บำเรอสวาทมาเฟีย

ตอนที่ 24 : เผชิญหน้า(1)

E-BOOK บำเรอสวาทมาเฟียแล้วน้าาาาาาาาาา

แมตเตโอ+ตะวันวาด

ราคา 299 บาท พิเศษโปรโมชั่น 249 บาท (ตลอดเดือนสิงหาคม 2560)

จำนวน 657 หน้า มีตัวอย่างให้อ่านแบบถึงใจถึง 184 หน้า รีบสอยเลยจ้าา

โหลดตัวอย่างฟรีที่นี่>  http://goo.gl/VU8OaH

สองสัปดาห์ต่อมา คฤหาสน์จิโอวานนี่ เวนิส แคว้นเวเนโต

สองสัปดาห์แล้ว ที่เขาส่งตะวันวาดกลับไปหาพี่ชายของเธอ แม้จะอยู่ไกลกันคนละแคว้นแต่แมตเตโอก็รู้ความเป็นไปของหญิงสาวกับพี่ชายทุกอย่าง เนื่องจากส่งลูกน้องผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปเฝ้าดูบริเวณบ้านของสองพี่น้องนั้นนับตั้งแต่วันที่ส่งตะวันวาดกลับไป เขาให้คนติดตามดูความเคลื่อนไหวของเธอทุกฝีก้าวไม่ว่าหญิงสาวจะไปที่ไหน แต่ตะวันวาดไม่ได้ไปไหนนอกจากไปโรงพยาบาลครั้งหนึ่ง ส่วนวินเซนโซ่ก็ไปกลับแค่ที่ทำงานกับที่บ้าน

 แมตเตโอรู้สึกผิดหวังที่คลิปวิดีโอและภาพถ่ายพวกนั้นไม่ได้กระตุ้นเร้าให้วินเซนโซ่โกรธจนกระทั่งโผล่หน้ามาหาเขา บางทีไอ้สารเลวนั่นมันอาจจะรู้ตัวว่าผิด จึงไม่กล้าโผล่หน้ามาสู้หน้าเขาหรือครอบครัว ถ้าอย่างนั้นมันก็สาสมกันแล้วกับสิ่งที่เกิดกับน้องสาวสุดที่รักของมัน

มาเฟียหนุ่มสบถเมื่อมีดโกนบาดเข้าที่คาง เขาไม่น่าเหม่อหรือใจลอยแบบนี้เลย วันไหนที่มีดโกนหนวดบาดวันนั้นจะเป็นวันที่แย่บรมสำหรับเขา บ้าบัดซบเอ๊ย! เขาควรหยุดคิดถึงเรื่องเซ็กซ์ อย่างน้อยก็ส่วนที่เกี่ยวกับตะวันวาด เธอก็เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ นั่นล่ะ

โกหก! นั่นคือเสียงเล็กๆ ในใจของเขาโต้แย้งในทันที ยอมรับก็ได้ว่า ตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาคิดถึงตะวันวาดทุกวัน โหยหาร่างนุ่มนิ่มอบอุ่นอยู่บ่อยครั้ง บางครั้งก็สาปแช่งที่เธอทำให้เขาไม่อาจจะไปปลดปล่อยกับผู้หญิงคนอื่นได้ ตะวันวาดกลายเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเหมือนกับอากาศที่จำต้องหายใจเข้าไปทุกวัน

ทุกสิ่งทุกอย่างและความคิดกระตุ้นให้แมตเตโอคิดถึงแต่แม่กระต่ายตัวนุ่มนั้น บางครั้งมาเฟียหนุ่มก็ดื่มด่ำกับความคิดเหล่านั้น บางครั้งก็อยากจะตะโกนใส่ตะวันวาดที่ทำให้เขาคิดคำนึงถึงแต่เธอแต่เพียงผู้เดียว เธอหลบภาพและสัมผัสของผู้หญิงอื่นไปจากใจ เขาคิดถึงตะวันวาดทุกครั้งที่อยู่เพียงลำพัง แต่ไม่รู้หรือแน่ใจว่าเธอจะคิดถึงเขาหรือไหม แต่ถ้าคิดก็คงจะด้วยถึงด้วยความโกรธเกลียดชิงชังเป็นแน่แท้

ชายหนุ่มซับเลือดบนใบหน้าด้วยผ้าขนหนูเนื้อนุ่ม ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วและคว้าชุดสูทสีเข้มชุดหนึ่งออกมาสวม เขาไม่ได้พิถีพิถันในการแต่งตัว แต่เสื้อผ้าทุกชุดของเขาถูกสั่งตัดเย็บเป็นอย่างดี เสื้อเชิ้ตและเสื้อสูทถูกแขวนตามความอ่อนเข้มของสีเสื้อ ซึ่งเรื่องพวกนี้ต้องยกให้มิเคล่าหรือโรเบอร์ต้าแม่ของพวกเขาที่เป็นคนพิถีพิถันและเจ้ากี้เจ้าการในเรื่องแบบนี้กับคนงานในบ้าน

ชายหนุ่มเดินออกจากห้องนอนด้วยอารมณ์หงุดหงิดเหมือนหมีโดนขโมยกระปุกน้ำผึ้ง อารมณ์ความรู้สึกที่เกิดกับขึ้นเขาไม่สามารถอธิบายหรือพูดให้ใครฟังได้ ชายหนุ่มเดินลงบันได ก่อนจะเลี้ยวเข้าห้องรับประทานอาหาร ร่างสูงชะงักเมื่อมองเห็นพ่อกับแม่ที่นั่งอยู่บริเวณหัวโต๊ะ

“บวน โจร์โน่ (อรุณสวัสดิ์) ครับ” แมตเตโอกล่าวทักทายพ่อกับแม่ที่เพิ่งบินกลับมาจากการเดินทางไปท่องเที่ยวทั่วโลกรอบที่สองในปีนี้ จากสีหน้าและท่าทางของทั้งคู่ดูเหมือนการท่องเที่ยวจะทำให้ท่านทั้งสองสดชื่นและกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น “พ่อกับแม่มาถึงกันตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” เขาเอ่ยถามพ่อแม่ ในขณะที่พยักหน้าทักทายน้องสาวที่กล่าวทักทาย

“เมื่อคืน” โรเบอร์ต้าเป็นคนตอบ ก่อนจะพยักหน้าไปทางเก้าอี้ตัวประจำของลูกชาย “นั่งสิ เดี๋ยวแม่จะสั่นกระดิ่งเรียกนีน่าให้ยกอาหารเช้าของลูกเข้ามาเสิร์ฟ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะแม่ เดี๋ยวหนูจะเป็นคนจัดการเอง” มิเคล่าพูด ก่อนจะส่งสัญญาณให้นีน่ายกอาหารเช้าของพี่ชายที่ทำหน้าตาบอกบุญไม่รับแต่เช้าเข้ามาเสิร์ฟ

ไม่รู้ว่าเฮียแกไปกินรังแตนที่ไหนมาแต่เช้า แต่เรื่องของพี่ชายดูจะเป็นปัญหาน้อยกว่าการกลับมาของผู้ให้กำเนิดทั้งสองที่นั่งสำราญกับอาหารเช้าอยู่ที่หัวโต๊ะ การกลับมาของพ่อแม่หมายถึงวันที่มิเคล่าจะต้องสารภาพความจริงเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด นั่นคือสิ่งที่หญิงสาวสัญญาไว้กับพี่ชายและพี่สาวที่คอยกดดันเธอด้วยความห่วงใย

“การท่องเที่ยวเป็นยังไงบ้างครับ” แมตเตโอเอ่ยถาม

“ก็ดี อากาศดี แล้วก็ได้เห็นอะไรแปลกๆ ใหม่” คอนสแตนตินอดีตผู้บุกเบิกกิจการท่าเรือและธุรกิจชิปปิ้งเอ่ยขึ้น แม้จะมีอายุเกือบเจ็ดสิบและป่วยเป็นโรคหัวใจ แต่คอนสแตนติน จิโอวานนี่ ก็ยังดูน่าเกรงขามไม่เสื่อมคาย

คอนสแตนตินเล่าเรื่องการท่องเที่ยวทิปนี้ให้ลูกๆ ฟังโดยมีภรรยาคู่ชีวิตที่อยู่กันมากว่าสามสิบกว่าปีคอยเสริมเป็นระยะๆ

“พ่อกับแม่มีของมาฝากลูกๆ เยอะเชียว” โรเบอร์ต้าพูดด้วยน้ำเสียงสดใส แม้วัยจะล่วงเข้าเลขหกแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความงามของนางลดน้อยถอยลงเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าของนางยังเรียบตึง มีผมสีเทาแซมเพียงเล็กน้อย และนั่นทำให้นางดูเหมือนคนอายุห้าสิบแทนที่จะเป็นหกสิบ “แต่ก็แปลกดี ยัยคริสโทรศัพท์ไปถามแม่กับพ่อวันเว้นวันว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้านน่ะ” นายหญิงของบ้านนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจ

“บางทีพี่คริสกับหลานๆ อาจจะคิดถึงพ่อกับแม่ก็ได้ค่ะ” คนพูดหลุบเปลือกตาลงต่ำ การพูดความจริงทำไมมันถึงได้พูดยากแบบนี้นะ คิด…พลางรู้สึกปั่นป่วนในท้อง ปกติเธอไม่เคยคลื่นไส้อยากจะอาเจียนในเวลานี้ แต่ความตึงเครียดจากสถานการณ์นี้คงเป็นข้อยกเว้น

“อาหารเช้าแล้วก็กาแฟค่ะ” นีน่าวางอาหารเช้าลงตรงหน้าแมตเตโอ ก่อนจะรินกาแฟให้

“ขอบใจ นีน่า” คนพูดรู้สึกปั่นป่วนในท้องอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “นีน่า”

“ค่ะซินญอร์” หญิงรับใช้ขานรับ และมองสีหน้าพะอืดผะอมของเจ้านายหนุ่มด้วยความแปลกใจ

“ทำไมกาแฟวันนี้มันถึงได้เหม็นแบบนี้ เปลี่ยนกาแฟยี่ห้อใหม่รึไง” เอ่ยถามเมื่ออาการปั่นป่วนในท้องทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้อยากจะอาเจียน

“เปล่านี่ค่ะ” นีน่าตอบปฏิเสธหน้าตาตื่น ก่อนจะชี้แจงว่า…“ยี่ห้อเดิมแล้วก็ชงเหมือนเดิมค่ะ”

“พ่อว่ามันก็เหมือนเดิมนะ” คอนสแตนตินพูดหลังจากลองจิบกาแฟไปอึกใหญ่และภรรยาของเขาก็ยืนยันอีกเสียงว่า…

“ใช่จ้ะ”

“แต่กลิ่นมันเหม็นมากเลยครับ” แมตเตโอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก บางทีเขาอาจจะแพ้อะไรบางอย่างบนโต๊ะอาหารนี่ แต่เขายังไม่รู้ว่ามันคืออะไร

มิเคล่านิ่วหน้า พลางเอียงคอมองพี่ชายด้วยความสงสัย “พี่แมตทำท่าพะอืดผะอมอย่างกะคนท้องแน่ะ”

โรเบอร์ต้าหัวเราะเสียงใสกับคำพูดของลูกสาวคนเล็ก ก่อนจะพูดติดตลกว่า… “มิเคล่า พี่ชายของลูกเป็นผู้ชายนะจ๊ะ เขาจะท้องได้ยังไง พูดอะไรเป็นการ์ตูนแบบนั้นฮึ!”

ทุกคนบนโต๊ะอาหารเช้าหัวเราะขำ แม้กระทั่งนีน่าก็อดหัวเราะกับคำพูดของนายหญิงของบ้านไม่ได้ แต่หล่อนไม่กล้าหัวเราะให้เจ้านายหนุ่มเห็น เพราะกลัวโดนดุ แต่คนที่ไม่หัวเราะกับเรื่องตลกนี่ก็คงจะมีเพียงแมตเตโอคนเดียวเท่านั้น

แมตเตโอขึงตามองน้องสาวด้วยสีหน้าบึ้งตึง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงบูดบึ้งว่า…“มิเคล่า พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็ดีแล้ว พี่ก็หวังว่าเธอคงมีอะไรจะบอกพ่อกับแม่นะ” คำพูดของเขาทำให้บุพการีทั้งสองมองไปทางมิเคล่าอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ลูกมีอะไรจะบอกพ่อกับแม่รึ”

“เอ่อ…” มิเคล่าพูดอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ในลำคอ และหลบตาทุกคน แล้วเสียงของนีน่าก็เหมือนระฆังที่ดังขึ้นเพื่อช่วยชีวิตของเธอไว้ในนาทีสุดท้าย

“ขอโทษค่ะ ซินญอร์ แมต พ่อดีมีแขกแวะมาหาคุณนะคะ”

แมตเตโอนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจ เพราะเขาไม่ได้นัดลูกค้าหรือใครไว้เช้าขนาดนี้ “แขกผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วเขาบอกไหมว่าชื่ออะไร”

“แขกผู้ชายค่ะ แล้วเขาบอกว่าชื่อ ซินญอเร่ วินเซนโซ่ วาเลนติโน ค่ะ”

ริมฝีปากเต็มอิ่มของชายหนุ่มขยับยิ้มเหมือนสาสมใจอะไรบางอย่าง ก่อนที่เขาจะสั่งสาวใช้ว่า… “นีน่า งั้นไปพาเขาไปรอฉันที่ห้องทำงาน แล้วเดี๋ยวฉันจะตามไปค่ะ”

“ได้ค่ะ ซินญอร์ แมต” นีน่ารับคำ ก่อนจะถอยห่างออกไปทำตามคำสั่ง

คอนสแตนตินนิ่วหน้ามองลูกชาย โดยลืมการสารภาพของลูกสาวคนเล็กไปซะสนิท “ใครกันแวะมาแต่เช้าแบบนี้”

“คนรู้จักนะครับ” มาเฟียหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ ก่อนจะผุดลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารเช้าโดยที่ยังไม่ได้แตะอาหารแม้แต่อย่างเดียว

“มาช้าก็ดีกว่าไม่มา” ชายหนุ่มพึมพำอย่างสาสมใจ ก่อนจะหันไปทางพ่อกับแม่และพูดว่า “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

“แล้วอาหารเช้าของลูกล่ะจ้ะ” โรเบอร์ต้าพูดทักท้วง เมื่อเห็นอาหารที่อยู่บนจานและยังไม่ถูกแตะต้องแม้แต่คำเดียว

“เดี๋ยวผมกลับมาครับ” เขาพูดเสียงนุ่มทุ้ม ก่อนมองน้องสาวด้วยสีหน้าไม่ผ่อนปรน

มิเคล่ากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ริมฝีปากของหญิงสาวแห้งผาก ท้องหดเกร็ง เมื่อถึงเวลาที่ต้องสารภาพความจริงแล้ว

“ลูกสองคนมีอะไรกันหรือเปล่า มองกันไปมองกันมาเหมือนมีนัยอะไรบางอย่าง”

“ค่ะ หนูมีเรื่องจะสารภาพกับพ่อแม่ค่ะ” หญิงสาวพูดเกริ่นนำ พลางมองใบหน้าของพ่อแม่สลับกันไปมา

“งั้นก็พูดมาเลย พ่อกับแม่กำลังรอฟังอยู่”

“หนูอยากให้พ่อทำใจเย็นๆ ในระหว่างที่ฟังหนูเล่า”

“เอาล่ะ เล่ามา พ่อสัญญาว่าจะใจเย็น” คอนสแตนตินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ลูกสาวตัวน้อยของเขากำลังตื่นกลัวและเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันทำให้มิเคล่าว้าวุ่น อึดอัด และไม่สบายใจ

มิเคล่าสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะเริ่มเล่า “เรื่องมันมีอยู่ว่า….”

หญิงสาวบีบมือของตัวเองแน่นในระหว่างที่เล่าความจริงของเรื่องที่เกิดขึ้นให้บุพการีทั้งสองฟัง ใบหน้าของมารดาบ่งบอกว่ากำลังตกใจจนช็อก ในขณะที่สีหน้าของบิดาไม่ได้บ่งบอกอะไรเลย เมื่อเล่าเรื่องจบ หญิงสาวก็หวังว่าท่านทั้งสองจะเข้าใจกับสิ่งที่เธอทำลงไป

โรเบอร์ต้ายกมือขึ้นทาบอก “นี่ลูกกำลังจะบอกพวกเราสองคนว่าลูกกำลังตั้งครรภ์ลูกนอกสมรสของผู้ชายคนหนึ่งใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ” มิเคล่าพยักหน้ารับ พลางหลุบเปลือกตาลงต่ำ หญิงสาวรู้สึกผิดที่ทำให้บุพการีทั้งสองอยู่ในอาการช็อกแบบนี้

“โอ๊ย! แม่จะเป็นลม”