ตอนที่ 13 : ทวงสิทธิ์ (รัก) 3
เจ้าหน้าที่หญิงร่างท้วมที่มาใหม่เอนตัวพิงเคาน์เตอร์ “เป็นไปไม่ได้! จำไม่ได้หรือว่ามีข่าวกอสซิปซุบซิบว่าทั้งคู่หย่าขาดจากกันแล้ว ซินญอร่าได้มรดกจากแม่สามีเป็นเงินถึงร้อยล้านยูโรและเครื่องเพชร”
คนฟังเอื้อมมือไปจับแขนอวบๆ ของหัวหน้างานเขย่าแรงๆ “มันอาจจะเป็นแค่ข่าวลือเพราะซินญอร์กับซินญอร่าไม่เคยให้สัมภาษณ์ว่าหย่ากันหรือถึงหย่ากันจริง ไม่แน่ว่าถ่านไฟเก่าจะคุ คู่รักจะหวนคืน”
เจ้าหน้าที่ทั้งสามซุบซิบกันเสียงเบาถึงความเป็นไปได้ต่างๆ กัน
วีรยานำอาหารที่ซื้อมาแกะใส่จานวางลงโต๊ะเลื่อนโต๊ะไปยังเตียงคนเจ็บ ปรับระดับเตียงขึ้นสี่สิบห้าองศาแล้วไปช่วยประคองคนเจ็บให้ลุกนั่ง สอดหมอนไว้ด้านหลัง
คนเจ็บถือโอกาสสูดกลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นกายสาวเหมือนสัตว์เพศผู้สูดกลิ่นของคู่ของมันเข้าปอด แต่เขาจะไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามให้เหยื่อตื่นตกใจจนหนีไป
วีรยาผละออกแล้วมองสบกับดวงตาสีอำพันที่คุกรุ่นด้วยราคะ แต่จู่ๆ มันก็ว่างเปล่า?
“ฉันซื้อแต่อาหารที่คุณชอบ กินเยอะๆ นะคะจะได้กินยาหลังอาหาร”
“รู้หรือว่าผมชอบอะไร?”
คำพูดฟังกินนัยยังไงไม่รู้
“รู้สิคะ คุณชอบพาสต้าแบบโฮมเมด สลัด สเต๊กเนื้อแบบมีเดียมหรือปลาแซลมอนเนื้อฉ่ำๆ ไม่สุกจนเกินไปเสียดายที่คุณดื่มไวน์ไม่ได้ ไม่ชอบขนมหวานแต่ชอบผลไม้”
แต่เขากลับไม่รู้เลยว่าเธอชอบหรือไม่ชอบอะไร? วีรยาหันมาเห็นใบหน้านิ่วคิ้วขมวดของคนเจ็บขณะที่มองเธอก็ให้รู้สึกประหม่า
“คิดอะไรอยู่คะ”
“คุณ!”
ท้องไส้ของคนฟังเกิดปั่นป่วน “เลิกคิดแล้วก็กินได้แล้วค่ะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมดไม่อร่อย”
จิโอวานนี่รับประทานอาหารขณะที่สายตามองตามการเคลื่อนไหวของวีรยาที่เดินไปมาภายในห้องพัก คนเจ็บแทบสำลักพาสต้าโฮมเมดที่กำลังประทานจนเส้นแทบพุ่งออกจากจมูกเมื่อเห็นภาพที่ภรรยายกขวดน้ำเปล่าขึ้นดื่มอย่างกระหาย ลำคอหนาจู่ๆ ก็เกิดแห้งผาก ไม่ได้กระหายน้ำ แต่กระหายเมีย!
เมื่อรับประทานอาหารและยาหลังอาหารเรียบร้อยแล้ว พยาบาลก็เตรียมจะเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนเจ็บ แต่คนเจ็บไม่ยอมเรียกร้องให้วีรยาเช็ดตัวให้
บ้าไปแล้ว! วีรยาตอบปฏิเสธเสียงเรียบ
“กลัว!”
“ไม่ได้กลัว”
“พิสูจน์สิ!” คิ้วเข้มหนาข้างหนึ่งเลิกขึ้น ท้าทายด้วยสายตา
คนถูกท้าทายสูดลมหายใจเข้าลึกท่องหนึ่งถึงสิบในใจ ก่อนจะเดินไปหยุดข้างเตียง เอื้อมมือไปดึงเชือกที่ผูกเป็นปมด้านหน้าร่างแกร่งช้าๆ เหมือนแกะห่อของขวัญ
หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ มองเรือนร่างแกร่งแบบชายชาตรี ผิวสีมะกอก ยอดอกแบนๆ บนหน้าอกนูนแน่น ซิกซ์แพ็กเป็นลูกลอนเซ็กซี่ที่มีผ้าพันไว้ และยังขนสีเข้มที่หายลับไปตรงขอบเอวกางเกง
ลมหายใจติดขัดในอก เลือดในกายสาวสูบฉีดแรง ท้องไส้ปั่นป่วนหน้าเห่อร้อนจนแทบทอดไข่ได้!
ทำเหมือนไม่เคยเห็นผู้ชายเปลือยไปได้! ดุตัวเองในใจแล้วหันไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวในอ่างบิดหมาดแล้วเช็ดไปตามเนื้อตัวของเจ็บโดยระมัดระวังแผลถลอกปอกเปิก หัวไหล่และซี่โครงด้านซ้ายที่ร้าว
ร่างบางโน้มตัวเหนือร่างแกร่ง ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นทำให้เธอได้กลิ่นบุรุษแท้ๆ อวลในช่องจมูก ยั่วเย้าให้จิตใจกระเจิดกระเจิง ลมหายใจอุ่นร้อนของคนเจ็บเป่ารดตรงซอกคอ…แล้วเธอก็รู้สึกถึงริมฝีปากหยักลึกบริเวณที่ชีพจรเต้นตุบๆ
มือที่กำลังเช็ดไปตามเนื้อตัวรุ่มร้อนหยุดชะงัก ร่างบางเกร็งแข็งทื่อเหมือนถูกสาป ความรู้สึกวาบหวามแล่นพล่านในกระแสเลือด เมื่อได้สติเธอก็ผละออกห่างด้วยความตื่นตระหนก
“ทะ….ทำบ้าอะไร?”
ริมฝีปากหยักลึกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ “ขอจูบทีหนึ่งก่อน”
บ้าไปแล้ว! วีรยาส่ายหน้าดิก มือกำผ้าขนหนูแน่น “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ”
“แล้วจูบไม่ได้หรือ”
แบบนี้ก็ได้เหรอ? แน่ะยังมาทำหน้ามึนใส่ “ไม่ได้!” หญิงสาวแหวเสียงดังลั่นห้อง
คนเจ็บยกมือข้างดีขึ้น แบมือ ยักไหล่ ทำหน้าใสซื่อทั้งที่ภายในหมาป่าชัดๆ
“เจ็บอยู่ยังหื่น” พยาบาลจำเป็นบ่นกระปอดกระแปด “มิน่าล่ะเมื่อก่อนถึงได้ควบสองสามพร้อมกัน”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
