ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ศึกหนัก
เนื่องจาก ประธาน ชมรมคาโปเอร่าถูกรอบทำร้าย โดยสมาชิกของชมรมมวยปล้ำแต่ว่าก็ไม่สามารถสู้กับประธานชมรมคาโปเอร่าได้ คาดิโน่ ประธานชมรมค่าโปเอร่า โกรธพวกชมรมมวยปล้ำมากๆ เพราะว่าบังอาจมาลอบกัด จึงได้เรียกสมาชิกชมรมทั้งหมดมาชุมนุมและบุกไปที่ ชมรม มวยปล้ำ โดยมีชมรมเทควันโด้ไปร่วมด้วย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่หน้าห้องชมรมมวยปล้ำ ในมือของผมก็กำไม้หน้าสามเอาไว้ แล้วภาระกิจแรกก็เริ่มขึ้นเมื่อพี่มืด กระซิบบอกผมว่า
เมื่อพี่มืดนับ 3 ให้เปิดประตูและให้วิ่งไปตีหัวเจ้า แบล็ค โฮล อย่างรวดเร็วที่สุดเท้าที่จะทำได้
"เอ่อ..พี่ คาดิโน่ ครับ"ผมกระซิบคุยกับพี่มืด
"มีไรไอน้อง"
"คือว่าจะดีหรอครับที่ให้สาวๆชมรมเทควันโด้มาร่วมด้วยเนี่ย?"
"ทำไมหละ?"
"ก็ สาวๆชมรมเทควันโด้เนี๊ยะสวยๆทั้งนั้น น่าจะทะนุถนอมไว้นะครับพี่ แล้วอีกอย่างชมรมที่เราจะสู้กับมันนี่เป็นชมรมอะไรครับ?"
"ก็ชมรมมวยปล้ำไง"ดีที่ไม่ใช่ มวยPee
"เห็นมั้ยแค่ชื่อมัน ก็น่าคิดแล้วไม่กลัวสาวๆพวกนี้จะเสียความบริสุทธิ์หรอครับ"
"อืมนั่นดิถ้าถูกพวกนั้นหลอก แต๊ะอั๋งขึ้นมาจะทำยังไงหละ งั้นเอางี้พี่บอกสาวๆพวกนี้เองว่าให้รอจนกว่าพี่จะสั่งให้เข้ามาโอเคมั้ย"
"ครับ"
"งั้นเริ่มเลย 3!" อ่าวเฮ้ยแล้ว 1 กะ 2 มัน ไปเที่ยวไหนวะ ปัง! ประตูเปิดออกด้วยความแรง แล้วผมก็วิ่งเค้าไปหาเจ้า แบล็ค โฮล ที่กำลังนั่งโซ้ยมาม่า อยู่ ผมเหวี่ยง ไม้ที่อยู่ในมือของผมฟาดเค้าที่หัวของเจ้า แบล็ค โฮล ตุบ! เสียงหัวที่กระทบกับไม้หน้าสามดังลั่นห้อง
ทุกคนที่อยู่ในห้องหันมามองผมหมดแต่ละคน มีกล้ามเป็นมัดๆ พวกนั้นจ้องผมด้วยความตกใจ
"เฮ้ยนี่มันไอ้เด็ก คนเมื่อเช้านิ"ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้น อ่าวซวยแล้วสิ ตูตายแน่ๆวันนี้ ไม่น่าเชื่อเพียงแค่ชั่วพรึบตา ผมโดนท่อนแขนกระแทก
เข้าที่หน้า(ความรู้สึกมันคล้ายๆถูกท่อนซุงตีเข้าที่หน้า มาม่ามันใส่ยาบ้ามาหรือไงฟะตีโคดแรงเลย)หรือเรียกอีกอย่างว่า โดน โคสลาย นั่นเอง
ตัวของผมปลิวแบบตีลังกากลับหลัง แล้วก็ ตุบ ร่างของผมกระแทกเข้าที่พื้นปูน อย่างแรงตอนนี้ตัวผมชาไปหมดแล้ว ขยับตัวไม่ได้เลย แล้วจู่ๆ ผมก็หมดสติไป(จริงๆนึกว่าตายแล้วด้วย แต่ก็ยังสงสัยอยู่ว่ามันใส่อะไรลงในมาม่า)
--------------------------------------------------------------------------
ผมฟื้นขึ้นมาที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน
"ฟื้นแล้วหรอ ปาร์ค" ชุน ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วก็มาหาผมที่ข้างเตียง
"ฟื้นแล้วอะดิ เจ็บมากๆเลยอะ"
แล้วก็มีรุ่นพี่ผู้หญิงคนนึงดูท่าทางน่าจะอยู่ชมรมเทควันโด้ (เพราะว่าพี่เค้าสวย)เดินเข้ามาที่ห้องแล้วก็พูดกับผมว่า
"น้องปาร์คเนี่ยเกือบหมดหล่อเลยนะถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นไป พี่นะเสี่ยด๊ายเสียดาย"เฮ้ยคิดอะไรกะเราอยู่ฟะเนี่ย? เออแล้วหน้าเราตอนนี้เป็น
ยังไงหว่า
"พี่ ครับ"
"มีไรจ๊ะ"
"แล้วตอนนี้หน้าของผมเป็นยังไงบ้างหรอครับ?"
"ก็ยังหล่อเหมือนเดิมน่ะ เอากระจกไปดูสิ"ผมรับกระจกมาจากมือพี่สาวคนนั้น ผมส่องกระจกดูหน้าตัวเอง เอ้อก็ยังหล่ออยู่นิ
ผมส่องไปส่องมา แล้วผมก็พบกับ โอ้พระเจ้าจ๊อด ไอ้แบล็ค โฮลมันยืนอยู่ข้างหลังผม ผมขยี้ตาแล้วมองอีกที อ่าวเฮ้ย มันหายไป หรือว่า ผมตีมันตาย จนกลายเป็นผีแต่ว่าก็ไม่น่าจะใช่เพราะว่ามันยังลุกมาโคสลายผมได้อยู่ งั้นก็แสดงว่าผมเห็นภาพหลอน โอ้ยยังเจ็บอยู่เลยกลับบ้านดีกว่า
"ชุน"
"มีไรหรอปาร์ค?"
"เรา ขอกลับบ้านก่อนนะไม่ไหวจริงๆ"
"อือได้เดี๋ยวเราบอกอาจารย์ให้ว่าปาร์คไม่สบาย"
"อือขอบใจมาก" โอ้โห คนอะไรหน้าตาก็ดีแล้วยังนีสัยดีอีก เสป็คตูเลย ผมโทรเรียกให้บอดี้การ์ดของผมมารับที่โรงเรียน ผมนั่งรออยู่ สิบนาที มันก็มา เมื่อผมเปิดประตูรถเข้าไปผมถึงกับน็อตหลุด
"ไอ้ ลาว ใครใช้ให้แกเปิดเพลงหมอลำในรถของข้าฟะ"จริงๆมันไม่ได้ชื่อ ลาว นะ มันชื่อ เวียดนาม อะล้อเล่นๆ ไอ้เจ้าบอดี้การ์ดคนนี้อะมันชื่อว่า ปน เป็นบอดี้การ์ดที่เก่งมากๆเวลายิงปืนนะ นีโอ ยังเรียกพี่เลยพวก Matrix เที่ยบพี่ ปน ไม่ติดหรอก แต่มีข้อเสียอย่างชอบฟังเพลงหมอลำ
หน้าตาก็ดี(แต่น้อยกว่าผม) ดันชอบพวกหมอลำ
"ขอโทษครับคุณหนู เดี๋ยวผมจะเปิดเพลงมันส์ๆให้ฟังครับ รอซักครู่"
"เออเร็วๆ ผมจะตายเพราะเสียงเป็นพิษอยู่แล้ว"
--------------------------------------------------------------------------
เฮ้อกลับมาถึงบ้านซักที วันนี้ เพื่อนพ่อที่เป็นเจ้าของโรงเรียนเขามาบ้านเพราะเห็นรถของเขา
"เอ่อคุณหนูเป็นอะไร ครับทำไมวันนี้ถึงกลับบ้านเร็ว"
"พอดีไม่สบายนิดหน่อยอะ"ไม่กล้าตอบว่าไปโดนโคสลายมาเดี๋ยวมันจะเป็นเรื่องใหญ่ก็แค่พรุ่งนี้ ไอ้แบล็ค โฮล จะลงข่าวหน้าหนึ่งแค่นั่นเอง
เพราะว่าพ่อผมจะส่งลูกน้องไปเก็บมัน ผมเดินไปที่ห้องแล้วล้มตัวลงนอนกับเตียง แล้วก็หลับไป
ผมตื่นขึ้นมาตอนเวลา 17.30น. หลับยาวเลยนะผมเนี่ยผมเดินออกมาจากห้องนอน แล้วเดินไปยืนอยู่ตรงระเบียงห้องชั้นสองแล้วผมก็มองลงไปที่ชั้นหนึ่ง
ผมก็เห็น ชุน ชุนนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก
"เฮ้ ชุน มาทำอะไรที่นี่อะ?"
"อ่าว ปาร์ค นี่บ้านปาร์คหรอเนี่ย"
"อือใช่ แล้วเธอมาทำอะไรหละ"
"อ๋อมารอพ่ออะ" อ่าวเฮ้ยพ่อ ชุน เป็นเจ้าของโรงเรียนนี้หรอ ดีแล้วจะได้ถามซักหน่อยว่าโรงเรียนนี้ทำไมมันถึงได้ชอบความรุนแรงเหลือเกิน
"แล้วพ่อชุนเป็นเจ้าของโรงเรียนนี้หรอ"ผมถามเธอด้วยความสงสัย
"อืมใช่"เออจริงๆด้วยพ่อเธอ เปงเจ้าของโรงเรียน ผมเดินลงไปนั่งกับเธอ
"เอ่อ....ชุนถามอะไรหน่อยสิ?"
"อะไรหรอ?"
"ทำไมโรงเรียนนี้มันถึงได้เน้นวิชาพวกศิลปะการต่อสู้กันจังเลยอะ"
"จริงๆเค้าพึ่งมาเน้นเอาเมื่อ 7 ปีที่แล้วเอง ก็คือว่า เมื่อก่อนโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนของปู่เรา แล้วเมื่อก่อนโรงเรียนเราจะโดนโรงเรียนอื่นรังแกทุกวันๆจึงไม่สามารถไปสู้กับโรงเรียนอื่นได้ แล้วทีนี้มันก็มีชมรม Kick Boxing หรือ ชมมวยไทย ก่อตั้งขึ้นมาในโรงเรียน นักเรียนหลายคน ก็มักจะเข้าชมรมนี้
ก็เพื่อที่จะแก้แค้นกับโรงเรียนที่มารังแกพวกเรา แล้วพอนานไปก็มีชมรมศิลปะการต่อสู้อื่นๆพุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด จนกระทั่งชมรมอื่นๆต่างล่มกันไปเพราะไม่มีคนเข้า โรงเรียนนี้จิงมีแต่ชมรมที่สอนแต่ศิลปะการต่อสู้เท่านั้น แล้วเมื่อถึงคราวที่พ่อเรามา
เป็นเจ้าของแทนปู่ที่เสียไป พ่อของเราก็นำอาจารย์ที่เก่งทางด้านศิลปะการต่อสู้ในแนวต่างๆ เข้ามาสอนที่โรงเรียนแล้วก็ให้สอนกับอาจารย์ธรรมดาท่านอื่นๆด้วย
แล้วตอนนี้ก็ไม่มีโรงเรียนกล้ามารังแกแล้วเพราะว่าเคยมีนักเรียนโรงเรียนอื่นมาหาเรื่องเราแล้วก็โดนเล่นเอาปางตาย
โรงเรียนอื่นจึงกลัวโรงเรียนเราหัวหด ว่าไงเข้าใจหรือยัง"
"อืมอย่างนี้นี่เองเข้าใจและ" ว่าง่ายๆ ไปตีกับโรงเรียนอะไรก็จะได้ชนะ ส่งเสริมให้เด็กตีกันหรือไงกันเนี่ย
"ปาร์ค เราทำการบ้านของนายให้แล้วนะ"
"อ่าวแล้วทำไมถึงทำ เราอะ"ผู้หญิงอะไรเนี่ยน่ารักชิบเป๋งเลยอุตส่าทำการบ้านให้เรา
"ก็เราเห็น ปาร์ค ไม่สบายนิ"
"ขอบใจมากเลยนะ" นิสัยดีจริงๆ คนอะไรฟะน่ารักโคดๆ
แล้วพ่อของชุนก็เดินมา
"พ่อชุนสวัสดีครับ"ผมยกมือไหว้พ่อตา เอ้ย! พ่อของชุน
"หวัดดีลูก เป็นไงบ้างไม่สบายหายแล้วยัง?"
"หายแล้วครับ"
แล้วพ่อของชุน(ขอเรียกว่าพ่อตาละกันเพราะว่าอยากให้เป็นเหลือเกิน)ก็หันไปหาชุน
"ชุน"
"มีไรคะ พ่อ"
"ทำความคุ้นเคยกับบ้านนี้ให้มากนะ"
"ทำไมหละคะ"
"ก็เพราะว่าอีกไม่นานลูกจะได้มาเป็น สะใภ้ บ้านนี่ไง"เฮ้ย! พ่อตาผมพูดถูกใจจริงๆ ว่าแต่มันจริงหรือเปล่าเนี่ย โอ้โหชุนหน้าแดงเชียว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น