[Fic Reborn(Normal)] My Cute Maid สะดุดใจยัยเมดน่ารัก

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3

���� ...ปึด!


����(เปิดสนทนาบนโต๊ะอาหาร)

���� "รีบอร์น...ทางมิลฟิโอเล่ว่าไง?" แซนซัสว่าด้วยเรื่องงาน

���� "ขอเวลา 1 อาทิตย์ในการร่วมเป็นพวกของเรา"

���� "อืม..."

���� "ทาเคชิ!วันนี้ว่างมั้ย?" สควอโล่ถามลูกรักของเธอ

���� "ครับ...ทำไมเหรอ?"

���� "วันนี้แม่อยากซ้อมดาบน่ะ!"

���� "ครับแม่^^!"

���� "แล้วอย่าทำคฤหาสน์พังซะก่อน-_-" ผู้เป็นสามีว่าอย่างเอือมๆ

���� "บ้าเหรอ>///<**...อ้อ!ทดลองหุ่นยนต์นั้นไปถึงแล้วล่ะสปาน่า โชอิจิ"

���� "กำลังใกล้เสร็จแล้วครับแม่" โชอิจิว่า

�����"อือ เหลือแต่ลองใช้จริง" สปาน่าว่าก่อนจะตักไข่ดาวเข้าปาก

���� "เหรอ!? เสร็จแล้วแม่ขอดูด้วยนะ^^"

���� "ว่าแต่ดีโน่หายไปไหน?" รีบอร์นหันมาถาม

�����"ไม่รู้เหมือนกัน ออกไปแล้วมั้ง-o-" ทาเคชิตอบกลับ

���� หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารกันเสร็จ สึนะกับฮายาโตะก็ต้องมาเก็บจาน

���� "เฮ้อ~เมื่อไหร่จะมีคนใช้เพิ่มอีกนะ-_-*" ฮายาโตะว่าเซ็งๆ

���� "เอาน่า เดี๋ยวก็ต้องมีแน่ล่ะ" สึนะยิ้มให้กำลังใจก่อนจะเดินถือจานเข้าไปในครัว


���� (รีบอร์น)

���� แอ๊ด~

���� ผมเดินมาหยิบเอกสารใส่กระเป๋าจากโต๊ะทำงานและกำลังจะออกไป

���� ตุ้บ!

���� "หือ?" เหมือนผมเดินเตะอะไรซักอย่าง ผมก้มลงเก็บขึ้นมาและสิ่งนั้นก็ทำเอาผมตาโต

���� "นี่มัน!..."

���� เป็นไปไม่ได้! นี่มันสร้อยของเราที่หายไปหลายปีแล้ว หายตอนผมอายุ15ปี หลังจากที่ไปเที่ยวที่ทะเลกับครอบครัว

���� สร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยที่ผมสั่งทำเอง โดยมีแผ่นป้ายเงินสลักรูปหอยซึ่งเป็ยสัญลักษณ์ของตระกูลวองโกเล่และข้างหลังก็สลักอัการ�R�ซึ่งเป็นตัวย่อของผม

���� แต่น่าแปลกที่อยู่ดีๆมันก็มาโผล่ได้?

���� แต่ผมก็ละความสนใจเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกจากห้อง...



���� (ซาวาดะ สึนะโยชิ)

���� "อ๊ะ!..."

���� สะ...สร้อย...สร้อยหายO_O!

���� "หายไปไหน?..." ฉันลูบที่คอตัวเองและเริ่มหาดูรอบๆตัว

���� "มีอะไรเหรอสึนะ?"

���� "สร้อยฉันน่ะ หายไปไหนไม่รู้ฮายะจังช่วยหาหน่อยทีสิ"

���� "อื้ม"

���� ....


���� ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

���� "เจอมั้ย?"

�����"ไม่เลย"

���� ฉันดูตั้งแต่ทางเดินที่ฉันเดินวันนี้ ห้องที่เข้าไป ทุกซอกทุกมุม...แต่ก็ว่างเปล่า

���� "ทำไงดีT_T...สร้อยนั้นมีความหมายกับฉันเลยนะ"

���� ใช่ มันมีความหมายต่อฉันมาตั้งนานแล้ว เป็นสร้อยนำโชคของฉันเลย

���� "ฮึก...หายไปไหนอ่าTOT"

���� แง~จะร้องจริงแล้วนะTOT

���� "อย่าพึ่งร้องสิสึนะ ยังไงก็ต้องเจอแน่"

���� "ขอบใจนะฮายะจัง"

���� ดีจังเลยที่มีฮายะจังเป็นทั้งเพื่อนและก็พี่สาวของฉันTvT



���� พอ 4 โมงเย็นนั่นคือเวลาเลิกงานของเหล่าเจ้านายฉันก็ต้องมาเตรียมมื้อเย็นให้กับพวกเขาแต่ยังกังวลเรื่องที่สร้อยหายไปอยู่ดี

���� "ฮ้า~ได้แรงมากเลยครับแม่^^" ทาเคชิเดินเข้ามานั่งเก้าอี้

���� "ยังดีที่ฝีมือไม่ตก โฮะๆๆๆ++^O^"

���� "ฮายาโตะ พอไปที่ห้องฉันขอนมแก้วนึงนะ"

���� "ค่ะ"

���� "..."

���� หมับ!

���� "O_O!"

���� "เป็นอะไรมั้ยสึนะ?" ฮายะจังเข้ามาจับมือฉันนั่นเอง

���� "ก็ยังกังวลเรื่องสร้อยอยู่น่ะ^^;"

���� "ไม่เป็นไรหรอก หาเจอแน่...สู้ๆ^_^!"

���� "อื้อ^^"

���� การทำงานก็ดำเนินไปตามปกติ หลังจากนั้นฉันต้องรีขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าของคุณรีบอร์นและก็เตรียมน้ำอุ่นให้

���� "เฮ้อ~" รีบอร์นถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน

���� ตุ้บ!

���� เขาวางสร้อยบนโต๊ะแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ...

�����ส่วนฉันเองก็ได้แต่ยืนรอเขาหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ

���� "คุณรีบอร์นมีอะไนให้ฉันทำอีกมั้ยคะ?"

���� "มานวดไหล่ฉันทีซิ"

���� "เอ๊ะO_O!?"

���� "เร็ว-_-+"

���� "คะ...ค่ะ!" ฉันเดินอ้อมหลังเขาแล้วเริ่มนวดหัวไหล่เขาอย่างตั้งใจ

���� วิ้ง~

���� มีแสงประกายเล็กๆสะท้อนตาฉัน ฉันหยีตามองดูก็ต้องดีใจ!

���� "สร้อย!"

���� อ๊ายยยยย เจอแล้วๆ>[ ]

���� "อะไรขอเธอ-_-;?"

���� "อ้อ!ขอโทษค่ะ...ว่าแต่คุณรีบอร์นเป็นคนเจอสร้อยเส้นนี้ใช่มั้ยคะ?"

���� "ถามทำไม- -?"

���� "ก็มันสร้อยของฉันเองค่ะ"

���� "ฮะ!?...เธออย่ามาโกหกนี่มันสร้อยของฉัน=_=+"

���� "หา!สร้อยของฉันต่างหาก มันหลุดจากคอฉันและทั้งวันฉันก็หาทั่วคฤหาสน์เลยนะ
-O-!"

���� ไหงเขาต้องมาอ้างว่าเป็นสร้อยของเขา= =^! ฮึ่ม!ไม่ยอม

���� "ฉันเนี่ยแหละเป็นเจ้าของสร้อยเส้นนี้ ฉันทำหายที่หาดทะเลเมื่อ12ปีก่อน สร้อยนั้นสลักรูปหอยซึ่งเป็นสัญลักษณ์ตระกูลฉัน และข้างหลังก็สลักตัว R ซึ่งเป็นอักษรนำหน้าชื่อฉันด้วย!!...ทีนี้เธอจะกล้าเถียงอีกมั้ย=_=++"

���� กึก!

���� ถูกต้อง!! รายละเอียดตรงเป๊ะ=[]=! แต่ไม่แน่เขาอาจจะเห็นก่อนก็ได้=_=^!

���� "คุณแอบดูใช่มั้ย!?"

���� "นี่เธอจะเถียงฉันเหรอ=O=^"

���� "สร้อยนี้ฉันเจอที่หาดทะเลนามิโมริเมื่อตอน5ขวบ...มัน...มันเคยช่วยชีวิตฉันไว้ด้วย"
และฉันก็เริ่มเข้าโหมดเศร้า

���� "ฉันไปเที่ยวทะเลกับพ่อแม่ วันนั้นฉันเล่นก่อกองทรายและเผอิญเห็นหินก้อนเบ้อเร้อเลยอยากขึ้นไปปีนแต่ว่ามันไกลจากพ่อแม่ไป ทำให้วันนั้นพ่อกับแม่หาฉันไม่เจอ ด้วยความเป็นเด็กก็นึกว่าเดี๋ยวพ่อแม่ก็มาแต่พอตกเย็นเริ่มมืดก็ไม่มีใครมา ฉันนั่งร้องไห้ใหญ่เพราะกลัวมาก ทั้งคืนฉันนั่งร้องไห้ ไม่ได้นอนและก็ไม่ได้กินอะไรเลย อากาศเย็นจนฉันต้องนั่งจับเข่าตัวสั่น เสียงอะไรไม่รู้ทำให้ฉันกลัว..." และน้ำตาก็เริ่มออกมาที่ริมขอบตาเมื่อย้อนไปยังอดีตที่น่ากลัว

���� รีบอร์นคิดว่าสร้างเรื่องโกหก แต่พอดูอีกทีก็ชักไม่แน่ใจเพราะสึนะนั้นทั้งตัวสั่นเหมือนกลัวบางอย่าง น้ำตาที่เริ่มออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลประกาย และเสียงที่สั่นเครือขณะเล่าไป

���� "...และพอเช้าอีกวัน ฉันก็เริ่มทนไม่ไหวเลยเดินออกมาโดยไม่รู้ว่าจะไปทางไหน พอแดดเริ่มแรงฉันก็เหนื่อยเพราะไม่มีอะไรลงท้อง และพอเกือบเย็นก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมา ฉันก็นั่งรอที่โขดหินแต่จู่ก็มีบางอย่างส่องแสงประกาย ด้วยความอยากรู้ฉันเลยเดินไปดูก็เจอสร้อยเส้นนั้นพัดมากับคลื่นทะเลฉันก้มเก็บไว้และทันใดนั้น...แม่กับพ่อก็ตะโกนเรียกฉันจากอีกฝั่ง ฉันดีใจสุดๆเลย คิดว่าตัวเองต้องตายแน่...แต่พอฉันได้พบกับสร้อยเส้นนั้น...ฉันรู้สึกดีต่อมันมากๆ มันอาจจะเป็นสร้อยนำโชคก็ได้ และฉันก็ไม่ยอมให้ใครได้ไปเด็ดขาด!...แม้กระทั่งคุณก็ตาม"

���� "หึ!...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!!"

���� "นี่คุณ!?..."

���� "โกหกเก่งจริงเลยนะเธอน่ะ"

���� "อะไรนะ!"

���� "แม้กระทั่งฉันก็ไม่ยอมให้หรอกเหรอ?..."

���� "ใช่!!"

���� "!...งั้นก็แย่งให้ได้สิ!"

���� ฉันรีบคว้าสร้อยจากโต๊ะแต่คุณรีบอร์นนั้นไวกว่าและรีบดีดตัวออกมาจากเก้าอี้ทำให้ตอนนี้เรายืนตรงข้ามกัน

���� "ก่อกองทราย?..."

���� 'อ้อ!นึกออกแล้วว่าเคยเห็นยัยนี่ที่ไหน ที่แท้ก็เป็นยัยเด็กคนนั้นที่ก่องกองทรายอยู่แต่ปราสาทพังก็เลยร้องไห้...'

���� "แง~แง~"

���� "นี่เธอ...เป็นอะไร"

���� "ฮึกๆ ปราสาททรายหนู...อุตส่าห์ทำแต่มันพัง แง~TTOTT"

���� "-__-^..."

���� ตุ้บๆ ตั้บๆ

���� "เอ้า!"

���� "เอ๋?...ว้าววว^O^!"

���� "หยุดร้องซะ-_-^"

���� "ขอบคุณค่ะพี่ชาย^_^"

���� "เออ"

���� กึก!

���� "เอ่อ..."

���� "จับฉันทำไม-_-?"

���� "มาทำปราสาทกับหนูหน่อยได้มั้ย>w
���� "หา-__-??"

���� "เอ่อ...หนู...หนูไม่อยากอยู่คนเดียว...พะ...พ่อกับแม่ไม่ว่าง...หนู..."

���� "-__-**...เออๆ แต่ไม่นานนะ-_-*"

���� "เอ๊ะ! จริงเหรอ?...จริงนะ>O
���� "เออ"

���� สวบ!

���� "ขอบคุณค่ะพี่ชายสุดหล่อ^O^!"

���� "เฮ้ย!กอดทำไมน่ะ!...ปล่อยเด้=//[ ]//=!"

���� "ค่ะ...พี่ชายสุดหล่อหนูขอใหญ่ๆเลย\^O^/~~~"

���� 'เป็นยัยเด็กซื่อ(บื้อ)มาก-_-^'

���� "เฮ้...คุณ?"

���� "อะ! เฮ้ย!"

���� "เอาคืนมานะคุณรีบอร์น!"

���� "เมดมีหน้าที่สั่งเจ้านายได้ด้วยเหรอ ฮึ?"

���� =_=^ มาทำหน้าตายียวนอีก!

���� "ขอเถอะค่ะ!" ฉันก็ยังคงเอื้อมจะจับทางนั้น ทางนี้แต่ก็คว้าสร้อยจากเขาไม่ได้

���� งือ~T_T ฉันเริ่มอยากจะร้องไห้ขึ้นมาจริงๆแล้วนะ

���� "คุณนี่มันยังไง มาทวงความเป็นเจ้าของตอนนี้น่ะเหรอ!?"

���� "ใช่แล้วทำไม?"

���� "ไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่อย่างที่คุณสควอโล่บอกเลย-^-**!"

���� "ถ้าฉันอยากจะเป็นอย่างนี้แล้วมันเดือดร้อนใครไม่ทราบ!"

���� "ก็ฉันน่ะสิTOT^^"

���� "ฮ่าๆๆๆๆ!"

���� สนุกมากรึไงที่แกล้งคนอื่นน่ะ!!! ฉันล่ะเกลียดที่สุดไอ้พวกที่แกล้งคนไม่มีทางสู้!!!

���� "เอาคืนมา!!!!!" ฉันตะโกนแผดเสียงอย่างเหลืออดและค่อยหายใจหอบแฮ่ก

���� "-O-;!!"

���� "เอาคืนมานะ!" และฉันก็รีบเด้งตัวไปคว้าสร้อยแต่เขาก็ชักกลับไปอีกทาง

���� "ฮึก!คุณสนุกรึไงที่แกล้งคนอื่น...(ไอ้)คนไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่อย่างคุณน่ะ!!!" ฉันทั้งตะโกนใส่ ร้องไห้ไปอย่างช่วยไม่ได้

���� "นี่เธอ! กล้ามาขึ้นเสียงกับฉันงั้นเหรอ!!!"

���� "ฮึก!...ต่อให้ต้องโดนไล่ออก...ฉันก็ไม่แคร์!!"

���� กึก!!

���� "อวดดีนักนะ!!!"

���� ตุ้บ!

���� "จะทำอะไรO_O!" คุณรีบอร์นเหวี่ยงฉันทุ่มบนเตียง

���� "ทีนี้ฉันทำให้เธอไม่กล้าอวดดีอีก..."

���� อุ๊บOXO!!!

���� "อื๊อ~!!!...อื้อๆๆ อุนอีออน อุดเอี่ยวอี๊อ๊ะ!!" (คุณรีบอร์น หยุดเดี๋ยวนี้นะ)

�����บ้าจริง!เขาประกบจูบปากเราไม่หยุดเลย ฉันทุบตัวเขาแต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด!

���� จุ๊บๆๆ

���� "O_O!!...อย่า...อย่านะ หยุด!"

���� เขาหยุดจูบปากฉันและเริ่มมาที่คอของฉันจนฉันสะดุ้งโหยง มือก็พยายามดันเขาออกไปให้ได้

���� "อี้!!!"

���� เพียะ~!

���� พอได้จังหวะฉันก็ผลักเขาอย่างแรงและตบหน้าฉาดใหญ่

���� "ฮึกๆๆ...คนบ้า!!!" ฉันตะโกนใส่อีกครั้งและรีบคว้าสร้อยจากมือเขาและวิ่งออกไป
จากห้อง

���� "เกิดอะไรขึ้น!?อ๊ะ!สึนะ" สควอโล่วิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์เมื่อได้ยินเสียงดังกัน

���� "มีอะไรกัน?" ตามด้วยใครอีกหลายคน

���� ...ฉันอยู่ไม่ได้แล้ว!...

���� ...นี่มันโหดร้าย...บ้าที่สุด!!!