ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
“สวัสดีค่ะ จะรับอะไรดีคะ” ฉันกล่าวทักทายลูกค้าคนหนึ่งที่เดินเข้ามา โดยที่ยังง่วนอยู่กับการเอาขนมเค้กลง
“ขอไอศครีมอะไรก็ได้ แต่ขอรสสเตอเบอร์รี่นะ” แฮะ กินเหมือนพี่ฮายด์เลย
ถึงแม้เสียงของผู้ชายคนนั้นจะหล่อ แต่ฉันต้องทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด ฉันจะไม่เอาความหลงไหลและคลั่งไคล้ต่อผู้ชายของฉันมาปนกับงานหรอก
ถึงแม้ว่าเสียงผู้ชายคนเมื่อกี้จะหล่อและเซ็กซี่บาดใจฉันขนาดไหนก็ตาม แต่....ให้ตายเถอะ ฉันแอบเหล่เขาไปแล้วล่ะ?!
“ค่ะได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” คล้ายกับว่าวันนี้เป็นวันเลี้ยงต้อนรับการมาทำงานวันแรกของฉัน ซึ่งมีผู้ร่วมงานเยอะแยะมากมาย
จนฉันนับไม่หวั่นไม่ไหว แล้วยิ่งวันนี้พี่ที่เค้าอยู่ประจำที่นี่ก็ขอลาหยุดไปอีก มันเป็นวันเลี้ยงต้อนรับการทำงานครั้งแรกที่หฤโหดจริง ๆ
ถ้าสวรรค์จะเอาคืนบ้าง มันเป็นการเอาคืนที่คุ้มค่าที่สุดเลย
คงจะเป็นปกติของที่นี่ที่วันธรรมดาจะมีลูกค้าเยอะอย่างนี้ โดยเฉพาะช่วงเช้า และช่วงกลางวัน
และจะเยอะเป็นพิเศษช่วงที่เป็นเวลาพักกลางวันของพนักงานตามบริษัทต่าง ๆ จะว่าไปร้านเราไม่ได้ขายอาหารตามสั่งหรือข้าวราดแกงแต่อย่างใด
มันทำให้ฉันไม่เข้าใจถึงความน่าจะเป็นที่ลูกค้าจะมาอุดหนุนร้านเราเยอะแยะมากมายขนาดนี้
ฉันยกไอศครีมมาเสริฟลูกค้า จากสายตาของฉันแล้ว แค่เหล่มันจะไปรู้อะไร เห็นมะ ถ้าฉันหยุดมองก็คงไม่พลาดการเห็นใบหน้าของผู้ชายเสียงเซ็กคนเมื่อกี้หรอก (เติม ‘ซี่’ไปด้วยสิโว้ย)
เกิดอาการเซ็งเล็กน้อย ก่อนจะนึกได้ถึงความสูง หล่อ เท่ห์ สมาร์ท (นี่ขนาดไม่ได้เห็นหน้านะ) เอาน่ะ ๆ ฉันว่าคนนี้ล่ะ เพราะเขายังไม่มีอาหารซักอย่างเลยนี่นา
“เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณสั่งไอศครีมสเตอเบอร์รี่หรือเปล่าคะ”
ลูกค้าคนนี้ไม่ได้หันมามอง และเพียงพยักหน้าก็ไม่มี ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินนะ
“ขอโทษนะคะ ไอศครีมสเตอเบอร์รี่ของคุณหรือเปล่าคะ” ฉันเพิ่มเสียงให้ดังและชัดเจนขึ้น เผื่อว่าเขาจะไม่ได้ยินจริง ๆ
เมื่อพูดครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วเขายังไม่หันมา
“ไอศครีมอะไรก็ได้แต่ขอรสสเตอร์เบอรี่ของคุณได้แล้วค่ะ” ฉันจึงทวนประโยคที่เขาสั่งเมื่อกี้ให้เขาฟัง เผื่อเขาจะจำไม่ได้ว่าสั่งอะไรไป
เมื่อฉันเอ่ยมันเป็นครั้งที่สามแล้ว และเขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะหันกลับมาตอบรับอะไร ฉันจึงตัดสินใจไม่พูดอีก
เพียงแต่ยืนยกไอศครีมและจ้องไปที่แผ่นหลังกว้างของเขาเท่านั้น คนอะไรหยิ่งชะมัด พูดก็ไม่พูด แค่หันหน้ามายังไม่หันเลย
ฉันชักจะเดือดแล้วนะ ลูกค้าก็ลูกค้าเถอะหัดมีมารยาทซะบ้างซิ ไอ้คำว่าลูกค้าคือพระเจ้าน่ะ มันใช้ไม่ได้สำหรับฉันหรอกนะ รู้ไว้ซะ (พูดกับใครเนี่ย)
ถึงจะหน้าตาหล่อมากแบบบาดใจ ฉันก็ไม่มีทางให้อภัยหรอกเฟ้ย!!
เหมือนกับว่าสายตาที่จ้องเขาราวกับว่าต้องการกินเลือดกินเนื้อของฉันนั้น ทำให้เขารู้สึกตัวและหันกลับมา
“เอาวางไว้” พูดอย่างนี้กัดกันเลยดีกว่าไหม มันเป็นประโยคที่ไพเราะเพราะพริ้งที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมันออกมาจากปากลูกค้า
ฉันพยายามวางไอศครีมรสสเตอร์เบอรี่ลงอย่างระมัดระวังไม่ให้มันเสียงดังเกินไปตามอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีของฉันตอนนี้
และพยายามควบคุมสติสัมปชัญญะให้อยู่กับเนื้อกับตัว พยายามใช้เหตุผลมากกว่าใช้อารมณ์ แต่ผลที่ออกมามันไม่สู้ดีนัก
โอ๊ย ก็บอกแล้วไง ถึงหน้าตาหล่อแบบบาดใจแค่ไหน ฉันก็ไม่ให้อภัยแน่ ๆ ถึงตอนนี้ฉันจะยังไม่เห็นหน้าเขาก็เถอะ!
ฉันรีบเดินออกไปจากโต๊ะของลูกค้าคนนั้นทันที และไม่ทันหันไปมองว่าเขาเป็นใคร แต่จะเป็นใครก็ไม่สำคัญสักนิด
เพราะลูกค้าอย่างนี้ ฉันคนหนึ่งล่ะ ที่ไม่ต้อนรับ น่าเกลียดที่สุด พูดออกมาได้ การแต่งตัวก็ดีอยู่หรอก แต่เวลาพูดนี่ฟังไม่ได้เลย
มันไพเราะสิ้นดี?? แต่ .......เมื่อมองไปที่แผ่นหลังกว้างดูเท่ห์ นิ้วเรียวขาวสวยงามราวเทพบุตร เส้นไหมสีดำยาวเคลียไหล่ ความคิดฉันก็เกิดขึ้น
\'แต่ก่อนที่ฉันจะเดือด ขอดูหน้าก่อนได้ไหม???\'
ฉันเป็นพวกเอาแต่ใจตัวเอง เวลาที่ฉันพูดแล้วคนฟังไม่ยอมฟัง ฉันจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่ข้อนี้ยังให้อภัยได้
แต่ประโยคของลูกค้าเมื่อกี้ที่เอ่ยออกมา ฉันรับไม่ได้จริง ๆ
ซึ่งลูกค้ากวนอารมณ์คนนี้ทำให้อารมณ์ของฉันขุ่นมัวไปเกือบตลอดทั้งวัน ส่งผลให้การทำงานวันแรกของฉันดูว่าจะไม่ราบรื่นนัก
ขณะที่จดเออร์เดอร์และบริการลูกค้าคนอื่นอยู่ ฉันก็ยังอดไม่ได้ที่จะให้ค้อนวงใหญ่กับเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัว และเมื่อยิ่งมองฉันก็ยิ่งหงุดหงิด
เหมือนว่ามีจิตใต้สำนึกบางอย่างให้ฉันเลือกที่จะไม่เก็บเอาลูกค้าคนนั้นมาเป็นอารมณ์ และทำงานของตัวเองไปอย่างสบาย ๆ ดีกว่า ขืนถ้าปล่อยให้อารมณ์เป็นอย่างนั้นต่อไป ลูกค้าคงได้หนีหมดเป็นแน่
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“สวัสดีค่ะ จะรับอะไรดีคะ” ฉันกล่าวทักทายและเอ่ยคำถามแก่ลูกค้าที่เข้ามาใหม่ ด้วยความรู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อย เนื่องจากลูกค้าวันนี้มันเยอะเกินคาดจริง ๆ
อีก 15 นาที จะบ่ายโมงครึ่งแล้ว ฉันรู้สึกดีใจมากมาย เพราะมันกำลังจะเข้าสู่เวลาทำงานของพวกลูกค้าอีกครั้ง ลูกค้าที่รีบ
ก็ทยอยออกไปเรื่อย ๆ แต่ก็ยังไม่ถึงกับบางตา จะเหลือก็แต่ตรงหน้าร้าน ที่เป็นซุ้มต้นไม้ต่าง ๆ
“น้องครับขอ น้ำส้มแก้วนึง” ลูกค้ามุมโน้นสั่งรายการอาหารเพิ่ม
“น้องคะพี่ขอกาแฟด้วยค่ะ” ลูกค้าอีกมุมสั่งเพิ่มอีกคน
“พี่คะ หนูอยากกินขนมเค้ก” คราวนี้คุณลูกค้าตัวน้อย ๆ สั่งเพิ่มจากที่นั่งในร้าน
“เอ่อ ขอขนมปังคู่นึงจ๊ะ” ลูกค้าสั่งอีกคนแล้ววว
“เออ น้อง......” โห จะมาสั่งอะไรกันตอนนี้ว้าเนี่ย ตายแล้วฉัน คุณป้าขอตัวไปข้างนอกเสียด้วย ตายแน่ ๆ
หลังจากมีเออร์เดอร์เข้ามาอย่างมากมายกว่าที่มันไม่น่าจะเป็น ฉันก็รีบทำรายการอาหารที่สั่ง และเสริฟพร้อมยิ้มให้หน้าสวยไว้ก่อน
มันเป็นเคล็ดรับดึงดูดคนน่ะไม่ว่าเหนื่อยแค่ไหน ก็ต้องยิ้มไว้ก่อน เพราะฉันเคยไปตามร้านอาหารต่าง ๆ บางทีคนเยอะและพวกพนักงานเสริฟทำหน้างอ หน้าบึ้ง ฉันก็รู้สึกไม่ชอบใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่คะ นี่ค่ะ ค่ากรอบรูปที่ตกไปเมื่อกี้ ถึงมันจะไม่เป็นอะไร และทางห้างก็ไม่เรียกร้องค่าเสียหายจากหนู ก็คิดซะว่าเงินนี้เป็นค่าบำรุงการศึกษาของพนักงานที่นี่นะคะ ”
ฉันเคยเอ่ยประโยคเมื่อครู่ออกไปอย่างไม่ไว้หน้าคนฟังเลยสักนิด ขนาดตอนนั้นอายุฉันมันเพิ่งพ้นเลข 15 มาไม่กี่เดือน
แต่ด้วยอายุขนาดนี้สามารถตอกหน้าคนฟังที่อายุน่าจะเกิน 20 ไปหลายปีแล้วเหมือนกันด้วยประโยคแสบร้อน ซึ่งนับครั้งได้ที่ฉันจะเอ่ยประโยคพวกนี้ออกไป
เมื่อเพื่อนของฉันทำกรอบรูปตก แทนที่พนักงานจะมาบอกไม่เป็นไรค่ะ อย่างโน้นอย่างนี้ ก็ว่ากันไป แต่กลับไม่ทำ
เอาหน้างอ ๆ ออกมารับแขก มันทำให้ความเอาแต่ใจของฉันพุ่งกระชูด จึงทำให้ฉันแสกหน้าพนักงานไปอย่างไม่น่าให้อภัย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อจัดการกับเออร์เดอร์เมื่อกี้เรียบร้อยก็เหลือกาแฟเย็นเป็นแก้วสุดท้าย ที่จะต้องเสริฟให้กับลูกค้า ขณะที่กำลังชงก็นึกขอโทษลูกค้าไปด้วย
ด้วยว่าถ้าฉันไม่ได้จดเออร์เดอร์ไว้ ลูกค้าคนนี้คงอดแน่ ๆ และเมื่อหันไปหาลูกค้าโต๊ะหนึ่งที่สั่งกาแฟเย็นถ้วยนี้
อารมณ์เดือดฉันก็เริ่มกรุ่น ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเจ้าของเออร์เดอร์นี้เป็นเจ้าของประโยคน่าประทับตราต้องใจ ที่เอ่ยออกมาได้อย่างไร้มารยาท
ด้วยนิสัยส่วนตัวที่เป็นคนใจร้อน ขี้หงุดหงิด ขี้โมโห และไม่ยอมใครของฉัน มันได้คุกรุ่นอยู่ภายในใจ
ถ้าฉันไม่ได้ทำอะไรซักอย่างเพื่อเป็นการตอบแทนคำพูดอันไร้สามัญสำนึกของผู้พูดแล้ว ฉันคงต้องทรมานอย่างไม่มีวันสิ้นสุด (เว่อร์)
“ขอโทษนะคะที่ให้รอนาน กาแฟเย็นได้แล้วค่ะ” ฉันเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังเอาที่รองแก้วกาแฟเย็นวางลงบนโต๊ะซึ่งมีแจกันทรงสูงตกแต่งอย่างเรียบง่าย
“ว้าย!!!” ฉันร้องออกมาอย่างตกใจสุดขีด เมื่อขาเจ้ากรรมของฉัน พลาดไปสะดุดกับขาเก้าอี้ (แค่ยืนอยู่ยังสะดุดได้ ฉลาดน่าดู)
ทำให้กาแฟเย็นในมือหกรดใส่เสื้อเชิ้ตของลูกค้ากวนอารมณ์คนนั้นเข้าไปเต็ม ๆ
“ขอโทษค่ะ เลอะหมดแล้ว หลีขอโทษจริง ๆ ค่ะ” ฉันละล่ำละลักพูดออกไป หน้าฉันซีดลงอย่างเห็นได้ชัด มือไม้สั่นคลอนตามอารมณ์ตกใจ
ผลที่ตามมาก็คือ เสื้อเชิ้ตของเขาได้กลายเป็นสีขาว ‘สนิท’ ไปแล้ว ฉันรู้สึกใจหายไม่น้อยเลยทีเดียว นี่ถ้าคุณป้ารู้
ฉันจะเป็นยังไงบ้างนะเนี่ย ไม่อยากจะคิดเลย
แต่ความรู้สึกในความใจหายของฉัน ก็สร้างความสะใจให้ฉันไม่น้อย แน่ล่ะ เมื่อกี้ มันเป็นแผนการอันชั่วช้าของฉัน
เพื่อที่จะให้ความทรมานของฉันสิ้นสุดลง หุหุ ในที่สุด มันก็สำเร็จอย่างง่ายดาย และแนบเนียน
นี่ถ้าฉันเป็นนักแสดง รางวัลตุ๊กตาทองคำคงอยู่แค่เอื้อม อิอิ สะใจจริง ๆ !!
เพื่อความแนบเนียน ฉันยังคงทำเป็นตื่นตกใจกับเหตุการณ์นั้นอยู่ ถ้าวันนี้ใครจะเรียกฉันว่านางมารร้าย ฉันก็ยอมล่ะ
สงสัยว่าเขาจะพอมีการศึกษามาบ้าง เมื่อคำว่า i]ครับ ออกมาจากปาก
\"เออ....ไม่ต้องก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเช็ดเองก็ได้” เขาเอ่ยปฏิเสธฉัน ขณะที่ฉันกำลังจะเช็ดเสื้อให้เขา
\"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวหลีเช็ดให้ดีกว่า ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ หลีซุ่มซ่ามเองค่ะ” มีรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่เหมือนกับนางมารร้ายเวลาได้แกล้งนางเอกแล้วรู้สึกสะใจ
โอ้ว วันนี้ฉันจะกลายร่างไหมเนี่ย
ฉันพยายามทำตีหน้าเศร้าเต็มที่และเสียใจอย่างสุดซึ้งที่มันเป็นแบบนี้
หลีไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยค่ะ เอ่อ คือหลีไม่ได้ตั้งใจ หลี หลีขอโทษนะคะ
มันเป็นประโยคที่ฉันคิดไว้ในใจว่าจะเอ่ยขอโทษเขา แต่เอาเข้าจริง ประโยคนั้นมันได้ถูกปล่อยออกมาเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น
อีกครึ่งมันถูกกลืนเข้าไปในลำคอเรียบร้อยแล้ว ฉันรู้ดีว่าควรเก็บประโยคพวกนั้นไว้เอ่ยกับลูกค้าคนอื่นดีกว่า เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าฉัน
รู้หมดนั่นแหละว่าฉันทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไรและเพราะอะไร
“พะ พี่....พี่ฮายด์” เสียงลากชื่อของเขายาวยืด และสั่นเล็กน้อย ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้หรือต่อจากนี้ฉันควรทำอะไรดี ดูว่ามือไม้ของฉันมันดูเก้งก้างผิดปกติ ไม่รู้ว่าจะเอามันไปไว้ที่ไหนดี
ตายแน่ ๆ เลยอ่ะ
หน้าตาตอนนี้ของฉันคงซีดยิ่งกว่าไก่ที่ถูกต้มเปื่อยมาแล้วสิบกว่ารอบ ความเย็นยะเยือกเข้าครอบงำตัวฉันและลามเข้าไปถึงสถานการณ์อันตรึงเครียด
จะเรียกว่าฉันกลัวเขาหรือ นั่นแหละถูกเผ้งเลย ถึงแม้ฉันกับเขาไม่ได้รู้จักกันมาเป็นสิบปี แต่ฉันก็รู้ว่าเขารู้หมดเลยว่าฉันทำอะไรโดยมีเจตนาอย่างไรและรู้สึกอย่างไร
ตายแน่ ๆ นี่ถ้าแม่ฉันรู้นะ ฉันคงต้องตายแน่ ๆ กระทงแรกเพิ่งไปส่งเขาที่มหา’ลัย กระทงใบที่สองฉันต้องไปรับเขากลับบ้าน
กระทงที่จะต้องลอยใบที่สามฉันต้องลอยคือไปส่งเขาทานข้าว ทั้งหมดเป็นความต้องการของผู้เป็นมารดาฉัน โทษฐานทำรถเขายางรั่ว
แล้วถ้าแม่รู้อีกล่ะว่าฉันแกล้งทำกาแฟหกใส่เสื้อเขา มิต้องไปเป็นเด็กรับใช้ที่บ้านเขาเลยเหรอเนี่ย
ความจริงตอนนี้เรื่องแม่ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเลยสักนิด ในเมื่อเรื่องนั้นมันเป็นเรื่องเล็กกะจิดริดถ้าเทียบกับความผิดของฉันที่ก่อกับคนเบื้องหน้า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เมื่อเขาไม่ได้พูดอะไร ฉันก็ขอพูดก่อนแล้วกัน แต่เอ๊ะ เมื่อกี้ใครพูดนะ ว่าขอเห็นหน้าเขาก่อนได้ไหม...
“อ้าว พี่ฮายด์เอง แล้วทำไมถึงมาอยู่นี่ล่ะคะ” ฉันพูดพร้อมรอยยิ้มที่พยายามยิ้มให้สวยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อกลบเกลื่อนความผิดเมื่อครู่ แต่ผลที่ออกมามันคงฝืดเต็มที แหะ ๆ ไม่ว่ากันนะ
ไม่มีคำตอบอะไรออกจากปากเขา แม้คำตอบจากดวงตาก็ยังไม่มี ใบหน้าสวยคล้ายผู้หญิงที่ฉันเคยนึกชื่นชมและปลาบปลื้ม
ตอนนี้ เรียบเฉย สงบนิ่ง ดูเยือกเย็น ถ้าใครไม่รู้จักเขาจริงก็จะไม่สามารถรู้ได้เลย ว่าเขารู้สึกอย่างไร และสงสัยว่าฉันก็คงเป็นอย่างนั้น
เพราะฉันก็เดาไม่ออกว่าเขารู้สึกอย่างไร ฉันจะตายก่อนอายุ 19 ไหมเนี่ย
เมื่อเช้าฉันไปรับเขาที่บ้าน และออกมาส่งมหา’ลัย ซึ่งห่างจากที่นี่ก็นับว่าไกลเหมือนกัน ระหว่างทางเขาไม่ได้พูดอะไรกับฉันเลยซักคำ มีแต่ฉันที่ชวนเขาคุย ก็เพราะบรรยากาศมันอึดอัดเหลือเกิน
“พี่ฮายด์สบายดีหรือเปล่าคะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”
“อือ” นี่คือ คำตอบคำเดียวที่ได้รับ
เหลือเชื่อไหมคะ กับคนที่ร่วมทางกันไปในรถ นับชั่วโมง พูดกันแค่ 2 ประโยค ในเมื่อเขาไม่อยากจะพูดกับฉัน
ฉันก็ไม่พยายามให้มันเสียแรงเปล่าหรอกน่า แค่พยายามลืมเขาก็เสียแรงจะแย่แล้ว ยังจะให้ไล่จับเขา ให้เขาพูดด้วยอย่างนั้นเหรอ
ไม่ดีกว่า มันเสียเชิงหมด
ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า เมื่อเขาได้มาพบกับฉันอีกครั้ง รู้สึกว่าเขาจะไม่ชอบหน้าฉันอย่างรุนแรง เนื่องจากคำพูดของเขาที่แสดงความเย็นชาและห่างเหิน ทำให้ฉันรู้สึกอย่างนั้น
ฉันรู้สึกงงกับตัวเองมากเลย ว่าความคิดนี้มันเกิดมาได้อย่างไรในหัวของฉัน ในเมื่อเวลานี้สิ่งที่ควรคิดน่าจะเป็นการทำให้เขาให้อภัยตัวเองมากกว่าจะคิดอย่างอื่น
ก็ฉันบอกแล้วไง ฉันน่ะมีความฉลาดเป็นพิเศษ (น้อยเป็นพิเศษ) สรุปแล้วความผิดของฉันที่ทำไว้กับเขาส่งผลให้ฉันกำลังจะเป็นบ้าแน่ ๆ
เหมือนเวลาที่ผ่านไปราวกับชั่วโมงกว่าได้ ทั้งทั้งที่จริง มันเพิ่งผ่านมาไม่ถึง 10 นาที เขายังมองหน้าฉันอย่างนิ่งเฉย
ด้วยสายตาที่เย็นชาราวกับจะแช่แข็งตัวฉัน ส่งผลให้ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากชวนเขาคุยไปตามเรื่อง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หน้าของฉันตอนนี้คงราดด้วยคอนกรีตจำนวน 11 ชั้นแล้วถมทับด้วยยางมะตอยอีกประมาณ 4 ชั้น นี่ยังไม่นับดินแดงและกรวดที่ลงไปก่อนหน้านี้แล้ว!
“แล้วพี่ฮายด์จะกลับไปมหา’ลัยหรือเปล่าล่ะคะ” ฉันเอ่ยประโยคนี้ขึ้นกับเขา และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเช่นเคย
ฉันรู้ตัวดีว่าตอนนี้ฉันทำผิดเข้าไปเต็ม ๆ และมันก็ยากเกินกว่าที่จะให้อภัย แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือทำอะไรดีที่มันดีไปมากกว่านี้ เรียกว่ามีปัญญาพูดแค่นี้จะดีกว่า
สำหรับสมองทั้งหมดที่มีของฉันแล้ว การที่ต้องหาคำตอบของคนตรงหน้าที่ให้มาแต่ความเงียบและความเงียบเท่านั้น มันไม่ง่ายเลยที่จะประมวลผลความเงียบให้ก่อบังเกิดเป็นคำตอบ
ก็โถ่!! ฉันไม่ได้มีญาณวิเศษนะ จะได้รู้ว่าใครคิดอะไร
“งั้นเดี๋ยวหลีไปส่งนะคะ” ความเงียบของเขาบวกกับสายตา หารกับท่ายืน คูณกับความหล่อ คำตอบก็ได้ว่า
‘อืม พี่จะกลับ’ และคำตอบของฉันก็ส่งเป็นประโยคเมื่อครู่ออกไป
และเขาก็ไม่พูดอะไรอีกเช่นเคย เหมือนรอดูฉันว่า ไปทำกับเขาขนาดนั้นแล้ว ฉันจะทำอะไรเพื่อเป็นการลบล้างความผิดได้บ้าง
เมื่อเขาเห็นว่าฉันคงไม่มีปัญญาทำอะไรให้มันน่าประทับใจหรือน่าให้อภัยได้เลยสักนิด เขาก็เลยเดินออกจากร้านไปดื้อ ๆ
ทิ้งเศษเงิน แบงค์สีม่วงไว้ให้หนึ่งใบ พร้อมกับสร้างความลุ้นระทึกใจยิ่งกว่าภาพยนต์สยองขวัญให้ใจฉันมันเต้นกระตุกเล่น ๆ
แล้ว ก็ยังทิ้งระเบิดลูกใหญ่ ๆ ให้ฉันได้คิดกู้มันได้สำเร็จก่อนมันจะระเบิดขึ้นมา ฉันต้องใจหายอีกครั้งในเมื่อคะแนนวิชาวิทยาศาสตร์ของฉันไม่สู้ดีสักเท่าไหร่
เรียนไม่เก่งบ้างให้มันรู้ไป แต่ตอนนี้.....เอาไงดีเนี่ย คิดแล้วกลุ้มจริง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น