ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7
ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัว ที่พยายามคิดว่าที่นี่คือที่ไหน ฉันอยากรู้เหลือเกินว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
แม้ใจจะบอกอย่างนั้น แต่ความรู้สึกเจ็บแปลบที่แล่นเข้ามาในหัว เป็นตัวสั่งให้ฉันเลิกคิด สิ่งที่ฉันเห็นมีเพียงแต่ ห้องสีขาวสะอาดตา
ขนาดใหญ่กว่าห้องนอนฉันนิดหน่อยเท่านั้น
“โอย” ฉันต้องคลางออกมาขณะกำลังจะพลิกตัว เมื่อได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่มันเกิดขึ้นกับร่างกาย แต่เห็นว่าไม่มีใครจะได้ยินมัน
เพราะฉันเอง ยังไม่ได้ยินเสียงตัวเองเลย เมื่อพยายามพูด คอที่แห้งผากก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาทันที
เมื่อได้พบสายน้ำเกลือและเฝือกที่แขนขวาแล้ว เดาไม่ยากเลยว่าฉันกำลังอยู่ที่โรงพยาบาล และฉันขอเดาต่อว่า
ฉันคงจะโดนรถชน เพราะสิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้นั้น ฉันกำลังข้ามถนน
มองไปรอบ ๆ ในห้องนอน ไม่มีใครอยู่ที่นี่กับฉันตรงนี้ รู้สึกโหวงเหวงพิกล
“เพล้ง” เสียงแก้วแตกดังลั่น ซึ่งเสียงนั้น มันทำให้ฉันรู้ว่ายังมีคนอยู่ในห้องนี้
ฉันพยายามเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่อยู่ข้างเตียง แต่พบว่ามันไม่ถึง ด้วยนิสัยความอยากเอาชนะ จึงลองพยายามอีกครั้ง
และก็ต้องพบว่าฉันแพ้ เมื่อแก้วใบนั้นตกลงมาจากมือฉัน เนื่องจากแรงที่จะหยิบแก้วลงมาจากโต๊ะนั้นมีไม่เพียงพอ
“หลี หลีรู้สึกตัวแล้วเหรอ” คนที่เฝ้าฉันมา น่าจะตลอดทั้งคืน เอ่ยขึ้นมาด้วยความดีใจ
ราวกับว่าฉันลืมหายใจไปชั่วขณะ เมื่อเห็นมือขาวที่ถูกพันรอบ ๆ ด้วยผ้ากลอสปิดแผล มีสีแดงซึมออกมาให้รู้ว่านั่นคือ เลือด
ไม่ใช่ยาใส่แผล และเมื่อคิดได้อีกครั้ง มันทำให้แรงที่ไม่ค่อยจะมีของฉันหายไปอีก ว่าฉันเองที่เป็นคนทำให้เขาเจ็บตัวขนาดนี้
ขอบตาฉันก็เริ่มร้อนผ่าวอย่างไม่มีสาเหตุ เกินกว่าที่ฉันจะกลั้นมันไหว น้ำใส ๆ ที่เอ่อล้น ก็ทะลักออกมา ส่งผลให้คนข้างเตียงตกใจ
“หลี หลีเป็นอะไร” ฉันได้แต่ส่ายหน้าน้อย ๆ เท่านั้น ก็ไม่รู้ว่าจะบอกเขาว่าอย่างไร เหมือนกัน
“หลีเป็นอะไรหรือเปล่า จะเอาอะไรทำไมไม่บอกพี่ อย่าทำอย่างนี้อีกนะ” เมื่อเขานึกได้ว่าเมื่อกี้ฉันทำแก้วน้ำตก
เขาก็รีบพรั่งคำพูดประโยคนี้ออกมา
“ไหนดูสิ ตัวร้อนหรือเปล่า” เขาเอาหลังมืออังหน้าผากฉันและดูว่าสีหน้าเขาจะคลายกังวลไปหน่อยนึง เมื่อพบว่าไข้ลดลงไปมาก
จากนั้นเขาบอกให้ฉันพักผ่อนให้เยอะ ๆ แล้วเค้าจะเล่าทุก ๆ อย่างให้ฟังเอง ฉันจึงไม่พยายามพูดอะไรอีก
ก็ตัวฉันเองก็อยากพักผ่อนเหมือนกัน และไม่นานฉันก็หลับลงไปอย่างว่าง่าย
ร่างสูงขาว ฟุบหลับลงข้าง ๆ เตียง ด้วยความอ่อนเพลีย เขาคงจะดูแลฉันทั้งคืน จนไม่ได้หลับได้นอน ฉันเดาว่า
เขาเพิ่งหลับลงไปไม่ได้นาน แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นมาเพราะเสียงแก้วน้ำที่ฉันทำตก ฉันมองเขา
พร้อมกับความสุขที่ได้พบว่าเขายังไม่เปลี่ยนไป เขายังคงเป็นห่วงฉันเสมอ และยังคอยใส่ใจดูแลฉัน
เขาเล่าทุก ๆ อย่างให้ฉันฟัง เขาบอกว่า “ตอนนั้นพี่อยู่ที่สวนสาธารณะ สักพักพี่ได้ยินเสียงแตรรถ เสียงร้องของผู้หญิง
และพี่จำได้ว่ามันเป็นเสียงของหลี พี่จึงรีบวิ่งออกมาดู ก็เห็นหลีสลบอยู่ข้าง ๆ ฟุตบาทแล้ว พี่ตกใจมาก
พี่เลยรีบเอาหลีไปส่งโรงพยาบาล พี่แค่บอกกับทางบ้านว่า หลีจะมาทำงานที่บ้านพี่จะไม่กลับไป แต่ไม่ได้บอกว่าหลีมานอนอยู่ที่นี่หรอกนะ”
และเขาก็บอกว่าอีกว่าตอนนี้เขาได้โทรบอกทางบ้านเรียบร้อยแล้ว ไม่นานพ่อ แม่และพี่สาวฉันคงมาถึง
เมื่อตอนสายของวันนี้ ตอง เพื่อนรักของฉันก็มาหา โดยมีคนรู้ใจไปรับถึงบ้านและพามาเยี่ยม ฉันรู้สึกดีใจนะที่เพื่อนมาเยี่ยม
แต่ก็รู้สึกผิดไปด้วย เมื่อคิดว่าคนรักของเพื่อนมาเฝ้าไข้ฉันทั้งคืน และรู้สึกผิดกับเมื่อกี้ ที่ฉันมองคนรักของตองด้วยสายตาอย่างนั้น
ฉันคิดว่าเขากำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้า นอกจากความรู้สึกดีใจและรู้สึกผิดแล้ว ฉันยังรู้สึกเสียใจด้วย
เสียใจที่เขาทำมาเป็นห่วงเป็นใยฉันทั้ง ๆ ที่มีคนรักอยู่แล้ว ทำไมเขาไม่ทำให้ฉันเจ็บใจบ้าง ทำไมไม่ด่าฉันบ้าง
ทำอะไรก็ได้ให้ฉันเจ็บปวด ทำให้ฉันผิดหวัง อะไรก็ได้ ไม่ใช่ไม่รักแล้วยังทำเป็นห่วงเป็นใย
ฉันอยากจะตัดใจจากเขาเท่าไหร่ก็ไม่เคยทำได้สักที ก็เขาเล่นแสนดีกับฉันขนาดนี้ ฉันไม่เข้าใจเขาเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ถึงทำให้อาการของฉันเหมือนจะทรุดหนักลงไปอีก ครั้งแรกที่ได้พบพี่ฮายด์ที่อยู่กับฉัน
ฉันรู้สึกดีใจมาก และคล้ายว่าจะลืมไปเลย ว่าฉันอยากจะลืมเขา ว่าฉันพยายามทำอะไรอยู่ แต่เมื่อตองมาพบฉัน
ความคิดนั้นก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง และนั่นมันส่งผลให้ฉันกลายเป็นคนเย็นชา ไร้ชีวิตจิตใจ เปลี่ยนไปจากความรู้สึกเดิม
และก็มีเพียงฉันคนเดียวที่ได้รับรู้ความรู้สึกของตัวเอง ไม่มีใครเข้าใจฉันสักคน
แผลที่ขาและแขนว่าเจ็บแล้ว ข้างในของฉันยังเจ็บกว่า เมื่อได้เห็นภาพของคนที่รักทั้งสองคน แต่มันจะส่งผลดีต่อพวกเขาทั้งสอง
ถ้าไม่มีฉัน ตองคงจะมีความสุขมากกว่านี้ ฉันเองก็รู้และเข้าใจดีถึงความรู้สึกตอง ที่ตองไม่พูดออกมาเพราะความเป็นเพื่อนของเรา
เธอคงไม่อยากมีเรื่องกับเพื่อนสนิทของตัวเองด้วยเรื่องของคนรักเธอ และกับตองเองก็คงรู้เช่นกันว่า ฉันรู้สึกอย่างไรกับพี่ฮายด์
และเธอคงอยากให้ฉันมีความสุขเช่นกัน แต่ในเมื่อพี่ฮายด์เลือกเธอแล้ว เธอก็คงไม่อยากจะสละเขามาให้ฉันหรอก ฉะนั้น
สิ่งที่ฉันจะต้องทำคือ ออกไปจากเขาให้เร็วที่สุด
“หลีเป็นไงบ้าง”
ฉันพยายามฝืนยิ้มให้ตอง แต่เรี่ยวแรงที่มีมันไม่มากพอที่จะทำให้ใบหน้าของฉันยิ้มได้ จึงเพียงได้แต่ตอบรับไป
ด้วยใบหน้าที่ไม่บ่งบอกความรู้สึก
“อือ ก็ดีจ๊ะ”
“เห็นว่าพี่ฮายด์บอกว่าหลีจะกลับบ้านได้แล้วนะ ถ้าไข้ลด”
“..........” ฉันไม่ได้ตอบตองไป มีเพียงประโยคประชดในใจที่เอ่ยออกมาเท่านั้น
บอกกันได้บอกกันดีนะ
“หลียังเจ็บตรงไหนหรือเปล่า หน้าตาไม่ค่อยดีเลย”
“......” ท่าทางและท่าที ฉันยังเหมือนเดิม ไม่ได้หันไปทางตอง และก็ไม่ได้ตอบเธอไป
ฉันไม่มีแรงพอที่จะลุกขึ้นมาคุยกับตองได้ และก็ไม่มีแรงพอที่จะยิ้มหรือทำอะไรทั้งนั้นตองเองคงเสียใจและไม่สบายใจไม่น้อย
ที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ ก็ตลอดเวลามา ฉันเคยเป็นแบบนี้เสียที่ไหน และตองก็คงไม่รู้ว่า อาการของฉันอย่างนี้ มันหมายความว่าอะไร
มันบ่งบอกอะไร
ทำไมนะ เขาถึงต้องมาดูแลฉันขนาดนี้ ต้องมาทำดีกับฉัน ทั้ง ๆ ที่เขาก็มีตองอยู่แล้ว ไม่เข้าใจจริง ๆ
ในเมื่อเขาอยากจะคุยกับฉันนัก อยากจะเป็นเหมือนเดิมนัก ฉันก็จะทำให้เขาเลิกล้มความตั้งใจ และฉันจะต้องทำให้เขาไปจากฉัน
ฉันจะต้องไล่เขาออกไปให้ได้
ไม่นาน ตองก็กลับไป กับร่างสูงบางที่เฝ้าไข้ฉันทั้งคืน และก็ไม่นาน เขาก็กลับมา
“หลี เอาอะไรไหม อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
“.....” ฉันไม่ได้หันไปทางเขา และก็ไม่ได้ตอบเขาไป
“หลี หิวหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ไปหาของมาให้กิน”
“.....” ฉันไม่ได้หันไปทางเขา และก็ไม่ได้ตอบเขาไป
“หลี เจ็บแผลบ้างหรือเปล่า ถ้าเจ็บบอกพี่นะ”
“.....” ฉันไม่ได้หันไปทางเขา และก็ไม่ได้ตอบเขาไป
เขาพยายามถามฉันอย่างนี้ ทุก ๆ ชั่วโมง ซึ่งคำตอบของฉันมักจะถูกเปลี่ยนจากคำพูดเป็นสายตาที่เหม่อลอยเสมอ
บ่อยครั้งที่ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจของเขา เขาคอยดูแลฉันอย่างดีโดย เขาจะคอยเช็ดหน้าเช็ดตาให้ฉัน คอยตรวจวัดไข้ให้ฉัน
ซึ่งตัวฉันเองก็ไม่ได้คัดค้าน หรือห้ามปรามแต่อย่างใด และด้วยสิ่งนั้น มันทำให้เขาไม่สบายใจ แม้สายตาของฉันไม่ได้มองไปที่เขา
แต่ก็พอรู้สึกได้ ว่าใบหน้าของร่างสูงข้าง ๆ ไม่มีรอยยิ้มเลยสักนิด
การกระทำตอนนี้มันส่งผลให้ดูเหมือนว่าฉันไม่มีชีวิต ไม่มีจิตใจ ไม่มีปาก ไม่มีเสียง สิ่งที่มีเพียงแค่ร่างกายที่อยู่บนเตียงเท่านั้น
เมื่อถึงเวลาทานยาเขาหยิบยายื่นให้ฉัน และฉันก็รับมันมาแต่โดยดี ดูท่าทางเขาสบายใจมากขึ้นที่เห็นฉันยังขยับตัวได้
ยังมีปฏิกิริยาตอบโต้มากขึ้น
“เดี๋ยวหลีกินเองได้ ไม่ต้องป้อนหรอก” ฉันพูดขึ้นเมื่อเขาทำท่าจะป้อนข้าวให้ฉันกิน
“ไม่ได้นะ ก็มือหลีเจ็บนี่ เดี๋ยวพี่ป้อนให้ก็ได้”
ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อ ไม่อยากเถียงกับเขา ฉันรู้สึกว่าแรงมันหายไปหมด แค่อยากพักผ่อนก็เท่านั้น
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมให้เขาป้อน เมื่อช้อนมาถึงปากอาหารที่อยู่ในช้อนก็หกเลอะเทอะไปหมด
“หลี ทำไมล่ะ รังเกียจพี่มากขนาดนั้นเลยเหรอ” เสียงเขาสั่นสะท้านไปหมด จนทำให้คนฟังอย่างฉันยังรู้สึกใจหายไม่น้อยเหมือนกัน
กระนั้นเขาก็ไม่อาจรู้ได้ ในเมื่อฉันไม่ได้มองไปที่เขา ไม่ได้สบตาเขา ไม่ได้ขยับไปไหน
เหมือนคำพูดเมื่อครู่เป็นเพียงแค่เสียงหัวใจ ที่ยังคงเต้นเป็นจังหวะ
แต่ทว่าเจ้าของเสียงหัวใจนี้ เป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน
“แค่หลีหลบหน้าพี่ พี่ก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว”
“ แล้วแค่พี่ป้อนข้าวให้หลีแค่นี้ หลีก็ยังไม่ยอมกินอีก”
ราวกับลมหายใจของเขาขาดห้วงไป
“ พี่ไม่รู้ว่าหลีเป็นอะไร พี่ทำอะไรผิดไป หลีบอกพี่สิ” เสียงเขายังสั่นสะท้านเหมือนเดิม และยิ่งกว่าเดิมเมื่อเขาเอ่ยประโยคต่อไป
“หลี บอกพี่ได้ไหม ว่าหลีเป็นอะไรไป”
ชั่วอึดใจ คล้ายว่าเขารอให้เสียงที่ขาดหายไปผุดขึ้นมาอีกครั้ง
“ พี่เสียใจมากนะที่หลีเป็นอย่างนี้” เขาพูดพร้อมจับมือฉันขึ้นไว้ในกำมือของเขาและเอาไปประกบกับแก้มสีขาวซีดที่ตอนนี้ดูหมองลงไปมาก
“หลี หลีพูดอะไรบ้างสิ”
เสียงของเขาดูจะร้าวรานไปถึงหัวใจ และฉันก็สัมผัสได้ถึงน้ำอุ่น ๆ ที่หยดบนมือของฉัน
น้ำตาของฉันที่ทำท่าว่าจะไหลมันกลับเหือดหายไป แต่คนที่ไหลมันกลับเป็นคนอย่างเขา น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างเขา
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันฉันไม่เคยเห็นน้ำตาของเขาเลยสักหยด แต่วันนี้ วันนี้เขาร้องไห้ให้ฉันอย่างนั้นหรือ
“พี่ฮายด์รักหลีบ้างหรือเปล่า” ฉันพูดเหมือนละเมอออกไป
“รักสิ พี่รักหลีมาก หลีกับพี่จะเป็นเหมือนเดิมได้ไหม หลีจะเป็นน้องของพี่เสมอนะหลี”
เพียงแค่นั้นเองสายตาที่เหม่อลอยของฉันตลอดเวลา ก็กลับมาจ้องตากลมสวยของเขา มีรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก
มันไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความปลื้มปิติแต่อย่างใด แต่มันเหมือนเป็นการยิ้มเยาะให้กับตัวเองมากกว่าว่า
ความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันมีมันกลับเป็นความรู้สึกเพียงข้างเดียวเท่านั้นเอง ความคิดที่ว่าเขาเคยมีใจให้ก็เป็นสิ่งที่ผิดมหันต์อย่างสิ้นเชิง
หลังจากวันนั้น ไข้ของฉันที่ดูเหมือนว่าจะลดลงมาก ก็กลับเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรงจนทำให้เกิดอาการช็อคและหมดสติไป
ตลอด 3-4 วันที่ฉันอยู่ในห้อง ไอซียู ทุกคนในบ้านรวมถึงพี่ฮายด์เป็นห่วงฉันมาก วันที่ 5 ฉันได้ย้ายออกมาจากห้อง ไอซียู
และวันที่ 7 หมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้ แต่คนที่บ้านฉันก็ยังไม่อนุญาตให้ไปโรงเรียนได้ กลัวว่าไข้จะขึ้นและหมดสติไปอีก
ตลอดเวลาที่อยู่ที่โรงพยาบาลและจนถึงบ้าน พี่ฮายด์เป็นคนที่ดูแลฉันตลอดเวลา
แม้จะเป็นวันที่ต้องไปโรงเรียนพี่ฮายด์ก็ยังหยุดเพื่อมาดูแลฉัน
พี่ฮายด์เองก็บอกกับคนที่บ้านว่าไม่ต้องเป็นห่วงเขาจะดูแลฉันเอง แล้วก็ไม่ไปต้องไปจ้างพยาบาลมาดูแลให้เสียเงินด้วย
เขาดูแลฉันอย่างที่เรียกว่าไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพราะเห็นอาการของฉันมันเป็นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ฉันไม่ได้พูด
ไม่ได้ขยับตัวไปไหน เหมือนกับที่อยู่โรงพยาบาลคือสายตาฉันมันก็ยังเหม่อเหมือนเดิม และไม่ยอมให้เขาป้อนข้าว
ไม่ยอมให้เขาป้อนยา ไม่ยอมทำอะไรทั้งนั้น และบางครั้งน้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ ฉันไม่ได้อยากร้องไห้ให้เขาเห็น
ไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจจากเขา น้ำตาที่ไหลออกมามันก็เพราะไม่สามารถกลั้นไว้ได้เท่านั้นเอง
“ฮายด์ดูแลน้องให้ดีนะ แม่ไม่สบายใจเลย ครั้งสุดท้ายที่หลีเป็นแบบนี้ก็แค่ตอนที่ได้รับรู้บางอย่างเท่านั้น”
แม่คงอยากให้เรื่องที่ฉันไม่ได้เป็นลูกแท้ ๆ ของแม่ อยู่แค่ครอบครัวเราเท่านั้น ไม่อยากให้คนอื่นได้เข้ามารับรู้
จึงไม่ได้บอกว่าความจริงบางอย่างนั้นคืออะไร
“ครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ฮายด์จะดูแลน้องเอง” เขาตอบรับออกไปอย่างคนคุ้นเคย
เมื่อได้ยินคำว่าน้องจากปากของเขาอีกครั้งน้ำตาฉันมันก็ไหลออกมา เขารีบเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว เขาเข้ามาถามว่าเป็นอะไร
เขาดูร้อนรนมากเมื่อเห็นฉันเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้หรอก แต่จะให้ฉันทำยังไง ฉันไม่มีแรงนี่
ฉันไม่มีแรงทำอะไรทั้งนั้น ฉันอยากจะกลับมายิ้มให้พี่ฮายด์เหมือนเดิม อยากพูดคุยกับพี่ฮายด์ให้ได้เหมือนเดิม
อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม ถึงแม้จะรู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ในตัวเขาก็ตาม มันก็ยังดีกว่าที่จะให้เขาห่างจากฉันไปไม่ใช่หรือ
แม้มันจะเป็นแค่รักข้างเดียวฉันก็ยังอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่สิ่งที่มันขัดขวางสิ่งเหล่านี้คือ เรี่ยวแรงที่มันหายไปกับวันนั้น
วันที่เขาบอกว่ารักฉัน
พี่ฮายด์ รอหลีได้ไหม หลีจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม พี่รอหลีได้ไหม
แม้ใจจะบอกอย่างนั้น แต่ความรู้สึกเจ็บแปลบที่แล่นเข้ามาในหัว เป็นตัวสั่งให้ฉันเลิกคิด สิ่งที่ฉันเห็นมีเพียงแต่ ห้องสีขาวสะอาดตา
ขนาดใหญ่กว่าห้องนอนฉันนิดหน่อยเท่านั้น
“โอย” ฉันต้องคลางออกมาขณะกำลังจะพลิกตัว เมื่อได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่มันเกิดขึ้นกับร่างกาย แต่เห็นว่าไม่มีใครจะได้ยินมัน
เพราะฉันเอง ยังไม่ได้ยินเสียงตัวเองเลย เมื่อพยายามพูด คอที่แห้งผากก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาทันที
เมื่อได้พบสายน้ำเกลือและเฝือกที่แขนขวาแล้ว เดาไม่ยากเลยว่าฉันกำลังอยู่ที่โรงพยาบาล และฉันขอเดาต่อว่า
ฉันคงจะโดนรถชน เพราะสิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้นั้น ฉันกำลังข้ามถนน
มองไปรอบ ๆ ในห้องนอน ไม่มีใครอยู่ที่นี่กับฉันตรงนี้ รู้สึกโหวงเหวงพิกล
“เพล้ง” เสียงแก้วแตกดังลั่น ซึ่งเสียงนั้น มันทำให้ฉันรู้ว่ายังมีคนอยู่ในห้องนี้
ฉันพยายามเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่อยู่ข้างเตียง แต่พบว่ามันไม่ถึง ด้วยนิสัยความอยากเอาชนะ จึงลองพยายามอีกครั้ง
และก็ต้องพบว่าฉันแพ้ เมื่อแก้วใบนั้นตกลงมาจากมือฉัน เนื่องจากแรงที่จะหยิบแก้วลงมาจากโต๊ะนั้นมีไม่เพียงพอ
“หลี หลีรู้สึกตัวแล้วเหรอ” คนที่เฝ้าฉันมา น่าจะตลอดทั้งคืน เอ่ยขึ้นมาด้วยความดีใจ
ราวกับว่าฉันลืมหายใจไปชั่วขณะ เมื่อเห็นมือขาวที่ถูกพันรอบ ๆ ด้วยผ้ากลอสปิดแผล มีสีแดงซึมออกมาให้รู้ว่านั่นคือ เลือด
ไม่ใช่ยาใส่แผล และเมื่อคิดได้อีกครั้ง มันทำให้แรงที่ไม่ค่อยจะมีของฉันหายไปอีก ว่าฉันเองที่เป็นคนทำให้เขาเจ็บตัวขนาดนี้
ขอบตาฉันก็เริ่มร้อนผ่าวอย่างไม่มีสาเหตุ เกินกว่าที่ฉันจะกลั้นมันไหว น้ำใส ๆ ที่เอ่อล้น ก็ทะลักออกมา ส่งผลให้คนข้างเตียงตกใจ
“หลี หลีเป็นอะไร” ฉันได้แต่ส่ายหน้าน้อย ๆ เท่านั้น ก็ไม่รู้ว่าจะบอกเขาว่าอย่างไร เหมือนกัน
“หลีเป็นอะไรหรือเปล่า จะเอาอะไรทำไมไม่บอกพี่ อย่าทำอย่างนี้อีกนะ” เมื่อเขานึกได้ว่าเมื่อกี้ฉันทำแก้วน้ำตก
เขาก็รีบพรั่งคำพูดประโยคนี้ออกมา
“ไหนดูสิ ตัวร้อนหรือเปล่า” เขาเอาหลังมืออังหน้าผากฉันและดูว่าสีหน้าเขาจะคลายกังวลไปหน่อยนึง เมื่อพบว่าไข้ลดลงไปมาก
จากนั้นเขาบอกให้ฉันพักผ่อนให้เยอะ ๆ แล้วเค้าจะเล่าทุก ๆ อย่างให้ฟังเอง ฉันจึงไม่พยายามพูดอะไรอีก
ก็ตัวฉันเองก็อยากพักผ่อนเหมือนกัน และไม่นานฉันก็หลับลงไปอย่างว่าง่าย
ร่างสูงขาว ฟุบหลับลงข้าง ๆ เตียง ด้วยความอ่อนเพลีย เขาคงจะดูแลฉันทั้งคืน จนไม่ได้หลับได้นอน ฉันเดาว่า
เขาเพิ่งหลับลงไปไม่ได้นาน แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นมาเพราะเสียงแก้วน้ำที่ฉันทำตก ฉันมองเขา
พร้อมกับความสุขที่ได้พบว่าเขายังไม่เปลี่ยนไป เขายังคงเป็นห่วงฉันเสมอ และยังคอยใส่ใจดูแลฉัน
เขาเล่าทุก ๆ อย่างให้ฉันฟัง เขาบอกว่า “ตอนนั้นพี่อยู่ที่สวนสาธารณะ สักพักพี่ได้ยินเสียงแตรรถ เสียงร้องของผู้หญิง
และพี่จำได้ว่ามันเป็นเสียงของหลี พี่จึงรีบวิ่งออกมาดู ก็เห็นหลีสลบอยู่ข้าง ๆ ฟุตบาทแล้ว พี่ตกใจมาก
พี่เลยรีบเอาหลีไปส่งโรงพยาบาล พี่แค่บอกกับทางบ้านว่า หลีจะมาทำงานที่บ้านพี่จะไม่กลับไป แต่ไม่ได้บอกว่าหลีมานอนอยู่ที่นี่หรอกนะ”
และเขาก็บอกว่าอีกว่าตอนนี้เขาได้โทรบอกทางบ้านเรียบร้อยแล้ว ไม่นานพ่อ แม่และพี่สาวฉันคงมาถึง
เมื่อตอนสายของวันนี้ ตอง เพื่อนรักของฉันก็มาหา โดยมีคนรู้ใจไปรับถึงบ้านและพามาเยี่ยม ฉันรู้สึกดีใจนะที่เพื่อนมาเยี่ยม
แต่ก็รู้สึกผิดไปด้วย เมื่อคิดว่าคนรักของเพื่อนมาเฝ้าไข้ฉันทั้งคืน และรู้สึกผิดกับเมื่อกี้ ที่ฉันมองคนรักของตองด้วยสายตาอย่างนั้น
ฉันคิดว่าเขากำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้า นอกจากความรู้สึกดีใจและรู้สึกผิดแล้ว ฉันยังรู้สึกเสียใจด้วย
เสียใจที่เขาทำมาเป็นห่วงเป็นใยฉันทั้ง ๆ ที่มีคนรักอยู่แล้ว ทำไมเขาไม่ทำให้ฉันเจ็บใจบ้าง ทำไมไม่ด่าฉันบ้าง
ทำอะไรก็ได้ให้ฉันเจ็บปวด ทำให้ฉันผิดหวัง อะไรก็ได้ ไม่ใช่ไม่รักแล้วยังทำเป็นห่วงเป็นใย
ฉันอยากจะตัดใจจากเขาเท่าไหร่ก็ไม่เคยทำได้สักที ก็เขาเล่นแสนดีกับฉันขนาดนี้ ฉันไม่เข้าใจเขาเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ถึงทำให้อาการของฉันเหมือนจะทรุดหนักลงไปอีก ครั้งแรกที่ได้พบพี่ฮายด์ที่อยู่กับฉัน
ฉันรู้สึกดีใจมาก และคล้ายว่าจะลืมไปเลย ว่าฉันอยากจะลืมเขา ว่าฉันพยายามทำอะไรอยู่ แต่เมื่อตองมาพบฉัน
ความคิดนั้นก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง และนั่นมันส่งผลให้ฉันกลายเป็นคนเย็นชา ไร้ชีวิตจิตใจ เปลี่ยนไปจากความรู้สึกเดิม
และก็มีเพียงฉันคนเดียวที่ได้รับรู้ความรู้สึกของตัวเอง ไม่มีใครเข้าใจฉันสักคน
แผลที่ขาและแขนว่าเจ็บแล้ว ข้างในของฉันยังเจ็บกว่า เมื่อได้เห็นภาพของคนที่รักทั้งสองคน แต่มันจะส่งผลดีต่อพวกเขาทั้งสอง
ถ้าไม่มีฉัน ตองคงจะมีความสุขมากกว่านี้ ฉันเองก็รู้และเข้าใจดีถึงความรู้สึกตอง ที่ตองไม่พูดออกมาเพราะความเป็นเพื่อนของเรา
เธอคงไม่อยากมีเรื่องกับเพื่อนสนิทของตัวเองด้วยเรื่องของคนรักเธอ และกับตองเองก็คงรู้เช่นกันว่า ฉันรู้สึกอย่างไรกับพี่ฮายด์
และเธอคงอยากให้ฉันมีความสุขเช่นกัน แต่ในเมื่อพี่ฮายด์เลือกเธอแล้ว เธอก็คงไม่อยากจะสละเขามาให้ฉันหรอก ฉะนั้น
สิ่งที่ฉันจะต้องทำคือ ออกไปจากเขาให้เร็วที่สุด
“หลีเป็นไงบ้าง”
ฉันพยายามฝืนยิ้มให้ตอง แต่เรี่ยวแรงที่มีมันไม่มากพอที่จะทำให้ใบหน้าของฉันยิ้มได้ จึงเพียงได้แต่ตอบรับไป
ด้วยใบหน้าที่ไม่บ่งบอกความรู้สึก
“อือ ก็ดีจ๊ะ”
“เห็นว่าพี่ฮายด์บอกว่าหลีจะกลับบ้านได้แล้วนะ ถ้าไข้ลด”
“..........” ฉันไม่ได้ตอบตองไป มีเพียงประโยคประชดในใจที่เอ่ยออกมาเท่านั้น
บอกกันได้บอกกันดีนะ
“หลียังเจ็บตรงไหนหรือเปล่า หน้าตาไม่ค่อยดีเลย”
“......” ท่าทางและท่าที ฉันยังเหมือนเดิม ไม่ได้หันไปทางตอง และก็ไม่ได้ตอบเธอไป
ฉันไม่มีแรงพอที่จะลุกขึ้นมาคุยกับตองได้ และก็ไม่มีแรงพอที่จะยิ้มหรือทำอะไรทั้งนั้นตองเองคงเสียใจและไม่สบายใจไม่น้อย
ที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ ก็ตลอดเวลามา ฉันเคยเป็นแบบนี้เสียที่ไหน และตองก็คงไม่รู้ว่า อาการของฉันอย่างนี้ มันหมายความว่าอะไร
มันบ่งบอกอะไร
ทำไมนะ เขาถึงต้องมาดูแลฉันขนาดนี้ ต้องมาทำดีกับฉัน ทั้ง ๆ ที่เขาก็มีตองอยู่แล้ว ไม่เข้าใจจริง ๆ
ในเมื่อเขาอยากจะคุยกับฉันนัก อยากจะเป็นเหมือนเดิมนัก ฉันก็จะทำให้เขาเลิกล้มความตั้งใจ และฉันจะต้องทำให้เขาไปจากฉัน
ฉันจะต้องไล่เขาออกไปให้ได้
ไม่นาน ตองก็กลับไป กับร่างสูงบางที่เฝ้าไข้ฉันทั้งคืน และก็ไม่นาน เขาก็กลับมา
“หลี เอาอะไรไหม อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
“.....” ฉันไม่ได้หันไปทางเขา และก็ไม่ได้ตอบเขาไป
“หลี หิวหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ไปหาของมาให้กิน”
“.....” ฉันไม่ได้หันไปทางเขา และก็ไม่ได้ตอบเขาไป
“หลี เจ็บแผลบ้างหรือเปล่า ถ้าเจ็บบอกพี่นะ”
“.....” ฉันไม่ได้หันไปทางเขา และก็ไม่ได้ตอบเขาไป
เขาพยายามถามฉันอย่างนี้ ทุก ๆ ชั่วโมง ซึ่งคำตอบของฉันมักจะถูกเปลี่ยนจากคำพูดเป็นสายตาที่เหม่อลอยเสมอ
บ่อยครั้งที่ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจของเขา เขาคอยดูแลฉันอย่างดีโดย เขาจะคอยเช็ดหน้าเช็ดตาให้ฉัน คอยตรวจวัดไข้ให้ฉัน
ซึ่งตัวฉันเองก็ไม่ได้คัดค้าน หรือห้ามปรามแต่อย่างใด และด้วยสิ่งนั้น มันทำให้เขาไม่สบายใจ แม้สายตาของฉันไม่ได้มองไปที่เขา
แต่ก็พอรู้สึกได้ ว่าใบหน้าของร่างสูงข้าง ๆ ไม่มีรอยยิ้มเลยสักนิด
การกระทำตอนนี้มันส่งผลให้ดูเหมือนว่าฉันไม่มีชีวิต ไม่มีจิตใจ ไม่มีปาก ไม่มีเสียง สิ่งที่มีเพียงแค่ร่างกายที่อยู่บนเตียงเท่านั้น
เมื่อถึงเวลาทานยาเขาหยิบยายื่นให้ฉัน และฉันก็รับมันมาแต่โดยดี ดูท่าทางเขาสบายใจมากขึ้นที่เห็นฉันยังขยับตัวได้
ยังมีปฏิกิริยาตอบโต้มากขึ้น
“เดี๋ยวหลีกินเองได้ ไม่ต้องป้อนหรอก” ฉันพูดขึ้นเมื่อเขาทำท่าจะป้อนข้าวให้ฉันกิน
“ไม่ได้นะ ก็มือหลีเจ็บนี่ เดี๋ยวพี่ป้อนให้ก็ได้”
ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อ ไม่อยากเถียงกับเขา ฉันรู้สึกว่าแรงมันหายไปหมด แค่อยากพักผ่อนก็เท่านั้น
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมให้เขาป้อน เมื่อช้อนมาถึงปากอาหารที่อยู่ในช้อนก็หกเลอะเทอะไปหมด
“หลี ทำไมล่ะ รังเกียจพี่มากขนาดนั้นเลยเหรอ” เสียงเขาสั่นสะท้านไปหมด จนทำให้คนฟังอย่างฉันยังรู้สึกใจหายไม่น้อยเหมือนกัน
กระนั้นเขาก็ไม่อาจรู้ได้ ในเมื่อฉันไม่ได้มองไปที่เขา ไม่ได้สบตาเขา ไม่ได้ขยับไปไหน
เหมือนคำพูดเมื่อครู่เป็นเพียงแค่เสียงหัวใจ ที่ยังคงเต้นเป็นจังหวะ
แต่ทว่าเจ้าของเสียงหัวใจนี้ เป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน
“แค่หลีหลบหน้าพี่ พี่ก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว”
“ แล้วแค่พี่ป้อนข้าวให้หลีแค่นี้ หลีก็ยังไม่ยอมกินอีก”
ราวกับลมหายใจของเขาขาดห้วงไป
“ พี่ไม่รู้ว่าหลีเป็นอะไร พี่ทำอะไรผิดไป หลีบอกพี่สิ” เสียงเขายังสั่นสะท้านเหมือนเดิม และยิ่งกว่าเดิมเมื่อเขาเอ่ยประโยคต่อไป
“หลี บอกพี่ได้ไหม ว่าหลีเป็นอะไรไป”
ชั่วอึดใจ คล้ายว่าเขารอให้เสียงที่ขาดหายไปผุดขึ้นมาอีกครั้ง
“ พี่เสียใจมากนะที่หลีเป็นอย่างนี้” เขาพูดพร้อมจับมือฉันขึ้นไว้ในกำมือของเขาและเอาไปประกบกับแก้มสีขาวซีดที่ตอนนี้ดูหมองลงไปมาก
“หลี หลีพูดอะไรบ้างสิ”
เสียงของเขาดูจะร้าวรานไปถึงหัวใจ และฉันก็สัมผัสได้ถึงน้ำอุ่น ๆ ที่หยดบนมือของฉัน
น้ำตาของฉันที่ทำท่าว่าจะไหลมันกลับเหือดหายไป แต่คนที่ไหลมันกลับเป็นคนอย่างเขา น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างเขา
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันฉันไม่เคยเห็นน้ำตาของเขาเลยสักหยด แต่วันนี้ วันนี้เขาร้องไห้ให้ฉันอย่างนั้นหรือ
“พี่ฮายด์รักหลีบ้างหรือเปล่า” ฉันพูดเหมือนละเมอออกไป
“รักสิ พี่รักหลีมาก หลีกับพี่จะเป็นเหมือนเดิมได้ไหม หลีจะเป็นน้องของพี่เสมอนะหลี”
เพียงแค่นั้นเองสายตาที่เหม่อลอยของฉันตลอดเวลา ก็กลับมาจ้องตากลมสวยของเขา มีรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก
มันไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความปลื้มปิติแต่อย่างใด แต่มันเหมือนเป็นการยิ้มเยาะให้กับตัวเองมากกว่าว่า
ความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันมีมันกลับเป็นความรู้สึกเพียงข้างเดียวเท่านั้นเอง ความคิดที่ว่าเขาเคยมีใจให้ก็เป็นสิ่งที่ผิดมหันต์อย่างสิ้นเชิง
หลังจากวันนั้น ไข้ของฉันที่ดูเหมือนว่าจะลดลงมาก ก็กลับเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรงจนทำให้เกิดอาการช็อคและหมดสติไป
ตลอด 3-4 วันที่ฉันอยู่ในห้อง ไอซียู ทุกคนในบ้านรวมถึงพี่ฮายด์เป็นห่วงฉันมาก วันที่ 5 ฉันได้ย้ายออกมาจากห้อง ไอซียู
และวันที่ 7 หมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้ แต่คนที่บ้านฉันก็ยังไม่อนุญาตให้ไปโรงเรียนได้ กลัวว่าไข้จะขึ้นและหมดสติไปอีก
ตลอดเวลาที่อยู่ที่โรงพยาบาลและจนถึงบ้าน พี่ฮายด์เป็นคนที่ดูแลฉันตลอดเวลา
แม้จะเป็นวันที่ต้องไปโรงเรียนพี่ฮายด์ก็ยังหยุดเพื่อมาดูแลฉัน
พี่ฮายด์เองก็บอกกับคนที่บ้านว่าไม่ต้องเป็นห่วงเขาจะดูแลฉันเอง แล้วก็ไม่ไปต้องไปจ้างพยาบาลมาดูแลให้เสียเงินด้วย
เขาดูแลฉันอย่างที่เรียกว่าไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพราะเห็นอาการของฉันมันเป็นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ฉันไม่ได้พูด
ไม่ได้ขยับตัวไปไหน เหมือนกับที่อยู่โรงพยาบาลคือสายตาฉันมันก็ยังเหม่อเหมือนเดิม และไม่ยอมให้เขาป้อนข้าว
ไม่ยอมให้เขาป้อนยา ไม่ยอมทำอะไรทั้งนั้น และบางครั้งน้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ ฉันไม่ได้อยากร้องไห้ให้เขาเห็น
ไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจจากเขา น้ำตาที่ไหลออกมามันก็เพราะไม่สามารถกลั้นไว้ได้เท่านั้นเอง
“ฮายด์ดูแลน้องให้ดีนะ แม่ไม่สบายใจเลย ครั้งสุดท้ายที่หลีเป็นแบบนี้ก็แค่ตอนที่ได้รับรู้บางอย่างเท่านั้น”
แม่คงอยากให้เรื่องที่ฉันไม่ได้เป็นลูกแท้ ๆ ของแม่ อยู่แค่ครอบครัวเราเท่านั้น ไม่อยากให้คนอื่นได้เข้ามารับรู้
จึงไม่ได้บอกว่าความจริงบางอย่างนั้นคืออะไร
“ครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ฮายด์จะดูแลน้องเอง” เขาตอบรับออกไปอย่างคนคุ้นเคย
เมื่อได้ยินคำว่าน้องจากปากของเขาอีกครั้งน้ำตาฉันมันก็ไหลออกมา เขารีบเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว เขาเข้ามาถามว่าเป็นอะไร
เขาดูร้อนรนมากเมื่อเห็นฉันเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้หรอก แต่จะให้ฉันทำยังไง ฉันไม่มีแรงนี่
ฉันไม่มีแรงทำอะไรทั้งนั้น ฉันอยากจะกลับมายิ้มให้พี่ฮายด์เหมือนเดิม อยากพูดคุยกับพี่ฮายด์ให้ได้เหมือนเดิม
อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม ถึงแม้จะรู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ในตัวเขาก็ตาม มันก็ยังดีกว่าที่จะให้เขาห่างจากฉันไปไม่ใช่หรือ
แม้มันจะเป็นแค่รักข้างเดียวฉันก็ยังอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่สิ่งที่มันขัดขวางสิ่งเหล่านี้คือ เรี่ยวแรงที่มันหายไปกับวันนั้น
วันที่เขาบอกว่ารักฉัน
พี่ฮายด์ รอหลีได้ไหม หลีจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม พี่รอหลีได้ไหม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น