คำกล่าวที่ว่ายิ่งห่างไกลมนุษย์ยิ่งสงบสุขหาจริงไม่!!!

สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์นั้น มีเกิด แก่ เจ็บและตายจาก สุข ทุกข์ รัก โลภ โกรธ หลง มนุษย์นั้นเข้าใจยากเสียจริง แต่เราก็เป็นมนุษย์นี่น่ะ
"อ่า กำลังจะตายแล้วสินะ"เสียงพูดราวกับเสียงกระซิบของสายลม เสียงพูดที่ได้ออกมาจากร่างของหญิงชรานางหนึ่ง แต่หาได้เป็นเสียงแห่งสิ้นหวังไม่ เสียงที่กล่าวออกมาราวกับรอช่วงเวลานี่มาเนิ่นนาน ช่วงเวลาที่ความตายมาสู้ร่างแก่ชรานี่ ...

เมื่อเวลาผ่านไปสักพักภายในบ้านร้างที่ห่างไกลผู้คน ก็เหลือเพียงแต่ร่างไร้วิญญาณของหญิงชรา เสียงลมหายใจของหญิงชรานางนั้นได้ขาดช่วงหาย จากไปเสียแล้ว จากไปพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มอย่างมีความสุข ...

แต่ความสุขที่ได้จากความตายนี่คงอยู่กับนางไม่นานนัก...

แต่ถ้าอ่านแล้วมีตรงไหนที่รีดอ่านแล้วขัดใจสามารถติได้ค่ะ จะได้ปรับปรุ่งเพื่อจะได้เขียนนิยายเรื่องอื่นให้ดีขึ้นกว่าเดิมค่ะ เรื่องนี้อาจเป็นเรื่องแรก ข้อผิดพาดจะเยอะเป็นพิเศษต้องขออภัยล่วงหน้านะคะ 

ขอบคุณค่ะ