ตอนที่ 25 : Chapter 6 ข้อเสนอ (3)
วางจำหน่ายแล้วในรูปแบบ
E-BOOK
สามารถดาวโหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนได้ที่ลิงค์นี้ค่ะ
Chapter 6
ข้อเสนอ
“คุณ อื้ม”
จอมทัพประกบปากจูบฉันอีกครั้ง เขาจูบฉันเหมือนที่จะทำถ้าได้ร่วมรักกับฉัน ยึดครองทั้งหมด เหมือนไม่ต้องการให้ฉันเหลือเซลล์สมองสักเซลล์เดียวที่จะคิดถึงเรื่องอื่น
ปัง!
เสียงประตูกระทบผนังห้อง ทำให้ฉันได้สติ
“เฮ้! ทำอะไรกันอยู่นะ” เสียงใครนะ ใช่เสียงยัยนานะหรือเปล่า? “คาร่า”
เสียงโซปราโนแบบนี้ยัยนานะชัวร์
“อื้อ อ่อย” ฉันใช้มือทุบไหล่กว้างของจอมทัพบอกให้เขาปล่อย
จอมทัพผละริมฝีปากออก แล้วยกมือข้างหนึ่งไล้มือบนแก้มนวลแผ่วเบา ฉันกลั้นลมหายใจและรื่นรมย์กับสัมผัสชั่วระยะสั้นๆ เกาะเกี่ยวร่างสูงไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลงไปกองบนพื้น
“ยัยตัวเล็ก ฉันบอกแล้วว่าอย่าเพิ่งเข้ามา” เสียงเพื่อนของจอมทัพพูดขึ้น
โอ๊ย! อับอายขายขี้หน้าเป็นที่สุด ทั้งยัยนานะและเพื่อนของจอมทัพจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนถึงได้มานัวจูบกับจอมทัพแบบนี้
“ปล่อย” กระซิบสั่งเสียงเครียด และพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงของจอมทัพที่กำลังกอดรัดฉันไว้แน่น
“อย่าดิ้นสิ” เขาสั่งเสียงเข้มพร้อมกับกอดรัดฉันไว้แน่น ปานงูเหลือรัดเหยื่อ จนฉันแทบจะสิงเข้าไปในร่างแกร่งอยู่แล้ว
“ฉันไม่ได้ชื่อตัวเล็ก บอกตั้งหลายครั้งแล้วหัดจำใส่สมองบ้างไหม” ยัยนานะหันไปว๊ากเพื่อนของจอมทัพ ที่ยืนยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่ตรงหน้าประตูห้อง “เอ…หรือว่าสมองนายมีแต่อึปลาทองหึ! ถึงได้โง่แบบนี้”
โอ้ว! ด่าได้เจ็บแสบมากเพื่อนรัก บอกแล้วว่าเห็นตัวเล็กน่ารักแบบนี้ แต่ยัยนานะคือระเบิดเวลาที่พร้อมจะระเบิดทุกเมื่อ
“ปากดีนะยัยตัวเล็ก เดี๋ยวก็ปั๊ดเหนี่ยวเลย” เสียงตอบโต้ของเพื่อนจอมทัพทำให้ฉันหัวเราะขำพรืดออกมา
ยัยนานะเท้าสะเอว เตรียมพร้อมมีเรื่อง “ชิ! นายจะทำอะไร ฉันไม่กลัวหรอก”
เพื่อนจอมทัพยกมือชี้หน้า “ระวังไว้เฮอะ! เดี๋ยวจะเจอดีสักวัน”
ยัยนานะปัดมือของคู่กรณีออกแบบไม่กลัวเกรง “เฮอะ! กลัวตายล่ะ แบร่”
“เธอ…”
สองคนนั้นต่อปากต่อคำโดยไม่ได้สนใจฉันหรือจอมทัพ เพลย์บอยตัวร้ายถือโอกาสที่ฉันเผลอซุกไซ้ซอกคอ ฉันก็รู้สึกริมฝีปากและหนวดเคราเป็นตอสั้นๆ เสียดสีกับผิวเนื้ออ่อนนุ่ม ก่อนที่ปากรุ่มร้อนจะตอดเล็มแผ่วเบาไปตามชีพจรที่เต้นตุบๆ แล้วดูดกลืนโดยแรง
เจ็บ! เขาคงไม่ได้ทำรอยหรอกนะ!
“ปล่อย” ฉันสั่งเสียงห้วน ใบหน้าร้อนซู่ด้วยความอับอาย แต่ดูท่าว่าคนหน้ามึนจะลืมเอาหูมาหรือเอามาแต่ทำเป็นไม่สนใจ
“ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ” ยัยนานะตวาดแว้ดสั่งเมื่อหันมาเห็นเราสองคนนัว (เนีย) กัน (อีกแล้ว)
“ไม่” จอมทัพผงกหัวขึ้น แล้วเอี้ยวคอกลับไป ขณะปลายนิ้วช่ำชองติดกระดุมเสื้อนักศึกษาให้
แว้ก! กระดุมเสื้อหลุดตั้งแต่เมื่อไหร่
เขาติดกระดุมให้เธอเสร็จภายในเวลาไม่ถึงสิบวินาที ผู้ชายคนนี้รวดเร็วว่องไวจริงๆ ในหลายๆ เรื่อง โดยเฉพาะเรื่องเปลื้องผ้าผู้หญิง
จอมทัพยกยิ้มร้าย แล้วประกาศว่า “คุณกับไอ้เป้จะได้รู้เป็นคู่แรกเลยน่ะ เรื่องข่าวดีของเรา”
ข่าวดีของเรา…ข่าวดีอะไรฟะ! ฉันเป็นเจ้าของเรื่องยังไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย
“ข่าวดีอะไร” ยัยนานะและผู้ชายชื่อเป้พูดพร้อมกัน
จอมทัพก้มลงมองฉัน ริมฝีปากหยักลึกบิดเป็นรอยยิ้มนิดๆ ขณะประกาศข่าวดี “ฉันกับคาร่าเป็นแฟนกันแล้ว”
“เฮ้ย! จริงเหรอวะ ทัพไหนไฟแรงเฟร่อ”
“จริงเหรอ? คาร่า”
สองคนนั้นมองฉันกับจอมทัพสลับกันไปมาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“อืม” ฉันพยักหน้านิดหนึ่งเป็นการยืนยัน
“ยินดีด้วยไอ้ทัพ ในที่สุดมึงก็จะได้หลุดพ้นจาก…”
“ไอ้เป้” จอมทัพเรียกเสียงเข้มเป็นการเตือน
เตือนเรื่องอะไรฟะ! ทำไมสองคนนี้ถึงได้มีรับลมคมนัยกันด้วย มันต้องมีอะไรแน่ๆ อย่างนี้ต้องเผือก
แต่เรื่องเผือกนี้ค่อยเผือกทีหลังก็ได้ ฉันอยากกลับบ้านและโทรแจ้งข่าวดีให้เจ๊ริชชี เจ๊มิ้นและยัยโซรารู้ว่าภารกิจเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว
“ปล่อย ฉันจะกลับแล้ว” ฉันสั่งและพยายามแกะมือปลาหมึกของแฟนหมาดๆ ออกจากเอวบาง แต่ทำยังไง๊ ยังไง ก็ไม่ยอมหลุดสักที
“ค่ำแล้ว เดี๋ยวผมไปส่ง”
เกิดจะมาเป็นสุภาพผ้าหลุด เอ๊ย! สุภาพขาหลุดซะงั้น
“ฉันเอารถมา”
ที่จริงรถฉันยังจอดอยู่ที่อู่ ซ่อมยังไม่เสร็จ
“ไม่เป็นไร จอดทิ้งไว้ที่นี่แหละ เดี๋ยวผมไปส่ง”
“แต่…”
“อย่าดื้อสิ! ฮันนี่ ไหนว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้ผมเป็นคนกำหนดไง”
เฮ้ย! ไหนบอกว่าจะกำหนดแค่ว่าเลิกกับไม่เลิกไม่ใช่เหรอ? แต่ไม่ได้รวมเรื่องไปส่งหรือเรื่องอื่นๆ นี่ เอาแต่ใจ ชอบบังการ แบบนี้มันไม่แฟร์นี่
“คุณบอกว่าแค่กำหนดว่าเป็นคนเลิกหรือไม่เลิก ไม่ใช่เหรอ? แต่นี่ฉันจะกลับบ้าน แล้วคุณจะมากำหนดอะไรมิทราบ”
“ก็ใช่ แต่ถ้าคุณดื้อ เวลาของการเป็นแฟนกันของเราก็…” ปล่อยคำพูดไว้ให้คิดเอาเอง
โครตไม่แฟร์ นี่เข้าข่ายแบล็กเมล์กันชัดๆ
“ก็ได้…อยากไปส่งที่นรกขุมไหนก็เชิญ” ฉันพูดกระแทกเสียง พร้อมกับดิ้นรนจนหลุดออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของเขาจนได้
ริมฝีปากหยักลึกขยับยิ้มร้ายกาจ “ไม่หรอก เพราะผมจะพาคุณไปทัวร์สวรรค์ชั้นเจ็ดมากกว่า”
“คุณ…”
“พี่ทัพ”
“หา!”
“ผมเกิดก่อนคุณปีหนึ่ง คุณต้องเรียกผมว่าพี่ และแทนตัวเองว่าคาร่า”
จะเกินไปแล้ว!
“พี่ทัพ” กัดฟันพูด
“ดีมาก ฮันนี่” จอมทัพเอ่ยชม แล้วหันไปสั่งเพื่อน “ไอ้เป้ ฝากไปส่งยัยหมวยเพื่อนแฟนฉันด้วย”
เอ่อ…ได้ทีละสั่งใหญ่เลยนะ คุณแฟน (กำมะลอ) ตอนนี้ฉันจะยอมให้ก่อน ผ่านไปสักเดือนก่อนเฮอะ! จะชิ่งให้ไม่เห็นฝุ่นเลยเชียว
“ได้เลย” เป้รับคำ แล้วหลิ่วตาให้เพื่อน
“ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้” ยัยนานะสะบัดบ็อบ หันหลังกลับ แต่ดูท่ามนุษย์ถ้ำเป้จะไม่ยอมให้ผ่านไปง่ายๆ
“เอาน่า อย่าดื้อ”
“ฉันไม่ได้ดื้อ” ยัยนานะแหว ก่อนจะยกมือผลักมนุษย์ถ้ำเป้ให้พ้นทาง แต่ร่างหนาของนายเป้ไม่ขยับแม้แต่เซ็นเดียว
“ดื้อ”
“เอ๊ะ! นายนี่ยังไงกันนะ ฉันบอกว่าไม่ได้ดื้อ”
“หรือว่ากลัว” นายเป้แหย่ และนั่นก็ทำให้ยัยนานะฟิวส์ขาด
“ไม่ได้กลัว” ยัยนานะตะโกนใส่นายเป้ด้วยเสียงโซปราโนที่ทรงพลังจนฉันยกมืออุดหูแทบไม่ทัน
“กลัว”
“ไม่ได้กลัวโว้ย!”
เออ…ชักจะยังไงๆ กันแล้วสองคนนี้ หวังว่าคงจะยังไม่ฆ่ากันตายในนาทีใดนาทีหนึ่งนี่หรอกนะ
“ไม่ได้กลัว งั้นก็กล้าให้ไปส่งสิ!” มนุษย์ถ้ำเป้ยิ้มยั่ว
“ได้”
ดูเหมือนยัยนานะจะโกรธที่ถูกสบประมาสจนหลวมตัวตกลงไปในแผนการของนุษย์ถ้ำเป้ไปเต็มๆ
เมื่อสองคนหายลับไปจากประตู จอมทัพก็จัดการวางฟาดแขนบนบ่าฉันแล้วลากตามหลังสองคนนั้นไป
งานเข้า! ลืมไปเลยว่าฉันก็อยู่ในชะตากรรมเดียวกันกับยัยนานะ
หนึ่งเม้นท์ หนึ่งกำลังใจนะครัช ^_^ เป็นกำลังใจให้นักเขียนตัวน้อยๆ
วางจำหน่ายแล้วในรูปแบบ E-BOOK
สามารถดาวโหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนได้ที่ลิงค์นี้ค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
