วิวาห์วุ่น ละมุนรัก

- วิวาห์วุ่น ละมุนรัก -

"ถ้าคุณยังไม่มีใครในตอนนี้... ฉันอยากให้คุณแต่งงานกับฉัน "

"คุณคงไม่ได้ขอความรักจากผมอยู่ใช่มั้ย ผู้หญิงบอกรักผู้ชายก่อนมันไม่น่าประทับใจเอาซะเลย คุณว่ามั้ย"

"เอ๊ะคุณนี่! ทำไมชอบกวนประสาทฉันอยู่เรื่อยเลย อีกอย่างที่ฉันพูดไปทั้งหมดนั่น มีประโยคไหนที่บอกว่าฉันรักคุณมิทราบ"

"โอเคๆผมไม่กวนคุณแล้ว ผมเพียงแต่คิดว่าเรื่องแต่งงานมันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผู้หญิง สำหรับผม ผมก็คิดว่ามันใหญ่มากเช่นกัน แต่ดูคุณสิ นอกจากจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับเรื่องพวกนี้แล้ว คุณยังเอ่ยขอผู้ชายแต่งงานแบบหน้าตาเฉย ทำยังกับว่าการแต่งงานมันเป็นเรื่องง่ายๆอย่างนั้นแหล่ะ"

"แล้วทำไมคุณต้องคิดอะไรให้มันยุ่งยากซับซ้อนด้วยล่ะ แค่แต่งงานเฉยๆไม่เห็นจะมีอะไรเสียหาย คุณหรือฉันก็ไม่ได้สึกหรอซะหน่อย อีกอย่างพอเราแต่งงานกันแล้ว คุณก็อยู่ส่วนคุณ ฉันก็อยู่ส่วนฉัน เราจะไม่ก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของกันและกัน ถ้าหากในอนาคตข้างหน้าคุณเกิดไปรักใคร่ชอบพอใครสักคน เราก็แค่เลิกรากันไป แบบนี้แล้วคุณโอเครึยัง"

"แต่งงานนะคุณไม่ใช่เล่นพ่อแม่ลูก จะได้นึกอยากจะเล่นก็เล่นนึกอยากจะเลิกก็เลิกกันง่ายๆ แต่การแต่งงานมันคือการที่เราต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต คุณคิดว่าจะอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าแบบผมได้เหรอ"

"ใครเค้าจะอยู่กับคุณตลอดไปกันล่ะ ฉันก็แค่ขอความร่วมมือจากคุณเรื่องการแต่งงานเท่านั้น แค่คุณตอบว่าจะแต่งหรือไม่แต่งก็พอ ส่วนเรื่องจะอยู่กันได้หรือไม่ มันเป็นเรื่องของอนาคต"

.........................

พาทิศ พัชรากีรติ - เขาไม่ใช่คนชอบต่อความยาวสาวความยืดกับใคร แต่กลับอดไม่ได้ที่จะต่อปากต่อคำกับเธอ

ดลฤทัย พฤกษาไมตรี - เธอไม่ใช่คนขี้หงุดหงิด แต่วันนี้เธอกลับแสดงอาการเหล่านั้นออกมาอย่างต่อเนื่องเพราะเขา

พลวัต พัชรากีรติ - ทั้งที่เขาก็เป็นคนอัธยาศัยดี ไม่มีพิษมีภัยกับใคร แต่ทำไมคนบางคนไม่กล้าเข้าใกล้

กัญญารินทร์ กุลธรานนท์ - ทั้งที่เธอก็พูดได้หัวเราะเป็น แต่ทำไมคนบางคนไม่อยากคุยด้วย

...................

ชื่อสกุลตัวละคร และสถานที่ต่างๆในเรื่อง ล้วนเกิดจากจินตนาการเท่านั้น ทุกสิ่งในที่นี้เป็นเพียงนิยายไม่ได้มีอยู่จริง

...................

เรียนผู้อ่านทุกท่านทราบ

          โปรดอย่าคาดหวังตอนจบของนิยายเรื่องนี้ เพราะผู้แต่งก็ตอบไม่ได้เช่นกันว่าจะเขียนจบหรือไม่ คิดว่ามือใหม่ที่เริ่มต้นเขียนนิยายสักเรื่องคงมีอาการเดียวกัน คือแบบจู่ๆก็มีแรงบันดาลใจเกี่ยวกับพอร์ตนิยายสักเรื่องแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย จากนั้นก็เริ่มลงมือเขียนอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะกลัวว่าถ้าปล่อยไว้นานจะลืม เขียนไปเขียนมาสรุปว่าได้หนึ่งตอนพอดี ก็เลยอัพลงเว็ปให้ทุกคนได้อ่านกัน แต่ตอนที่สองสามสี่ แรงบันดาลใจมันดันหายไปไหนไม่รู้ กว่ามันจะกลับมาอีกทีก็คงเป็นสัปดาห์เป็นเดือนหรือเป็นปีก็ว่ากันไป สุดท้ายแล้วคนเขียนก็ไม่ได้อัพ ส่วนคนอ่านก็ได้แต่รอ...

          เพื่อป้องกันไม่ให้ทุกคนใจจดใจจ่อรอนานๆจนเสียอรรถรสในการอ่าน อีกสักสองสามเดือนลองแวะเวียนเข้ามาอีกทีก็ได้ เผื่อจะมีการอัพเดทไปถึงตอนใกล้จะจบ

          เพราะยังเป็นมือใหม่หัดเขียน สำนวนภาษาอาจไม่รื่นไหล และการร้อยเรียงเรื่องราวอาจติดขัด หรือตัดฉับไปบ้าง ก็ขออภัย ความช้าไวในการอัพขึ้นอยู่กับแรงบันดาลใจล้วนๆ ย้ำอีกครั้ง โปรดอย่าคาดหวัง

        

ด้วยความขอบคุณ

จันทร์ยากรณ์