คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : โกดัง
2
โกดัง
“ปล่อยคุณหนูซะ!” เต้าหู้พูดขึ้นหลังจากลูกน้องทั้งหมดของเขายืนล้อมวงลูกน้องของยูโดแล้วใช้ปืนจ่อหัวทุกคนเรียงตัว T^T สรุปว่าตอนนี้วงในคือฉันกับยูโดถูกซ้อนด้วยคนของอินเฟอร์นอลจากนั้นคนของเขาก็ถูกล้อมไว้ด้วยคนของฉันอีกที แฮ่! ดูเหมือนวงจรอุบาทว์เลย - O –
“ทำเวลาเร็วดีนี่” ยูโดพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะกระชากฉันขึ้นจากพื้น
โอ๊ย~ ดึงมาได้กระดูกแทบหัก Y__Y
“นี่! นายจะจับฉันทำไมเนี่ย” ฉันเอ่ยปากถามเมื่อเห็นว่าคนของตัวเองเป็นต่ออยู่
“ไม่รู้สิ เป็นตัวประกันมั๊ง”
ยังมีหน้ามาย้อน =[]= แม่จะสวนกะบาลเข้าให้ (ผู้ดีแตก)
“ปล่อยคุณหนูของเราเถอะครับคุณยูโด” เต้าเจี้ยวพูดอย่างนอบน้อม TOT ท่าทางของมันดูเอาการเอางานมากจนฉันหมั่นไส้ (เขามาช่วยเธอไม่ใช่เหรอ)
“ฉันยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ” ยูโดว่าพลางปล่อยมือที่จับข้อมือฉันก่อนจะยกขึ้นเหนือหัว ให้ตายสิ! หมอนี่ดูน่าหมั่นไส้กว่าเต้าเจี้ยวเยอะเลย ={}=
“นั่นล่ะครับ พวกเราทั้งสองแก็งไม่ได้แค้นฝังหุ่นกัน เพราะฉะนั้นพวกผมขอตัว” เต้าเจี้ยวพูดอีกก่อนที่เต้าหู้จะยกมือขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณบอกให้ทุกคนเอาปืนลง - O –
“เชิญ” ยูโดผายมือให้ก่อนจะถอยหลังออกจากฉันไปก้าวนึง จากนั้นลูกน้องของเขาก็เดินเข้ามาอยู่ข้างหลังเขาเช่นเดิม
“กลับกันเถอะครับ” เต้าหู้พูดก่อนจะประคองฉันไปทางที่รถจอดอยู่ (เอ๊ะ! ป่านนี้ลุงถึกจะรอจนหงำเหงือกแล้วรึเปล่านะ)
“ไม่ต้องประคองก็ได้ ฉันไม่เป็นอะไร” ฉันว่าพลางดันตัวออก
“อ่อ…ครับ” เต้าหู้พูดแล้วเดินนำหน้าไปเพื่อสั่งงานกับคนขับรถ Y^Y ฉันถอนหายใจนิดหน่อยก่อนจะหันกลับไปมองยูโดที่ยืนอยู่ข้างหลัง
‘เรา-ต้อง-ได้-เจอ-กัน-อีก-แน่’
ฉันอ่านปากคำพูดที่ยูโดกำลังจะสื่อมาถึงฉันเบาๆ - O – ใช่ เขาพึมพำในลำคอบอกฉันว่าเราต้องได้เจอกันอีกแน่ ไม่รู้ว่าไข้ขึ้นรึเปล่านะหมอนี่ แต่ก็เท่านั้นแหละ เพราะพรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปเจอเขาตามจดหมายของหัวหน้าแก็งปริศนาที่ให้ผู้สืบทอดของทุกแก็งไปเจออยู่ดี เฮ้อ~ ไม่รู้ว่าจะมีอะไรวุ่นๆ ตามมาอีกนะ TOT
เช้าวันต่อมา…ไวเหมือนโซฟี (มีปีก)
ฉันยืนจังก้าอวดผิวสวยท้าลมหนาวอยู่หน้าโกดัง XXX แฮ่! ในที่สุดฉันก็มาจนได้ ก็อย่างว่าแหละ ฉันกลัวไอ้ฉิงเจิ้นอะไรนั่นหาว่าขี้ขลาดนี่นา =[]=
“คุณหนูจะให้ผมอยู่เป็นเพื่อนรึเปล่าครับ” เต้าหู้ถามขณะใช้สายตาสำรวจไปรอบโกดัง ย่านแถวนี้ค่อนข้างเงียบและเป็นส่วนตัวมาก
“ถ้าให้นายอยู่เป็นเพื่อนก็เท่ากับฉันอ่อนแอไม่สู้คนน่ะสิ” ฉันว่าอย่างเริ่มปวดหัวกับโกดัง ก็ดูดิ! ทั้งเก่าทั้งทรุดโทรมจะพังแหล่มิพังแหล่แบบนี้จะให้ทนได้ยังไง นี่ยังดีนะที่มีคนของบอสใหญ่เฝ้าอยู่หน้าประตู ไม่รู้ว่าคราวนี้เขาต้องการจะทดสอบอะไร เมื่อปีที่แล้วทางแก็งปริศนาก็เรียกฉันมาแบบนี้เหมือนกันแหละ พวกเขาลองเอาฉันไปปล่อยไว้กลางทะเล (แต่ไม่ไกลมาก) เพื่อดูว่าฉันจะว่ายกลับมาได้มั๊ย ผลสรุปคือฉันว่ายลึกลงไปขอความช่วยเหลือจากคุณเต่าทะเลแล้วขี่หลังมันกลับขึ้นมา เอ่อ….เพ้อเจ้อไปใหญ่แล้ว เอาเป็นว่าฉันก็ว่ายกลับเข้าฝั่งมาอย่างคนปกติแม้เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดก็ตาม Y^Y
“แต่ผมกลัวว่าบอสใหญ่จะทดสอบอะไรที่มันอันตรายอีก” เต้าหู้ว่าพลางกุมขมับอย่างปวดหัว นี่ถ้าเอาไอ้เต้าเจี้ยวมาด้วยมีหวังไมเกรนขึ้นแน่ๆ +___+;
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะทดสอบอะไรที่อันตรายมากแต่พวกเขาก็คงไม่ปล่อยให้ฉันตายอยู่แล้ว” ฉันว่าอย่างสาวมั่น แต่ภายในฉันไม่ได้มั่นไปด้วยเลย นี่ถ้าเกิดฉิงเจิ้นมันบ้าเลือดเอาฉันไปปล่อยไว้ในป่าอะเมซอนขึ้นฉันมิต้องตายคาคออนาคอนดาเลยเหรอ T^T
“มันก็จริงครับ แต่ถ้าคุณหนูกลับมาในสภาพร่อแร่ลมหายใจรวยรินผมไม่ต้องโดนคุณท่านระเบิดหัวเหรอ”
อ้าว~ ปากหมา >///<
“นายนี่ชักจะเหมือนเต้าเจี้ยวขึ้นทุกวันแล้วนะ ชอบแข็งข้อกับฉันอยู่เรื่อย”
“ก็พวกเราเป็นห่วงคุณหนูนี่ครับ” เต้าหู้พูดอย่างเป็นกันเอง เขามาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉันตั้งแต่อายุสี่ขวบแล้วล่ะ เราเลยสนิทกันมากเพราะเขาอายุห่างจากฉันแค่สามปี ที่สำคัญ เต้าหู้หล่อมากๆ ด้วยนะเออ =[]=
“เหอะ! จะพูดอะไรก็ขอให้มันมีขอบเขตความน่าอ้วกหน่อยเถอะ” ฉันบ่นกระปอดกระแปดพลางสาวเท้าผ่านเหล่าบอดี้การ์ดฝีมือดีราวห้าคนที่ยืนเรียงแถวรอทำความเคารพฉัน Y^Y
“อย่านอกเรื่องสิครับคุณหนู”
“เออๆๆ เอาเป็นว่าฉันไม่ต้องการคนอยู่เป็นเพื่อน เพราะฉันดูแลตัวเองได้ เข้าใจมั๊ย” ฉันว่า
“ก็ได้ครับ” เต้าหู้รับคำก่อนจะเดินนำหน้าฉันไปเพื่อคุยกับคนของแก็งปริศนาที่เฝ้าอยู่หน้าประตู คนเยอะใช้ได้นะ แถมการแต่งตัวก็ดูดีสุดๆ ด้วยชุดสูทสีดำ แต่ทำไมทุกคนต้องมีผ้าปิดตั้งแต่จมูกลงไปถึงคอด้วยนะ คิดว่าตัวเองเป็นนินจาฮาโตริหรือไงกัน T^T
“นี่คุณหนูมีเดียร์จากแก็ง High Galaxy” เสียงเต้าหู้คุยกับชายชุดดำแวบเข้ามาในโสตประสาทฉันก่อนที่เขาจะพยักหน้าให้ฉันเดินตามเข้าไปข้างใน – O –
“ผมคงส่งคุณหนูได้แค่นี้ ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ” เต้าหู้ว่าอย่างสลดก่อนจะดึงมือฉันไปกุมไว้แน่น
เหมือนแฟนกันเลยเนอะ +___+ แต่ให้ตายเหอะ! ฉันไม่เอาแฟนเป็นชื่อของกินหรอก
“อืม ฝากความคิดถึงไปให้ไอ้เต้าเจี้ยวด้วยละกัน” ฉันตอบเบาๆ พลางดึงมือออกจากเต้าหู้แล้วเดินตามชายชุดดำเข้าไปข้างในโกดัง ว่าแต่ทำไมมันโทรมขนาดนี้เนี่ย โฮก~ กำแพงแทบจะพังลงมาอยู่แล้ว
“นี่เป็นภายในโกดังครับ ส่วนห้องของคุณหนูผมจะพาไปดู” เสียงชายชุดดำปลุกให้ฉันตื่นจากภวังค์แล้วมองไปรอบๆ ก่อนจะอ้าปากค้าง
O___O!!!!!
นะ…นี่มันโกดังหรือวังอะไรกันเนี่ย O_O!!! จากที่ฉันคิดว่าภายในโกดังจะทรุดโทรมเก่าๆ พังแหล่มิพังแหล่กลับกลายเป็นว่าข้างในหรูหรามีโคมไฟระย้าพื้นที่กว้างขวางยิ่งกว่าสนามกอล์ฟที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ ตามพื้นทางเดินมีพรมแดงปูไปตลอดทาง ส่วนโถงใหญ่ก็กินพื้นที่ไปเกินกว่าครึ่ง
พระเจ้า! นี่มันเว่อร์เกินไปแล้ว O_o!!
“นะ…นี่มันอะไรกันน่ะ” ฉันถามอย่างอึ้งๆ - O – ชายชุดดำหันมามองหน้าฉันก่อนจะทำหน้ารำคาญนิดหน่อย
“ก็โกดังไงครับ เป็นที่ๆ คุณหนูจะต้องมาทดสอบความพร้อม”
“ฉันรู้ แต่ทำไมมันถึงหรูหราใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้ล่ะ” ฉันว่าพลางลูบเสาสีทองไปมาด้วย =[]= หวา~ นี่มันทองคำแท้นี่ งัดไปขายจะได้เท่าไหร่นะ
“แล้วปกติที่ๆ คุณหนูอยู่เขาเรียกว่าอะไรครับ”
“คฤหาสน์”
“ที่นี่ก็เหมือนกันล่ะครับ เพียงแต่เป็นคฤหาสน์ขนาดย่อมที่จำลองมาจากของจริง”
นี่มันบ้านหรือพิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์ มีการจำลองมาจากของจริงด้วย +___+
“แต่ที่บ้านฉันไม่มีเสาทำมาจากทองคำนะ”
“จริงเหรอครับ O__O” ชายชุดดำถามพลางทำตาโตแอ๊บแบ๊ว (จริงๆ เขาสงสัยหรอกย่ะ)
“ก็จริงน่ะสิ ฉันจะโกหกนายทำไม”
“งั้นแสดงว่าคฤหาสน์ของ High Galaxy เป็นที่เดียวที่ไม่มีเสาทองคำแบบแก็งอื่น โอ้ว~ ทำไมถึงจนจังเลย”
แง้~ มันมาว่าบ้านฉันทำไม
“นี่ ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ ไม่ใช่ว่านายจะมาดูถูกบ้านฉันได้ง่ายๆ นะ”
“เอ่อ…ผมขอโทษครับ งั้นผมพาคุณหนูเข้าห้องเลยละกัน”
“ว๊ากกกกก >O<!!! นายจะปล้ำฉันเหรอ” ฉันร้องว้ากแล้วถอยกรูดไปติดผนัง เอ๊ะ! มีเพชรฝังอยู่รึเปล่าเนี่ย เอ่อ…ไม่ใช่ๆๆ ชายชุดดำหันมามองหน้าฉันพลางเบ้ปากเล็กน้อย TOT
“คุณหนูครับ ผมไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอก”
“นี่นายหมายความว่าฉันทุเรศอย่างนั้นเหรอ”
“เปล่าครับ ผมหมายถึงว่าถ้าผมทำอะไรคุณหนู โครตเหง้าผมถูกล้างบางแน่ๆ” เขาว่าพลางทำหน้าสยองแล้วเลื่อนตำแหน่งไปเดินอยู่ข้างหน้าฉันแทน (เมื่อกี๊เดินอยู่ข้างหลังน่ะ) Y^Y
“ฉันรู้หรอกน่า แค่ล้อเล่นไปหน่อยเดียวเอง” ฉันพูดแล้วเดินตามชายชุดดำไป โถงใหญ่ที่เห็นเมื่อกี๊แยกออกเป็นทางเดินขนาดกว้างพอสมควรซึ่งมันทำให้ฉันเห็นประตูห้องนอนแต่ละห้องที่แยกออกมาชัดเจนขึ้น TOT
“ถึงห้องคุณหนูแล้วครับ” ชายชุดดำว่าหลังจากที่หยุดกึกลง – O -
ฉันเงยหน้าขึ้นมองประตูห้องก่อนจะพบว่ามันคือห้องสุดท้ายของโซนนี้ เง้อ~ ฉันกลัวผีนะ
“เอ่อ…เปลี่ยนห้องไม่ได้เหรอ”
“ทำไมเหรอครับ”
“คือ…แบบ…แบบว่า…มันไกลการจลาจลเกินไปอ่ะ” ฉันตอบแบบอ้อมแอ้ม =[]=
“อ๋อ คุณหนูกลัวผีนี่เอง”
“ไม่ใช่! ฉันแค่… ฉันแค่…”
“แค่อะไรครับ”
“แค่…แค่ไม่อยากลบหลู่เท่านั้นเอง”
“มันต่างกันตรงไหน” ชายชุดดำเกาหัวแกรกๆ พลางบ่นพึมพำประมาณว่า ‘เรื่องของคนรวย คนจนอย่างเราคงไม่เข้าใจหรอก’ (เกี่ยวกันตรงไหนอ่ะ) Y^Y
“เอาเถอะๆ ฉันอยู่ห้องนี้ก็ได้ ว่าแต่…คราวนี้บอสใหญ่ให้ค้างกี่คืนอ่ะ” ฉันถามขณะใช้นิ้วโป้งสแกนลงไปบนจออิเล็กทรอนิกส์หน้าห้อง (ไฮเทคใช้ได้ – O – )
“กี่คืนเหรอครับ เอิ่ม…..” ชายชุดดำขมวดคิ้วพลางทำหน้าครุ่นคิด
“มันต้องคิดนานขนาดนั้นเลยเหรอ ปกติแค่คืนสองคืนเองนะ” ฉันว่า TOT แหงล่ะ คราวที่แล้วมีการทดสอบฉันได้นอนค้างที่รีสอร์ทกลางป่าแค่คืนเดียวเอง
ขออธิบายคร่าวๆ อีกนิด คือว่าที่ผู้สืบทอดทุกคนจะต้องได้รับการทดสอบหรือพูดง่ายๆ ก็คือการเตรียมความพร้อมจากบอสใหญ่ทุกๆ หกเดือน นับตั้งแต่อายุสิบห้าปี ฉันเคยได้รับการทดสอบมาแล้วสี่ครั้ง (ตอนนี้ฉันอายุ 17 ปีน่ะ) ซึ่งหินมากๆ เลยล่ะ T^T
“ก็นั่นมันเมื่อก่อนครับ แต่ตอนนี้…เอ่อ…รบกวนคุณหนูช่วยคิดเลขให้ผมด้วยครับ” ชายชุดดำว่าพลางยกนิ้วทั้งสิบขึ้นมากางนับ =[]=
“นายเรียนจบม.ไหนมาอ่ะ” ฉันถามงงๆ -___-;
“ป.4 ครับ”
เออวุ้ย! ต่ำกว่าที่ฉันคาดไว้อีก Y^Y
“อ่ะ…อ๋อเหรอ”
“ครับ เอ่อ…คุณหนูครับ สัปดาห์หนึ่งมี 7 วัน เดือนหนึ่งมี 4 สัปดาห์แล้วมันเท่ากับกี่วันครับ” ชายชุดดำถามหน้าซื่อ
“อืม เดือนนี้เดือนมีนาคม ก็มี 31 วันน่ะสิ”
“อ๋อ ใช่! ครับๆ คุณหนูต้องอยู่ที่นี่ไม่ต่ำกว่า 31 วัน”
“อะไรนะ! ไม่ต่ำกว่า 31 วัน!!!” ฉันร้องว๊ากอย่างฉุดไม่อยู่ =[]= เรื่องจริงเหรอเนี่ยที่การทดสอบคราวนี้ต้องอยู่เป็นเดือน บ้าน่า~ ต้องอยู่ร่วมกับผู้สืบทอดอีกสามแก็ง แถมยังตั้งนานอีก เง้อ~ ฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเลยนะ – O –
“ใช่ครับ คุณหนูฟังไม่ผิด”
“บ้ารึไง! ฉันจะอยู่ที่นี่ทำไมตั้งเป็นเดือน”
“เรื่องนี้คงต้องเคลียร์กับบอสใหญ่เอาเองน่ะครับ”
“โอ๊ย~ นายช่วยฉันสักเรื่องได้มั๊ยเนี่ย” ฉันบ่นขณะใช้นิ้วโป้งสแกนลงไปบนจออิเล็กทรอนิกส์อีก (ยืนคุยจนประตูจะงับแล้วเนี่ย) TOT ชายชุดดำ (ยังไม่รู้จักชื่อ) สะบัดหัวทำหน้ามึนๆ ก่อนจะหันหลังกลับไป
“กระผมคงช่วยอะไรคุณหนูไม่ได้หรอกครับ เพราะฉะนั้นขอตัวก่อน”
มีกระผมด้วย Y^Y
เป็นญาติกับฝ้าที่หน้าฉันรึเปล่า TT^TT
“อืม รูตัวแล้วก็ไปเถอะ” ฉันยกมือโบกปัดๆ ก่อนที่ชายชุดดำจะเดินจากไป เหอะ! ทำไมพวกบอดี้การ์ดสมัยนี้ซื่อบื้อจังเลยเนี่ย สาบานกับตัวเองเลยว่าถ้ากลับบ้านไปฉันจะเป็นคัดเลือกบอดี้การ์ดเข้ามาทำงานเอง – O –
เฮ้อ~ เซ็งจิต
แฮ่ๆ ฮี่ๆ (เป็นไรมากป่ะเนี่ย)
ในที่สุดก็ได้มาอัพสักที ห่างหายไปเกินกว่าสัปดาห์
และตอนนี้ก็เป็นอีกเช่นเคย ใกล้จะเข้าสู่ตอนที่ 3 แล้วแต่ก็ยัง
ไม่มีคนมาเม้นให้อยู่ดี รู้สึกเริ่มหมดกำลังใจ แต่ยังไงเราก็จะสู้ต่อนะ (ฮิ้ว~)
เอาล่ะๆ น้ำเน่ามานาน เอาเป็นว่าตอนต่อไปเราจะนำพาทุกคนไปพบกับพระรอง
สุดหล่อของเรื่อง ยังไงก็ฝากให้ทุกคนคอมเม้นกันด้วยน้าค้า
คอมเม้นเถอะค่ะ
ความคิดเห็น