คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สายตาคู่นั้นที่เดาความคิดไม่ออก
บทที่ 5
สายตาคู่นั้นที่เดาความคิดไม่ออก
ฉันเดินสำรวจบ้านของปรินซ์ไปเรื่อยๆ
หลังจากที่เขาไปรับฉันที่บ้านเพื่อมาทานข้าว ความรู้สึกตอนนี้เหมือนฉันเป็นหนูตัวเล็กๆ
ในบ้านหลังใหญ่ รูปภาพมากมายเรียงรายตามทางเดิน ทำเอาฉันเพลินจนมารู้สึกตัวอีกที
ปรินซ์ก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
-_-^
สองขาก้าวเดินมาเรื่อยๆ
จนหยุดอยู่ที่ภาพหนึ่ง ราวกับถูกสะกด…
…
“อาหารเสร็จแล้วนะ”
“…!”
เสียงนุ่มดังขึ้นด้านหลัง
ปรินซ์นั่นเอง อา ให้ตายสิ ฉันอาจจะสำรวจบ้านเพลินจนลืมไปตัวเองมาทำอะไรที่นี่ L
“ฉันชอบภาพนี้จัง”
ฉันพูดกับปรินซ์ขณะที่สายตายังจดจ่ออยู่กับภาพตรงหน้า
ซึ่งเจ้าของบ้านอย่างเขาก็ไม่ได้ตอบอะไร ภาพนาฬิกาทรงสูงที่บรรจุทรายสีหม่น ซี่ไม้เล็กๆ
เรียงรอบสามด้านสวยงาม มองแล้วคล้ายๆ กับนาฬิกาทรายที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหนังสือของฉันตอนนี้
ราวกับวาดมาจากของจริง
“จริงสิ
ฉันว่าจะถามเรื่องนาฬิกาทราย…”
“อา เราจะคุยเรื่องนี้หลังทานข้าวเสร็จ
โอเคมั้ย?”
พูดจบคนตัวสูงก็ผายมือเดินนำฉันไปอีกทางเป็นการตัดบท
เราเดินมาจนถึงโต๊ะอาหาร แน่นอนว่ามันยังคงความอลังการสมกับความเป็นผู้รากมากดีของเขา
ปรินซ์เลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่งอย่างสุภาพ นี่ถ้าเป็นวายุ เขาคงใช้เท้าเขี่ยๆ
เก้าอี้แล้วกดไหล่ฉันนั่งแม่ะลงไปแน่ๆ
อาหารมากมายถูกจัดแต่งเรียงรายกันเต็มโต๊ะ
แต่มีจานข้าวแค่สองจานคือของฉันและของเขา… มันแปลกดีที่เขาชวนฉันมาทานข้าวที่บ้าน ซึ่งถ้าไม่รวมคุณป้าแม่บ้าน
จะมีแค่ฉันกับเขาสองคนเท่านั้น
…
แต่มันคงไม่แปลกเท่ากับที่ฉันออกมาตามนัด(กึ่งบังคับ)ของเขา
และทิ้งวายุอยู่บ้านคนเดียวด้วยคำโกหกที่ว่าฉันมีนัดทำรายงานกับเพื่อนหรอกมั้ง -_-
ความจริงที่มากับปรินซ์เพราะฉันคิดว่าปรินซ์น่าจะอยากบอกอะไรเกี่ยวกับนาฬิกาทราย
อธิบายในเรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้นกับวายุ
หรือไม่ก็ฉันอาจจะเป็นคนถามเขาเองเพราะปรินซ์ดูใจเย็นมาที่จะพูดเรื่องนาฬิกาทรายทั้งที่ฉันเกริ่นไว้แล้วตั้งแต่ตอนสำรวจบ้านแล้วน่ะนะ
“เธอกำลังอยากถามฉันเรื่องนาฬิกาทราย
นาลิน”
“…!”
ราวกับเขาอ่านความคิดฉันออก ปรินซ์ทักขึ้นมาได้ตรงเผง
“เธอขอพรไปแล้วใช่มั้ยล่ะ
J”
“อื้ม”
“…”
ปรินซ์รวบช้อนแสดงให้เห็นว่าเขาอิ่มแล้วและพร้อมที่จะพูดบางอย่าง
เนิ่นนานที่เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เดาความคิดไม่ออก
ก่อนที่เขาจะระบายยิ้มทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เรื่องที่วายุฟื้น
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกนะนาลิน” ปรินซ์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินไปที่กระจกใส
สายตาลึกลับทอดมองวิวข้างนอก “มันเป็นเพราะพรจากนาฬิกาทรายต่างหาก…”
มันอาจจะดูน่าเหลือเชื่อไปหน่อย
แต่สมองและหัวใจของฉันสัมผัสได้ว่ามันคือเรื่องจริง
วายุไม่ได้ฟื้นเพราะเรื่องบังเอิญหรือปาฏิหาริย์ เขาฟื้นเพราะพรนั่น…
…ช่วยให้วายุฟื้นและกลับมา
ได้โปรด…
คำวิงวอนที่โง่เง่าของคนไม่เหลือทางออกในตอนนั้นดังสะท้อนขึ้นในหัว
ราวกับจะตอกย้ำว่าฉันขอพรกับนาฬิกาทรายประหลาดๆ ไปแล้วและมันก็เป็นอย่างที่ฉันปรารถนาจริงๆ
“แต่ฉันอยากรู้ว่าทำไม…?”
“…”
“…”
“ฮ่าๆ ตลกดี นาลิน” ปรินซ์หัวเราะออกมาเหมือนกับกำลังฟังเรื่องตลก
“ฉันไม่เข้าใจ”
“เธอควรจะถามฉันว่า …นาฬิกาทราย ‘ต้องการ’ อะไรหลังจากที่ทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริงต่างหาก
J”
ความคิดเห็น