ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4
ฉันได้รู้จักกับพี่ฮายด์เมื่อ 4 ปีที่แล้ว ตอนนั้นฉันยังเรียนอยู่ม.3 ในโรงเรียนชื่อดังของเมืองมหานครแห่งนี้
มันไม่ถือว่าเป็นเรื่องยากสำหรับการสอบเข้าเรียนในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ของฉัน ก็สมองและรอยหยักของฉันมันคงมีมากพอสมควร(ในตอนนั้น)
จึงทำให้ฉันสอบเข้าที่นี่มาด้วยคะแนนอันดับต้น ๆ เลยทีเดียว
ฉันเป็นนักดนตรีของโรงเรียนซึ่งก็พอจะมีคนรู้จักฉันมากพอควร เนื่องจากฉันจะต้องออกงานต่าง ๆ ไม่ว่าในหรือนอกโรงเรียน
บ่อยครั้งที่มีหน้าฉันฉายบนจอแก้วตามบ้านเรือน น่าตลกดี เมื่อนึกถึงคนที่เข้ามาจีบฉัน มันไม่เท่าไหร่หรอก ถ้าเป็นแค่คนเดียว
นี่มากันมากหน้าหลายตาให้ฉันได้เลือกมากมาย ทั้ง ๆ ที่ฉันก็เป็นผู้หญิงที่ถือว่าหน้าตาธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ไม่ได้มีอะไรพิเศษ
หรือมีอะไรที่คนอื่นเค้าไม่มีเลย ซ้ำฉันยังเป็นผู้หญิงที่ไม่น่าสนใจเสียด้วย เพราะฉันไม่ใช่คนสวยมากมายอะไร
แค่พอดูได้นี่ก็ถือว่าเป็นบุญแล้ว คิ้วบาง ๆ ทับบนดวงตาที่ไม่ค่อยจะมีชั้นสักเท่าไหร่ ปากเป็นรูปกระจับสวยแต่สีนี่สิมันไม่ได้สวยไปด้วย
ยังกะคนสูบบุหรี่ แถมผิวยังขาว ‘ไปหมด’ อีก เนี่ยแหละ แล้วมันจะสวยได้ยังไง ก็ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมือนผ้าพับไว้
ไม่ใช่ผู้หญิงที่น่ารัก และก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมือนผู้หญิง อาจจะเป็นเพราะเพื่อนของฉันเป็นผู้ชายเสียมากกว่า
ก็เครื่องดนตรีที่ฉันเล่นอยู่มันมีแต่ผู้ชายนี่นา แต่ทั้งหมดที่เป็นฉันมันทำให้ฉันเป็นคนดังคนหนึ่งในโรงเรียน
ตอนนั้นพี่ฮายด์อยู่ ม.4 เป็นนักเรียนเข้าใหม่ ฉันรู้ว่าเขาเพิ่งย้ายมาจากด้านหนึ่งของเมืองนี้
ก็วันที่เขาย้ายมาฉันก็เห็นเขาและยังได้คุยกับเขาเลย ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะแม่ของพี่ฮายด์เค้ารู้จักกับแม่ของฉันมาก่อนน่ะสิ
พี่ฮายด์เป็นคนที่เรียนเก่งคนหนึ่ง ซึ่งฉันเองก็ทึ่ง ๆ อยู่นะ เพราะสายการเรียนที่เขาเรียนน่ะเป็นสายการเรียนที่ยากสายหนึ่งเลย
แต่เกรดที่เขาได้น่ะสิ หืม มันเยอะมากนะสำหรับสายนี้ แล้วเขาเองก็เป็นผู้ชายด้วย นี่แหละที่ฉันนึกชื่นชมเขา
เขาเป็นคนที่มีหน้าตาดีมากเลยทีเดียว สาว ๆ กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ นอกจากส่วนสูงที่ต่างจากคนทั่วไปแล้ว
เขายังมีหน้าตาที่เป็นเอกลักษณ์อย่างโดดเด่นเลยทีเดียว คิ้วเข้มหนา พาดบนดวงตา กลมแต่ไม่ถือว่าโตนัก ปากบางที่เป็นสีแดงระเรื่อ
ผิวขาวถึงขาวจัด จมูกโด่ง นอกจากเครื่องประดับบนหน้าที่กล่าวมาแล้ว เขายังมีรูปหน้าที่สวยเหมือนผู้หญิงอีกต่างหาก
ซึ่งทั้งหมดนี้มันต่างกับคนอย่างฉันอย่างสุดกู่ แต่สิ่งที่เหมือนกันคือ เขาเล่นดนตรีเหมือนกับฉันและก็เป็นตำแหน่งเดียวกันซะด้วย
แต่พี่ฮายด์ไม่ได้เล่นเป็นกิจกรรมพิเศษ ไม่ได้เป็นนักดนตรีของโรงเรียน เราจึงไม่ได้พบกันบ่อยนักที่โรงเรียน
บางเวลาที่เราสองคนเล่นดนตรีด้วยกันนะ จะมีพวกปากหอยปากปูปากปลา(ร้า) มาเสียดสีให้มันรู้สึกเจ็บแสบบ้างบางเวลา
เช่น แหม คู่นี้เหมือนดอกไม้กับโลงศพเลยนะ ต๊าย ใครเอาควายมาอยู่กับราชสีห์เนี่ย เป็นไง แค่นี้ก็รู้แล้วว่าไอ้โลงศพกับควายน่ะ
มันใคร ก็ต้องทนอ่ะนะ เวรกรรมจริง ๆ
ฉันได้รู้จักกับพี่ฮายด์ก่อนที่พี่ฮายด์จะเข้ามาเรียนในโรงเรียนเดียวกับฉัน ฉันจำได้ตั้งแต่วันแรก วันที่พี่ฮายด์ย้ายบ้านมา พี่ฮายด์เป็นคนทักฉันก่อน
“ สวัสดีครับ”
“ค่ะ”
“ชื่ออะไรเหรอครับ”
“อ๋อ หลีค่ะ แล้ว พี่....”
“ฮายด์ครับ”
“ค่ะ เพิ่งย้ายมาใหม่ใช่ไหมคะ แล้วแม่เราก็คงรู้จักกันด้วยใช่ไหมคะ”
“ครับ คิดว่าใช่”
“งั้น หลีขอเรียก พี่ว่า พี่ฮายด์แล้วกันนะ แล้วพี่ก็ไม่ต้องพูดครับด้วยนะ ฟังแล้วมันห่างไกลกันไปมั้งเนอะ คุยกันเหมือนเพื่อน ๆ ดีกว่า ไม่ต้องเป็นทางการหรอก”
“ได้ครับ เอ๊ย ได้ ๆ งั้นหลีช่วยแนะนำพี่ด้วยนะ พี่ยังไม่ค่อยรู้จักกับที่นี่เท่าไหร่”
“ได้จิ เดี๋ยวหลีพาพี่เดินไปรอบ ๆ ดีกว่า แล้วหลีจะพาพี่ไปเที่ยวด้วย”
“จริงเหรอ ดีเลย”
“หลีนี่ดูร่าเริงดีเนอะ คนที่โรงเรียนเก่าพี่ไม่ค่อยมีแบบหลีหรอก ส่วนมากจะเป็นเด็กเรียนกันทั้งนั้น น่าเบื่อจะตาย”
“แหมพี่ เรียน เรียน เรียนและเรียนไป วัน ๆ ได้แต่หน้าบึ้งหน้างอ หลีไม่ค่อยชอบหรอก บ้า ๆ บอ ๆ ทั้งวันดีกว่า”
“หลีน่ารักดีเนอะ”
“โห พี่ ร้อยวันพันปีจะมีคนชมซักคน มองใหม่ได้นะ ยังให้โอกาสแก้ตัวน้า”
“ทำไมล่ะ ก็จริง ๆ นี่ พี่ไม่เคยเห็นใคร น่ารักแบบหลีมาก่อนเลย”
“คนที่โรงเรียนหลีนะ ไม่เห็นจะมีใครบอกซักคน”
“สงสัยคนเค้าไม่ทันสังเกตมั้ง ว่าหลีน่ารัก”
“ส้าธุ ขอให้มันเป็นจริง ๆเถอะ”
“แหม พี่ฮายด์ก็ไม่ใช่ย่อยน้า หล่อนี่”
“จริงดิ พี่ไม่เห็นจะรู้เลย”
“ก็จริงไง นี่ถ้าไปเรียนที่โรงเรียนหลีนะ คงจะมีแต่คนสังเกตทั้งนั้นแหละว่าพี่หล่อ คงไม่เหมือนหลีหรอก ที่ไม่เคยสังเกตว่าหลีน่ารัก”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ เฮ้ย” เขาหัวเราะพร้อมอุทานออกมาเมื่อฉันกำลังเดิน ๆ อยู่แล้วขาพลิก
“เป็นอะไรหรือเปล่าหลี ”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ เดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นไง ได้อยู่ใกล้ ๆ ผู้ชายยย แล้วมันอ่อนระทวย ฮ่า ๆ ๆ”
แค่ครั้งแรกที่คุยกันฉันก็รู้สึกถูกชะตากับเขาอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่เหมือนผู้ชายทั่ว ๆ ไป ที่ยังไงก็เป็นผู้ชายวันยังค่ำ
ไม่เคยรู้เท่าทันนิสัยผู้หญิง หรือไม่เคยใส่ใจในรายละเอียดต่าง ๆ ที่ผู้หญิงทั้งหลายอยากให้ผู้ชายเป็น พี่ฮายด์เป็นคนที่ละเอียดรอบคอบ
และเป็นสุภาพบุรุษทุกระเบียดนิ้ว เนื่องจากการคุยด้วยกันกับเขาแล้ว เขาทำให้ฉันรู้สึกอย่างนั้น
ฉัน เชื่อมั่นเสมอว่า ไม่มีทางเป็นไปได้กับการเจอกับปุ๊ปก็รักกันปั๊ป ฉันไม่เคยเชื่อเลยว่าความรักที่มั่นคงจะเกิดขึ้นเพียงแค่พบกันครั้งแรก
ซึ่งตอนนี้ฉันก็ยังเชื่อมั่น กับความคิดนั้นเสมอ เพียงแต่ว่าการที่ได้พบกับเขามันทำให้ฉันยอมรับอยู่ข้อหนึ่งที่ว่า
เพียงแค่เราได้ถูกชะตากับใครแล้ว แค่คุยกันแป๊ปเดียวก็เหมือนรู้จักกันมานาน เพียงไม่กี่วันฉันกับเขาก็สามารถสนิทกันได้อย่างรวดเร็ว
ราวกับได้รู้จักกันมาเป็นสิบปีก็ไม่ปาน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่ฮายด์ วันนี้ไปเที่ยวกันเหอะ”
“โอเค ได้ ๆ วันนี้ว่าง”
“แล้วนี่ทำไรอยู่อ่ะเนี่ย เดี๋ยวหลีจะแวะไปที่บ้านพี่นะ”
“เฮ้ย ยังไม่ต้องมา”
“ทำไมล่ะพี่”
“ก็พี่ยังไม่ได้แต่งตัวเลยน่ะสิ”
“ไม่เป็นไรพี่ หลีถึงหน้าบ้านแล้วแหละ”
“ยัยหลีเอ๊ย เข้ามาเดี๋ยวได้เห็นพี่โป๊แน่ ๆ เลย”
“ไม่เป็นไร นาน ๆ เห็นที 555”
รายการทีวี รายการตลกต่าง ๆ จะเป็นเพื่อนฉันเสมอในวันปิดเทอมหรือวันหยุดสุดสัปดาห์ เนื่องจากฉันเป็นคนในครอบครัวที่อายุน้อยที่สุดและยังไม่มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง
จึงต้องอยู่บ้านคนเดียว ซึ่งเพื่อนของฉันจากคนได้กลายเป็นโทรทัศน์จอสีขนาด 30 นิ้วไปเสียแล้ว
ถ้าเวลาไหนอุตริคิดอยากมีแฟนขึ้นมาล่ะก็ จากผู้ชายได้เปลี่ยนเป็นชุดโฮมเทียเตอร์ที่ตั้งอยู่ในห้องนอน
มันอาจจะเป็นปกติสำหรับหลาย ๆ ครอบครัว แต่เมื่อมีพี่ฮายด์เข้ามาในชีวิตฉัน ดูเหมือนว่าเพื่อนของฉันได้กลายร่างกลับมาเป็นคนอีกครั้ง
และฉันก็รู้สึกดีใจว่าฉันคงไม่ได้เป็นมนุษย์ประหลาดอย่างที่ฉันเคยคิดอยู่บ่อย ๆ
ฉันยอมรับว่าครั้งแรกที่ได้เจอเขา ฉันก็แอบสนใจเขาอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยความคิดที่ว่า ไม่มีทางเป็นไปได้กับการตกหลุมรักใครสักคนเพียงแค่ได้พบหน้า มันทำให้ฉันคิดว่าความรู้สึกที่มีเป็นเพียงความสนใจของฉันมีต่อเขา
เวลาที่ฉันได้เห็นหน้าเขา ฉันรู้สึกดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็น และฉันกลายเป็นคนพูดมากกว่าปกติเมื่อได้พูดคุยกับเขา
เมื่อมีเขามาอาการของฉันกำลังใกล้เข้าขั้นคนบ้าเข้าไปทุกที ก็รอยยิ้มที่เคยมีเกือบตลอดเวลา ก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ เวลาที่ได้อยู่กับเขา
น่าแปลกสำหรับอาการทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับฉัน แต่ฉันก็สามารถแก้ตัวให้กับตัวเองได้
ในเมื่อตลอดเกือบ 3 ปีที่ผ่านมาในชั้นมัธยมต้นฉันไม่เคยมีเพื่อนที่สามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอดเวลา
ก็เลยรู้สึกดีใจมากเมื่อมีเขาเข้ามาเป็นเพื่อน จึงทำให้ความรู้สึกมันเป็นอย่างนั้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่ฮายด์ หลีหิวอ่ะ เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวมา กลางวันมันก็เลยมาแล้ว ไปหาที่กินข้าวกันเถอะนะ” ฉันส่งเสียงออดอ้อน เมื่อเขาจะลากฉันไปดูชุดกีฬาที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังในตัวเมือง
วันนี้ก็เป็นวันหนึ่งที่เรามาเที่ยวกัน ผ่านมาได้ไม่กี่อาทิตย์ เหมือนกับว่าความสนิมสนมพุ่งกระชูด
เราพากันไปเที่ยวกันทุก ๆ ที่ที่จะไปได้ เมื่อวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ก็พอดีกับห้างสรรพสินค้าแห่งนี้
ที่เป็นที่สุดท้ายที่เหลือให้เราเที่ยวกัน เนื่องจากห้างหลาย ๆ ห้างในระแวกนี้ สองคนฉันและเขาได้พากันตะลุยกันมาหมดแล้ว
“อ้าว เหรอ พี่ก็ดูเพลิน ป่ะไปกินกัน วันนี้กินอะไรกันดีล่ะ”
“กินสุกี้แล้วกันนะ หลีอยากกิน” ความจริงจะเรียกว่าอยากกินไม่ได้หรอก ในเมื่อสุกี้ มันเป็นสิ่งที่ฉันยังไม่เคยกินในสัปดาห์นี้
ที่หมดไปกับ 5-6 วันนั้น สองเราสรรหาอะไรมากินกันนักก็ไม่รู้ ความอ้วนคือสิ่งที่ฉันกลัวที่สุด
และมันคงกำลังจะมาเยือนอีกครั้งในไม่ช้านี้แน่นอน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“หลี โอเคไหม ครั้งเดียวเอง” เขาพูดพร้อมแววตาเป็นประกาย ประหนึ่งว่ามันอาจจะเป็นการอ้อนวอนแกมทะลึ่งทะเล้น
“ไม่ดีมั้งพี่ฮายด์” ครั้งแรกฉันคิดไว้ในใจว่าโอเคเลย แต่คิดไปคิดมาฉันมันก็ผู้หญิง (ต้องคิดด้วยเหรอนี่) มันจะไม่สู้ดีเท่าไหร่
แล้วในนี้มันที่สาธารณะ สายตาผู้คนที่ผ่านไปผ่านมามันต้องมีหันมามองกันบ้าง บางทีไม่เพียงแค่หันมามองมันต้องจ้องเป็นไทยมุงกันล่ะน่า
เหมือนว่าเขาจะรู้ถึงความรู้สึกของฉัน
“หลีจะอายอะไร คนเยอะแยะ” ประโยคแรกเหมือนต้องการให้ฉันคลายกังวล และไม่กระอักกระอ่วนใจ แต่ประโยคหลังนี่มันทำให้ความอายของฉันที่มี (อยู่บ้าง) พุ่งกระชูด อยากจะชกปากคนพูดเสียเหลือเกิน
“นี่ตกลงจะให้อายหรือไม่ให้อายเนี่ย”
“โอเค ๆ พี่พูดเล่น ครั้งนี้ครั้งเดียวน่า คนอื่นเขาก็ไม่รู้หรอกว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกัน”
เวร นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันอยากให้คนอื่นรู้
“นี่ลองคิดดูดี ๆ นะหลี มันทำให้เราประหยัดงบประมาณของเราได้เป็นอย่างดีเลยนะ อย่างน้อย เราก็สามารถเลือกกินอะไรก็ได้ จะแพงก็ได้นะ ลองคิดดูสิ”
“เอาวะ ตายเป็นตาย สู้โว้ย” ฉันตอบตกลงเขาไปอย่างใจสู้ อย่างว่าเรื่องเงินน่ะสำคัญที่สุด
ไม่รู้ว่ามันเป็นโปรโมชั่นอะไรของทางห้าง ที่อยู่ ๆ จัดการแข่งขันขึ้น การแข่งขันอะไร ฉันก็เรียกไม่ถูกนะ อุปกรณ์ในการเล่น
ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ผ้าผืนเดียว แต่ข้อจำกัดของผู้ร่วมเล่นนี่สิ มันทำให้เราสองคนจำต้องเลิกคิดไปได้เลย
ต้องให้คนที่เป็นแฟนกันเล่นเท่านั้น
โห แล้วอย่างนี้ฉันจะเล่นได้อย่างไร ในเมื่อฉันและเขาไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่เหมือนสวรรค์เข้าข้าง (หรือนรกไม่รู้)
ที่ทางพิธีกรมองเห็นรังสีหรือรัศมีของฉันกับพี่ฮายด์โดดเด่นเป็นประกาย จึงขอเชิญมาร่วมเล่นเกมส์นี้ โดยมีรางวัลที่เรียกว่าวิเศษที่สุด
กินอะไรก็ได้ ฟรีทุกอย่าง แล้วอย่างนี้มีหรือที่น้องหลีจะไม่ชอบ ไม่เพียงฉันคนเดียวเท่านั้น ร่างสูงขาวข้าง ๆ ก็เห็นด้วย
เมื่อฉันได้รับรู้ถึงวิธีการเล่นของเกมส์นี้แล้ว ฉันก็อยากจะปฏิเสธใจแทบขาด แต่เมื่อเห็นสีหน้าของพี่ฮายด์อ้อนวอนเสียเหลือเกินนั้น
ก็ทำให้ฉันเปลี่ยนเป็นไม่มั่นใจแทนการปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง ไม่มีอะไรมากครับ แค่คู่รักคู่ไหนได้อยู่ในผ้าผืนนี้เป็นคู่สุดท้ายได้
ก็จะเป็นผู้ชนะ โดยลำดับการเล่นของเราจะพับผ้าให้เล็กลงเรื่อย ๆ แล้วทุกคนคงรู้ดีว่า คู่รักคู่ที่จะอยู่เป็นคู่สุดท้ายนั้นแล้วก็ต้องกอดกันกลมเป็นแน่แท้
นึกออกไหมคะ การเล่นแบบนี้ เอาผ้าปูแล้วเอาคู่รักแต่ละคู่เข้าไป เมื่อพับให้เล็กลง คู่รักแต่ละคู่ก็จะต้องเบียดกันมากขึ้น และพยายามทรงตัวอยู่ในผ้าผืนนี้ให้ได้ดีที่สุด
“หลีเข้ามาอีกหน่อยสิ เดี๋ยวก็ได้แพ้กันพอดี” พี่ฮายด์เอ่ยขึ้นเมื่อพิธีกรพับผ้าเป็นครั้งที่สาม
มีคู่รักเพียงแค่ 4 คู่ที่จะเล่นได้ ขนาดผืนผ้าไม่ใหญ่มากนัก ครั้งที่สองของการพับผ้าก็เบียดกันนิดหน่อยแต่ก็พอยังยืนห่างจากกันได้ประมาณ 1 ฝ่ามือ
ซึ่งครั้งแรกนั้นผู้เล่นทั้งหมดสามารถยืนได้อย่างสบาย ๆ เมื่อการพับผ้าครั้งที่สามมาถึง คู่รักแต่ละคู่ก็ย่อมต้องใกล้ชิดกันธรรมดา
“เอาล่ะครับ ครั้งนี้เหลือคู่รักอีก 3 คู่นะครับ เราจะพับผ้าเป็นครั้งที่ 4” หลังจากมีคู่รักตกหล่นจากผ้าผืนนี้ไปแล้วหนึ่งคู่
และการพับผ้าครั้งนี้ มันทำให้ฉันและเขาที่ไม่ได้เป็นคู่รักกันใกล้ชิดกันเข้ามาอีกระดับหนึ่ง ที่มีระยะห่างระหว่างเราเพียงสามฝ่ามือที่ปลายจมูกพี่ฮายด์จะชนกับใบหน้าฉัน
ฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อน ๆ ที่เป่ารดบนใบหน้า ตอนนี้ปลายเท้าของเราเกือบจะชนกันแล้ว ฉันรู้สึกตื่นเต้นพิกล ใจมันเต้นรัว ๆ ยังไงไม่รู้
ก็แค่ตื่นเต้นตามเกมส์น่า คิดไรมาก
เมื่อเหลือคู่รักเพียงแค่สองคู่ที่อยู่บนผ้าผืนนี้ ตัวฉันและเขาก็แทบไม่มีที่ยืน ฉันต้องขยับเข้าใกล้เขาไปอีก
ด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะเอามือไปไว้ที่ไหนดี จะวางไว้ข้าง ๆ ลำตัวก็ดูตลก
ขอเอามาป้องกันสิ่งสำคัญก่อนแล้วกัน และมือฉันก็ไปชนเข้าเต็ม ๆ กับอกผายของเขา เรียกว่าแนบจะถูกกว่ามั้ง
และเมื่อพิธีกรพับผ้าอีกครั้งมันทำให้ใบหน้าฉันร้อนผ่าว เมื่อคิดถึงว่าฉันกับเขาต้องอยู่ยังไง
“พี่ฮายด์จะดีเหรอ เลิกดีกว่าไหม” ฉันกระซิบบอกเขาด้วยความเขินอาย
“แหม หลีเขินก็น่ารักดีเนอะ”
“บ้าน่า”
“ก็เล่น ๆ มันอีกหน่อยก็แล้วกัน จะชนะแล้วน้า”
“เออ ๆ ก็ได้” ฉันตอบรับไปด้วยนึกถึงรางวัลที่จะได้รับ
ในที่สุดฉันกับเขาก็ชนะ ฉันรู้สึกดีใจระคนขัดเขิน เนื่องจากโดนพิธีกรกลั่นแกล้ง
“เดี๋ยว ๆ ครับ เราต้องให้คู่ของคุณอยู่อย่างนี้สักพักนะครับ ไม่อย่างนั้น รางวัลในวันนี้มันจะเหลือแค่ครึ่งเดียว”
“เอาครึ่งเดียวก็ได้เนอะพี่ฮายด์” ฉันเอ่ยขึ้นด้วยใจที่มันเริ่มจะฝ่อ ก็แค่ให้เล่นฉันก็จะบ้าตายอยู่แล้ว
แล้วยังให้ฉันอยู่อย่างนี้กับพี่ฮายด์สักพักเนี่ยนะ ตายแน่ล่ะ
“เล่นมาจนชนะแล้ว เหลืออีกนิดเอง สู้หน่อยสิจ๊ะ ที่รัก”
“เฮ้ย” ฉันอุทานออกมาด้วยสรรพนามที่เขาใช้เรียกฉันมันทะแม่ง ๆ
วันนี้ฉันจะบ้าตายไหมเนี่ย
การเขย่งเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะทำให้เราทั้งสองยืนอยู่ได้ในผ้าผืนเล็ก ๆ ผืนนี้ได้ ฉันจึงต้องทำอย่างนั้น
ส่วนเขานั้นให้ยืนเป็นหลักน่าจะดีที่สุด แต่ด้วยผ้าที่มันเล็กเกินขนาด จึงทำให้ฉันต้องใช้ปลายเท้าของเท้าที่เกือบจะเล็ก
ยืนตรงเนื้อที่ที่มันยังเหลืออยู่นิดหน่อย ข้างหนึ่งอยู่ข้าง ๆ เท้าของเขาและอีกข้างหนึ่งมันอยู่ระหว่างเท้าของเขาทั้งสองข้าง
มือเล็กสองข้างของฉันทำหน้าที่ประคองตัวเองโดยยึดหลักมั่นที่ไหล่ของเขาทั้งสอง วิธีนี้ทำให้ฉันสบายใจเนื่องจากสิ่งสำคัญด้านบนของฉัน
มันพอจะเลี่ยงการประชันจัง ๆ กับอกผายของเขา รู้สึกโล่งทีเดียว ด้วยวิธีการนี้ฉันจึงเอาชนะทั้ง 4 คู่มาได้
เพราะส่วนมากพวกเขาจะอุ้มคนรักของตนกัน หลักยืนจึงไม่มีทำให้เราทั้งสองดันพวกเขาออกไปได้ง่าย
ไม่รู้ว่าเขานึกบ้าอะไร ที่ทำในสิ่งที่มันไม่มีในกฏกติกาเลยสักนิด
มือใหญ่หนา จับแขนทั้งสองข้าง ที่อยู่บนไหล่ของเขาพาดไปบนลำคอ ไม่ทันที่ฉันจะได้ตกใจ มือหนาเมื่อกี้ก็อยู่บนเอวของฉันแล้ว
คงจะดีถ้าเขาไม่โอบ เอวฉันจนหายใจไม่ออกเหมือนตอนนี้
“พี่ฮายด์” ฉันกระตุกเสียงทันควัน ส่งสายตาดุ ไปให้เขา แต่เขาก็คงดูออกว่าตอนนี้ฉันกำลังอายสุด ๆ
ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุ สุภาษิตนี้ใช้ได้ดีกับพี่ฮายด์ เมื่อเขายกตัวฉันให้ลอยขึ้นมาเหนือพื้น แม้จะเป็นระยะทางไม่สูงมาก
แต่มันทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า เนื้อแนบเนื้อ ไม่ต้องบอกว่าอะไรที่มันต้องแนบกันบ้าง
ฉันถวายค้อนไปให้เขาหนึ่งวง โทษฐานที่อุตส่าห์ช่วยฉันโดยที่ฉันไม่ได้ขอสักนิด
“พี่กลัวว่าหลีจะเมื่อยน่ะ”
“พี่ฮายด์ล่ะ เมื่อยไหม หลีมีวิธีทำให้หายเมื่อยเลย ”
ยังไม่ทันที่เขาจะตอบตกลง “โอ๊ยยย หลีทำอะไรน่ะ”
“ก็ช่วยให้พี่ฮายด์เมื่อยไง” ก็เจอฉันบิดเนื้อเข้าไปเต็ม ๆ จะไม่ให้ร้องโอ๊ย ก็เกินไปล่ะ
“พี่ยังไม่ได้ขอเลยนะ”
“แล้วทีพี่ล่ะ หลีก็ไม่ได้ขอเหมือนกันนั่นล่ะ เดี๋ยวนี้เล่นแล้วชักลามปาม น่าเกลียดที่สุด”
ตอนนี้เนื้อขาว ๆ ของเขาคงกลายเป็นรอยจ้ำสีแดงจัดไปแล้ว คาดว่าวันต่อไปจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวและม่วงตามลำดับ โดยการนวด
(แบบสาหัส)จากมือของร่างที่ไม่ค่อยจะบางของฉัน
แม้จะต่อว่าเขาไปอย่างนั้น แต่ใจฉันมันรวนเร่ไปอีกทาง ยิ่งอยู่ใกล้เขาเท่าไหร่ใจฉันมันก็ยิ่งเต้นร่วนมากขึ้นเท่านั้น
สงสัยจบเกมส์นี้ ฉันจะต้องไปตรวจเช็คหัวใจซะแล้วสิ
“หลี หลบหน้าทำไมเล่า หันมาทางนี้สิ เดี๋ยวเค้าก็หาว่าเราโกงเขา เดี๋ยวอดรางวัลกันพอดี ดีไม่ดีเขาจะเอาเรื่องเราด้วยนะ ฐานโกหกคนทั่วห้างเลย”
พี่ฮายด์คงจะสังเกตใบหน้าของฉันที่มันเอียงหลบเขา ขืนถ้าให้ฉันจ้องหน้ากับเขา ทั้ง ๆ ที่เราอยู่ด้วยกันอย่างนี้ ฉันคงสลบคาตัวเขาล่ะ
ลมหายใจร้อน ๆ กำลังรดมาที่ต้นคอของฉัน ส่งผลให้หัวใจมันกระตุกอย่างไม่เคยเป็น ใบหน้าของฉันเห่อแดงยิ่งกว่าเดิม
และเหมือนว่ามือไม้มันจะสั่นตามขาที่ก่อนหน้านี้มันสั่นไปก่อนแล้ว
“จะบ้าเหรอ แค่นี้ก็พอแล้วน่า เขาไม่สงสัยหรอก ทำถึงขนาดนี้แล้วนะ” ฉันพยายามบังคับเสียงให้มันไม่สั่นตามมือและขาไปด้วย
ปกติถ้าฉันโดนใครท้าทาย เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะอยู่นิ่งเฉยโดยไม่ต่อสู้ให้รู้ดำรู้แดงให้รู้กันไปข้างหนึ่ง
“กลัวอ่ะดิ โธ่เอ๊ย” และเขาก็คงคิดอย่างนั้นเหมือนกัน
“เออ กลัวว่ะ” ฉันตอบตามความจริง
สำหรับเขาคงผิดคาดน่าดู ว่าทำไมฉันจึงตอบรับอย่างง่ายดาย ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่โดนท้าทายอย่างนี้ทีไร เป็นต้องได้เรื่องทุกที
“เอ่อ... งั้น.... ถ้าหลีไม่ทำ พี่จะจูบ...” ยังไม่ทันจะจบประโยคดี เหมือนว่าฉันลืมตัวไปชั่วขณะ หันควับไปจ้องหน้าเขา
คล้ายกับหัวใจในอกจะหยุดเต้น เมื่อจมูกของเขาสัมผัสกับใบหน้าของฉัน และอีกครั้งที่ฉันรู้สึกได้ว่าเขากำลังยกตัวฉันขึ้นจากพื้น
จะไม่ให้เขายกได้อย่างไร ในเมื่อเข่าฉันอ่อนไปหมดแล้ว
ถ้าฉันไม่ได้ตาฝาด ฉันว่าฉันเห็นรอยยิ้มจากสายตาเขา
เวลามันผ่านไปไม่กี่นาทีสำหรับในห้างและความเป็นจริง แต่สำหรับฉันแล้ว มันช่างเนิ่นนานอะไรเช่นนี้
ด้วยความคิดที่ว่าจะต้องไปตรวจหัวใจหลังจบเกมส์ บัดนี้ความคิดนั้นมันก็เปลี่ยนไป
เพราะตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่าจะอยู่รอดถึงเวลานั้นหรือเปล่า
“พี่ฮายด์ อะไร” ฉันกระซิบเขา เมื่อสายตาที่เขามองมามันเหมือนต้องการบอกอะไรเป็นนัย ๆ ให้รู้
เขาไม่ได้พูดอะไรมีเพียงรอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าสวยคล้ายผู้หญิง ลักยิ้มที่แก้มข้างซ้ายและคิ้วเข้มที่กระดกขึ้นเล็กน้อยดูมีเลศนัยชอบกล
ส่งผลทำให้ใบหน้าเขาตอนนี้ราวกับผู้ชายเจ้าชู้ที่เปรียบเสมือนเสือผู้หญิง ดูน่ากลัว ยิ่งเขามองอย่างนี้ ใจฉันก็ยิ่งเต้นรัวเข้าไปใหญ่
และคำตอบที่ทำให้ฉันต้องต่อว่าเขาเพียงคำเดียวว่า บ้า ไม่มีอะไรนอกจากสายตาของเขาที่ละจากสายตาของฉันเลื่อนลงมาที่อกผาย
“พี่ฮายด์บ้า”
เราทั้งสองชนะแบบที่เรียกว่าขาดลอย ฉันแทบจะล้มลง เมื่อเขาปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด
เฮ้อ !!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อทานอาหารฟรีเรียบร้อย ฉันกับเขาก็ตัดสินใจไปดูหนังต่อ ระหว่างการทานข้าว เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาที่มันเกี่ยวกับเรื่องการเล่นเกมส์เลยสักนิด และนั่นมันช่วยให้ฉันทำใจได้อย่างรวดเร็ว
“น้อง ๆ” คนแปลกหน้าด้านล่างที่ถัดจากที่นั่งของฉันในโรงหนังเอ่ยเรียกฉันขึ้น จะว่าไปหน้าตาเขาใช้ได้นะ เรียกว่าหล่อเลยแหละ
“มีอะไรหรือคะ”
“มีเบอร์ไหมครับ”
ยังไม่ทันที่ฉันจะส่งเสียงอะไรออกไปซักคำ
“ขอโทษนะครับ นี่แฟนผม” เสียงของพี่ฮายด์ก็เอ่ยขึ้นก่อน พร้อมนำมือซน ๆ มาโอบด้านหลังของฉัน แสดงถึงความเป็นเจ้าของเต็มที่
“พี่ฮายด์ ไปพูดอย่างนั้นทำไมเล่า”
“หลีไม่เห็นเหรอว่าหน้าตามันห่วยกว่าพี่อีก ดูหื่นชะมัด จะหาแฟนทั้งที เอาที่หน้าตาดีกว่าพี่หน่อยสิ”
“แอวะ หลงตัวเองชะมัดเลย”
“จริงป่ะล่ะ” ฉันไม่ได้เถียงอะไรเขาอีก ก็หน้าตาเขาหล่อจริง ๆ นี่นา
“พี่ฮายด์รออยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวหลีไปซื้อน้ำมากินก่อน” ฉันให้เขารออยู่หน้าร้านค้าแห่งหนึ่งในห้าง หลังจากหนังจบ
เมื่อฉันกลับมาจากซื้อน้ำก็ได้เห็นเต็ม ๆ ตาว่ามีสาวสวยสุดเซ็กซี่มาพูดคุยกับเขา
“ขอโทษนะคะคุณ” ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้น
“ครับ มีอะไรหรือครับ”
แค่พูดแค่นั้นมันก็ทำเอาหญิงสาวตรงหน้าพี่ฮายด์แทบอยากจะร้องกรี๊ดกระมัง ด้วยสายตาที่บ่งบอกว่า หน้าหล่อแล้วเสียงยังเท่ห์อีก
“มาคนเดียวเหรอคะ สนใจไปทานข้าวหรือเปล่า”
เพื่อเป็นการล้างแค้น ฉันก็วิ่งรี่เข้าไปหาเขาในทันที พร้อมกับควงแขนของเขาเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
“ ฮายด์คะ กลับบ้านเราเถอะค่ะ หลีหิวข้าวจังเลย เดี๋ยววันนี้ช่วยหลีทำอาหารสูตรเด็ดดีไหมคะ ของโปรดของฮายด์เลยน้า กลับบ้านเราเถอะค่ะ” ฉันส่งเสียงพร้อมแววตาอ้อนวอนอย่างหวานหยาดเยิ้ม
“อ้าว เพื่อนฮายด์เหรอคะ ไปทานข้าวที่บ้านเราด้วยกันดีไหมคะ หลีไม่รังเกียจหรอกค่ะ” ฉันหันหน้าไปพูดกับผู้หญิงคนนั้น
“ขอ ขอโทษนะคะ” แล้วผู้หญิงคนนั้นก็รีบหันหลังกลับเดินไปเลย รู้สึกสะใจดี
“หลี ไปพูดอย่างนั้นทำไม”
“พี่ฮายด์ไม่เห็นหน้าตาผู้หญิงคนนั้นเหรอห่วยกว่าหลีอีก น่าเกลียดชะมัด จะหาแฟนทั้งทีเอาที่หน้าตาดีกว่าหลีหน่อยสิ”
แต่คำตอบของพี่ฮายด์ไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดสักนิดเดียว
“งั้นเรากลับบ้านเราแล้วกันนะที่รัก เดี๋ยวฮายด์จะช่วยหลีทำกับข้าวเองจ๊ะ”
“เฮ้ย หลีล้อเล่น ไม่ต้องทำเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้นก็ได้”
“ นี่ฮายด์พูดจริงนะหลี แหม ที่รักก็ อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลยน่า ฮายด์ชักหิวข้าวแล้วสิ”
“พอเลย พี่ฮายด์พอเลย แล้วหยุดเลยด้วย มือน่ะมือ เดี๋ยวนี้มันชักจะซนใหญ่แล้วนะ” ฉันเอ่ยห้ามปรามเขา
เมื่อเห็นว่ามือซน ๆ นั่นมันทำท่าจะมาโอบรอบเอวฉันเพื่อเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของอีกครั้ง และเมื่อเขาไม่ยอมฟังกันบ้าง
“เพี๊ยะ” เสียงตีมือดังขึ้น
“หลี ตีพี่ทำไมอ่ะ เจ็บนะ”
“ก็มือพี่ฮายด์น่ะ ซนนักนะ บอกก็ไม่ยอมฟัง”
“ไม่ให้โอบ แสดงว่าจะให้หอมแก้มใช่ไหม”
“นี่ อย่ามาพูดอะไรบ้า ๆ นะ วันนี้ก็ทั้งวันแล้ว หลียังอายไม่หายเลย”
“เฮ้ย หลี นั่นพิธีกรเกมส์นั้นนี่หว่า”
“ไหน ๆ ทำไมหลีไม่เห็นเลย”
ฉันมองหาจนทั่ว ไม่เห็นจะมีเลย และเมื่อหันไปมองหน้าเจ้าตัวเข้า ก็ได้พบกับ
รอยยิ้มกวน ๆ ทำให้ฉันกำลังจะคิดออกว่าโดนเขาหลอก แต่ก่อนจะคิดออกนั้น สายตาได้ไปสะดุดกับมือหนาที่กำลังโอบรอบตัวฉันอยู่
เมื่อกลับไปมองใบหน้าสวยคล้ายผู้หญิงนั่น ฉันก็ได้พบกับคิ้วหนาที่กำลังยักขึ้นยักลง คล้ายเขากำลังจะบอกว่า \'พี่ชนะแล้ว\'
“โอ๊ย” เสียงที่อุทานออกมา พร้อมกับการยกเท้าตัวเอง เป็นของผู้ชายร่างสูงบางข้าง ๆ ฉัน
เนื่องจากเท้าที่ไม่ค่อยจะเล็กของผู้หญิงที่ยืนข้างเขา กระทืบเข้าไปเต็ม ๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่ฮายด์ที่ฉันเคยรู้จักน่ะ เป็นคนที่พูดเก่ง มีอารมณ์ขัน กวนพระเบื้องล่างเป็นที่หนึ่ง แถมยังเป็นคนคุยสนุก
ไม่น่าเบื่ออีกต่างหาก เขาเป็นคนชอบสเตอร์เบอรี่มาก เวลาไปกินไอติม พี่ฮายด์จะชอบสั่งว่า
“เอาอะไรก็ได้ครับ แต่ขอรสสเตอร์เบอรี่”
เขาพูดเสียจนติดปาก จนฉันท่องได้แล้ว
พี่ฮายด์เป็นคนชอบกล้วยไม้มาก ๆ ที่บ้านเขาจะมีสวนต้นไม้ซึ่งจะปลูกแต่ต้นไม้ตระกูลกล้วยไม้ทั้งนั้น
เขาเป็นคนเก่งนะ ที่เลี้ยงกล้วยไม้ให้มีดอกได้ ตรงข้ามกับฉันที่เลี้ยงทีไร ตายได้ทุกต้น
“พี่ฮายด์นี่เก่งเนอะ เลี้ยงกล้วยไม้ได้ด้วย หลีนี่สิ ตายทุกต้นเลย”
“ก็เราไม่ได้ใส่ใจมันเท่าที่ควรน่ะสิ มันถึงตาย”
“มันก็เหมือนนิสัยเรานั่นแหละ ไม่เคยแคร์ใคร ไม่เคยสนใจ ไปไหนไม่เคยบอก ไม่เคยคิดว่ามีคนเค้าเป็น.......”
“พอแล้ว ๆ” ฉันเบรคเขา เพราะคิดว่าคงอีกนานกว่าจะหยุด เรื่องต้นกล้วยไม้เป็นเรื่องที่ฉันพูดทีไรก็ได้เข้าตัวเองทุกที
ฉันจึงไม่ค่อยได้คุยเรื่องนี้กับเขาสักเท่าไหร่ แต่ฉันก็ยังไม่เคยพลาดเวลามีงานนิทรรศการวันดอกไม้บานสักครั้ง
ก็ไปกับเขานั่นแหละ อยู่กับเขาเหมือนว่าโลกมันสวยงามยังไงก็ไม่รู้ ถึงแม้ฉันจะเป็นคนที่ไม่ได้พิศวาสต้นไม้สักเท่าไหร่
แต่ฉันก็ไม่เคยเบื่อเวลาที่ได้ไปเดินดูต้นไม้กับเขา บางทีพี่ฮายด์ก็จะซื้อกล้วยไม้มาจากงานต่าง ๆ ที่เราสองคนไปด้วยกัน
และบ่อยครั้งที่เขาซื้อมาให้ฉัน ที่บ้านฉันจึงมีแต่ต้นกล้วยไม้เต็มไปหมด ไม่แปลกหรอก ที่มันออกดอกให้ฉันได้เห็น
ตัวฉันเองก็คงไม่มีปัญญาทำให้มันออกดอกได้ ก็พี่ฮายด์นี่แหละ เค้าเล่นมารดน้ำใส่ปุ๋ยทุกวัน
คอยดูแล เอาใจใส่ คอยเป็นห่วงเป็นใย ทุกครั้ง บางครั้งฉันก็คิดว่าไม่ใช่แค่ต้นไม้อย่างเดียว แต่มันยังเผื่อแผ่มาถึงคนอย่างฉันด้วย
นานวัน เราก็เริ่มสนิทและคุ้นเคยกันมากขึ้นทุกวันและทุกวัน ระยะเวลา เกือบ 2 เดือน คำว่าเพื่อนสำหรับเขาน่ะคงใช่
กับฉันมันก็อาจจะใช่เช่นกัน ถ้าฉันไม่หลอกตัวเองมันก็คงเป็นอย่างนั้นจริง ตลอดเวลา ฉันเลี่ยงและคิดคำแก้ตัวให้กับตัวเองเสมอ
ว่าฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นกับเขาจริง ๆ ฉันก็เหมือนคนทั่ว ๆ ไป ที่กลัวว่าถ้าบอกเขาไปแล้วเขาจะเปลี่ยนไป กลัวว่าเขาจะรังเกียจ
กลัวว่าเขาจะไม่มองหน้าฉัน ความกลัวของฉันที่มากขึ้นทุกที มันทำให้ฉันต้องเก็บความคิดนั้นไว้
ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะเป็นบ้าไปก่อนที่จะบอกกับเขาแล้วก็ได้
นิทรรศการวันดอกไม้บานที่จัดขึ้นทุกครั้ง เราทั้งสองจะต้องหาโอกาสไปฝากรอยเท้าไว้ที่นั่นสักครั้ง
เหมือนว่าถ้าพลาดไปครั้งหนึ่งแล้ว มันจะเป็นอะไรที่คาใจมาก ๆ
“เฮ้ย หลี เป็นไรหรือป่าว” เขาตกใจอยู่ไม่น้อย เมื่อเห็นฉันสะดุดกับรากต้นไม้เข้าอย่างจัง นิทรรศการครั้งแรกของเราก็ดูเหมือนว่าจะไปได้ไม่ราบรื่นดีนัก
“ถามได้ ก็เจ็บอ่ะดิ อ้าว แล้วมัวแต่ทำอะไรอยู่ มาช่วยหน่อยดิ๊” ฉันพูดพร้อมทำหน้าตาที่ทำให้คนมอง หน้าซีดเป็นไก่ต้ม
เมื่อเขาเข้ามาพยุงตัวฉัน ตัวฉันกลับทรุดลงไปอีก
“หลีเจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ”
“โกหกแล้วได้ตังค์เหรอ” ฉันตอบกลับเป็นคำถามให้เขา ก็ถ้าไม่เจ็บฉันก็เดินไปนานแล้วน่า
“อ้าว งั้นขี่หลังพี่ก็ได้นะ ถ้าเจ็บมากขนาดนั้น” ถ้าฉันคิดจะแกล้งเขา ตอนนี้คงทำสำเร็จล่ะ
“ไม่เป็นไร เดินเองได้ ไม่จำเป็น” และมันต้องสมจริงสมจังถ้าคิดจะแกล้งเขาจริง มันต้องเล่นตัวหน่อย
“หลี!!” เขาอุทานเมื่อเห็นฉันลุกขึ้นเดินเอง แต่ก้าวไปได้แค่ก้าวเดียวเท่านั้น ฉันก็ล้มไม่เป็นท่า
“โอ๊ยยยยย เป็นไรวะเนี่ย ” ฉันบ่นขึ้นกับตัวเอง เพราะว่าขาฉันมันไม่ได้ดั่งใจเลย
อยู่ ๆ ตัวฉันก็ลอยขึ้นเหนือพื้นดิน ฉันยังไม่ทันได้ตกใจ ก็ได้รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้ตัวฉันลอยได้ ตอนแรกก็นึกว่าตัวเองหมดสติล้มไป
แต่นี่ไง ฉันอยู่บนแขนทั้งสองข้างของพี่ฮายด์ไง
“แหม ทำตัวเป็นซุปเปอร์แมน หมั่นไส้จริงๆ” ฉันพูดพร้อมบิดจมูกโด่งคม ด้วยความหมั่นไส้
“เดี๋ยวก็ปล่อยให้เดินเองเสียเลยนี่” เขาขู่ฉัน
“ก็ปล่อยดิ ไม่กลัวหรอก กล้าหรือเปล่าล่ะ” ฉันท้าเขา เพราะรู้อยู่ว่าเขาไม่ปล่อยฉันแน่
“เวร” ฉันสบถออกมา เพราะเขาปล่อยฉันให้เดินจริง ๆ แต่ฉันก็ไม่หวั่นอยู่แล้ว ก็มันจะถึงบ้านฉันแล้วนี่นา
จากนั้นฉันก็วิ่งเขาบ้านและออกมาแลบลิ้นปลิ้นตาให้เขา อยู่ในประตูบ้าน
“เฮ้ย นี่หลีหลอกพี่เหรอเนี่ย”
“ป่าว เค้าเรียกว่า เปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาสต่างหาก” ฉันแก้ข้อกล่าวหาของเขาให้ถูกต้อง
“เดหลี ถ้าออกมาเมื่อไหร่นะ จะไล่ตีให้ก้นเขียวเลย คอยดู”
เวลาเป็นอย่างนี้ทีไร ฉันรู้ดีว่าพี่ฮายด์ไม่ทำจริงหรอก เขาก็แค่แกล้ง ๆ ฉันเท่านั้นแหละ เราสองคนเป็นแบบนี้เสมอ แหย่กันไปก็แหย่กันมา
แต่ไม่รู้สินะ ฉันยั่วโมโหเขาทีไร เขาก็ไม่เคยโกรธฉันเป็นจริง เป็นจังทุกที แต่ถ้าพูดถึงเรื่องความน้อยใจนะ โห ท่วมท้น
งอนเก่งมากเลยเจ้านี้ ยิ่งนานวัน ความสนิทสนมของเราก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
และความคิดที่คอยหลอกตัวเองหรือคำแก้ตัวสำหรับความรู้สึกที่มีต่อเขานั้น ก็ได้จบลง ฉันไม่ใช่นางเอกละคร
ที่จะต้องโกหกความรู้สึกตัวเอง และคงไม่มีดีกรีถึงขนาดนั้น บางคนเคยพูดไว้ว่า ความเป็นเพื่อนอาจจะพัฒนามาเป็นความรักได้
และสำหรับฉัน ถึงแม้การพัฒนามันจะดูล้ำหน้าไปเสียหน่อย แต่ก็ต้องยอมรับว่า มันได้พัฒนาไปแล้วจริง ๆ
เหมือนว่าเส้นด้ายที่ขีดกั้นคำว่าเพื่อนของฉัน มันถูกความเป็นเพื่อนของเขาที่มีให้มากมาย
ให้เสียจนที่ที่เก็บความรู้สึกของเพื่อนมันเต็มจนล้นและต้องแบ่งปันไปไว้ตรงส่วนอื่น ๆ บ้าง และมันต้องผ่านเส้นด้ายนี้ก่อน
ใช่ เส้นด้ายที่ขีดกั้นคำว่าเพื่อนของฉันได้ขาดกระจุยไปแล้ว
ก็ไม่เป็นไรนี่นา ในเมื่อเขาก็ยังไม่มีใคร สำหรับการที่จะทำให้เขาหันมารักฉันบ้างก็ไม่เป็นเรื่องแปลกแต่อย่างใด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น