ตอนที่ 32 : 10(3)
“โอ๊ย! บ้าชะมัด” แซ็คคารี่สบถเมื่อปลายคางถูกศีรษะทุยกระแทกเต็มแรง เมื่อสบโอกาส ร่างบางกลิ้งหนี แต่ถูกมือหนาจับล็อกข้อเท้ากระชากเต็มแรง “ฤทธิ์เยอะแบบนี้ผมชอบ”
สายตาเอาเรื่องของแม่เสือสาว ทำให้คนมองยิ้ม
อคิราห์สู้ไม่ถอยทั้งที่ตัวเองเสียเปรียบในทุกทาง…สู้ยิบตา
ทั้งสองสบตากันนิ่งนาน อคิราห์อยู่ใกล้เสียจนเขาได้กลิ่นกายสาวหอมๆ ที่ลอยมาปะทะจมูก
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน” บอกเสียงแหบพร่า
“ช่วย…” มือหนาตะปบปากอิ่ม
“ถ้าคุณไม่หยุดร้องเหมือนหมูโดนเชือดแบบนี้ เราคงจะคุยกันไม่รู้เรื่อง แล้วคุณจะไม่ได้เจอหน้าลูกชายอีก”
“อี๊ดดด อ่อย อัน”
“ถ้าไม่ให้ความร่วมมือผมจะเอาผ้ามามัดปาก มัดมือ มัดขา คุณไว้ คุณชอบแบบนั้นใช่ไหม” ขู่ทั้งที่เริ่มทรมานจากร่างนุ่มที่แนบชิด
เขาต้องหยุดความคิดลามกทุกอย่างในหัว ทุกอย่างในร่าง ของเธอช่างยั่วยวน แค่มองดวงตาสีน้ำตาลกลมโตและปากสีชมพูระเรื่อเต็มอิ่มก็ทำให้เขาแข็งเป็นหิน
คุณพระ! เขาอยากจะเห็นเธอเปลือย แล้วก็เริ่มเปลื้องผ้าแม่เสือสาวออกอย่างช้าๆ ในจินตนาการ ตามด้วยชุดชั้นใน แล้วก็หายใจหอบแรง
“ไอ่”
“จะคุยกันดีๆ ได้หรือยัง”
คนฟังพยักหน้าเร็วๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงความอลังการอยู่หลังเนื้อผ้าหยาบๆ ของกางเกงยีนส์
อี๊! ไอ้ลามก!
“คุณจะไม่ร้องกรี๊ด โวยวาย หรือพยายามจะทำร้ายผม” ร่างหนาขยับโยก บดเบียดความอลังการเข้าหาอย่างเร้าอารมณ์
อคิราห์หลับตาปี๋ พยักหน้าเร็วๆ บอกว่าเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
“เอาล่ะผมจะปล่อยคุณ แล้วเปิดโคมไฟที่หัวเตียง” คนพูดล่ะมือจากปากเธอ เอื้อมไปเปิดโคมไฟ
แสงไฟสว่างวาบขึ้น! ดวงตาเรียวเบิกกว้าง หญิงสาวตัวแข็งเป็นหินเมื่อพบว่าเจ้าของเสียงนุ่มทุ้ม เซ็กซี่นั่นไม่ใช่ใครอื่น
“คุณ!...”
“ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณรู้จักผม” แซ็คคารี่สังเกตเห็นความจดจำได้ในดวงตาคู่สวย ใบหน้าเรียวซีดเผือด
ถ้าไม่ได้มีอารมณ์ร้อนรุ่มขนาดนี้ เขาคงคิดว่าเธอกำลังเห็นผี
“…” สีหน้าของเขาทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นส่ำ แต่ความคิดเป็นเหตุเป็นผลผุดขึ้นมาซะก่อน
มือหนากุมใบหน้าเรียวจับให้หันมามองเขาอย่างอ่อนโยน “คุณหนีทำไม”
“มะ…ไม่ได้หนี ฉันกำลังเดินทางกลับบ้านเพื่อกลับไปฉลองคริสต์มาสกับครอบครัว คุณเข้าใจผิด ฉันไม่รู้จักคุณ ฉันไม่ได้หนี”
คนฟังไม่เชื่อและตั้งใจจะรีดเอาคำตอบจากคนปากแข็งให้จงได้
“คุณใช้ชื่อปลอมและขับรถที่ไม่ใช่ของคุณ”
“มันเป็นการเดินที่ไกล ฉันไม่อยากใช้ชื่อจริง และชื่อปลอมของฉันก็ไม่ได้ทำร้ายใคร”
ฟังดูมีเหตุผล เพียงแต่เขาไม่เชื่อ แซ็คคารี่สะท้านด้วยความปรารถนาตอนที่แม่เสือสาวเลียปาก ดวงตาสีฟ้าอมเทาเปล่งประกายด้วยความกระหายอยากลิ้มชิมริมฝีปากอิ่มดูว่าจะหวานสักแค่ไหน
“ตอนที่คุณเห็นหน้าผมตอนเปิดไฟ อาการที่แสดงออกบอกให้ว่าคุณรู้จักผม”
“ฉันไม่รู้จักคุณ” ปฏิเสธทันควัน ทำให้คนฟังหรี่ตามองอย่างจับผิด คนพูดหลุบเปลือกตาลงเพื่อปกปิดความรู้สึกของตัวเอง “ฉันอยู่ไวโอมิ่งตั้งห้าปี แล้วคุณก็มีรูปร่างหน้าตาคล้ายเอเดน” และลูกชายของฉัน
“ผมคิดว่ามันอาจจะมีอะไรซับซ้อนกว่านั้น”
ใช่ มันซับซ้อนกว่านั้นมาก ที่สำคัญแซ็คคารี่จำเธอไม่ได้…
ไม่รู้จะเสียใจหรือดีใจดีที่เขาจำไม่ได้ เสียใจที่เขาช่างลืมผู้หญิงที่คนหนึ่งได้เร็วอย่างน่าใจหาย ดีใจที่เขาจำไม่ได้…จะได้ไม่ต้องตอบคำถามเกี่ยวกับแม็กซ์
ห้าปีที่อคิราห์ต้องหนีจากทุกสิ่งที่เป็นตัวเอง หนีจากคนแบบเขา แต่ก็หนีไม่พ้น
“คุณเข้าใจผิด ฉันไม่รู้เรื่องอะไรที่ว่านั่นเลย”
“แล้วเรื่องเดต…แม่ของผมอยากให้เราเดตกัน” แซ็คคารี่จับตามองสีหน้าที่เปลี่ยนไปทุกขณะของหญิงสาว เธอดูนิ่งๆ แต่ก็ดูลึกลับไปในคราวเดียวกัน
“ฉันเพิ่งรู้เมื่อเร็วๆ นี้ แต่ฉันจะบอกปฏิเสธแม่ของคุณ”
“ทำไม” ถามก่อนจะบดเบียดความอลังการเข้าหาอย่างยั่วเย้า ทำให้คนตัวเล็กกว่าหน้าแดงก่ำ
แค่มองก็ทำให้เขาแทบระเบิด!
“ยะ…หยุด ฉันมีลูกแล้ว ไม่เคยคิดที่จะออกเดตหรือแต่งงาน ฉันไม่รู้ว่าคุณตามฉันมาทำไม มันเป็นการเสียเวลาเปล่า”
ดวงตาสีฟ้าอมเทาเข้มขึ้นด้วยราวกับมีพายุโหมกระหน่ำอยู่ภายใน ขากรรไกรแกร่งขบแน่น
“บางที อาจจะไม่…”
“…”
“ผมรู้สึกคุ้นเคยกับคุณแบบแปลกๆ โดยที่อธิบายไม่ได้”
“คุณคิดไปเอง” อคิราห์เอ่ยอย่างว้าวุ่นใจ ไม่ชอบความใกล้ชิด (ทางกาย) ที่เกิดขึ้น “ฉันต้องการพบลูกชายของฉัน แกไม่สบาย ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอฉันแกจะงอแง”
ตกลงแซคคารี่จำไม่ได้เหรอคะ ว๊า เสียความรู้สึกจังเลยค่ะ