กำราบรักซุป'ตาร์ร้าย

ตอนที่ 16 : Chapter 3 ไม้กันหมา (จบ)

วางจำหน่ายแล้วในรูปแบบ

E-BOOK

สามารถดาวโหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนได้ที่ลิงค์นี้ค่ะ

 

ฝากเพจ พูดคุยที่นี่คะ ธีร์วรา นักเขียน

Chapter 3

ไม้กันหมา

“ทัพ” เสียงเรียกชื่อผม ทำให้เราสองคนหันไปมอง และผมก็เห็นบัวบูชาในชุดแส็กสีแดงเพลิงกำลังยืนจ้องพวกเราอยู่

“บัว” ผมเอ่ยทัก พร้อมกับกอดผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนแน่นขึ้น แม้เธอจะหยิก ข่วนผมเหมือนนางแมวป่าบ้าเลือดก็ตาม

“ปล่อย” สั่ง พร้อมกับมองผมตาวาว

“ไม่” ห้วนๆ สั่นๆ

บัวบูชายืนกัดริมฝีปากที่เคลือบไว้ด้วยลิปสติกสีแดงของตัวเองมองอยู่ จนผมกลัวว่าอาจจะมีเลือดไหลออกมา

บัวบูชาก้าวเท้าในรองเท้าส้นสูงสีแดงตรงเข้ามาหาเราสองคน และหยุดห่างสองก้าว ก่อนที่เธอจะเปล่งเสียงแหลมสูงออกมา “หล่อนเป็นใครมิทราบ ทำไมถึงกล้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยงกับทัพแฟนของฉัน แล้วก็ปล่อยทัพของฉันเดียวนี้นะ นังหน้าด้าน ไม่มีปัญญาหาแฟนเองหรือไงฮะ!”

“งั้นก็บอกแฟนหล่อนให้ปล่อยฉันสิยะ เพราะฉันไม่ได้กอดเขา แต่เขานั่นแหละที่กอดฉัน”

พอคำพูดตรงๆ นั่นจบลง เสียงกรี๊ดร้องแหลมปานผีโดนข้าวสารเสกของบัวบูชาก็ดังขึ้น

“ปล่อยมันเดี๋ยวนี้นะคะทัพ บัวบอกให้ปล่อยมันไงค่ะ” บัวบูชาพยายามจะกระชากแขนผมออก แต่ผมไม่ยอมปล่อย เกาะไว้แน่นเหมือนเป็นทุ่นช่วยชีวิต และนั่นทำให้บัวบูชายิ่งบ้าคลั่งยิ่งขึ้นไปอีก

“บัว คุณจะมาทำแบบนี้กับคู่หมั้นของผมไม่ได้นะ” พูดเสียงห้วน และนั่นทำให้บัวบูชาชะงักกึกเหมือนถูกสาป สองสาวมองหน้าผมเขม็งด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน

“คะ…คู่หมั้นหรือคะ”

“คู่หมั้น”

สองสาวพูดขึ้นพร้อมกัน

“ใช่” ผมกอดร่างบางของคู่หมั้น (กำมะลอ) ไว้แน่น “ที่รักจ๊ะ นี่บัวบูชาหรือบัวเพื่อนของผม” ผมแนะนำให้สองสาวรู้จักกัน แต่เป็นบัวบูชาที่เป็นฝ่ายทนไม่ได้ กรีดร้องและกระทืบเท้าเร้าๆ

“บัวไม่ยอมนะคะ ทัพเป็นของบัว บัวไม่ยอม” กรีดร้องโหยหวนเหมือนคนบ้า

“ปล่อยฉันนะ” คู่หมั้น (กำมะลอ) ของผมกระซิบสั่งเสียงเบา แต่มีหรือที่ผมจะปล่อย

“ชู่ว” ทำเสียงบอกให้เงียบไว้ เธอเลยถลึงตาใส่ผม

“ฉันจะตบแก” เสียงของบัวบูชาดังขัดขึ้น ร่างบางถูกกระชากออกไป ตามด้วยเสียงเพี๊ยะ!

ฝ่ามือกระทบใบหน้าสวยของคู่หมั้น (กำมะลอ) ของผมจังๆ แบบไม่ทันตั้งตัว

เพี๊ยะ!

ตบอีกที

“สมน้ำหน้า” บัวบูชาพูดเย้ยด้วยความสะใจที่ได้ตบคู่หมั้น(กำมะลอ) ของผมสองทีซ้อน

คู่หมั้น (กำมะลอ) ของผมหลังจากที่ยืนอึ้งอยู่หลายนาที ก็ปรี่เข้าไปหาบัวบูชา แล้วสะบัดมือสองทีซ้อน

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!!

เสียงฝ่ามือของคู่หมั้น (กำมะลอ) ของผมกระทบใบหน้าเรียวสวยของบัวบูชา ผมยืนอ้าปากมองแบบอึ้งๆ เพราะจู่ๆ เธอก็กลายร่างเป็นแม่เสือสาวดุร้ายต่อหน้าต่อตาผม

“นี่สำหรับที่หล่อนบังอาจตบหน้าฉัน”

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

ตบอีกสองทีซ้อน

“กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องโหยหวนของบัวบูชาไม่ทำให้คู่หมั้น (กำมะลอ) ของผมหยุดปฏิบัติการที่เธอกำลังทำอยู่นั้นก็คือ ตบแล้วก็ตบนั้นเอง

ตบเก่งแบบนี้ ผมอาจจะส่งเธอไปเป็นนักวอลเล่ห์หญิงทีมชาติ

ตอนนี้บัวบูชานอนหงายอยู่ตรงทางเดิน คู่หมั้น (กำมะลอ) ของผมคร่อมอยู่ด้านบน มีไทยมุกยกมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปวิดีโอ

“นี่สำหรับผู้หญิงหน้าไม่อายอย่างหล่อน ที่บังอาจมายุ่งกับผู้ชายที่มีคู่หมั้นแล้ว”

“กรี๊ด!”

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!!

สามทีซ้อน

ไม่รู้ว่าจบงานนี้บัวบูชาต้องยกหน้าใหม่เท่าไหร่ ไม่แน่ว่าหมออาจจะไม่ยอมรับศัลยกรรมให้ก็ได้

“และนี่สำหรับเธอที่บังอาจมายุ่งกับคู่หมั้นฉัน”

เพี๊ยะ!

เสียงกรีดร้องแหลมของบัวบูชาทำให้ผมได้สติ ผมปรี่เข้าไปเข้าไปรวบร่างบางของคู่หมั้น (กำมะลอ) ที่นั่งคร่อมบัวบูชามากอดไว้แน่น เพื่อไม่ให้เธอทำร้ายบัวบูชาอีกต่อไป

“พอแล้ว”

คำพูดประโยคนั้นทำให้เธอแหงนหน้าขึ้น จ้องหน้าผมเหมือนอยากจะฆ่าผมให้ตายอีกคน ความอาฆาตจากสายตาคู่นั้นทำให้ผมขนลุกขึ้นมาในทันที

โคตรสยอง!

“ฉันจะตบมัน” เสียงบัวบูชาดังขัดขึ้น เมื่อเพื่อนของเธอเข้ามาช่วยพยุงให้ลุกขึ้นยืน

“พอแล้วน่าบัว แค่นี้เธอก็เจ็บตัวมากแล้ว” เพื่อนสาวของบัวบูชาจับล็อกตัวบัวบูชาไว้ ส่วนผมก็พยายามจะกอดรัดกักตัวแม่เสือสาวที่กำลังแยกเขี้ยวเอาไว้เหมือนกัน

“นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้นน่ะ” เสียงยัยหมวยตัวเล็กที่เดินเข้ามากับไอ้เป้เอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นสภาพของบัวบูชาที่มีรอยฝ่ามือพิฆาตหราอยู่ที่หน้า

“ไม่มีอะไรหรอกนานะ ฉันแค่ตบสั่งสอนคนหน้าไม่อายบางคนเท่านั้นแหละ” คู่หมั้น (กำมะลอ) ของผมพูด พร้อมจ้องหน้าบัวบูชาเขม็ง ก่อนจะหันไปมองเพื่อนสาวตัวเล็ก “แล้วตอนนี้ยัยโซรากับเจ๊มิ้นอยู่ไหน ฉันอยากกลับบ้านแล้ว”

เธอสะบัดตัวแรง ซึ่งคราวนี้ผมก็ยอมปล่อยแต่โดยดี

“อยู่ที่โต๊ะ” ยัยตัวเล็กหรือนานะตอบ ก่อนจะเดินมายืนข้างๆ เพื่อนสาว

“หวังว่าคืนนี้คงจะหลับฝันดีกันทุกคนนะ” คู่หมั้น (กำมะลอ) ของผมพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ก่อนจะเดินผ่านหน้าผมกับไอ้เป้ไป

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า? บัว” เพื่อนของบัวบูชาถาม

“มันตบฉัน”  

“สุดยอดวะ!” ไอ้เป้พูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าทึ่ง พร้อมกับยกนิ้วโป้งสองข้างขึ้นตามหลังสองสาวที่เดินจากไปแล้ว

ผมไม่สนใจไอ้เป้ หันไปมองบัวบูชาที่ยืนหน้าแดงจากฝ่ามือพิฆาต “บัว คุณคงจะเห็นแล้วนะว่าผมกับคุณคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีก ผมมีคู่หมั้นแล้ว หวังว่าคุณจะเข้าใจนะ”

“บัวบูชาไม่เชื่อ คุณโกหก” บัวบูชาส่งเสียงกรีดร้อง กระทืบเท้าเร้าๆ เหมือนเด็กเล็กๆ ที่โดนขัดใจ

“ถ้าคุณไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ผมว่าตอนนี้คุณน่าจะแวะไปหาหมอ (ศัลฯ) สักหน่อยนะ หน้ากับจมูกดูเบี้ยวๆ ยังไงไม่รู้ อ้อ! แล้วผมคงจะพาคุณไปหาหมอหรือไปส่งคุณที่คอนโดฯ ไม่ได้ เพราะผมต้องไปส่งคู่หมั้น (กำมะลอ) ของผม ราตรีสวัสดิ์” พูดจบ ผมก็เดินออกจากบริเวนนั้น โดยมีไอ้เป้ทำหน้าหมางงเดินตามหลังผมมาติดๆ

“บัวไม่ยอมเลิกหรอก จำไว้นะทัพ บัวจะไม่ยอมปล่อยคุณไป แล้วบัวก็จะเอาคืนนังหน้าด้ายที่มันบังอาจตบหน้าบัวและแย่งทัพไป” เสียงต่อว่า เสียงด่า เสียงกรีดร้องแหลมดังตามหลังมา

 “คู่หมั้นอะไรวะ กูไม่อยู่แค่สิบห้านาที มึงมีคู่หมั้นแล้วเหรอ?” ใบหน้าของไอ้เป้บอกถึงความงงงันอย่างเต็มที่

“มึงน่าจะยินดีกับกูนะ เพราะตอนนี้กูมีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนแล้ว” ผมจะอ้างเรื่องนี่ แล้วให้พลไปดูตัวกับลูกสาวเพื่อนพ่อแทน

หึ! ยิ้มร้าย ยิงปืนนัดเดียว ได้นกสองตัว

“คู่หมั้น?” ไอ้เป้ถามย้ำ ทำหน้าหมางง

“ช่าย” ผมตอบรับ ส่งยิ้มมีเลศนัยให้มัน ก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนตรงไปที่บันไดขึ้นชั้นสอง

“ไอ้ทัพ มึงต้องบ้าหรือไม่ก็สติฟั่นเฟือนไปแล้วแน่ๆ ไหนมึงบอกกูว่าไม่ชอบมีห่วงผูกคอไง” ไอ้เป้บ่นงึมงำตามหลังผม

“กูเปลี่ยนใจแล้วโว้ย!”

ผมไม่ได้ใจง่ายน่ะ แต่สาวผมสีฮันนี่บลอนด์เธอไม่ธรรมดาเลยจริงๆ เธอกลายเป็นเป้าหมายที่ผมจะต้อง ‘ได้’ เมื่อเจอเธออีกครั้ง ผมจะยั่วยวน ผลักดัน เรียกร้อง ท้าทาย โน้มนาว ล่อลวง สาวนางนี้ไปที่เตียงของผมให้จงได้

+++++++++++++++++++++++++++++++

Talk ลำลึกความรักกันยังไงน้า สาวคาร่าจะเสร็จไหม ลุ้นๆ

หนึ่งเม้นท์ หนึ่งกำลังใจนะครัช ^_^ เป็นกำลังใจให้นักเขียนตัวน้อยๆ

วางจำหน่ายแล้วในรูปแบบ E-BOOK

สามารถดาวโหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนได้ที่ลิงค์นี้ค่ะ