ตอนที่ 11 : สเปก สป๊าค (1)
สามวันต่อมา…
ป้าชวนชมโทรมาถามว่าเธอได้เจอหรือคุยกับ ‘พ่อยักษ์’ หรือยัง?
พู่กันบอกว่ายัง? แล้วอ้างว่ายุ่ง คำตอบของเธอได้รับเสียงเฮอะในลำคอจากปลายสาย
“ยุ่งอยู่กับการฝันกลางวันหรือยุ่งกับการวาดรูปล่ะ” ป้าชวนชมบ่นยืดยาวด้วยความเป็นห่วง
พู่กันไม่ถือสา ไม่รู้สึกว่ารำคาญ ได้ยินเสียงบ่นของป้าทีไรให้รู้สึกดี
“ยุ่งอย่างไรก็อยากลืมกินข้าวกินปลาล่ะ เป็นลมเป็นแล้งไปไม่มีใครเห็นมันอันตรายนะรู้ไหม”
คนโลกส่วนตัวสูงแบบพู่กันไม่ค่อยชอบพบปะผู้คน เธอไม่ค่อยออกไปข้างนอกบ้าน ถ้าอยากได้อะไรก็สั่งซื้อทางออนไลน์ของที่สั่งก็มาส่งถึงหน้าบ้าน
จิตรกรสาวยอมละมือจากภาพวาดชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างที่ยืนหันหลังให้
เธอก้าวถอยหลัง เอียงคอมองภาพ ปากก็สนทนากับป้าชวนชมด้วยเรื่องสัพเพเหระ
ถึงไม่เคยเจอหน้าหรือสนทนากันแต่เธอสังเกตเห็นเพื่อนบ้านคนใหม่ที่ออกมาเดินเดินเตร็ดเตร่รอบๆ บ้านเรือนไทยยามค่ำๆ มืดๆ เหมือนวิญญาณที่ล่องลอย แต่ที่น่าหงุดหงิดคือเธอไม่เคยเห็นใบหน้าของเขาเลยสักครั้ง
พู่กันนิ่วหน้าขณะมองภาพวาด นี่คือศิลปะล้วนๆ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น สมองซีกขวานอกจากจะคิดสร้างสรรค์ด้านผลงานด้านศิลปะยังคิดถึงความเป็นมาของมิสเตอร์เอ็กซ์หรือ ‘พ่อยักษ์’ ของป้าชวนชมว่าอาจจะเป็นคนบ้าที่เพิ่งถูกปล่อยตัวจากโรงพยาบาลจิตเวช อาชญากรตัวร้าย ฆาตกรต่อเนื่องฆ่ามาแล้วหลายศพที่หลบหนีมากบดานที่ประเทศไทย ฯลฯ
ถ้าเพื่อนบ้านรู้ถึงความคิดสร้างสรรค์ของเธอคงพูดว่า…มโนเก่ง!
จิตรกรสาวมองบนเบะปากคว่ำรับปากรับคำปลายสายเสียงหวาน กดตัดสายพร้อมกับจุ่มพู่กันในกระป๋องน้ำมันสน มือเรียวเล็กถอดผ้ากันเปื้อน…เปื้อนสารพัดสีแขวนที่เสาแขวนตรงมุมห้องแล้วเดินไปที่หน้าต่างที่ผ้าม่านสีขาวสะบัดพลิ้วตามแรงลม….มองไปยังบ้านเรือนไทยข้างๆ ยืนเหม่อเพ้อ ฝันกลางวัน
โครกคราก!
เสียงท้องร้องทำให้จิตรกรสาวหลุดจากภวังค์ความคิดหมุนตัวเดินออกจากห้องสตูดิโอ เดินลงบันได ผ่านห้องนั่งเล่นเลี้ยวเข้าห้องครัวเล็กๆ เตรียมอาหารง่ายๆ รับประทาน หลังจากรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้วก็เตรียมอุปกรณ์ วัตถุดิบทำคุกกี้ที่อร่อยที่สุดในสามโลก
การทำอาหาร อบขนม จัดดอกไม้ ทำสวนถือเป็นงานอดิเรกขจัดความเครียด เสริมสร้างสมาธิและช่วยให้ผ่อนคลายรูปแบบหนึ่ง
จาเรด ดีน เทียร์นีย์เดินเตร็ดเตร่สำรวจบริเวณรอบๆ บ้านเรือนไทย เขาเพลิดเพลินรื่นรมย์กับความร่มรื่นเงียบสงบ สายลมสายลมเย็นๆ ยามเวลาโพล้เพล้ที่พัดผ่านมาต้องร่าง
โครกคราก!
เขาไม่สนใจเสียงท้องที่ร้องเตือนว่าเขาไม่ได้รับประทานอาหารมื้อกลางวัน
เสียงก๊อกแก๊กๆ ทำให้ชายหนุ่มนิ่วหน้าเงี่ยหูฟังเสียง ขาแกร่งในกางเกงยีนก้าวเดินเบา เงียบกริบ ฉับไวไปทางเสียงปริศนา
พู่กันที่ในมือถือถุงคุกกี้ที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ๆ ปีนบันไดสู่กำแพงรั้วที่สูงสองเมตรกว่า แต่จู่ๆ ก็มีร่างดำทะมึนโผล่พรวดออกมา
ผะ…ผี!
หญิงสาวตกใจพลาดตกจากกำแพงรั้ว ส่งเสียงกรีดร้อง มือปัดป่ายหาที่ยึดเกาะขณะลอยละลิ่วตกจากกำแพงรั้วสูงสองเมตรกว่าลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก
แมวขโมยอะไรวะโคตรซุ่มซ่าม ดูก็รู้ว่าเป็นแมวขโมยมือใหม่!
ในเหตุการณ์คับขันนั้น ร่างสูงใหญ่ดำทะมึนยื่นแขนออกไปคว้าร่างผอมบางเหมือนไม้เสียบพริกไว้ได้กลางอากาศ
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แต่ในความรู้สึกเหมือนภาพสโลโมชั่น หน้าผากนูนเนียนกระแทกเข้ากับหน้าผากกว้างเสียงดังโปก ริมฝีปากอิ่มกระแทกเข้าปากกระด้างอย่างแรงจนลิ้มรสเหล็กในเลือด หลังจากนั้นทุกอย่างก็พร่าเลือนไปหมด
แต่จากความใกล้ชิดแบบแทบจะสิงร่างเนื้อตัวแข็งกระด้างแต่อุ่นจนร้อนราวกับเตาเผา พู่กันก็ให้ใจชื้นแน่ใจว่าเป็นคนไม่ใช่ผี
โหลดตอนพิเศษฟรี ที่นี่ >
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
