ว่างก็ต้องคุย!!” ยูโดพูดต่ออย่างกดดัน T^T
นี่มันเลยสิบโมงมาตั้งนานแล้วนะ ทำไมหมอนี่ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย หรือว่าเขาชอบไปสายอย่างนี้ตลอด หึ ทุเรศจริงๆ (พยายามหาเรื่องด่า -___-;)
“เออ ก็ได้ ว่ามาสิ” ฉันพยักหน้านิดๆ ก่อนจะตอบเสียงห้วนหลังจากคิดนอกเรื่องไปนาน
“จำวันที่เธอเจอฉันอยู่โกดังได้มั๊ย” ยูโดถามขึ้น TOT
“จำได้ แล้วทำไม” ฉันตอบ Y^Y วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันเจอยูโด แต่ก็มองเห็นเฉพาะด้านหลังเลยไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ฉันหาว่าเขาเหมือนจิ๊กโก๋ชั้นต่ำด้วยแหละ อิๆ ตลกชะมัด เอ๊ะ! แล้วฉันไปตลกหมอนี่ทำไมกันเนี่ย -O-
“เธอ…ได้ยินอะไรบ้าง” ยูโดถามฉันนิ่งๆ
อ๋อ ที่แท้ก็ยังกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันไปได้ยินเขาคุยกับกลุ่มกบฏอยู่อีกเหรอ TT_TT
“ไม่รู้สิ ^___^” ฉันตอบกลับนิ่งๆ แล้วแย้มยิ้มอย่างกวนทีนนนนนนน TOT อันที่จริงฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยนะ เพราะรู้ดีว่าถ้าฉันเจอแบบนี้ก็คงจะแย่เหมือนกัน ว่าแต่ฉันหัดเป็นคนดีกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย -____-;
“อย่า-กวน!” ยูโดว่า Y^Y
“จิ๊…” ฉันจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด TOT ยูโดยืนมองฉันอย่างข่มอารมณ์ (ข่มทำไม) ก่อนจะกระชากแขนฉันจนตัวลอยแล้วปล่อยลงบนโซฟาอย่างแรง
ตุ๊บ!
“นี่นาย! ทำแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ!!!” ฉันร้องเสียงดัง (อีกครั้ง) พลางจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ถูกยูโดกดไหล่ให้นั่งลงเหมือนเดิมซะก่อน +___+
เจ็บง่ะ T^T เหมือนไหล่จะหลุดเลย
“แล้วเธอจะเล่นตัวทำไมมากมาย!” ยูโดว่าอย่างเริ่มมีน้ำโห -O- ฉันมองเห็นว่าตาเขามันเริ่มขวางยังไงชอบกล ดูดุๆ ยังไงก็ไม่รู้
“ฉันไม่ได้เล่นตัว!” ฉันตอบกลับ =[]= ก็มันจริงนี่ ฉันไม่ได้เล่นตัวอะไรสักหน่อยนะ เอ่อ…หรือว่าเล่น โอ๊ะ! ไม่สิ ฉันไม่ได้เล่นตัวต่างหาก TOT
“น่ารำคาญ” ยูโดว่าอย่างเบื่อหน่ายแล้วปล่อยมือที่จับไหล่ฉันอยู่ออก ^Y^ ฉันเงยหน้ามองว่าเขาจะเอายังไงต่อไปแต่สุดท้ายเขาก็วกกลับมาถามฉันเรื่องเดิมอีก
“ตกลงเธอได้ยินอะไรบ้าง”
“ฉันไม่รู้” ฉันยังคงรักษาคำตอบเดิมอย่างคงเส้นคงวา ยูโดหันขวับมามองหน้าฉันอย่างไม่รู้จะเอายังไงกับฉันดี TT__TT ช่วยไม่ได้อ่ะที่ฉันจะไม่บอก ก็ฉันไม่ได้เป็นคู่รักเขานี่ ฉันเป็นศัตรู ศัตรูนะจ๊ะศัตรู เอ๊ะ! นี่ฉันพูดอะไรออกมา คู่รักงั้นเหรอ อี๋~ ทุเรศอ่ะ คู่รักกับไอ้โรคจิตเนี่ยนะ TOT
“เธอยังยืนยันกับคำตอบนี้ใช่มั๊ย” ยูโดถามเสียงต่ำจนฉันเริ่มหวาดๆ แต่ช้าก่อน ยังไงฉันก็จะไม่แสดงอาการอะไรออกมาหรอกนะ -O-
“ใช่” ฉันตอบเสียงดังฟังชัด =[]= ยูโดที่ยืนค้ำอยู่บนหัวฉันก้มหน้าลงมาเล็กน้อยก่อนจะพูดอย่างกดดันเป็นที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมาในรอบปี
“งั้นก็ยืนยันต่อไปให้ได้ตลอดล่ะกัน”
“…….(-___-;)”
“เพราะฉัน…….จะหาคำตอบมาเอง!!!”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่เพิ่งพูดประโยคเมื่อกี๊ออกมา สายตาของเขาดูเด็ดเดี่ยวและมั่นใจมากจนฉันรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองเลย และหลังจากนั้นยูโดก็เดินออกจากห้องไป T^T ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วห้องพลางใช้ความคิด
หมอนั่นทำไมถึงได้อยากรู้นักว่าฉันได้ยินเรื่องที่เขาพูดกับกลุ่มชายชุดดำวันนั้นหรือเปล่า -O- และถ้าหากได้ยินจริง มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องมาเค้นเอาคำตอบจากฉันให้ได้ อันที่จริงฉันก็พอรู้กฎของทุกแก็งอยู่นะ ไอ้ข้อที่ว่าถ้าหากมีผู้คิดต่อต้านว่าที่ผู้สืบทอดที่จะเป็นหัวหน้าแก็งคนต่อไป ว่าที่ผู้สืบทอดคนนั้นจะไม่มีสิทธิ์ดูแลแก็งนั้นเลย ซึ่งเขาคงกลัวว่าฉันจะเอาเรื่องนี้ไปป่าวประกาศแล้วจะมีคนต่อต้านเขาเยอะขึ้นล่ะมั๊ง ถึงได้พยายามถามหาเอาความจริงให้ได้ ให้ตายสิ! ต่อจากนี้ฉันต้องอยู่ห่างหมอนั่นไปเยอะๆ ซะแล้ว Y^Y
หลังจากคุยกับตัวเองได้สักพัก (บ้า -___-;) ฉันก็ปัดเนื้อปัดตัวจัดระเบียดชุดเดรสบานพลิ้วสีขาวให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไม่รู้ว่าป่านนี้เวลาเท่าไหร่แล้ว ลืมใส่นาฬิกามา TOT
แอ๊ดดดดด
O__O!!!
“ฉันชักอยากจะรู้เรื่องของเธอซะแล้วสิ =[]=”
เดวิล… หมอนี่มาได้ไง OoOoo
จบไปแล้วกับตอนที่ 5 ผ่านวันสงกรานต์แล้ว หวังว่าทุกคนคงจะสนุก
สนานกันถ้วนหน้านะคะ ฟันนี่ (ที่จริงชื่อนี้เป็นนามปากกาเก่าค่ะ) กำลังตาบวม
ตาลายกับตอนนี้ ใช้เวลาสามชั่วโมงค่ะ ไม่รู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกว่ามันนานหรือมัน
เร็วกันแน่ แต่อันที่จริงเรื่องนี้ไม่สำคัญหรอกค่ะ สำคัญอยู่ที่ว่าคนอ่าน
จะมีคอมเม้นให้มั๊ย ฟันนี่รู้สึกท้อเหมือนกันนะคะ แต่ก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตารอคอมเม้นต่อ
ไปค่ะ ยังไงก็ขอฝากตอนที่ห้าไว้ด้วยนะคะ ส่วนตอนต่อไปทุกคนจะได้ลุ้นไปกับภารกิจแรกค่ะ
แล้วก็ขอบ๊ายบายเลยนะคะ ยังไงก็ช่วยกันคอมเม้นด้วยเน้อ~
ความคิดเห็น