ตอนที่ 20 : 3(จบ)
ใจก็อยากจะเข้าข้างตัวเองว่าที่คริสเตียนลงมาเป็นเพราะมาหาเธอ แต่ไม่อยากคิดหวังลมๆ แล้งๆ ว่าผู้ชายเพียบพร้อมด้วยรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติแบบเขาจะมาสนใจผู้หญิงธรรมดาๆ แบบเธอ คิดได้ดังนั้นจึงหลบเลี่ยงเท่าที่จะทำได้
เธอไม่อยากเจอ อยากพบหน้าเขา แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเลย อย่างเช่นวันนี้ พอเหลือบเห็นร่างสูงของคริสเตียน ไลลาก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง ใช้เวลาเติมแป้งและลิปสติกนานจนแน่ใจว่าเขาคงไปแล้ว จึงผลักประตูเปิดแล้วเดินออกไปชนอกกว้างเข้าอย่างจัง กลิ่นหอมของโคโลญผสมกับกลิ่นบุรุษเพศและไอร้อนจากร่างสูงลอยกรุ่นโอบรอบตัวกระตุ้นความรู้สึกของเธอ
งดงามล้ำเลิศ สง่าผ่าเผยเต็มความสูงหกฟุตกว่า และถึงแม้ทางเดินแห่งนี้กว้างพอสำหรับคนรูปร่างปกติสองคนเดินเคียงกันได้ ทว่าบ่าเขากว้างใหญ่จนเต็มพื้นที่ แต่ในบรรดาความดึงดูดใจทั้งหมดทั้งมวลนั้น นัยน์ตาคือสิ่งที่ทำให้เขาพิเศษสุด มันเป็นสีน้ำเงินอมม่วงและอบอุ่น แต่ก็มีแววเจ้าเล่ห์ร้ายกาจบางอย่างที่เธอชอบนัก
หญิงสาวหายใจเข้าลึกแรงด้วยความประหลาดใจ เธอก้าวถอยหลังอย่างไม่มั่นคงนัก แล้วมือแข็งปานคีมเหล็กก็คว้าแขนเรียวของเธอไว้ทั้งสองข้าง
“ใจเย็นๆ”
ใจเย็นงั้นเหรอ เขาล้อเล่นหรือไง
เธอเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาสีน้ำเงินอมม่วงคู่งามด้วยดวงตาวาววับ แล้วเอ่ยเตือนเสียงเข้มว่า “นี่มันห้องน้ำหญิงนะคะ มิสเตอร์คอลลินส์”
“ไม่ใช่สักหน่อย นี่มันทางเดินต่างหากล่ะ ห้องน้ำหญิงอยู่ด้านหลังคุณ และห้องน้ำชายก็อยู่สุดทางเดิน” เขายิ้ม เป็นการบิดโค้งน้อยๆ แต่เต็มไปด้วยความขบขัน “ผมรู้ดี เพราะนี่คือตึกของผม จำได้ไหม”
ไม่ต้องบอกก็รู้
“ฉันต้องกลับไปทำงานแล้วล่ะค่ะ” บอกเสียงแข็ง
“นั่นคงต้องหลังจากที่ผมเสร็จเรื่องกับคุณแล้ว”
ไลลาถูกลากจากหน้าห้องน้ำหญิงไปตามทางเดิน เข้าไปในลิฟต์ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนร่วมงาน เมื่อเข้ามาอยู่ในลิฟต์ มือหนาเอื้อมไปกดหมายเลขชั้นบนสุดของอาคาร ประตูลิฟต์เลื่อนปิดลง
คริสเตียนขยับตัวมาข้างหน้า แล้วทาบมือบนผนังลิฟต์ข้างศีรษะเธอ “คุณกลัวผมหรือ”
ใช่ กลัวคุณไง
“…”
“ว่าไง คนเก่ง”
ว่าไงทำไมต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนชิดขนาดนี้ด้วยล่ะ หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคอ ยิ่งยืนใกล้หายใจรดใบหน้าแบบนี้ยิ่งทำให้เธอกลัว และที่สำคัญเขาทำให้เธอเกิดอารมณ์ด้วย ทำไมเขาถึงได้มีอิทธิพลและผลกระทบต่อเธอมากมายขนาดนี้กันนะ
“ฉันไม่ได้กลัวคุณ มิสเตอร์คอลลินส์”
เธอเองก็ร้ายนิดๆ เหมือนกันนี่นา
“งั้นหรือ” ไล้นิ้วหัวแม่มือไปตามริมฝีปากล่างของเธอ “แต่คุณควรจะกลัวนะ” เอ่ยเตือนเสียงนุ่ม เบียดร่างหนาเข้ามาอีก
เอาล่ะ แม้จะหวาดกลัว แต่จะไม่ยอมรับหรือแสดงออกว่าร่างกายสูงใหญ่ราวกับยักษ์ปักหลั่นของเขากำลังข่มให้เธอกลัว
“คุณมีอะไรจะพูดกับฉันหรือคะ ถึงได้ลากฉันเข้ามาในนี้”
“คุณหลบหน้าผม” เขากล่าวหาเสียงเรียบ กดดันด้วยสายตา
“…” แม้จะจริงแต่เธอจะไม่ยอมรับอะไรทั้งนั้น
“ผมเห็นบั้นท้ายน่าฟัดของคุณแวบๆ ตอนคุณวิ่งหนีผม” รอยยิ้มร้ายกาจทำให้ดวงตาของเขาเป็นประกาย “แต่ใช่ว่าจะหนีพ้น”
“ฉันไม่ได้วิ่งหนี” เชิดหน้าขึ้นมองสบตาคนตัวสูงอย่างไม่กลัวเกรง
“คุณหนี” กดเสียงต่ำ
“ไม่ได้หนี”
ทั้งสองมองสบตากัน ไม่มีใครยอมใคร ตาจ้องตา นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ คริสเตียนยื่นมือหนึ่งออกไปไล้แก้มนวลแผ่วเบา ก่อนจะเชยคางมนขึ้น
“คุณนี่ดื้อไม่เบา แต่ผมชอบผู้หญิงดื้อ” เขาว่า “ยิ่งคุณพยศ ผมยิ่งสนุกที่จะได้ปราบพยศ เบบี้ คุณไม่รู้หรอกหรือ”
พยศดีนัก จะปราบพยศให้สิ้นฤทธิ์เลยคอยดู
“เหอะ!” ทำเสียงขึ้นจมูกแบบไม่พอใจ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ “ถ้าฉันดื้อ ฉันไม่เชื่อฟัง คุณจะทำอะไร ตีก้นฉันเหมือนเด็กๆ เหรอ”
ริมฝีปากหยักลึกขยับยิ้มน้อยๆ แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มด้วย “แบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากจะทำกับก้นน่ารักของคุณนักหรอก”
สามารถสั่งซื้อหนังสือ E-Book ของธีร์วรา ได้ที่ link นี้เลยค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
