ตอนที่ 19 : ช่างจำเป็น! (3)
ขาแกร่งเดินไปหยุดตรงหน้าภาพวาดใบหน้าของตัวเขาเอง มือหนาเอื้อมไปกระชากผ้าคลุมสีขาวออกจากภาพอื่นๆ
ภาพของเขาไม่ใช่มีแค่ภาพเดียวแต่มีถึงสามภาพ คนที่โลกส่วนตัวสูงไม่ชอบให้ภาพของตัวเองปรากฏบนสื่อ แต่กำลังยืนจ้องภาพวาดของตัวเอง มันให้รู้สึกแปลกๆ อย่างไรไม่รู้
“ยัยเด็กลามก!” มุมปากของจาเรดขยับยกยิ้ม เอื้อมมือไปสัมผัสตัวอักษรพีดับเบิลยูบริเวณมุมล่างของภาพซึ่งน่าจะเป็นลายเซ็นของจิตรกร
บังเอิญเหมือนหรือคืนคนคนเดียวกัน!
จาเรดเดินไปหยุดตรงหน้าภาพที่พู่กันเพิ่งวาดเสร็จสมบูรณ์
ภาพนี่มันเป็นหนึ่งในชุดภาพวาดลับๆ ของจิตรกรเอกชาวฝรั่งเศส โกลด โมเนต์ (Claude Monet) หนึ่งในจิตรกรเอกของโลกนี่
ภาพวาดของโมเนต์ราคาหลักร้อยล้านเหรียญมักอยู่ในคอลเลกชันสะสมส่วนตัวของมหาเศรษฐีหรือพิพิธภัณฑ์ชั้นนำระดับโลก
แต่ทำไมมาอยู่ที่นี่ ยัยเด็กเพี้ยนข้างบ้านนี่เป็นใครกันแน่!
จาเรดยืนชื่นชมภาพวาดของโมเนต์ภายในห้องนอนแขกที่ถูกปรับเปลี่ยนให้เป็นห้องสตูดิโอครู่หนึ่ง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะหมุนตัวเดินออกจากห้องสตูดิโอ ปิดประตูเบาๆ แล้วก้าวเดินไปหยุดตรงหน้าประตูห้องที่ปิดอยู่
มือหนายกขึ้นทำท่าจะเคาะแต่ชะงักค้าง นาทีต่อมาจาเรดก็เอื้อมไปจับลูกบิดทองเหลืองมันวาวค่อยๆ หมุนเปิด ร่างสูงใหญ่เดินผ่านประตูเข้าไปภายในห้องนอนแล้วเดินไปหยุดยืนกอดอกมองเจ้าของห้องอยู่ข้างเตียง
เจ้าของร่างผอมบางที่นอนหลับอุตุขยับตัว มือเรียวเล็กเปื้อนสีคว้านหาหมอนข้างมาเกาะกอดซุกซบ ถอนหายใจยาวอย่างเป็นสุข
เด็กติดหมอนเน่า เขามองออกในทันที
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พินิจพิจารณายัยเด็กเพี้ยนข้างบ้านในแสงอาทิตย์ ใบหน้าเรียวเล็ก คิ้วเรียวบางเหนือดวงตาเรียวโตเหมือนตากวางสาวระแวงไพรที่ตอนนี้หลับพริ้ม แพรขนตาหนายาวงอนทาบอยู่ในแก้มเนียนใสที่มีสีเปรอะเปื้อน…ไม่ได้เลอะแค่ที่แก้มแต่ยังเลอะตรงจมูกโด่งรั้น หลังใบหูขาวดูน่าขัน ริมฝีปากสีแดงระเรื่อเผยอน้อยๆ แล้วกำลังส่งเสียงกรน
รูปลักษณ์ภายนอก ด้วยรูปร่างเล็กผอมบางราวไม้เสียบพริก สวมเสื้อผ้าเก่าๆ เปรอะเปื้อนสีอยู่เป็นนิจเหมือนเด็กอนาถา แต่วาดรูปเลียนแบบจิตรกรเอกของโลกได้ขนาดนี้ไม่น่าจะใช่เด็กสาวธรรมดาและห่างไกลจากคำว่า ‘จิตรกรไส้แห้ง’ มากโข
พู่กันขยับตัวเหยียดแขนเพื่อบิดขี้เกียจหลังตื่นนอน อย่างเกียจคร้าน ริมฝีปากแย้มยิ้มที่ได้พักผ่อนนอนหลับอย่างเต็มที่โดยที่ไม่มีฝันร้ายจากในอดีตคอยตามหลอกหลอน
ดวงตาเรียวโตที่หลับพริ้มค่อยๆ ปรือขึ้น แล้วก็เบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนกตกใจเมื่อปะกับใบหน้าผอมซูบรกครึ้มด้วยหนวดเครา ดวงตาเรียวคมกริบสีแซฟไฟร์เย็นชาปานไฟน้ำแข็งของนายแบบที่เธอแอบวาดภาพวาบหวิวมายืนมองเธอนอนอยู่ข้างเตียงอย่างใกล้ชิดด้วยสายตานิ่งๆ ไม่บ่งบอกอารมณ์
หลอนโคตร…โคตรหลอน!
“เฮ้ย! คุณเข้ามาอยู่ในห้องนอนของฉันได้ยังไง”
พู่กันขยับลุกถอยกรูไปตั้งหลังตรงหัวเตียงชักเข่าขึ้น ส่วนมือเรียวเล็กข้างหนึ่งขยุ้มเหนือหน้าอกข้างซ้ายที่เต้นระทึก
“เดินเข้ามา” อีตายักษ์ขี้เก๊กเครางามตอบแบบกำปั้นทุบดิน
เธอจะทำอย่างไรถ้าถูกไอ้ยักษ์ขี้เก๊กเครางามนี่จับกดปลุกปล้ำทำเมีย!
แค่เห็นหน้าก็รู้ไปถึงไส้ติ่ง
“เลิกมโน!” นิ้วแกร่งจิ้มหน้าผากนูนเนียนดันไปข้างหลังสามเซนติเมตร แล้วเทศนาเรื่องล็อกประตูบ้าน
“เป็นปลาทองหรือไงถึงได้ขี้หลงขี้ลืมขนาดนี้”
โหลดตอนพิเศษฟรี ที่นี่ >
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
