คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4
"ฮึก!..."
"สึนะ...นะ...นี่จะทำอะไร?เก็บเสื้อผ้าทำไมกันน่ะ?" ฮายะจังเข้ามาในห้องในขณะที่ฉันนั้นเก็บข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
"ฉัน...ฉันขอโทษนะฮายะจัง แต่ฉันอยู่ต่อไม่ได้แล้ว"
"ว่าไงนะ!?"
หมับ!
"นี่เกิดอะไรขึ้นฮะ!"
"ฮึก!...ฮายะจัง" ฉันโผกอดฮายะจังอย่างเต็มรัก
"มีอะไรสึนะ ฮึ? บอกฉันมาเถอะนะ" ฮายะจังพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่ฉันชอบที่สุด นั่นทำให้น้ำตามันไหลเพิ่มเข้า
"เขา...คุณรีบอร์น...เขาทำ...ฮือออ~"
"อึก!"
ตอนนนี้ฮายาโตะกำลังโกรธแบบเดือดพุ่งพล่านพร้อมจะระเบิด
นี่เขา...กล้าทำกับเพื่อนรักของฉันแบบนั้นน่ะเหรอ!!!
"ฉันจะฆ่ามัน"
"ฮายะจัง! ไม่นะ อย่าทำอะไรร้ายแรงขนาดนั้นเลย"
"แต่มัน...ฮึ่ม!ฉันไม่อยู่ที่นี่แล้ว!" แล้วฮายะจังก็รีบเข้าไปในห้องและเก็บเสื้อผ้า
"ไม่ได้นะ!ฮายะจังไม่เกี่ยวอะไรเลย ไม่งั้นฮายะจังจะไม่มีเงินนะ"
"ไม่สนหรอก! มันทำกับเพื่อน...ฉันไม่ให้อภัยเด็ดขาด!"
"...ฮายะจัง..."
"...เก็บของเสร็จรึยังสึนะ" ฮายะจังจัดการกับของตัวเองเสร็จก็มาช่วยฉันเก็บเสื้อผ้าให้
"ฮายะจัง"
"ไปกันเถอะ"
ฮายะจังจูงมือฉันออกจากตึกและกำลังจะเดินผ่านคฤหาสน์
"ฮายาโตะ!นี่เธอทำอะไรน่ะ" ทาเคชิที่วิ่งออกมาข้างนอกก็ตกใจ
"ขอโทษค่ะคุณทาเคชิ...แต่ฉันขอ 'ลาออก'!! ไปเถอะสึนะ"
"อื้อ"
น่าเจ็บปวดจริง...ทำให้ฮายาโตะต้องลาออกด้วย
"ฮายะจัง...ไม่ต้องลา..."
"ไปเถอะ!"
หมับ!
มือของฮายะจังบีบมือฉันแน่น
ไม่มีใคร...ไม่มีใครที่เป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดเท่าฮายะจังอีกแล้ว พานน้ำตาก็ไหลอีกจนอาบสองแก้ม
"ฮายาโตะ เดี๋ยว!"
แล้วคุณทาเคชิก็มารั้งฮายะจังทำให้เราสองคนต้องหยุด
"อะ...อะไรกัน"
"ฉัน...ฉันไม่ให้อภัยเขา...เขาทำแบบนั้นก็เพื่อนสุดที่รักคนเดียวของฉัน..."
"ใคร?...รีบอร์นทำกับ!..."
"ฮึก!...ฉันเกลียดพวกคุณ!!!"
"!...อะ...ฮะ...ฮายา..."
"ไปเถอะสึนะ!!"
"..." ฉันได้แต่ก้มหน้าเสียใจ
ฮายะจังไม่หน้าทำอย่างนี้เลย...เพราะฉันแท้ๆ!!
พอเรามาถึงหน้าถนนฮายะจังก็เรียกแท็กซี่พาเรากลับบ้าน
"ฮายะจังไม่หน้าทำแบบนี้เลย...เพราะฉัน ฮือ~~"
"ฮึก~ ฉันเกลียดพวกเขา...มันทำกับสึนะ ฮึก!"
"ฮือ~"
เราโผกอดเข้ากันและปล่อยโฮออกมาทั้งคู่
ได้โปรดพระเจ้า...ช่วยหมุนเวลาให้ไปเร็วๆที...
...ฉันไม่อาจอยู่กับความเสียใจแบบนี้ได้เลย...
พอมาถึงบ้านฉันแม่ก็ตกใจและคืนนี้ฮายะจังก็ขอนอนกับฉันคืนเดียวแล้วพรุ่งนี้จะกลับอพาร์ตเมนท์
"ไหวมั้ย? อ่ะ!นมคนละกล่อง" ฉันยื่นนมกล่องให้ ฮายะจังก็รับแต่โดยดี
"รบกวนนะ"
"อื้อ ไม่เป็นไร^^"
"อะหึ^^"
ฉันดีใจที่มีฮายะจังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตนี้...
"อธิบายมารีบอร์น"
"ครับ"
ภายในห้องของรีบอร์นหลังจากเรื่องราวที่ผ่านมาไม่นาน สควอโล่ก็เข้ามาถามลูกชายคนโตของเธอ ภายในห้องสองคนและบรรยากาศก็เงียบเชียบ
รีบอร์นได้อธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปไม่นานให้ผู้เป็นแม่ฟังซึ่งแน่นอนว่าเธฮนั้นโกรธมากจนกระทั่ง...
เพียะ!
"!...แม่..."
"แกมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย รีบอร์น"
"ผมทราบดีครับ" รีบอร์นก้มหน้ารับผิด
"แล้วจะยังนั่งอย่างนี้อีกนานแค่ไหนฮะ! แกควรรีบไปคืนดีกับสึนะและขอโทษซะ"
"ครับ"
"อ้อ..."
"?"
"แกคิดยังไงกับสึนะ ฮึ? เจ้าลูกชาย"
"...ผม..."
"?..."
"ไม่รู้ครับ" แล้วรีบอร์นก็เดินออกจากห้องและไปยังรถเก๋งส่วนตัวก่อนจะขับออกไป
"หึ...ออกมา!!!"
"=[]=|||!!!!..."
"ถ้าไม่มีใครออกมาฉันจะเข้าไปเผามันให้จุล"
"ขอโทษคร้าบบบTTOTT~~~~" ลูกๆทั้ง4 คนออกมาจากประตูและยืนเรียงกระดานทันที
"กล้ามากที่มาแอบฟังโดยไม่ได้รับอนุญาต= =++++"
สควอโล่ที่ปกติสดใสร่าเริง...ตอนนี้เป็นมัจจุราชที่พร้องจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ!!!
"พวกแกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!"
"แอ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกTT[ ]TT|||!!!!!!!!!!!!!!!!"
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม~~~~~~~~~~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ดับอนาจ...อาเมน(_ _);;;
ซ่า~~~~~~
คืนนี้ฝนตกทั้งคืน ยังดีที่ฉันกับฮายะจังกลับมาถึงบ้านก่อนไม่งั้นตัวเปียกแน่- -;
“ZzZzZ” ฮายะจังจังหลับไปแล้ว แต่ฉันยังคงนอนไม่หลับที
ติ๊กๆ
นาฬิกาหมุนติ๊กต่อกบอกเวลา22:30น. ฉันก็คงยังนอนไม่หลับ ฉันค่อยเอามือแตะริมฝีปากเบาๆ ความรู้สึกตอนนั้น...หัวใจเราเต้นตึกตักๆมากจนร้อนไปทั้งตัว ตอนนั้นทั้งตกใจและหวาดกลัวกับเหตุการณ์ แต่พอลองกลับมาคิดดูอีกทีมันก็รู้สึกแปลกในใจตอนที่ได้จูบเขา อีกอย่างจูบนั้นเป็นจูบแรกเราด้วย>///<! คุณรีบอร์นบ้าที่สุด!!...
ฉันลุกจากเตียงและยืนออกดูนอกหน้าต่างมอฝภาพของฝนที่ตกอย่างไม่มีทางหยุด
“เฮ้อ~” ฉันถอนหายใจเบาๆและกำลังจะปิดผ้าม่านแต่ว่า...
ผ่าง!
“ไม่จริงน่า!...เขา”
เป็นไปไม่ได้ คุณรีบอร์นมาถึงที่นี่เหรอ!?
ฉันรีบออกจากห้องและถือร่มกางออกไปนอกบ้านทันที
“คุณ!...มาทำไม กลับไปซะเถอะ” ฉันยืนอยู่ส่วนของบ้านและเขาก็ยืนอยู่ข้างนอกซึ่งมีแค่ประตูบ้านกั้นไว้
“ขอโทษ”
“ฮะ?...คุณมาเพื่อขอโทษฉัน...อย่าเสียแรงดีกว่า ฉันจะคิดซะว่า...มันเป็นความโชคร้ายของฉันและฉัน...ก็จะลืมมันไปให้หมด” ฉันกล่าวด้วยความเจ็บปวด มันเจ็บแล่นปรี๊ดถึงหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
แอ๊ด~
สวบ!
“ฉันขอโทษสึนะ!”
“!”
เขาเรียกชื่อเราเป็นครั้งแรก ทำไม...ทำไมฉันต้องรู้สึกเจ็บปวดนะ ไม่เข้าใจตัวเองเลย
“ฮึก…ฮึก” และแล้วน้ำตามันก็ไหลอย่างช่วยไม่ได้
“ขอโทษ...ฉันอารมณ์ขึ้นหน้าเลยทำแบบนั้น และ..."
“คุณจะพูดอะไร?”
เขาถอนกอดและมองหน้าฉันอย่างหนักแน่น
"กลับไปที่คฤหาสน์ฉัน"
"!..." ฉันผลักเขาออกจากตัวเเองและส่ายหน้าช้าๆ
"ทำไม?"
"ขอโทษค่ะ...แต่ว่า...ฉันยังไม่พร้อม"
"เธอไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก ฉันรับรองว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก!"
"..."
ฉันน่ะเป็นพวกเจ็บแล้วจำนะT^T ถ้าเกิดเรื่องพวกนี้อีกใครจะรับผิดชอบ! อีกอย่างฉันเป็นผู้หญิงส่วนเขาก็เป็นผู้ชาย อย่างนี้มันไม่อันตรายไปเหรอ?!
"ฉัน...เอิ่ม..."
"..."
ขวับ!
ฉันหันหลังกลับกำลังจะเดินเข้าบ้าน มันสับสนหมดเลย ฉันควรจะทำยังไงดี ทำอะไรไม่ถูกเลย ฉันควรจะกลับไป หรือ ไม่ควรไป??!
หมับ!
"อย่าเดินหนีสิยัยเด็กบ้า!"
"ยะ...ยัยเด็กบ้า?!"
"ใช่!เธอมันยัยเด็กบ้า ที่ทำให้ฉันแทบบ้าในตอนนั้น และเธอก็เป็น'ยัยเด็กบ้า' ที่จะเดินหันหลังหนีฉันโดยไม่ตอบอะไรเลย!"
"ต้องให้ฉันบอกเหรอว่าฉันน่ะสับสนไปหมดแล้ว!"
"O_O!"
"ฉันไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว...คุณนั่นแหละเป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันคิดอะไรไม่ออก สับสน ทำอะไรไม่ถูกต่างหาก!!" คราวนี้ฉันว่าใส่เขาบ้าง
"เธอมัน..."
"ฮึกๆ...ไอ้คนบ้า" ฉันปล่อยน้ำตาและนั่งย่อเข่า
"สึนะ!"
"ฮายะจังO_O!"
"คุณ!!"
______________________
ตัดฉับดีกว่า^[+++]^
ความคิดเห็น