ตอนที่ 67 : 11(จบ)
E-BOOK กามเทพร้ายแผลงฤทธ์รักมาแล้วน้าาาาาาาาาา
ราคา 329 บาท จำนวน 847 หน้า โหลดตัวอย่างอ่านอย่างจุใจ รีบสอยเลยจ้าา
“ไลลา” คริสเตียนเรียกเสียงเข้ม
ผู้ชายที่จับแขนไลลาหันมามอง แล้วหน้าซีด “โอ๊ะ! ฉิบ”
สบถแล้วผลักร่างของไลลามาทางเขา หญิงสาวยืนโงนเงนบนรองเท้าส้นสูงสีดำสี่นิ้ว เขายื่นมือออกไปคว้าร่างของเธอไว้แนบอก ถลึงตาข้ามไหล่บาง
“ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เหยื่อของนาย” เพราะเธอเป็นเหยื่อที่แสนหวานของเขา ร่างเล็กนุ่มนิ่ม กลิ่นหอมหวานและเย้ายวนเป็นที่สุด
“ผมขอโทษ” แต่ไม่มีความเสียใจในนั้น
ไลลาหันขวับไปมอง ทำเสียงฮึดฮัดเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง พยายามจะผละออกจากอ้อมกอดเขาปรี่เข้าไปทำร้ายผู้ชายคนนั้น แขนกำยำรัดร่างอวบอัดของหญิงสาวแน่นราวกับงูเหลือมรัดเหยื่อ ความนุ่มนิ่มแบบผู้หญิงทุกตารางนิ้วนาบแนบบดเบียดด้านหน้าของร่างแกร่ง สัมผัสนั้นส่งกระแสราคะให้ลุกท่วมกายหนุ่ม
“ผมขอตัว” พูดจบผู้ชายคนนั้นก็ชิ่งหนีไป
“คุณไม่ต้องรัดแน่นขนาดนี้ก็ได้ ฉันไม่ตามไปเตะก้นมันหรอก”
เขาคลายอ้อมแขนออก คิ้วสีบลอนด์เข้มขมวดมุ่น “ไลลา ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“ระหว่างทางฉันจะเล่าให้ฟัง”
ระหว่างเดินทางกลับโรงแรม ไลลาก็เล่าเรื่องที่ถูกเพื่อนร่วมงานผู้ชายขโมยผลงานและหัวหน้าอย่างไบรอัน เบนท์คุกคามทางเพศในที่ทำงาน จนมีเรื่องกันและนั้นคือสาเหตุที่เธอถูกไล่ออก
“ถ้าผมรู้ว่ามันทำอะไรกับคุณ ผมจะเป็นคนจัดการซัดมันที่หน้าห้องน้ำนั้นแทนคุณแล้ว” คริสเตียนว่า ดวงตาวาววับด้วยความโกรธแค้นแทนเธอ
“ฉันสามารถเตะก้นคนที่มารังแกฉันได้”
แต่รู้สึกดีเวลาที่มีผู้ชายตัวโตๆ เสนอตัวมาปกป้อง ทำให้เธอรู้สึกเป็นผู้หญิงบอบบาง น่ารัก น่าถนอมยังไงไม่รู้
“แต่ผมอยากเป็นคนเตะก้นมันให้คุณนี่”
“น่ารักจัง”
“น่ารักแล้วมีรางวัลไหมล่ะ” พูดจบ ก็โน้มตัวเข้ามาใกล้อีก ใกล้จนใบหน้าและริมฝีปากอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่มิลลิเมตร หัวใจไม่รักดีของเธอเต้นตึกตัก! ตึกตัก!! รัวเร็วขึ้น คริสเตียนมีผลแบบนี้ต่อเธอเสมอในระยะหลังๆ นี้ ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อหรืออยู่ใกล้เขา
“ไม่มีหรอกค่ะ” เบี่ยงหน้าไปด้านข้าง
“ผู้หญิงอะไรใจร้ายชะมัด” เบะปากคว่ำ
“งั้นก็ไปหาคนใจดีเอาป้ายหน้าแล้วกันค่ะ” แกล้งทำหน้าเคร่งขรึม
“ไม่เอา ก็อยากได้คนนี้อะ!” พูดออดอ้อน นัยน์ตาพราวระยับฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด ไม่น่าไว้ใจแบบสุดๆ ถ้าเผลอรับรองโดนหมาป่าตัวนี้เขมือบแน่ๆ
“บ้า!”
ไลลาส่ายหน้า ถอนหายใจยาวอย่างระอานิดๆ ขอเวลาอีกนิดนะ เพราะการคิดและตัดสินใจว่าจะมีความสัมพันธ์กับคริสเตียนนั้น มันทั้งน่าหวาดกลัว หวาดหวั่นเหลือเกิน แต่ก็เร่าร้อน รุนแรง และอันตราย แต่ก็ช่างมันเถอะ อย่างน้อยเธอก็ได้ทำอย่างที่อยากทำและเมื่อวันหนึ่งในอนาคตได้มองย้อนกลับมาจะได้ไม่นึกเสียใจ แล้วมาดูกันว่าความสัมพันธ์จะไปถึงไหน
ณ โรงพยาบาล ซานฟรานซิสโก
ลลิตาขยับเล็กน้อยบนเตียงคนไข้ของโรงพยาบาล มือข้างหนึ่งกำมือถือเครื่องเล็กแน่น ลังเลว่าจะโทรไปหาพ่อแม่ที่ออริกอนหรือพี่สาวที่อยู่วอชิงตัน ดี.ซี ดี ถ้าอลันและลีลา ลอเรนซ์รู้ว่าลูกสาวคนเล็กนอนเจ็บอยู่โรงพยาบาลคงขับรถฝ่าพายุเทอร์นาโดที่กำลังพัดกระหน่ำมาแน่ๆ หลังจากนั้นพวกท่านก็จะประคบประหงมเธอราวกับไข่ในหินยิ่งกว่าเดิม แต่ถ้าโทรไปหาพี่สาว ไลลาคงไม่เป็นอันทำงานคงจับเที่ยวบินกลับมาหาในทันทีที่วางสาย แต่ลลิตาไม่ต้องการให้พ่อแม่หรือพี่สาวเป็นห่วง จึงตัดสินใจโทรไปหาผู้ชายที่เธอชังน้ำหน้า เพราะไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
การที่ต้องพึ่งพาผู้ชายที่รีบร้อนกำจัดเธอออกจากชีวิตในทันทีที่ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนจบลงเป็นสิ่งที่ไม่น่าพิสมัยนัก แต่เพื่อลูกที่อยู่ในครรภ์ละก็ เธอทำได้ทุกอย่าง ว่าที่คุณแม่กล้ำกลืนศักดิ์ศรีลงคอ พยายามกำจัดความโกรธ ความเกลียดชังออกจากใจ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง ยกมือข้างหนึ่งวางทาบบนหน้าท้องกลมนูนลูบไล้เบาๆ
การรู้ว่าลูกที่อยู่ในครรภ์ดิ้นเตะอย่างแรงทำให้ความหวาดกลัวก่อนหน้านี้คลายลง
ลลิตากดหมายเลขโทรศัพท์ เมื่อกดหมายเลขครบแล้วก็สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อเสริมสร้างกำลังใจให้เข้มแข็ง ก่อนใช้นิ้วกดโทรออกแล้วยกโทรศัพท์แนบหู สัญญาณเงียบไปครู่หนึ่งระหว่างต่อสาย บางทีเขาอาจจะไม่รับสายก็ได้
เสียงสัญญาณดังอยู่สามครั้ง ว่าที่คุณแม่ชักเริ่มใจฝ่อและตั้งใจจะกดตัดสาย เมื่อได้ยินเสียงห้วนๆ จากปลายสายดังขึ้นในสาย
“ฮาร์เปอร์ครับ” เสียงเหมือนกำลังคำรามมากกว่าเสียงพูดปกติ สงสัยกำลังหงุดหงิดอารมณ์ไม่ดี
“…” ลมหายใจเธอติดขัดในลำคอ น้ำตารื้นขึ้นมาปริ่มขอบตา
“นั่นใคร” เงียบไม่ตอบ “ฉันถามว่านั่นใคร ทำไมถึงมีเบอร์โทรศัพท์ของฉันได้”
“ฉะ…ฉันเอง” เสียงสั่นเครือ “ฉันขอโทษที่โทรมากวนคุณ”
“เดี๋ยว”
หญิงสาวกดวางสายโดยไม่สนใจว่าปลายสายจะพูดว่าอะไร ไม่ถึงนาทีริงโทนโทรศัพท์มือถือในมือก็ดังขึ้น ปลายนิ้วเลื่อนกดรับสายโดยอัตโนมัติ
“ฮัลโหล”
“ลลิตาใช่ไหม”
ว่าที่คุณแม่ยกมือป้ายน้ำตาที่รินไหลลงมาตามแก้มและตอบไปว่า “ชะ…ใช่ค่ะ” เค้นคำพูดออกมาจากลำคอที่ตีบตันได้ในที่สุด
“คุณร้องไห้เหรอ”
“ปะ…เปล่า ไม่ได้ร้อง”
“เสียงเครือแล้วยังเสียงสูดน้ำมูก ไม่ได้ร้องไห้ก็บ้าแล้ว คุณอยู่ที่ไหนบอกมาผมจะไปหาเดี๋ยวนี้”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
