คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บุคคลน่าสงสัย
บทที่ 4
บุคคลน่าสงสัย
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งหอบอย่างเอาเป็นเอาตายคนเดียว เห็นวายุบอกว่าจะไปซื้อน้ำมาให้ หลังจากที่ได้ยินฉันบ่นว่าหิวน้ำเป็นรอบที่ร้อยแปด
ฉันก็เอาฝ่ามือเล็กๆของตัวเองมาพัดไปพัดมา แม้จะรู้ดีว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำมันไม่ได้ทำให้เย็นขึ้นเลยก็เหอะ แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยแหละน่า -_-‘ และในระหว่างนั้นเอง ใครคนนึงก็เข้ามาอยู่ในรัศมีสายตาของฉัน
เจ้าของร่างสูงโปร่งยิ้มให้ฉันเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้ามาทางฉัน
“อ้าว! นี่เธอมาวิ่งแถวนี้เหมือนกันหรอ” ปรินซ์เอ่ยถามขณะที่เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงม้านั่งที่ฉันนั่งอยู่ ผมสีดำเงาถูกมือ
ของคนตัวสูงรวบพร้อมกับควานหายางมัดผมมามัดไว้ ส่วนฉันที่โดนยิงคำถาม ก็พยักหน้าน้อยน้อยให้แทนคำตอบ “แล้วนี่มาคนเดียวเหรอ”
“เปล่าหรอก มากับวายุน่ะ แล้วนายล่ะ”
“มาคนเดียวน่ะ ช่วงนี้จะไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย รู้สึกจะอ้วนขึ้น เลยว่าวิ่งซะหน่อย เดี๋ยวสาวจะหาหมด” ปรินซ์พูด
พร้อมกับใช้มือของเขาตบที่บริเวณซิกแพค ใต้เสื้อกล้ามที่ลู่ไปด้วยเหงื่อ ประหนึ่งว่าเขาคือคนอ้วนที่จะต้องมีพุงใหญ่ยักษ์ราวกับมีห่วงยางมาสวมไว้ แต่เชื่อเถอะ ต่อให้เค้าจะอ้วน ยังไงใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็ต้องมาสาวมาติดอยู่ดี
...อย่างน้อยก็ฉันคนนึงล่ะนะ
“ว่าแต่หมอนั่นหายดีแล้วหรอ” คำถามของปรินซ์ทำให้ฉันที่กำลังเบลอๆ (กับซิกแพค) อยู่หน่อยๆ ถึงกับงง ยังดีที่
ปรินซ์ยังพออ่านสีหน้าของฉันออกจึงพูดต่อ “ฉันหมายถึงวายุ ญาติของเธอน่ะ”
“หายแล้วแหละ เผลอๆอาจจะดีกว่าเก่าด้วยซ้ำ ออกจากโรงพยาบาลวันเดียวก็ลากฉันมาวิ่งด้วยแล้ว”
“อะแฮ่มมม!” เสียงกระแอมดังมาทางด้านหลัง พร้อมกับขวดน้ำที่ถูกโยนมาไว้บนตักฉันอย่างไม่ปราณี ทำให้ฉันเดา
ออกว่าเจ้าของเสียงนั่นคือวายุนั่นเอง มาได้จังหวะ (นินทรา) ทุกครั้งเลยสินะหมอนี่
“จะให้ก็ยื่นดีๆ หน่อยสิยะ โยนมาอย่างนี้ เกิดมันโดนหัวฉันแตกขึ้นมาจะทำยังไงยะ -*-”
วายุทำหน้าหมั่นไส้ ก่อนจะยีหัวฉันจนฟูเป็นรังนก “น้อยๆ หน่อยยัยเพี้ยน นี่ขวดน้ำ ไม่ถึงกับหัวแตกหรอก”
ฉันเกือบจะวีนวายุไปแล้ว ถ้าไม่ติดว่าตรงนี้ยังมีปรินซ์อยู่อีกคน และการที่เรามาทะเลากันต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ มันคงไม่เป็นผลดีต่อฉันนัก
“เอ่อ... โทษทีนะ เราสองคนก็อย่างนี้แหละ ทะเลาะบ่อยกันจนจะเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แหะๆ” ฉันเกาหัวแก้เก้อ ทะเลาะกันต่อหน้าคนอื่น น่าอายชะมัด
“ไม่เป็นไรหรอก ตามสบายเถอะ ฉันไปก่อนแล้วกันนะ” จบคำ ปรินซ์ก็เดินออกไปโดยไม่ลืมที่จะหันกัลับมาโบกมือให้
ฉันเป็นเชิงกล่าวลา
พอปริ๊นซ์เดินไปไกลรัศมีการได้ยิน เสียงของวายุก็พ่นคำถามมาหนึ่งประโยคสั้นๆ ที่สั้นๆ ออกมา “ใคร??”
สั้นได้ใจจริงๆ -_-^
“ปรินซ์น่ะ เขาเป็นคนโทรไปบอกฉันตอนที่อยู่ดีๆนายก็หัวใจหยุดเต้น”
วายุขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะมองตามไปยังร่างสูงที่เดินหายออกไปเมื่อครู่ สีหน้าและท่าทางของคนข้างตัว ทำให้ฉัน
อดไม่ได้ที่จะเอียงคอถามออกไป “...ทำไมหรอ”
“ฉันรู้สึกว่าหมอนั่นมันไม่ค่อยน่าไว้ใจ ไม่สิ ไม่น่าไว้ใจเลยต่างหาก...”
“นาย...”
“อืม ฉันเอง”
ร่างของปรินซ์ที่ยืนอยู่หน้าห้องทำเอาฉันประหลาดใจไม่น้อย ไม่แปลกหรอกที่ฉันจะต้องประหลาดใจ เพราะการที่
‘ปรินซ์’ เจ้าของฉายาเจ้าชายรูปงามคนนี้ จะมายืนอยู่หน้าห้อง แล้วพูดกับฉัน(ที่เปรียบเสมือนคนรับใช้)ตรงนี้
ฉันรู้สึกได้ถึงสายตานับสิบคู่ที่เริ่มมองมาทางเราอย่างสงสัย และก่อนที่จะมีสายตาคู่ที่สิบเอ็ดหรือสิบสอง คนตัวสูงก็ดึงมือฉันให้เดินหลบฉากไปยังอีกด้านหนึ่งทันที
...คงกลัวจะเป็นประเด็นของโรงเรียนสินะ
“มีอะไรรึเปล่า” ฉันถามออกไปทันที เมื่อเห็นว่าเราสองคนเดินมายังสวนหลังโรงเรียน ที่ๆ เราเคยเจอกันอย่างเป็น
ทางการ
“ตั้งแต่หมอนั่นฟื้น ดูเหมือนเธอจะลืมฉันไปเลยนะ”
“ก็...” ฉันกำลังจะแก้ตัวออกไป ถ้าไม่ติดว่าความจริงฉันลืมเขาไปแล้ว ตั้งแต่วายุฟื้น “โทษที”
คำพูดขอโทษที่ดูเหมือนไม่มีที่มาที่ไปเอาซะเลยทำให้ปรินซ์ขมวดคิ้วทำหน้าเบื่อหน่ายมาให้ ส่วนตัวฉันเองก็คงทำ
อะไรไม่ได้นอกจากยิ้มขืนๆ พร้อมกับเอามือเล็กทั้งสองข้างมาประกบกันพนมมือให้
“เธอนิสัยแย่ชะมัด -*-”
“...”
“เฮ้! ไม่คิดจะเถียงเพื่อปกป้องตัวเองหน่อยรึไง”
“ไม่ ถ้ามันคือความจริง สิ่งที่ฉันต้องทำคือก้มหน้ายอมรับ และฉันก็นิสัย ‘แย่’ จริงๆซะด้วย” ฉันตอบปรินซ์ด้วย
ใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ยังไงก็ขอโทษอีกทีแล้วกัน”
ฉันตอบกลับเจ้าของฉายาเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ พร้อมกับก้มหน้า เพื่อแสดงถึงความสำนึกผิด และขอโทษไปในตัว... แต่ดูเหมือนสิ่งที่ฉันอุตส่าห์ทำลงไปจะไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นนัก
ปรินซ์ทำท่าหัวเสียก่อนจะเสมองไปอีกทาง
“พรุ่งนี้ไปกินข้าวกับที่บ้านฉัน สิบเอ็ดโมงครึ่งฉันจะไปรับเธอ แต่งตัวให้เรียบร้อย”
เจ้าของร่างสูงพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะเดินหายออกไปจากสวนแห่งนี้ ทิ้งไว้เพียงประโยคลอยๆ และนั่นแสดงให้
เห็นว่าประโยคนี้ไม่ใช่ประโยคชวนแต่อย่างใด หากแต่มันคือคำสั่ง
...ซึ่งฉันคงต้องทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข
อย่างนั้นสินะ -*-
ความคิดเห็น