คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความทุกข์เล็กๆ ของฉัน...
ตอนที่ 1 ความทุกข์เล็ก ๆ ของฉัน...
..... You look so perfect standing there in my American Apparel underwear and I know now , that I’m so down
Your lipstick stain is a work of art, I got your name tattooed in an arrow heart and I know now , that I’m so down ….heyyyy….
เสียงฮัมเพลงสากลดังออกมาจากปากสาวหญิงสาวท่าทางทะมัดทะแมงในชุดเสื้อกร้ามที่ถูกตัดให้ขาดแนวๆ กับกางเกงยีนส์เดฟสีดำสนิท มองอย่างไรท่าทางของเธอก็ไม่เข้ากับสิ่งที่กำลังทำอยู่เลย..
“เอาหละ... ได้แล้ว...”
“ว้าว...... หอมใช้ได้ คราวนี้มาชิมดูก่อนซิ..”
หญิงสาวชุดดำยังคงจดจ่ออยู่กับเค้กช็อคโกแลตตรงหน้าของเธอที่เพิ่งยกออกมาจากเตาอบด้วยสายตาเป็นประกาย และเปี่ยมไปด้วยความภูมิใจอย่างที่สุดกับผลงานชิ้นใหม่ที่ตัวเองทำขึ้น จนลืมสนใจสิ่งรอบข้างไปสิ้น
“ได้ยังแก.... ลูกค้าเต็มร้านแล้วนะโว้ย”
เสียงชายหนุ่มที่เคาท์เตอร์หน้าร้านดังขึ้น ขณะที่ ได๋ กำลังเพลินเพลินกับผลงานของตนเองอยู่หลังร้าน
“มาแล้วย่ะ.... นี่ไงแก ดาร์คช็อคบาวนี่ของช้านนนนนนนน”
หญิงสาวลากเสียงยาวด้วยความภูมิใจ พร้อมกับตักดาร์คช็อคบราวนี่ให้เพื่อนสนิทชิม ซึ่งแน่นอนว่า พีท ก็ยอมทำตามที่ ได๋ ต้องการแต่โดยดี
“อืมมมมม อุดออดเอยยยย”
“เอ่อ... แกกินให้หมดปากก่อนแล้วค่อยชมดีป่ะวะไอ้พีท” ว่าแล้วพีทก็รีบเคี้ยวและกลืนผลิตภัณฑ์ใหม่ของเพื่อนสนิทลงคอตามบัญชาโดยไม่รอช้า
“เออๆๆ หมดแล้วๆ อันนี้อร่อยจริงว่ะยอมรับ”
“ใช่ป่ะหละ.... ฝีมือ ได๋ ซะอย่าง.. เสน่ห์ปลายจวักเป็นเลิศอยู่แล้ว... รับรอง ถ้าฉันมีแฟน แฟนต้องรักต้องหลงแน่นอนย่ะ หุหุหุ”
สาวชุดดำชื่นชมตัวเองอย่างภาคภูมิใจ แต่ก็ไม่วายที่คนฟังทำท่าเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้
“อ่ะจ้ะ แม่คนเก่ง... แต่ปัญหาคือตอนนี้มันไม่มีใช่ไหมหละ? ฮาๆๆ”
พีทหัวเราะอย่างสะใจเมื่อได้เอาคืนเพื่อนสาวเล็กๆ น้อย ๆ แล้วก็ไม่พ้นจับหัวเพื่อนขยี้เล่นด้วยความหมั่นไส้
“นี่แน่ะ...”
“หยุดนะเว้ย... โอ้ย หัวยุ่งหมดแล้ว หยุดดดดดดด”
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน ก็รู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาที่ทั้งสองจนทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดเล่นและหันไปมองเจ้าของสายตาดังกล่าว
สาวน้อยน่ารักในชุดกระโปรงยาวสีแดง กับเสื้อยืดห้าส่วนลายขวาง ประกอบกับผมยาวดัดเป็นลอนและตัดหน้าม้ารับกับแว่นตา ดูอย่างไรก็น่ารักน่าเอ็นดูมาก ๆ กำลังจ้องมองพีทกับได๋ที่เล่นกันอยู่ด้วยสายตาเหมือนเจ็บปวด
“เอ่อ... ขอโทษค่ะ รับอะไรดีคะ”
ได๋รีบหันมาให้ความสนใจกับสาวน้อยตรงหน้าในฐานะลูกค้าของร้าน โดยมีพีทก็ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ อย่างเป็นมิตร
“ไวท์ช็อคร้อนแก้วนึงค่ะ”
สาวน้อยน่ารักกล่าวเบา ๆ น้ำเสียงดูเศร้าชอบกล
“เอ่อ...ทานนี่หรือกลับบ้านคะ....”
“ทานนี่ค่ะ....”
“สักครู่ค่ะ เชิญเลือกที่นั่งตามสบายนะคะ อีกไม่เกินห้านาทีจะไปเสิร์ฟให้ จะรับขนมเพิ่มไหมคะ”
“ขอสตอเบอรี่ชีสพายแล้วกันค่ะ”
“รับทราบค่ะ”
เมื่อสั่งเครื่องดื่มและอาหารเรียบร้อยแล้วเด็กสาวน่ารักก็เดินไปนั่งตรงมุมเงียบ ๆ ของร้าน ทำเอาได๋ต้องมองตามด้วยความแปลกใจในท่าทางของลูกค้าที่เพิ่งมาถึงคนนี้
“พีท... แกว่าน้องเค้าโอเคป่ะวะ”
“ไม่รู้ว่ะ.. ดูแปลก ๆ เหมือนกันนะ”
“อืม...”
ว่าแล้วเจ้าของร้านก็รีบนำเครื่องดื่มและอาหารไปเสิร์ฟให้กับลูกค้าตามที่สั่ง แต่ด้วยท่าทางที่ดูผิดปกติของสาวน้อยคนนี้ทำให้ ได๋ เผลอหลุดปากถามโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
“เอ่อ... น้องมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ”
สาวน้อยมองกลับมาด้วยสายตาเศร้าหนักกว่าเดิม แต่ยังคงไม่ยอมปริปากใด ๆ ทั้งสิ้น
“เอ่อ... งั้นก็ตามสบายนะคะ มีอะไรเรียกพี่ได้นะ”
เมื่อลูกค้าไม่อยากตอบได๋ก็มีมารยาทพอที่จะไม่เข้าไปวุ่นวาย เพราะที่เธอถามก็เพียงแค่เป็นห่วงน้องเท่านั้น แต่ในขณะที่ได๋กำลังจะเดินกลับเข้าไปที่เคาท์เตอร์ หญิงสาวน่ารักคนนั้นก็ได้ดึงแขนของได๋เอาไว้
“พี่........ เป็นแฟนกันหรอคะ”
“หือ????”
ได๋ไม่อุทานเปล่า ๆ แต่ยังทำหน้าสงสัยอย่างที่สุดให้กับสิ่งที่เพิ่งได้ยินจากปากสาวน้อย
“เฮ้ย... อย่าบอกนะว่า น้องชอบไอ้พีท ... คือ... พี่กับมันเป็นเพื่อนกันค่ะ ไม่มีอะไรเลย...”
จากใบหน้าที่เศร้าสุด ๆ พอได้ยินสิ่งที่ได๋บอก ก็กลายเป็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มสดใสขึ้นมาราวกับคนละคน เล่นเอาคนที่พูดออกไปตกใจไม่น้อย แต่นั่นก็ไม่น่าตกใจมากไปกว่าสิ่งที่เด็กสาวน่ารักทำหลังจากนั้น
...หมับ...
เธอกระโจนเข้ากอดได๋โดยที่ได๋ไม่ทันได้ตั้งตัว พร้อมกับงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนพูดอะไรไม่ออก
“เอ่อ... น้องดีใจขนาดนั้นเลยหรอคะ”
“ใช่ค่ะ... ก็หนูชอบพี่มาตั้งนานแล้วนี่คะ...”
“หือ?”
.......................
“ฮาๆๆๆๆๆๆ”
“หยุดเลย”
“ฮาๆๆๆๆๆ”
“ช้านบอกให้แกหยุดไงวะไอ้พีท”
สาวชุดดำตวาดเพื่อนซี้ที่ขำเธอไม่หยุดตั้งแต่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทั้งยังทำหน้าเคร่งเครียดแบบ สุด ๆ จนคนที่ขำต้องพยายามกลั้นอารมณ์ของตนเองแบบสุดๆ
“เคๆๆ หยุดแล้วคร้าบ หยุดแล้วคร้าบ...”
“แกว่าฉันควรทำยังไง... นี่คนที่เท่าไรแล้ววะเนี่ย...”
เจ้าของร้านยังคงทำหน้าเครียดพร้อมกับถามเพื่อนซี้อย่างจริงจัง จนคนฟังต้องเห็นใจแต่ก็อดขำในใจไม่ได้ เพราะตั้งแต่เขารู้จักกับได๋มา นี่ก็ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วที่ได๋ถูกผู้หญิงมาสารภาพรัก
ด้วยบุคลิกลักษณะนิสัย รวมทั้งการแต่งตัวของได๋ที่จะออกแมน ๆ ตลอดเวลา จึงทำให้มีคนเข้าใจผิดเสมอว่าได๋เป็นทอม ไม่ก็เลสเบี้ยน และที่สำคัญ ได๋มักมีแฟนคลับเป็นสาวๆ น่ารัก ๆ เสมอ รวมทั้งสาวน้อยในวันนี้ด้วยเช่นกัน
“แกก็น่าจะชินได้แล้วนะ... ในเมื่อแกรักที่จะเป็นแบบนี้ แกก็ต้องทำใจว่ะ”
“แต่แบบ... ฉันก็เป็นผู้หญิงนะเว้ย... แทนที่จะมีผู้ชายมาจีบ ดันมีแต่ผู้หญิงมาจีบ”
ซึ่งได๋ก็ไม่พูดเปล่า แต่กลับหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับเลื่อนตัวลงมานั่งบนพื้นให้หลังพิงกับโซฟาแล้วเหยียดขาเหมือนคนหมดแรง ทำเอาพีทนึกสงสารคนตรงหน้าจับใจ
.... ก็แกไม่มองมาที่ฉันเองนี่หว่า.....
พีทถึงกับสะบัดหัวเบา ๆ ไล่ความคิดบางอย่างของตัวเองออกไป เพราะเขารู้ดีว่าสิ่งที่เขากำลังคิดมันอาจจะทำลายความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเขากับได๋ไปได้ตลอดกาล ว่าแล้วพีทก็พยายามปลอบใจเพื่อนรักอย่างเต็มที่
“เอาน่า... มีคนรักดีกว่ามีคนเกลียด จริงป่ะ”
“.........”
“แกก็คิดซะว่า... แกโชคดีแค่ไหนที่เกิดมาหล่อ เกิดมาเท่ห์ ซึ่งผู้ชายหลายคนเขาอิจฉาแกนะเว้ย อ่ะ.. ฉันก็อีกคนหละ”
สถาปนิกหนุ่มไม่พูดเปล่า แต่กลับดึงคอเพื่อนสนิทมากอดไว้ พร้อมกับข่มใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหวกับการอยู่ใกล้เพื่อนรักคนนี้ตลอดเวลา
“บ้าดิ...”
รอยยิ้มบาง ๆ เริ่มปรากฏให้เห็นจากใบหน้าของคนที่เซ็งกับความแมนของตัวเองอย่างได๋ได้บ้างแล้ว หลังจากที่นั่งถอนหายใจและก้มหน้าก้มตามาพักใหญ่
ความคิดเห็น