คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #61 : 9(3)
“นี่เธอล้อเล่นใ่ไหม แพรทริ” หิสาวผศีรษะึ้นาอว้า หอบหายใแร หลัาพยายามิ้นรนอยู่นานแ่็ไม่สามารถหลุออาอ้อมแนแ็แรไ้ ถ้าเาไม่เ็มใะปล่อย
“ไม่ ันไม่ไ้ล้อเล่น ันอบเธอั้แ่ที่เราอายุสิบสี่แล้ว” เามอเ้าไปในนัยน์าสีน้ำาลู่สวย และเห็นวามลัเล ัแย้ สับสนและไม่แน่ใปราบนใบหน้าอหิสาว
“ันไม่เื่อเธอหรอ เพราะเธอเอาแ่แล้ันลอ”
“เพราะันอบเธอนั่นล่ะ ันถึทำแบบนั้น” เาสารภาพ ับพลิร่าบาอเพื่อนสาววาลบนโฟาัวนุ่มอย่าอ่อนโยน เรือนผมสีเ้มระายอยู่บนโฟาัวยาว มือทั้สอ้าวาหายนาบ้าอยู่้าน้าศีรษะ แล้วร่าให่็ามมาร่อมทับร่าบาเอาไว้ในทันทีทันใ โยพยายามระมัระวัาและเ่าที่เ็บอหิสาว “ันอบเธอริๆ นะ แลร์” ในอนนี้มันมาว่าอบ ไปแล้ว ถ้าูาวามหมมุ่นที่เามี่อเธอ
หัวใอแลร์แทบหยุเ้น ับำสารภาพนั้น หิสาวแลบลิ้นเลียริมฝีปาที่แห้ผาึ้นมาอย่าะทันหันและพยายามพูแย้้วยน้ำเสียแผ่วเบา
“ัน…”
“ให้โอาสัน ไ้แสให้เธอเห็น รับรอันะไม่ทำให้เธอผิหวั อสัาเลย”
“…”
แพรทริอบุมใบหน้าเรียวสวยอเพื่อนสาวไว้ในมืออย่าอ่อนโยน ยื่นใบหน้าเ้าไปใล้ ใบหน้าอทั้สออยู่ห่าันแ่นิ้วเียว มูอทัู้่นัน วาอทั้สอมอสบัน ่าฝ่าย่ามอประเมิน และพิาราันเียบๆ อยู่หลายนาที เามอเ้าไปในนัยน์าสีน้ำาลเ้มอเพื่อนสาวที่มอมาแบบไม่แน่ใ
“ว่าไ” เาถามย้ำ
วาสีฟ้าอเาเปลี่ยนเป็นสีเ้มั ูลึลับเินะหยั่ถึ เธอแทบหลวนอยู่ในนั้น นไม่อาหาทาออมาไ้
“ันไม่รู้” แลร์ยับัวอย่าอึอั หลุบเปลือาล่ำและับ้อแ่ปลายาที่มีไรเราเียวรึ้มอเพื่อนหนุ่มเท่านั้น
“ไม่เป็นไร เพราะันะทำให้เธออบันให้ไ้” เาพู้วยน้ำเสียอ่อนโยน ใ้หลัมือไล้ไปามแ้มนวล ื่ม่ำับวามนุ่มละมุนละไมอผิวสวย ใบหน้าหล่อเหลาะโเ้ามาใล้อีนิ นเธอมอเห็นนัยน์าสีฟ้าระ่าใสผ่านแพรนายาวอนที่หลุบ่ำอัวเอไ้
โอ๊ย! อึอั
อาาศรอบัวทัู้่ราวับแเปรี๊ยะเป็นปะุไอออน้วยวามท้าทาย หัวใอหิสาวเ้นเร็วและถี่ ัหวะอมันั้อในโสประสาทารรับรู้ ารวาท่าสบเยือเย็นอเธอสั่นไหวอย่ารุนแรับวามใล้ินี้ วามวาบหวามเ้าู่โม วามปรารถนา วาม้อาร่อำเนิึ้นในายสาว ทำให้หิสาวรู้สึว้าวุ่นใ แ่เธอพยายามทำเป็นไม่สนใับวามใล้ิสนิทสนมนั่น
“แพรทริ”
“ไม่้อพู อให้ันไู้แลเธอ็พอ” นพูยนิ้วี้ึ้นแะริมฝีปาอิ่มไม่ให้พูแย้ หิสาวึพยัหน้าแทนารพูอบรับ้าๆ
แพรทริไม่รอโอาสให้เพื่อนสาวเปลี่ยนใ ้มหน้าลปัุมพิแผ่วเบาราวนนบนริมฝีปานุ่มเร็วๆ ลีบปาอแลร์อบอุ่น นุ่มละมุนและหวานล้ำ ลิ้นอุ่นไล้ไปบนลีบปานุ่ม ู บเม้มริมฝีปาล่าและใ้ลิ้นแะปลายลิ้นนุ่มอย่ายั่วเย้า าุมพิอ่อนโยน อ้อยอิ่แปรเปลี่ยนเป็นุมพิที่ลึึ้มายิ่ึ้น สอหนุ่มสาวนอน่ายเยันอยู่ท่านั้นอยู่อีนานนับานั้น
บ้านอเล็านเอร์
หลัาลับมาาโรพยาบาล เษศิรินทร์็ประับประอนป่วยเ้าบ้าน และนั่นทำให้เ้าอบ้านสรุปับัวเอว่า ผู้ายที่อายุมาแล้ว็สามารถทำัวเป็นเ็เล็ๆ ไ้เมื่อยามป่วย เนเนธอออ้อนึ่บัับลายๆ ให้เธออยู่เป็นเพื่อน ทั้สอุยัน แ่เาไม่ยอมพูธุระหรือเรื่อที่ว่ามาที่บ้านเธอทำไม
มันเป็นวามสบายใที่น่าเ็บปวึ่น่ายินี ที่ไ้รู้ว่าเาเอ็รู้สึิา้อใแบบเียวันับที่เธอเป็น นับแ่ที่เธอพบเานอนสลบอยู่บนพื้นห้อรัวในรั้แรที่พบัน ารไ้แะ้อและสัมผัสเา ทำให้เธอไ้สัมผัสับอารม์วามรู้สึมามาย ส่อเ้าอันราย ทั้าหัวใและวามสาวอเธอ
ใ่ เธอ้อารเนเนธ และรู้ว่าเาือผู้ายนที่ใ่ (ในภาที่ไม่ไ้ร้ายา เผ็าร หรือบ้าเ็์) แ่ารยอมำนน่อเาและวามโหยหาั้นพื้นาน ะเป็นหายนะและวามผิพลาร้ายแรที่สุในีวิเธอ เาแ่้อารหุ้นที่เธอถือรอและอาะรวมถึัวเธอ ถ้าูาสายาหิวระหายไป้วยวามปรารถนาที่เธอสามารถมอเห็นไ้ในวาเา ถ้าทั้สอไม่ไ้เอันภายใ้สถานาร์นี้เธออาะลอเปิใให้ ถ้าเาไม่ใ่ เนเนธ ูเปอร์
แ่เมื่อไม่สามารถเปลี่ยนแปลวามรินี้ไ้ ทั้สอ็ะเป็นเพียเส้นนานัน่อไป เาเป็นนแปลหน้าสำหรับเธอพอๆ ับที่เธอเป็นนแปลหน้าสำหรับเา แล้วในที่สุวามเหนื่อยล้าและวามอ่อนเพลีย็เ้ารอบำแม้ว่าเนเนธะพยายามฝืนเท่าไหร่็าม เธอนั่มอเาอยู่รู่หนึ่ ่อนะออาห้อพัรับรอแไปอย่าเียบริบ
เษศิรินทร์เินรไปที่มุมห้อว้าโทรศัพท์ึ้นมาและหมายเลอมิสิสวูฟอร์ นิ้วเรียวเาะลบนโ๊ะเป็นัหวะ เมื่อฟัเสียเพลรอสาย แ่ไม่มีนรับสาย หิสาวทวนหมายเล โทรออ เาะนิ้วลบนโ๊ะเร็วึ้นในะที่ฟัเพลรอสายเพลใหม่ แล้วในที่สุมิสิสวูฟอร์็รับสาย และอโทษอโพยที่รับสาย้า เนื่อาหล่อนอยู่ในห้อน้ำ เธอบอว่าไม่เป็นไรและอุยับหลานาย แล้ว็ไ้ไ้ยินเสียะโนโหวเหวแว่วๆ แล้วในที่สุเธอ็ไ้ยินเสียหลานายที่ปลายสาย
“สวัสีรับแม่เร”
ความคิดเห็น