คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : ว่าด้วยเรื่องจิ๊กโก๋ชั้นต่ำ!!!
1
ว่าด้วยเรื่องจิ๊กโก๋ชั้นต่ำ!!!
"คุณหนูมีเดียร์จะไปไหนเหรอครับ" ลุงถึกคนขับรถของบ้านถามขึ้นมาในขณะที่กำลังถอยรถออกจากโรงจอด (มีเดียร์เป็นชื่อหรูๆ ของฉันเองแหละ คุณพ่อตั้งให้เพราะเห็นว่ามันสอดคล้องกับ High Galaxy ชื่อแก็งมาเฟียของเราดี) แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังนั่งอยู่บนรถ Ferrari Enzo ที่ราคามากกว่าสิบห้าล้าน ไม่อยากจะบอกเลยว่าที่บ้านฉันมีคอเลกชั่นรถที่ราคาไม่ต่ำกว่าสิบล้านประมานยี่สิบกว่าคัน โฮะๆๆ (เป็นไรมากมั๊ย -_-;)
“เรื่อยๆ เลยอ่ะลุงถึก เดียร์ไม่อยากไปไหนเป็นพิเศษ”
“ครับ TOT”
หลังจากนั้นลุงถึกก็ค่อยๆ เคลื่อนรถออกจากตัวบ้านผ่านชายชุดดำราวๆ ยี่สิบคนที่กำลังยืนโค้งคำนับให้ฉันอยู่บริเวณลานบ้านที่ทอดยาวไปถึงประตูรั้ว Y^Y
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ฉันลืมตาขึ้นมาหลังจากหลับไป อันที่จริงก็แค่พักผ่อนสายตาเท่านั้นแหละ – O – ลุงถึกเหลือบมามองฉันก่อนจะถามว่า
“คุณหนูจะให้ผมเลี้ยวรถกลับเลยมั๊ยครับ นี่ก็ใกล้จะเข้าเขตของแก็ง Infernal แล้ว คุณเต้าหู้ไม่ได้มาด้วย ผมเกรงว่าคุณหนูจะมีอันตราย”
“เดียร์ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เราแค่ขี่รถผ่านไปเฉยๆ อีกอย่าง ถ้าคนของอินเฟอร์นอลคิดจะทำอะไรเราจริงๆ ทางนั้นก็คงต้องถูกแก็งปริศนาลงโทษแน่ๆ แล้วเราก็จะได้เป็นที่หนึ่งไงคะ” ฉันบอก ={}= ขออธิบายคร่าวๆ แล้วกันว่าที่เมืองนี้มีแก็งมาเฟียใหญ่หลักๆ อยู่สี่แก็งคือ Infernal (ซึ่งฉันกำลังขี่รถผ่านถิ่นของพวกมันอยู่) Black Beat Dark Secret และ High Galaxy ซึ่งเป็นแก็งของฉันเอง ซึ่งทั้งสี่แก็งนี้จะถูกควบคุมโดยแก็งปริศนาหรือก็คือแก็งของไอ้ฉิงเจิ้นบ้าบออะไรนั่นน่ะแหละ T^T
“แต่เราก็ยังวางใจไม่ได้หรอกครับ”
“งั้นก็ไปถึงโกดังข้างหน้านี้ละกัน” ฉันบอกเมื่อมองไปเห็นโกดังตรงหน้า มันอยู่ข้างถนนห่างจากความเจริญโดยสิ้นเชิง แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้สิถึงทำให้ฉันอยากลงไปดูใกล้ๆ มันเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น อ๊า~ ดูเหมือนว่าต่อมมาเฟียของฉันเริ่มจะทำงานซะแล้วสิ =[]=
“ลุงถึก! จอดรถ!!!” ฉันว่าเสียงดังจนลุงถึกสะดุ้งเหยียบเบรกดังเอี๊ยดก่อนที่รถจะจอดแน่นิ่งอยู่กลางทางใกล้ๆ โกดังร้าง TOT
“รอก่อนนะคะ เดียร์ไปไม่นานหรอก” ฉันว่าเบาๆ พลางเปิดประตูรถแล้วเดินลงไป ลุงถึกพยายามห้ามแต่ก็ไม่เป็นผลจนกระทั่งฉันส่งสายตาเฉียบคมแบบที่คุณพ่อชอบทำไปให้เขาจึงหยุดและยอมนั่งนิ่งเฉยๆ Y^Y ดี! ฉันชอบการทำงานที่เป็นระบบ
จากนั้น ฉันก็ค่อยๆ เดินอ้อมมาทางด้านหลังของโกดังซึ่งไม่มีหน้าต่างหรือประตูกั้นไว้ทำให้มองเห็นสิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายในได้อย่างเต็มตา หึ! อย่างที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด มีคนอยู่ในนั้นจริงๆ ด้วย =[]=
ภาพผู้ชายสองกลุ่มกำลังยืนประชันหน้ากันอยู่ กลุ่มแรกเป็นผู้ชายใส่ชุดสูทสีดำที่มือของพวกเขามีถุงมือหนังอยู่ที่ข้างซ้ายซึ่งมีประมาณห้าถึงหกคน ส่วนกลุ่มที่สองก็ใส่ชุดสูทสีดำเช่นเดียวกันแต่ที่แตกต่างคือมีผู้ชายตัวสูงผิวขาวจัดยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขา ขอเดาว่าเป็นหัวหน้าและคงจะหน้าตาอุบาทว์แบบพวกจิ๊กโก๋ชั้นต่ำแน่ๆ (ฉันเห็นแค่ด้านหลังน่ะ) เอ๊ะ! ที่มือข้างขวาของคนกลุ่มนี้ก็มีถุงมือหนังเหมือนกันนี่ แล้วพวกเขามายืนเจรจาอะไรในเมื่อเป็นพวกเดียวกันแบบนี้ TOT
ฉันขยับตัวเล็กน้อยพลางกดไปที่ปุ่มหลังตุ้มหูเพื่อจะโฟกัสเสียงและภาพตรงหน้า มันเป็นอุปกรณ์ไฮเทคของฉันเองแหละ คุณแม่ให้มาก่อนที่จะไปดูกิจการบ่อนกาสิโนที่ยุโรป เอ่อ…นอกเรื่องเกินไปแล้ว -___-; ฉันขยับตัวอีกครั้งเพราะเริ่มได้ยินเสียงจากที่พวกนั้นคุยกัน
“สรุปพวกลื้อจะเอายังไงกัน ไม่ยอมเลิกราใช่มั๊ย” เสียงจากชายชุดดำฝ่ายอีตาตัวสูงผิวขาวพูดขึ้น
“เราไม่ได้ตั้งตัวเป็นอริ เพียงแค่อยากให้คุณชายแสดงฝีมือออกมาก็เท่านั้น” อีกฝ่ายพูดขึ้นบ้าง ฉันเดาว่าคุณชายนี่คงหมายถึงอีตาจิ๊กโก๋ชั้นต่ำนั่นแน่ๆ – O –
“คุณชายเก่งแค่ไหนใครๆ ก็รู้ แล้วทำไมลื้อถึงอยากให้คุณชายแสดงฝีมืออยู่อีก” ฝ่ายคุณชายตอบกลับ
“คุณชายเก่งนั่นคือเรื่องจริง แต่เรื่องการบริหารธุรกิจใต้ดินนี่พวกฉันยังไม่ไว้ใจ” ฝ่ายคู่อริว่าอีก
"ไม่ไว้ใจยังไงอีกวะ!!!" ฝ่ายอีตาคุณชายโพล่งขึ้นมาอย่างโมโห ส่วนอีตาคุณชายยังยืนนิ่งเงียบไม่ยอมออกความเห็น ฉันไม่มั่นใจว่าเขาปากกืกรึเปล่าทำไมถึงไม่ยอมพูดออกมา T///T
“พวกเราไม่วางใจว่าคุณชายจะสามารถบริหารธุรกิจมืดได้อย่างที่คุณท่านทำ และถ้าหากคุณชายทำให้ธุรกิจของ Infernal ขาดทุนแล้วพวกเราจะต้องเจอกับอะไรบ้าง!” ฝ่ายคู่อริเริ่มมีน้ำโห T^T ฉันปิดปากค้างอย่างตกใจก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ O_O
“อะ…อินเฟอร์นอล O_o!!!”
เพียงแค่เสียงเบาๆ ก็ทำให้คุณชาย เอ่อ…จิ๊กโก๋ชั้นต่ำ เอ้อ! นายยูโด!!! อนาคตผู้สืบทอดแก็ง Infernal หันขวับมาทางฉัน หลังจากนั้นลูกน้องของนายยูโดก็วิ่งมาทางฉันที่กำลังถอยหนีและฉุดกระชากลากถูให้ฉันไปกับพวกมันO_o.... ซวยแล้วT_T
ตุ้บ!!!
ฉันถูกโยนลงมาหมอบแทบเท้าของอีตาจิ๊กโก๋ชั้นต่ำ โอ๊ะ! ฉันต้องเรียกเขาว่าคุณชายยูโดสิถึงจะถูก ว่าแล้วก็ขอดูหน้าแสนอุบาทว์นั่นหน่อยเถอะ T///T นึกได้ดังนั้นฉันจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา
O_O โอ้ว ว้าว~ นี่เขาเป็นคนหรือตัวกินพืชอะไรกัน หน้าปลาจวดที่ฉันเคยจินตนาการไว้ได้อันตธารหายกลายเป็นหน้าขาวเนียนผุดผ่องเป็นใยบัว (-___-;) ขึ้นมาแทน ทรงผมที่ฉันคิดว่ามันเหมือนเห็ดพิษตอนนี้กลับกลายเป็นผมเซ็ตเท่ๆ สีดำรับกับใบหน้า นัยต์ตาคมนั่นกำลังจ้องมองมาที่ฉันเหมือนพิจารณาอะไรบางอย่าง แล้วชุดนั่นก็…โอ้ว~ เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินประกายมุกกับกางเกงยีนส์สีดำกำลังทำให้ฉันตาลาย แล้วไหนจะถุงมือหนังสีดำและสร้อยคอเงินเส้นใหญ่สัญลัญลักษณ์ของอินเฟอร์นอลนั่นอีก จากจิ๊กโก๋ชั้นต่ำกลายเป็นปลวกไร้ญาติไปได้ไงเนี่ย (มันต่างกันตรงไหน) อ๊ากกกกกกกกกก >O< จะเป็นลม เต้าเจี้ยวอยู่หนายยยยยยยยย~ มาพยุงฉันที +___+
“เอาไงดีครับคุณชาย” ชายชุดดำถามยูโด เขาขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนจะเอ่ยปากในที่สุด
“เธอได้ยินอะไรบ้าง”
ฟู่~ ฉันนึกว่าเขาจะเป็นใบ้ไปซะแล้ว
“หมายถึงเรื่องอะไร” ฉันตอบอย่างมีชั้นเชิง ไม่ได้หรอก คุณพ่อเคยสอนไว้ว่าหากไปรู้เรื่องลับของศัตรูมาก็อย่าปริปากบอกจนกว่าจะถูกจับได้คาหนังคาเขา Y^Y
“แล้วอะไรที่เธอคิดว่าฉันไม่อยากให้ได้ยิน” ยูโดว่าพร้อมกับสาวเท้ามาใกล้ๆ ฉันก่อนจะย่อตัวลงมาจนใบหน้าของเราอยู่ในระดับเดียวกัน ว้าว~ แม้แต่ตุ่มขี้แมงวันสักเม็ดเขายังไม่มีเลยอ่ะ (ถูกที่ถูกเวลามาก) >O<
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นฉันคงตอบไม่ได้” ฉันว่าก่อนจะหันหน้าหนี TOT ฉันไม่ควรพูดดีกับศัตรูแต่ตอนนี้เขาก็คงกำลังพูดดีกับฉันอยู่ หึ! ถ้าเขารู้ว่าฉันเป็นใคร คงไม่ญาติดีด้วยแบบนี้แน่ๆ
“เอ๊ะ! นังนี่ ถ้าไม่ติดว่าสวยล่ะก็ อั๊วจะจัดการกับลื๊อเอง!” มนุษย์ชุดดำหนึ่งในลูกน้องยูโดพูด T^T เขาดูโมโหมากๆ นี่ถ้าพวกนี้รู้ว่าฉันเป็นใครก็คงจะให้เกียรติฉันมากกว่านี้อยู่หรอก (ตามกฎของแก็งปริศนาบอกให้คนของทุกแก็งปฏิบัติกับผู้สืบทอดแก็งอื่นเสมือนผู้สืบทอดแก็งของตน)
“ตกลงเธอจะบอกรึเปล่า” ยูโดหันมาคาดคั้นกับฉันอีก เขายื่นหน้ามาใกล้ๆ อย่างกดดัน – O – ฉันถอนหายใจเซ็งๆ เล็กน้อยๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีโดยปราศจากความขวยเขินแต่อย่างใด TOT เฮ้อ~ นี่ถ้าเขาไม่ใช่ศัตรูฉันก็คงจะเขมือบไปแล้วล่ะ เอ๊ะ! คำพูดเมื่อกี๊ติดเรทไปรึเปล่านะ (ถามด้วยใบหน้าอินโนเซ้น^__^; )
“ก็บอกอยู่นี่ไงว่าฉันไม่ได้ยินอะไร” ฉันบอกหน้าตาเฉยก่อนจะหันซ้ายหันขวา =[]=
“ความรู้สึกของฉันมันบอกว่าเธอโกหก”
หมอนี่โง่หรือบ้าเนี่ย T^T พ่อเขาไม่เคยสอนรึไงว่าคนที่จะรับช่วงต่อมาเฟียต้องมีเทคนิกการจับโกหกแบบพิเศษ ขนาดฉันยังมีเลย แต่ก็เอาเถอะ มันอาจจะเป็นผลดีกับฉันก็ได้ – O –
“อ๋อเหรอ แล้วความรู้สึกของนายมันบอกว่าฉันปิดบังเรื่องอะไรบ้างล่ะ”
เหอะ! เขาโง่จริงๆ ด้วย แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าฉันคือมีเดียร์ ผู้สืบทอดแก็ง High Galaxy ศัตรูของเขา ทักษะการสังเกตของอินเฟอร์นอลนี่แย่จริงๆ YOY
“แล้วเรื่องอะไรที่เธอคิดว่าฉันไม่รู้ล่ะ…มีเดียร์!” ยูโดพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย O_O ฉันเบิกตามองเขาอย่างตกใจ นะ…นี่เขา…รู้มาตลอดเลยเหรอเนี่ย O_o
“นาย…รู้ได้ยังไง” ฉันถามติดจะหวั่นเล็กๆ แต่สีหน้าท่าทางอารมณ์ของฉันไม่เคยเปลี่ยน
เขาชี้มาที่สิ่งหนึ่งบริเวณลำคอฉัน – O –
“สร้อยเงินรูปดาวสีฟ้านั่นไงล่ะ”
ฉันอ้าปากค้างนิดนึง (ยังคงรักษาอาการได้อย่างดีเยี่ยม) ใช่แล้วล่ะ สร้อยเส้นนี้เป็นสัญลักษณ์ว่าฉันคือมีเดียร์ ผู้สืบทอดแก็ง High Galaxy ฉันประเมินพวกเขาต่ำจริงๆ
เมื่อได้ยินดังนั้น พวกบอดี้การ์ดของเขาจึงรีบวิ่งมาล้อมวงฉันไว้อย่างรวดเร็วโดยมีฉันและยูโดอยู่ตรงกลาง =[]= ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอย่างไม่เกรงกลัว
“ทำงานกันเร็วดีนี่” ฉันเอ่ยปากชม (จากใจ! (จริงๆ)) ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู อืม…นี่ก็ใกล้เวลาแล้วสินะ
“อีกห้าวิสินะ” ยูโดพูดขึ้น
“ในเมื่อนายรู้ ก็มาช่วยฉันนับถอยหลังหน่อยละกัน” ฉันว่า
5……
……4
3……
……2
1……
หมดเวลา!!!
ปึง! ปัง!!! กริ๊ก!
ฮ้า~ ในที่สุดก็ได้มาอัพ ห่างหายไปนาน มัวแต่ปรึกษากับยัยมอตี้ว่าจะเอา
ยังไงกับนิยายที่กำลังจะดองนี่ดี (ไม่ต้องแปลกใจเพราะนี่ฟันนี่เขียนเอง)
จริงๆ ตอนนี้เขียนเสร็จตั้งแต่เอาบทนำมาลงแล้วแต่ยังไม่มีโอกาส
วันนี้ฤกษ์ดีมาอัพ หวังว่าทุกคนก็คงจะได้ฤกษ์อ่านเหมือนกัน (ฤกษ์นะไม่ใช่เลิก -__-;)
ตอนนี้ออกจะมาแนวๆ ไม่เข้ากับชื่อตอน ยังไงก็ฝากทุกคนติดตามด้วยนะคะ
และก็คอมเม้นหน่อยน้า เอาบทนำมาลงแต่กลับไม่มีคนมาคอมเม้นเลย ฟันนี่กับมอตี้เลย
รู้สึกท้อใจอย่างแรง นั่งกอดเข่าคุยกันน้ำตานองหน้านองพื้น ยังไงก็ช่วยเห็นใจพวกเราหน่อยน้า~
คอมเม้นเถอะ!!!
ความคิดเห็น