กำราบรักซุป'ตาร์ร้าย

ตอนที่ 9 : Chapter 2 โจทย์เก่า (3)

วางจำหน่ายแล้วในรูปแบบ E-BOOK

สามารถดาวโหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนได้ที่ลิงค์นี้ค่ะ
 

 

ฝากเพจ พูดคุยที่นี่คะ ธีร์วรา นักเขียน

Chapter 2

โจทย์เก่า

Kara’s part

ณ มหา’ลัย

“ถึงแล้วครับ” แชนซ์จอดรถพรืดตรงหน้าคณะของฉัน ที่ตอนนี้นิสิตทั้งชายและหญิงหลายคนกำลังเมี่ยงมองมาด้วยความสนใจ จากหัวข้อข่าว ‘คาร่าดับ เพราะริรักเด็กแว๊น’ เปลี่ยนเป็น ‘คาร่าเนิร์ซเซอรี่’ แทน

“ขอบใจ ที่หลังไม่ต้องมาส่งพี่แล้วนะ” พูดก่อนจะตวัดขาลงมายืนบนพื้น แข้งขาสั่นพั่บๆ ตรงหน้าคณะ

“ทำไมละครับ” แชนซ์นิ่วหน้าด้วยสงสัย ฉันก็เลยต้องอธิบายให้ฟังว่า

“ก็ขับยังกะเหาะ แถมขี่ปาดซ้าย แซงขวา ท้านรกแบบนี้ ทำพี่เกือบหัวใจวายตายน่ะสิ!” ตวัดตาค้อนควักให้หนุ่มรุ่นน้อง

“พี่คาร่าบอกว่ามีสอบเก้าโฒงครึ่ง ผมก็รีบซะ! กลัวพี่เข้าสอบไม่ทัน แล้วก็ไม่เห็นมีใครบอกผมเลยว่าพี่เป็นโรคหัวใจ ถ้ารู้ ผมคงได้ขับช้าๆ กว่านี้”

เอ่อ! จะโทษน้องมันก็ไม่ถูก เพราะฉันก็รีบจริงๆ นั่นล่ะ แต่สาบานต่อสวรรค์และนรกว่าฉันจะไม่ยอมเป็นสก๊อยซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของแชนซ์อีกเลยในชาตินี้

“เปล่า? พี่ไม่ได้เป็นโรคหัวใจหรอก พี่แค่เปรียบเปรยให้ฟังน่ะ”

“อ้าว!”

“ช่างมันเฮอะ!” โบกไม้โบกมือประกอบ “ยังไงก็ขอบใจแชนซ์มากนะ ที่มาส่งพี่”

ฉันเอื้อมมือไปจับแขนแซนด์ เขย่งเท้าในรองเท้าคัตชูสามนิ้วขึ้น แล้วจุ๊บแก้มเนียนใสของหนุ่มรุ่นน้องเบาๆ เป็นการขอบคุณ (ในใจไม่ได้คิดอะไรเล๊ย เพราะตอนอยู่ต่างประเทศก็ทำบ่อยๆ ) โดยไม่ทันนึกถึงภาพที่เพิ่งโดนเพื่อนร่วมคณะที่ยกมือถือขึ้นมากดแชะคนละภาพสองภาพ

“บร๊าย” โบกมือให้แชนซ์ ก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดคณะไป

‘สายแล้วๆ’ ฉันมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรู พร้อมกับวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสามแทนการใช้ลิฟท์ ซึ่งมีคนกำลังรอใช้เป็นจำนวนมาก

ปึก!

เสียงกระแทกตอนที่ฉันวิ่งชนกำแพงมนุษย์ตรงบริเวณมุมบันไดจนเกือบล้มลงไปจับกบ โชคดีที่มือแข็งๆ คู่หนึ่งเอื้อมมาจับตัวฉันไว้

“ขอโทษค่ะ/ขอโทษครับ” ฉันและคู่กรณีพูดขึ้นพร้อมกัน

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถาม ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมอง

“ไม่ค่…” คำพูดหายไปเมื่อพบว่าคู่กรณีคือไอ้บ้าห้าร้อยที่ปล้นจูบฉันไปอย่างหน้าด้านๆ เมื่อสัปดาห์ก่อน ถึงแม้วันนี้เขาจะแต่งตัวด้วยกางเกงสแล็กส์ เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว ผูกไทเรียบร้อย แต่ดูยังไง๊ ยังไงมันก็ไอ้บ้าห้าร้อยนั่นชัวร์ “นาย!”

“เรารู้จักกันหรือครับ” คิ้วเข้มเลิกขึ้น

“ก็ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ ก็ในเมื่อนาย…” กำลังจะบอกว่า…ก็ในเมื่อนายปล้นจูบฉันไปสองทีแบบหน้าด้านๆ แต่ก่อนที่จะพูดโพล่งออกไป

~~ La la la la la la La la la la la la La la la la la la Hey ที่รักมองมาที่ฉันสิ แล้วเธอจะเห็น… I see I love you Hey…Crazy in love… love…love…~~

เสียงริงโทนโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน ฉันควานมือเข้าไปในกระเป๋ากุซซีด้วยความหงุดหงิด หยิบสามาร์ทโฟนออกมา สไลด์กดรับสาย

“ฮัลโหล”

“ยัยคาร่าอยู่ไหนแล้วย่ะ ตอนนี้กำลังจะสอบแล้วนะ” เสียงโซปราโนของยัยนานะพูดแบบร้อนรน และนั่นก็ทำให้ฉันนึกได้ว่าตัวเองมีสอบ และนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือเล็กบอกเวลา 09.21 น.

พระเจ้าช่วยกล้าวหอม! ถ้าขืนเลตแม้แต่นาทีเดียว อาจารย์ป้าที่คุมสอบวิชานี้ไม่ยอมให้ฉันเข้าห้องแหง่แซะ!

“จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” พูดจบก็กดวางสาย เตรียมใส่ตีนผีโกนอ้าว เข้าห้องสอบ แต่มือแข็งปานคีมเหล็กของคู่กรณีเอื้อมมาจับต้นแขนฉันไม่ยอมให้ไป

 “เมื่อกี้ คุณจะพูดว่าอะไรนะ” นิ่วหน้ามองด้วยความสงสัย

“เปล่า? ไม่มีอะไร สงสัยฉันคงจำคนผิด ยังไงก็ขอโทษคุณด้วยที่เดินชน” บอกแบบขอไปที เหล่สายตาไปยังมือของคู่กรณีที่จับต้นแขนฉันอยู่

แต่จะว่าไป นายนี่ก็ไม่ค่อยเหมือนกับไอ้บ้าห้าร้อยคนที่ปล้นจูบฉันเมื่อสัปดาห์ก่อนสักเท่าไหร่ นายคนนี้ดูนิ่งๆ ติดจะเย็นชา แต่ทว่าอันตรายไม่ต่างกัน

เอ! หรือว่าจะแค่คนหน้าเหมือนหว่า

“ไม่เป็นไรครับ เพราะผมก็เดินไม่ดูทางเหมือนกัน”

นอกจากหน้าตาที่เหมือนกัน คำพูด คำจาก็ต่างกันลิบลับ เอ๊ะ! หรือว่าไอ้บ้าห้าร้อยนั่นจะมีฝาแฝดหรือไม่ก็คงเป็นโรคไบโพล่าร์ (Bipolar) แบบในหนังเรื่องด็อกเตอร์เจเคิลกับมิสเตอร์ไฮด์ อาการแบบคนสองบุคลิก เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ซึมเศร้า เก็บกดจนถึงขั้นฆ่าคนตาย

“ฉันคงต้องไปแล้วค่ะ”

เมื่อคู่กรณีปล่อยมือจากต้นแขน ฉันก็วิ่งจูดขึ้นบันไดตรงไปยังชั้นสาม

ตึกๆ

แอด!

ยัยนานะโบกมือให้ ซึ่งตอนนี้อาจารย์ป้ากำลังแจกข้อสอบอยู่ และนั่นก็แปลว่าฉันมาทันแบบเส้นยาแดงผ่าแปด

แฮก! วิ่งแทบตาย

“ขอบใจนะนานะ” ฉันเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่เพื่อนสาวจองไว้ให้

“ชู่ว อาจารย์ป้าเดินมาโน้นแล้ว” ฉันหยุดพูด หยิบปากการขึ้นมาเขียนชื่อ รหัสนักศึกษา รหัววิชาที่สอบลงบนกระดาษคำตอบ

เมื่ออาจารย์ป้าแจกกระดาษคำถามเสร็จแล้วก็เดินกลับไปยืนตรงหน้าชั้น พูดเนิบๆ ตามสไตล์ว่า

“อาจารย์ให้เวลาสอบ 2 ชั่วโมงครึ่ง ยังไงก็ทำกันให้เต็มที่แล้วกัน” อาจารย์ป้ายกข้อมือขึ้นแล้วมองนาฬิกา “ตอนนี้เป็นเวลา 09.35 น. หมดเวลาสอบตอน 12.05 น. และถ้านิสิตคนใดอ่านข้อสอบแล้วไม่เข้าใจ ก็สามารถยกมือถามได้ในทันที เอาล่ะ ลงมือสอบกันได้”

+++++++++++++++++++++++++++++++

Talk

หนึ่งเม้นท์ หนึ่งกำลังใจนะครัช ^_^ เป็นกำลังใจให้นักเขียนตัวน้อยๆ
 

วางจำหน่ายแล้วในรูปแบบ E-BOOK

สามารถดาวโหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนได้ที่ลิงค์นี้ค่ะ