คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : I want you come back to me
เสียเพลในผับไม่ไ้เ้าหัวผมเลย ผมรู้สึัวเมื่อมืออ เบลส าบินี่ เพื่อนรัอผมวาอยู่บนไหล่
“นายวระเลิบ้า แล้วลับไปทำานไ้แล้ว ันี้เียฟัยัยนี่นบ่น มันน่ารำามา”
ผมหันไปมอมัน หน้าอมันเป็นัวล ผมไม่พูอะไร พลาระวิสี้ไฟในมือ
ผมรู้ว่าอนนี้ทุนวุ่นวายและเป็นห่วผมมา หลัาที่ผมอ่าน่าวเอเรื่อารหมั้นอผู้หิที่ผมรั ับไอ้หัวแผลเป็นี่เ่า ผมแทบลั่ ผมนึว่าะพอทำใไ้บ้าแล้ว แ่ลายเป็นว่าผมยัรัเธออยู่ ใ่ ผมยอมรับ ผมรัเธอและไม่เยลืมเธอไปแม้แ่วินาทีเียว หลัาที่ผมีหนัสือพิมพ์ทิ้ ผม็เ็บัวอยู่ับห้อ นั่ินแ่เหล้า ไม่ยอมหลับยอมนอน เพราะผมลัว ลัวว่าถ้าผมหลับ ผมะฝันถึเธออี นเมื่อวีเิ่ลน้อย นที่ผมไม่เยิว่าาินี้ะเป็นเพื่อนันไ้ มาหาผม และยื่น้อเสนอให้ผม
“ันอยาให้นายเลิบ้าสัที” ยัยนั่นบ่นใส่ผม หลัาเห็นสภาพห้อที่ผมอาละวา ่อนะเสน้ำเย็นราใส่ผม ผมสบล ่อนที่ะผมะโวยวาย ยายนั่น็เอ่ยึ้นมาว่า
“ันะพายนายไปเอเฮอร์ไมโอนี” หัวใอผมเ้นเร็ว เมื่อยัยนั่นเอ่ยื่ออเธอ ผู้หิที่ผมรัที่สุในีวิ
"วันอาทิย์นี้เราะมีปาร์ี้ันที่บ้านเธอ อนห้าโมเย็น ันะมารับนาย แ่นาย้อัารสภาพอนาย” เธอมอหน้าผม ่อนะเน้นเสีย
“นาย้อไม่ทำวามวุ่นวายใๆ ที่สำันาย้อเป็นมิรับแฮรี่ และรอน” ผมใ ให้ผมไปเป็นมิรับพวนี้นี่นะ โยเพาะไอ้พอเอร์ ริอยู่หลัาเหุาร์นั้นผม็ไม่ไ้เลียมันแล้ว และ็ยอมรับมันนิๆ ที่่วยีวิผม แล้วยั่วยไม่ให้ผมับแม่้อเ้าไปอยู่ในอัาบัน แ่มัน็่อน้าะยาลำบา ในเมื่อมันเป็นู่หมั้นอนที่ผมรั
“ ัน” ผมเอ่ยึ้นอย่ายาเย็น
"ถ้าไม่ล ็ามใ นาย็แ่ไม่ไ้เอเธอ” เธอยิ้มให้ผมอย่าเป็น่อ ร้ายเหมือนันนะยัยนี่ ผมิในใ
“ันล” ผมพูึ้น ผมเลือไ้ะที่ไหนล่ะ แ่ถ้ามันเป็นทาเียวที่ให้เอเธอ ผม็ยอม
“โอเี ่อนอื่นนาย้อไปัารสภาพัวเอให้ี และ่วยลับไปทำาน้วย ันเบื่อที่้อมาฟัยัยแพนี่ ับเบลสบ่นเรื่อนาย และันไม่ิว่านายะลาสภาพแย่ๆ อนายไปเอเธอนะ” เธอบ่นผม และเบ้ปามอสารรูปอผมที่ห่าไลับำว่าเ้าายสลิธิลีนโ พลาพลัผม เ้าไปในห้อน้ำ
อนที่ผมเอเธอรั้แรที่หน้าประู 3 ปีที่ไม่เอันเธอเปลี่ยนไปมา เธอูสวยึ้นมา ผมสีน้ำาอเธอที่เยฟูฟ่อ ับเป็นลอนสวยๆ ใบหน้าสวยหวานอเธอรับับวาสีฮาเลที่ผมหลใหล มูเิๆ ทีู่รั้น และริมสีปาสีุหลาบที่ผมเยสัมผัส ผม้อ่มใมาแ่ไหนที่ะไม่ึเธอเ้ามาูบ แ่อารม์อผม้้อสะุเมื่อไอ้หัวแผลเป็นนั่นินมาโอบเอวเธอไป
านสั์สรร์นั่น็ไม่แย่สัเท่าไหร่ ถ้าไม่นับเ้าหัวแวีสลีย์ที่พยายามะ่าผมทาสายา และหลัารับ้อเสนออแม่วีเิ่ลน้อย ผม็้อพยายามที่ะเป็นมิรับไอ้หัวแผลเป็น แม้ผมะอยาร่ายาถาใส่มันมาแ่ไหน็ามที่มันเ้าใล้เธอ ไอ้หัวแ็เ่นัน แ่ผม้อรัษาสัาที่ให้ไว้ับยัยวีเิ่ลน้อย เื่อไหม ผมิว่าไอ้พอเอร์ มันูเป็นนที่ีว่าที่ิ ผมับมันโระเ้าันไ้ี เสียายถ้าผมับมันเป็นเพื่อนันั้แ่ปี 1 มันะีไม่น้อย ผมพยายามะหาโอาสเ้าหาเธอ แ่เธอ็เลี่ยไปอยู่ับเ้าพอเอร์ะส่วนให่ และโอาส็เป็นอผมเมื่อไอ้หัวแ ับน้อสาวมันทะเลาะันมาที่ห้อนั่เล่น โยมีพอเอร์เป็นรรมาร ผม็ถือโอาสเินเ้าไปหาเธอ
“มีอะไรให้ัน่วยไหม” ผมเอ่ยถาม ผมสัเุเห็นเธอสะุ้นิหน่อย ่อนะหันมามอผม
“ไม่เป็นไร นายไปนั่เล่นเถอะ รนี้ันทำเอไ้” เธออบแล้วหันัารับานามรหน้า่อ
“ไม่ล่ะ ในห้อรับแวุ่นวายะาย แฮรี่ำลัห้ามสอพี่น้อนั่นไม่ให้ีันอยู่” ผมอบ่อนะมอไปูวามวุ่ยวายอสอพี่น้อนั่นโยมีเ้าพอเอร์ อยห้ามทัพ เธอพยัหน้านิๆ านั้นเรา็เียบไปทัู้่
“ไม่ไ้เอันนานเลยนะเรนเอร์” ผมพูึ้น เธอไม่อบอะไรนอะพยัหน้า ่อนะเียบไป
ผม่อยๆ เินเ้ามาหาเธอ้าๆ ่อยๆ ่อนะับผมที่ปรหน้าเธอึ้นไปทัหูอย่าแผ่วเบา ผมสูมลิ่นหอมอ่อนอเธอัวเธอ ราวับะึมับมันให้มาที่สุ ่อนะเลื่อนมือมาเยาเธอ าอผมสบับวาสีฮาเลอเธอ ผมเห็นวามสับสนอเธอในวา
“ันิถึเธอ” ผมระิบบอวามรู้สึให้เธอไ้ฟั ่อนที่ผมะโน้มัวลไปเพื่อะูบเธอ เสียอเ้าวีสลีย์็ทำให้เราผละัน ผมมอริมฝีปาเธออย่าเสียาย
"ให้ายเถอะ" ผมำรามในใ ่อนะหันมาเอใบหน้าบึ้ึอวีเิ่ลน้อยที่มอผมอยู่
หลัานั้นผมถูินนี่ประบ นระทั่บาน
“ันไปแล้วนะ แล้วอย่าลืมละว่านาย้อไปทำานพรุ่นี้ ามสัา” ินนี่ำับผม
“รู้แล้วน่า เธอรู้ัวไหม เธอเริ่มะเป็นแม่ันอีนและนะ” ผมแล้หยอเธอ
เธอมอหน้าผม้วยสายาุๆ ่อนะเินออไปสมทบับเพื่อนๆ
และภาพที่ผมไม่อยาเห็นมาที่สุ็ปรา เ้าพอเอร์็้มลมาูบเธอ ผมแทบะเินเ้าไประาเธอออมาาเ้านั่น แล้วบรรูบเธอแทน ริมฝีปาอเธอที่ผมเยสัมผัส ไอ้พอเอร์ ันะ่าแ ผมะโนในใ ผมำมือนแน่น เล็บิเ้าไปในมือแ่ผมรู้สึเ็บ เพราะอนนี้ที่เ็บที่สุือใอผม
หลัาที่ทุนเินออไป เหลือเพียเธอับผม ผมที่ำลัใะา เธอพูับผม แ่ผมไม่ไ้ยินอะไรทั้สิน ในะที่เินำลัะเินาผมไป ผมัสินใเินเ้าไปอเธอ อเธอเอาไว้ ไม่อยาปล่อยให้เธอไป ผมรู้แ่ว่าผมทนไม่ไหวอีแล้วถ้าเธอะเินาผมไปอีรั้ ผมไม่อยาให้เวลาเินผ่านไป อยาหยุให้มันอยู่รนี้ ให้อยู่ับผมนานๆ ผมะอเธอเอาไว้ใไม่ให้เธอไปไหนอี ผมทนไม่ไ้ถ้าผู้หิในอ้อมแนอผม้อไปอยู่ในอ้อมแนอใร
****************
“เฮ้ นายฟัันอยู่ไหมไอ้เร” เสียเบล ทำให้ผมับมาาภวั์ ผมไม่อบ มันมอหน้าผม่อนะทำเสียเนือยๆ
่อนะมันะยื่นสอเอสารส่มาให้ผม
“เอานี่ไป ยัยแพนี่ฝามาให้นาย ให้นายเ้าไปประุมับนายระทรวเวทย์มน์เรื่อารัารธุริบ้าบออะไร็ไม่รู้”
ผมรับมามอ ประุมับิสuลรย์ นายเวทย์มน์ เฮ้อ เี๋ยวประุมับนาย ็หมายวามว่า ผมมอหน้าเบล มันยิ้มนิๆ เหมือนเาวามิผมไ้
“็หมายวามว่าถ้านายไป นาย็ะเอเอยายนั่นไ ยายนั่นเป็นเลาอิสลีย์” มันพู
ใผมเ้นแรและรัว นเผลอยิ้มออมาไม่ไ้ เมื่อิถึใบหน้าอเธอที่ะไ้เอันอี
เบลมอท่าที่อผม ่อนะถอนหายใ
“
เมื่อไหร่นายะเลิหาเรื่อเ็บปว ให้ัวเอว่ะ เร” านั้น็เินเ้าสาไปหาสาวๆ ที่เ้นอยู่ลาฟลอร์
ผมมออเอสารในมืออย่าัสินใ ่อนะยิ้มให้มันราวับมันือผู้หิที่ผมรั
“ันะทำให้เธอลับมารัันอีรั้… เรนเอร์ ันสาบาน!!”
****************
ความคิดเห็น