คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 : เมื่อทั้ง 4 คนมารวมตัวกัน
4
เมื่อทั้ง 4 คนมารวมตัวกัน
ระหว่างถูกเดวิลลากไป ฉันก็ก้มหน้าก้มตาล้วงแคะแกะเกาเอามือเขาออกไปจากแขนตัวเอง แต่ให้ตายสิ! ทำยังไงมันก็ไม่หลุดอ่ะ – O – ฉันยังคงพยายามต่อไปจนไม่รู้ว่าตอนนี้เราสองคนเดินมาถึงที่ห้องโถงแล้วโดยมีสายตาหลายสิบคู่กำลังมองมา T^T
“เฮ้! เดวิล อย่าบอกนะว่าคนที่นายพามาด้วยคือมีเดียร์ สาวน้อยดาวตกน่ะ ” น้ำเสียงใสๆ เจือรอยยิ้มดังขึ้นมาเสียงดังจนทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมอง
ชิ้ง
ฉันสะดุ้งนิดๆ กับสายตาหลายคู่ที่มองมา Y^Y นี่ฉันกำลังยืนอยู่ใจกลางโถงใหญ่เลยเหรอเนี่ย อีตาเดวิลพาซวยซะแล้ว TOT
“อืม” เดวิลพูดในลำคอก่อนจะมีผู้ชายตัวสูงหน้าหวานตาหวานอะไรๆ ก็หวานไปหมดเดินมา ขอเดาว่านี่คงเป็น ‘กัสเซน’ ว่าที่ผู้สืบทอดของ Dark Secret แน่ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย =[]=
“เธอคือมีเดียร์จริงๆ เหรอ” กัสเซนถามเบาๆ พลางยื่นหน้ามาใกล้ ฉันผงะไปนิดนึงก่อนตอบ
“เอ่อ…ใช่”
นี่คนจากทุกแก็งเป็นมิตรกันแบบนี้เลยเหรอเนี่ย หรือมีแค่ฉันที่บ้ามองพวกเขาเป็นศัตรูอยู่คนเดียว E.E
“หึ น่ารำคาญ” น้ำเสียงเซ็งๆ ถูกเปล่งออกมาจากชายร่างสูงผิวขาวจัดที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาหนานุ่ม ฉันหันหน้าไปมองก่อนจะรู้ว่าเป็นอีตายูโดนี่เอง
บางทีฉันอาจจะคิดผิด คนที่มองแก็งอื่นเป็นศัตรูอาจจะมีเขาเพิ่มมาอีก TOT
“พูดอะไรของแกวะ ไอ้คุณชายยูโด” กัสเซนหันไปต่อว่า แต่ยูโดกลับหันหน้าหนีมามองมือของฉันกับเดวิลที่กำลังจับกันอยู่ก่อนจะส่งสายตายิ้มเยาะมาให้
“หน้าไม่อาย”
ฉึก! (เจ็บลึกถึงขั้วหัวใจ)
ฉันกัดฟันกรอดยืนมองยูโดที่กำลังปั้นหน้าดูถูกฉัน หนอย~ หมอนี่มันไม่อยากตายดีซะแล้ว >_<;
“ฉันหน้าไม่อายตรงไหน” ฉันว่าพลางสลัดมือเดวิลทิ้ง ซึ่งคราวนี้มันหลุดออกอย่างง่ายดาย
“ถามตัวเองดูสิ”
คำพูดของยูโดทำให้อารมณ์ (โกรธ) ของฉันพุ่งปรี๊ดขึ้น T^T ฉันสาวเท้าเข้าไปใกล้เขาอย่างรวดเร็วก่อนจะง้างเล็บขึ้นเตรียมฉก (?) แต่ก็ติดอยู่ที่ว่า…
“คุณหนูครับ อย่าทะเลาะกันเลย สงสารพวกผมเถอะ” ขลุกขลิกที่ยืนอยู่เป็นเบื้องหลังพูดขึ้น TOT เขาทำหน้าตาบูดเบี้ยวมากอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่จะหันไปทางยูโด
“ฉันทะเลาะอะไรกับใคร” ยูโดพูด =[]= หมอนี่มันหน้าด้านอย่างไร้ที่ติจริงๆ
“แล้วคุณหนูมีเดียร์ว่าไงครับ” ขลุกขลิกหันมาหาฉันบ้าง
“ทะเลาะคืออะไร ฉันไม่เห็นรู้จัก” ฉันว่าพลางยักไหล่แล้วจำใจเดินไปนั่งโซฟาตรงข้ามกับยูโดตามสุภาษิตที่ว่า ‘เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม’ ในเมื่อหมอนี่ไม่ยอมรับแล้วฉันจะต้องยอมรับทำไม (สรุปคือด้านพอๆ กัน) Y^Y
“ก็ดีครับ แล้วคุณชายกัสเซนกับคุณชายเดวิลล่ะครับ มีปัญหาอะไรมั๊ย”
“ไม่” เดวิลส่ายหน้าแล้วนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวทางด้านซ้ายของฉัน (มีโซฟาสี่ตัวที่เรียงเป็นสี่ทิศน่ะ)
“ไม่มีอยู่แล้ว กัสเซนกับเดวิลเป็นเพื่อนกันนะครับ” กัสเซนว่าอย่างอารมณ์ดีพลางเรียกแทนตัวเองว่ากัสเซน (อี๋) ก่อนจะนั่งลงโซฟาตัวสุดท้ายที่อยู่ทางขวาของฉัน
“เอาล่ะครับ ในเมื่อทุกคนไม่มีปัญหาอะไร ผมขอเชิญคุณโยฮันมาอธิบายคร่าวๆ ถึงแบบทดสอบในครั้งนี้ก็แล้วกันนะครับ” ขลุกขลิกว่าพลางผายมือออกให้กับหนุ่มตัวอ้วนร่างสูงท่าทางภูมิฐานใส่สูทที่กำลังเดินออกมาข้างหน้า
“สวัสดีครับคุณหนูทั้งสี่คน กระผมนายโยฮัน เลขาของบอสใหญ่จะมาอธิบายเกี่ยวกับการเข้ารับการทดสอบในครั้งนี้ครับ” โยฮันว่าอย่างเป็น ‘เกลียด’ ใช่! ทุกคนมองไม่ผิดหรอก เขาว่าอย่างถูกเกลียด การนั่งฟังอภิปรายน่าเบื่องี่เง่านี่ทุเรศสุดๆ เลย ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวหรอกนะที่คิดแบบนั้น เพราะยูโดเขาเองก็กำลังยกขาขึ้นไปราบกับโต๊ะกระจกตรงกลางระหว่างโซฟาสี่ตัวและกระดิกมันอย่างไม่อายใคร ส่วนเดวิลก็กำลังใช้มือกอดอกเอนตัวลงไปกับพนักโซฟาพร้อมหลับตาพริ้ม และกัสเซนกำลังใช้มือเกาคางตัวเองอย่างแอ๊บแบ๊วจนเมื่อเขาเห็นว่าฉันมองอยู่ก็เลยยิ้มจนตายีให้ก่อนจะขยับปากซึ่งอ่านง่ายๆ ว่า
‘เอา-ด้วย-มั๊ย’
ฉันส่ายหน้าเบาๆ เฮอะ! หมอนี่บ้ารึเปล่าอยู่ดีๆ ก็มาชวนฉันเกาคาง =[]= ฉันเบือนหน้าหนีไปทางโยฮันก่อนจะตั้งใจฟังในสิ่งที่เขากำลังจะพูด เอาเถอะ เพราะไม่มีใครสนใจหรอกนะฉันถึงได้ฟัง – O –
“เอ่อ…ถึงพวกคุณๆ จะไม่อยากฟังก็ไม่เป็นไร แต่ผมก็ขอพูดมันไปเรื่อยๆ นี่ล่ะครับ” โยฮันพูดพลางทำหน้าเจื่อนจน ฉันรู้สึกสงสารตงิดๆ แต่ถึงอย่างนั้นพวกคุณชายทั้งสามก็ยังไม่หันมาฟังอยู่ดี
“นายก็รีบพูดมาสิ จะมัวมายืนเงอะงะทำไมอยู่” ฉันว่า TOT โยฮันพยักหน้ารัวๆ (คงกลัวว่าฉันจะเอาปืนไปจ่อหัว) ก่อนจะอธิบาย
“ครับๆ แน่นอนว่าบททดสอบในครั้งนี้ย่อมไม่เหมือนกับครั้งอื่นๆ เพราะคุณหนูทั้ง 4 คนจากทั้ง 4 แก็งได้มาอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน…….”
“เอาเป็นว่าฉันไม่ถือ” ยูโดตัดบทขึ้น
“ฉันก็ไม่ถืออยู่แล้ว” กัสเซนว่าต่อ
“น่าเบื่อมาก +___+” เดวิลปิดท้าย
นี่พวกเขายังฟังอยู่เหรอ -____-;
แถมยังทำท่าโกรธแค้นกันด้วย Y^Y
“เอ่อ…ครับ อย่างที่บอก คุณหนูทั้งสี่คนจะต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันโดยไม่ต่ำกว่า 1 เดือนและรับบททดสอบไปทั้งหมดคนละ 7 อย่าง…….”
“เอาจริงเหรอ” กัสเซนพูด
“น่าจะมีอะไรที่สร้างสรรค์กว่านี้” เดวิลต่อ
“ฉันไม่ว่าง T^T” ยูโดคนสุดท้าย
ไอ้สามตัวนี้มันนัดกันมารึเปล่าวะ – O –
“ครับๆ ซึ่งทุกคนจะต้องได้รับการทดสอบไปคนละ 7 อย่าง และอาจจะมีการทดสอบบางอย่างที่จะต้องทดสอบพร้อมๆ กันทั้งสี่คน พูดง่ายๆ ก็คือทุกคนจะต้องช่วยเหลือกันเพื่อทำให้การทดสอบครั้งนั้นผ่านลุล่วงไปได้…….”
“งี่เง่า” เดวิลเริ่มบทพูด
“ปัญญาอ่อน” ยูโดต่อ
“ไร้สาระนะครับเนี่ย” กัสเซนลงท้าย
มาอีกแล้ว บทพูดมหาปะลัย Y^Y
“นั่นล่ะครับ ยังไงพวกคุณก็ต้องเข้ารับการทดสอบอยู่ดี” โยฮันเริ่มพูดเสียงแข็งพลางใช้มือรับผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่ขลุกขลิกยื่นส่งให้ไปเช็ดหน้า T^T
“นายพูดต่อเหอะ =[]=” ฉันบอกเพราะเริ่มเอียนกับสามตัวนี้แล้วเหมือนกัน TOT โยฮันตอดเงา (พยักหน้า) ก่อนจะคว้าเอกสารปึกหนึ่งขึ้นมาถือไว้ในมือ
“และทุกการทดสอบจะแตกต่างกันออกไปตามวุฒิภาวะของคุณหนูแต่ละคน ซึ่งทางเราจะเริ่มการทดสอบครั้งที่ 1 ตั้งแต่วันพรุ่งนี้………..”
“หยุดนะ!!!!! ถ้าพวกนายคิดจะแบ่งกันพูดทีละประโยคอีกล่ะก็ ฉันจะยิงไส้ขาดแน่ >O<!!!!” ฉันตะโกนเสียงดังพลางชี้นิ้วไล่กราดไปที่ยูโด เดวิล และกัสเซนตามลำดับที่กำลังทำหน้าเหวอๆ หนอย~ ชิชะ! อย่าหาว่าฉันไม่รู้ทัน ไอ้ปากปากของอีตายูโดที่กำลังจะอ้าออกมาน่ะ คงจะพูดว่า ‘นี่ว่างกันมากเหรอ’ อีกล่ะสิ +___+
“โด่ ไรว้า~ สาวน้อยดาวตกรู้ทันซะแล้ว ^__^;” กัสเซนโอดครวญพลางยิ้มแห้งๆ ฉันตวัดสายตาไปมองอย่างเคืองนิดๆ จนเขาต้องเงียบไปก่อนจะมองเลยไปยังยูโดที่กำลังมองฉันอยู่
“มองไร!!!” ฉันตวาด
“ไร้มารยาท”
“แหม น้อยๆ หน่อยเถอะ ทำอย่างกับนายมีมารยาทตายล่ะ”
“ก็มากกว่าเธอแล้วกัน”
ยูโดกระดิกขาที่พาดอยู่โต๊ะกระจกดิ๊กๆ ก่อนจะส่งยิ้มเยาะมาให้ฉัน – O –
“ไอ้ที่ไปขัดคำพูดของโยฮันทั้งๆ ที่เขายังพูดไม่จบนี่เรียกว่ามีมารยาทกว่าฉันตรงไหน”
“ใครบอกว่าโยฮันยังพูดไม่จบ เขาพูดจบแล้วต่างหาก จริงมั๊ย?”
ประโยคหลังเดวิลหันไปหาโยฮันที่ยืนหน้าซีดตัวสั่นเหงื่อตกอยู่ =[]=
“เอ่อ……คือ….” โยฮันออกอาการตะกุกตะกัก
“ว่ายังไง….” เดวิลลากเสียงทุ้มต่ำยาวแล้วส่งสายตาชนิดที่ว่าสามารถฆ่าคนให้ตายได้ภายในเวลาเสี้ยววินาทีจนฉันรู้สึกหนาวๆ แทน Y^Y
“เอ่อ….ครับ!!! ผมพูดจบแล้ว!” โยฮันว่าเสียงดังอย่างเกร็งๆ ฉันหันไปใช้สายตาเฉียบคมมองเขาบ้างก่อนที่โยฮันจะหลุบตาลงพื้น เฮอะ! แบบนี้ฉันก็แพ้หมอนี่อ่ะเด่ะ
“ฮะๆ เห็นรึยังว่าโยฮันพูดจบแล้ว” ยูโดว่าพลางหัวเราะเยาะฉันที่แพ้ราบคาบให้เขาต่อหน้าบอดี้การ์ดชุดดำเป็นสิบๆ TOT
“เห็น แต่นั่นก็เพราะ….”
“พวกเธอพอเถอะ ฉันอยากรู้ว่าการทดสอบมีอะไรบ้าง”
ก่อนที่ฉันจะได้ต่อปากต่อคำยูโดให้มากกว่านี้ เดวิลที่นั่งเงียบมานานก็พูดขึ้น เขาส่งสายตาดุนิดๆ มาให้ฉันก่อนจะหันไปทำหน้านิ่งใส่ยูโด ชิ! ทำไมฉันถึงโดนดุอยู่คนเดียว ฟ้าไม่ยุติธรรม T^T
“นั่นสิ ฉันไม่เห็นว่ามันจะช่วยให้อะไรดีขึ้นนะ” กัสเซนพูดบ้าง
“โอเคๆ ฉันไม่พูดแล้วก็ได้” ฉันว่าก่อนจะหันไปทางโยฮันที่กำลังจะเปิดบทพูด
“ดีครับ ในเมื่อกลับมาสงบเหมือนเดิมแล้ว (ฉันไม่ได้ไปรบอิหร่านนะ) ผมก็ขอพูดต่อนะครับ” โยฮันว่าพลางหยุดพักกหายใจนิดนึงก่อนจะพูดต่อ “เนื่องจากว่าการทดสอบครั้งที่หนึ่งจะเริ่มขึ้นแล้ว ในวันพรุ่งนี้ตอนสิบโมงเช้า ผมขอให้ทุกคนมารวมตัวกันที่โถงใหญ่ด้วยนะครับ สำหรับวันนี้เชิญทุกคนกลับไปพักผ่อนได้ ส่วนอาหารเย็นจะมีเมดยกไปให้ที่ห้องของแต่ละคนเองครับ” โยฮันว่าพลางถอยหลังไปสามก้าว =[]= ฉันลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจอยู่สามรอบก่อนจะเดินออกจากโถงใหญ่ไปพร้อมๆ กับมุนุษย์เพศชายอีกสามคน
เฮ้อ~ อย่างนี้ค่อยดีหน่อย เพิ่งจะห้าโมงเย็น ฉันยังสามารถทำกิจกรรมได้ตามใจชอบอีกเยอะ ^___^
ฮ้า~ กลับมาเจอคุณผู้อ่านอีกแล้วนะคะ ตอนนี้อัพถี่หน่อยเพราะเพิ่งลงตอนที่ 3 ไป
อยากจะบอกว่าไอเดียมันพุ่งค่ะ แต่ยังไงทุกคนก็ไม่ต้องตกใจหรอกนะคะ เพราะฟันนี่ก็
พยายามเน้นเนื้อเรื่องให้สนุกสนานอยู่ค่ะ ซึ่งอุปสรรคก็มีอยู่แค่ว่าอยากให้คุณผู้อ่านช่วยเม้นให้หน่อยนะคะ
ตอนหน้าตอนที่ 5 แล้วแต่ยังไม่มีคอมเม้นมาเลย รู้สึกเสียจายยยยยยค่ะ
เดี้ยวตอนถัดไปจะพาทุกคนไปรู้จักกับพระเอกของเรามากขึ้น ยังไงก็อย่าลืมติดตามกันนะคะ
แล้วก็ฝากให้คอมเม้นกันด้วยเน้อ เพื่อฟันนี่จะได้มีกำลังใจมากขึ้น
บายจ้า~
ความคิดเห็น