ได้ดิบได้ดีแล้ว นี่

ข้อมูลเบื้องต้น

                                              ได้ดิบได้ดีแล้ว นี่

    ที่ตลาดสดบ้านห้วยยางนา  ในวันหนึ่งที่ผมนั่งสังสรรค์กับชาวบ้านที่ร้านขายยาดองของที่ปรึกษาอาวุโส ของ หมู่บ้านแห่งนี้  

    “กับแกล้ม.ซ้ำซากดังเช่นทุกวันเลย . เดี๋ยวผมจะเดินออกไปดูซิว่า ที่ตลาดมีกับแกล้มอะไรน่ากินบ้าง “ผมพูด

   “มีแม่ค้าไก่ย่าง เพิ่งมาเปิดร้านขายได้สักสองวันแล้ว อาจารย์เดินออกไปก็จะเห็น  “หนานเดช พูด 

    ผมเดินออกจากร้านขายเหล้ายาดองได้ ไม่ถึงนาที่ก็ได้พบแม่ค้าสาวแต่งตัวมอมแมม ผิวคล้ำ  ร่างผอมมาก หน้าตาค่อนข้างขี้เหร่ ผมยาวกระเซอะกระเซิง  เธอกำลังปิ้งไก่ โครงไก่  เครื่องในไก่โดยใช้ไม้ไผ่ เสียบผ่านสิ่งที่ต้องการปิ้งตรงช่วงกลางได้ใช้ลวดเล็กๆผูกติดแกนกลางไม้ไผ่ไว้ ในเตาปิ้งมีตะแกงเหล็กขนาดใหญ่พอประมาณวางอยู่  ผมเดินมุ่งหน้ามาที่ร้านของเธอเป็นลำดับแรก  เหงื่อบนใบหน้าของเธอผุดออกด้านบนหน้าผากและค่อยๆ ไหล ลงผ่านจมูกลงแก้มทั้งสองด้าน   

  “แม่ค้า ..มาขายไก้ปี้งนานแล้วเหรอครับ “  ผมทักทายก่อน

  “เพิ่งมาขายได้ 2 วันเอง  คุณ..รับกี่ไม้  ดีคะ”แม่ค้าไก่ย่าง ถาม

   ไม้ละเท่าไหร่  ครับ  “

  “ 5 บาทค่ะ” 

   “เอา 4 ไม้ครับ  “

  “หนูแถมให้ไม้นึง นะคะ  “

    เธอหยิบโครงไก่ปิ้งขึ้นมาอุ่นให้ร้อน เพราะได้ปิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อตอนบ่ายสองโมงที่ผ่านมา    ครั้นเมื่อไก่ร้อนดีแล้ว เธอได้นำไก่ใส่ลงถุงก๊อปแก๊ป  แล้วยื่นส่งมาให้ผม ผมรับไว้แล้ว จึงยื่นส่งธนบัตรใบละ 20 บาทให้

  “ขอบคุณค่ะ นี่มาประเดิมกับหนู เป็นคนแรกเลย  “แม่ค้าพูด

   อากัปกิริยาของเธอดูจะดีใจมาก เมื่อผมเดินผ่านหัวมุมตลาดก็พอจะทราบว่า เธอคงมาเช่าห้องเช่าอาศัยอยู่กับสามี เพราะเมื่อครู่ที่เดินผ่านห้องมา เห็นมีผู้ชายร่างผอมสูง ผมยาว คล้ายกับนักดนตรีบนศีรษะของเขา มียางยืดรัดรอบ           “เอานี่พวกเรา  กับแกล้ม วิญญาญไก่ปิ้ง รสชาติเป็นไงไม่รู้  ยังไงลองชิมดู  “ผมพูด

  สมาชิกในวงเหล้าเป็นชาวบ้านที่มีวัยทั้งมีอายุใกล้เคียงและแก่กว่าผม เรื่องนั้นมิได้เป็นสาระที่เราจะคบหากัน  การมีเพื่อนมาก มิได้เสียหายอะไร ดีเสียอีก.หากเวลาเราไปไหนมาไหนคงได้พึ่งพากันบ้างตามโอกาส

    “ลำ …น่ะ อาจารย์ ฝีมือแม่ค้าเจ้านี้  ไว้ผมจะซื้อไปกินกับข้าวนึ่งบ้าง “ ลุงด้วงพูด

    “งั้นเดี๋ยวผมลองชิมบ้าง  “ผมพูด

    หลังจากลุงด้วงเทสุราลงในแก้วขนาดเล็กพอดีคำ  ส่งให้มาให้ผมดื่ม ผมจึงได้ลองชิมโครงไก่ปิ้งดูบ้าง  

    “อืม.. อร่อยดี ไม่แพงด้วย  เดี๋ยวขากลับไปบ้าน จะซื้อติดไม้ติดมือไปกินกับข้าวที่บ้าน  “ ผมพูด

     ในการพูดคุยในวงสุราของพวกเรา มักจะเป็นการพูดคุยเรื่องสนุกๆ ที่ขาดไม่ได้  คือจะต้องมีการร้องเพลง เพื่อคลายเครียดและป้องกัน การคุยไม่ถูกคอกันจนถึงขั้นความขัดแย้งทะเลาะวิวาท ช่วงหกโมงเศษ ผมได้ขอตัวจากเพื่อนๆ ร่วมวงสุรา เพื่อกลับบ้านเมื่อได้ผ่านร้านขายไก่ย่างจึงแวะอุดหนุนอีกครั้ง

  “แม่ค้า ขอโครงไก่ปิ้ง 2 ไม้ เครื่องในไก่ปิ้ง  2 ไม้  “

  “ค่ะ”

  “ว่าแต่แม่ค้า ชื่ออะไร เหรอ วันนี้ขายเป็นไงบ้าง  “

  “หนูชื่อย้อย  วันนี้..ก็พอขายได้บ้าง  ดีกว่าเมื่อวาน ที่ขายได้ ไม่กี่ไม้เอง “

  “จากนี้...ผมจะมาอุดหนุนทุกวันเลย  “ ผมพูด

  “ขอบคุณ “เธอตอบ พร้อมมีรอยยิ้มที่ดูจะมีความสุขกับความหวังที่จะได้ลูกค้าประจำ 

    ผมเห็นใจแม่ค้าสาวคนนี้ ..ด้วยเพราะเธอต้องมีรายจ่ายค่าเช่าห้อง ค่าวัตถุดิบ ค่าเช่าที่วางของขายจากเจ้าของตลาดทั้งๆที่ที่ตั้งเตาปิ้งไก่อยู่หน้าบ้านของเธอแท้ๆ เพียงแต่อยู่ใกล้ตลาด   เมื่อเจ้าของตลาดที่เป็นญาติกันกับที่ปรึกษาอาวุโสของหมู่บ้าน เธอจึงตัดความรำคาญให้รู้แล้วรู้รอดไป   

      ความขี้เหร่ของเธอ..มีส่วนอย่างยิ่งต่อการค้าขาย หากขาจรที่เพิ่งเข้ามาซื้อของได้เห็น  เขาคงไม่อยากจะแวะอุดหนุนซื้อของกินในร้านของเธออย่างแน่นอน  เพราะสภาพการแต่งเนื้อแต่งตัวมอมแมม ดูไม่สะอาดตานัก     เพียงสองสัปดาห์ ที่ผมเป็นลูกค้าประจำ ทำให้ผมทราบข้อมูลของเธอเพิ่มขึ้น

       ย้อย เป็นคนภาคเหนือตอนล่างคือจังหวัดอุตรดิตถ์  เธอเพิ่งจะลาออกจากงานแม่บ้านจากกรุงเทพ พร้อมสามี สามีของย้อยคืออนุวัตร  คนแถวนี้เรียกเขาว่าไอ้หนุ่มผมยาว อดีตของคู่รักคู่นี้เคยทำงานในโรงพิมพ์มาก่อน อนุวัตร เรียนจบเพียงชั้น ม.ต้น เขามีความสามารถและมีพรสวรรค์ในทางศิลปะอย่างมาก  ก่อนที่สองสามี -ภริยานี้จะตัดสินใจมาเช่าบ้านกับกรรมการที่ปรึกษาหมู่บ้าน เขาและเธอได้ออกมาสำรวจทำเลกับการจะทำไก่ปิ้งขาย ทั้งสองคนคิดว่าตลาดแห่งนี้ มีลูกค้าที่ผ่านไป-มาเป็นจำนวนมาก มีทั้งลูกค้าที่เป็นข้าราชการครู  คนขับรถบรรทุกระหว่างทางถนนเส้นนี้จำนวนไม่น้อย    หนึ่งเดือนแรกแม้ย้อยจะพอขายไก่ปิ้งได้ แต่ก็ยังไม่คุ้มทุนกับเงินซื้อวัตถุดิบต่างๆ   

                                      ***************************************

    หลังจาก อนุวัตรเสร็จจากช่วยภริยาเสียบโครงไก่ เครื่องในไก่ เนื้อหมูแล้ว หากพอมีเวลาว่างบ้างเขาก็จะแวะมาทำความรู้จักกับคนในท้องที่ ที่มานั่งดื่มสุราอยู่ก่อน และเกือบทุกครั้งที่เขามาร่วมแจม  จะนำเอากับแกล้มที่ภริยาเขาขายมาฝากคอสุราพร้อมนั่งดื่มด้วย

    “นี่อาจารย์ สอนที่สถาบัน  “พี่ด้วง แนะนำผมให้สมาชิกใหม่รู้จัก

    “สวัสดีครับ อาจารย์   “ อนุวัตร ทักทาย 

   แค่ได้พบครั้งแรก ผมก็เกิดความรู้สึกว่าชายคนนี้ ช่างเป็นคนมีมารยาท  สุภาพ  มีสัมมาคารวะ    

.. เขาจะรู้เวลาว่า จะไปช่วยเก็บข้าวของช่วยภริยาในเวลาใด ปกติที่ตลาดบ้านห้วยยางนา  ผู้คนจะวายประมาณหนึ่งทุ่มในช่วงฤดูร้อนและฝน  ส่วนฤดูหนาว คนจะวายเร็วคือประมาณ หกโมงเศษๆ ระยะหลัง ย้อยขายของดีมากขึ้นตามลำดับ จากที่เธอเคยนำเอาไก่มาปิ้งขายช่วง 4 โมงเย็น ก็เลื่อนเวลามาปิ้งขายให้เร็วขี้นเป็นบ่ายสองโมง 

                                    *****************************************

  สามเดือนผ่านไป..จากที่ผมเคยเป็นลูกค้าก็มีสถานะเพิ่มขึ้นใหม่คือ กลายเป็นเพื่อนร่วมอาศัยในท้องถิ่นเดียวกัน  

  “ดีใจด้วยนะ ที่ทุกวันนี้...ไก่ย่างขายจนแทบไม่ทันเลย  “ ผมพูด กับสองสามีภริยา 

 “ขอบคุณค่ะ “ย้อยตอบ

 “วัตร ไม่หางานในเมืองทำล่ะ  เราก็มีฝีมือ ในทางศิลปะนี่” ผมพูด

 “เคยไปมาแล้ว คนงานเต็มหมดแล้ว “

  “แล้วนี่  เขามาจ้างให้วาดรูปเหมือนเหรอ  “

  “ครับ”

 “แล้วคิดราคา ยังไง “

  “เหมาจ่าย ครับ "

 “รูปนี้ 8 คูณ 10 นิ้ว ผมคิด สามร้อยบาทเอง “

 “ใช้เวลานานมั้ย  ในการวาดรูป  “

“ไม่เกินสามวัน ครับ  บางทีสองวันก็เสร็จ ผมจะวาดช่วงค่ำๆ ยันจนยามดึก เพราะมีสมาธิในการทำงาน”อนุวัตร พูด

“ใช้แท่งชาโคล วาดเหรอ  “ ผมถาม

 “ครับ มันให้แสง เงางามและ สวยด้วย”

  “ไม่ติดป้ายบอก แล้วใครจะรู้ล่ะว่า เราเป็นช่างศิลป์  “

  “ส่วนใหญ่ลูกค้าเก่า จะบอกกันปากต่อปาก ครับ “

                         *******************************************

     ผมสนิทกับสามี- ภริยาคู่นี้ เสมือนญาติทั้งสองคน มีความขยัน อดทน รู้จักกาลเทศะ และให้เกียรติผมอย่างมาก ผมจึงอยากสนับสนุนให้อนุวัตรและภริยาได้ขยับขยายกิจการ แต่ทั้งคู่ประสบปัญหาการเงิน

   “ผมขอยืมอาจารย์ สักสามพันบาทก่อนอาจารย์จะคิด ดอกเบี้ยอย่างไร “ อนุวัตร พูด 

   “ไว้ปลายเดือน ผมจะไปกู้สหกรณ์มาให้เป็นทุนให้ ไม่คิดดอกหรอก มีข้อแม้ว่า ..สัญญาคือสัญญา กำหนดวันส่งคือต้องส่งเพราะเผื่อผมจำเป็นต้องใช้เงิน  “

  “ได้ครับ  ผมสัญญา  “

  เมือ่ถึงปลายเดือน ผมได้ไปรับเงินกู้ฉุกเฉินจากสหกรณ์มาห้าพัน  แล้วเจียดให้อนุวัตรกับย้อยไปเป็นทุนขยายกิจการ อนุวัตรได้ไปตลาดในเมือง ซื้ออุปกรณ์เตาปิ้งและถาดอลูเนียมมาเพิ่ม เขารับ ไส้กรอกอิสานมาปิ้งขายเพิ่มอีกอย่าง  จากที่ครอบครัวนี้อยู่อย่างฝืดเคือง ก็ได้อยู่ดีกินดีมากขึ้นตามลำดับ อนุวัตรชวนผมเข้าไปในห้องเช่าของเข และซื้อยาดองมานั่งดื่ม  ย้อย.เห็นผมกับอนุวัตรสนิทกันเธอรู้สึกยินดี  หลายครั้งๆ ที่อนุวัตรดื่มเหล้าจนเกินลิมิต  จนไม่สามารถจะช่วยขนข้าวของเข้าบ้านได้

  “ไอ้เนี่ย่ะ สันดานไม่ดี  กินเหล้าแล้วชอบติดลม  งานการไม่ค่อยจะช่วย   “ย้อยด่าสามี

    เธอโมโหจนหลุด.ปาก    ครั้นเมื่อได้สติแล้ว. จึงนิ่งเงียบลง

 “ วัตร หยุดกินได้แล้ว  มาช่วยชั้น.. เก็บข้าวของหน่อย “ย้อยพูด สีหน้าของเธอยังกับข้าวบูด 

 “วัตร  ไปช่วยเมียเก็บข้าวของก่อน ไป.. วันนี้ผมขอตัวกลับก่อนละ เดี๋ยวโดนลูกหลง “  ผมพูด พร้อมขอตัวกลับ

  จริงๆแล้วย้อย ไม่ได้รังเกียจ ที่จะให้ผมนั่งในบ้านของเธอ  ดีเสียอีกที่มีคนในเครื่องแบบ ได้สนิทสนมใกล้ชิดกับครอบครัวของเธอ

  “หนูไม่ได้ไล่ อาจารย์นะคะ   ผัวหนู มันอย่างนี้ทุกที  ตอนอยู่กรุงเทพ หนูต้องนั่งรอมันตั้งแต่ทุ่มนึงยันตีหนึ่ง  “ ย้อยพูด

 สามีภริยา..คู่นี้ มันช่างแตกต่างกันมากราวฟ้ากับเหวผู้ชายก็ดูหน้าตาดี แต่ฝ่ายหญิงดูออกขี้เหร่ หากตอนที่อนุวัตร ไม่ดื่ม ดูเป็นคนที่ ช่างเอาอกเอาใจภริยาอย่างมาก ทั้งคู่จะหวานต่อกัน เสมือนคนเพิ่งจีบกันใหม่ๆ 

                                   *******************************

    ผมไม่ได้ซีเรียสกับการให้เงินครอบครัวนี้ยืมเลยสักนิด  แม่ค้าแถวนี้หลายราย ผมเคยออกทุนให้เขาทำมาหากิน  เพราะเห็นว่าเป็นการส่งเสริมอาชีพและให้เขามีมั่นคงในครอบครัว  กิจการของย้อยดีวันดีคืน   เวลาผ่านไป 5 ปี วัตร..ได้รับงานศิลป์มากขึ้นนอกจากการวาดรูปเหมือนแล้ว ผมยังออกทุนให้เขาเปิดบริการรับทำป้ายโฆษณา รับออกแบบงานต่างๆ  จัดแต่งดอกไม้ แกะน้ำแข็งในงานมงคลสมรสและงานขึ้นบ้านใหม่ 

  “เรามาเข้าหุ้นกันดีมั้ย..ผมออกเงิน วัตรออกแรง เมื่อรับงานแล้วหลังเสร็จงาน เรามาแบ่งคนละครึ่ง“ ผมพูด

  “ครับ.. งั้นก็ได้  “

  งานรับทำป้ายโฆษณา และงานทำป้ายแผ่นโฟม งานตกแต่ง ในงานมงคลสมรสมีมาเรื่อยๆ   ผมเคยดึงอนุวัตรไปช่วยแบบฟรีๆเป็นเพราะผมมองการณ์ใกล ที่อยากจะให้แขกผู้มาในงานได้เห็นฝีมือการทำงานของพวกเราก่อน  การที่ผมทำงานมวลชนจึงทำให้ผมกว้างขวาง งานบางอย่าง เราจึงไม่ได้แสวงหาผลกำไร 

  “ผมรับงานมา งานบางงาน เราจะไม่หวังเอากำไรนะ  เราต้องคุยกันให้เข้าใจก่อน ถือเป็นการช่วยเหลือสังคมและช่วยเหลือราชการ “ ผมพูด  ขณะนั่งดื่มกับอนุวัตร ที่บ้านเช่าของเขา

  “ครับ  ยังไงก็ได้ แล้วแต่อาจารย์  ผมมีหน้าที่ปฎิบัติตาม  “

  “ไม่หรอก ช่วยๆกัน  “ ผมพูด

  จริงๆ แล้ว ผมมีพื้นฐานงานศิลปะ ไม่ได้ด้อยกว่าอนุวัตรเพราะพี่ชายผมเรียนจบจากศิลปากร   ผู้คนเริ่มรู้จักเรามากขึ้นผมรับงานมาและบางครั้งอนุวัตรรับงานที่หน้าร้านขายไก่ย่างของเขา เราก็จะมาหารือและกำหนดราคา 

  “ ไม่ต้องเอากำไรมากหรอก แค่พออยู่ได้” ผมพูด

  งานเสร็จแล้วเมื่อได้รับเงินมาจากลูกค้า อนุวัตรจะเอามาให้ผม ในฐานะผู้ออกทุน  ผมจะให้เขาในอัตราอย่างน้อย50 เปอร์เซ็นต์เป็นอย่างน้อย บ่อยๆครั้ง ผมให้เขารับเงินเต็มอัตราเพื่อเป็นสร้างกำลังใจให้เขา  

                                      *********************** 

  ผมพาอนุวัตรไปจัดสวน ไปตกแต่งสถานที่ ตามที่ต่างๆทั้งในส่วนราชการและตามหมู่บ้านต่างๆ จนตัวเขา. ได้รู้จักกับคนทั่วไป กิจการร้านไก่ปิ้งของย้อยดีวันดีคืนจากแรกๆที่ขาดทุน มาวันนี้เฉลี่ยกำไรได้ วันละ3- 400 บาท  ย้อยเริ่มแต่งตัวดูสะอาดขึ้น ซึ่งก็เป็นเสน่ห์ให้ลูกค้ามาอุดหนุนมากขึ้น  จริงๆ แล้วฝีมือของย้อยในการหมักไก่ทำได้อร่อยมาก และราคาไม่แพง หากเทียบเคียงกับเจ้าอื่นๆ  

 หลายครั้งที่ผมเข้าไปในเมืองและไม่อยากจะเรียกให้แม่บ้านลุกมาเปิดประตูให้  ผมก็ขออาศัยห้องของอนุวัตร นอนพักค้าง     หลังๆที่อนุวัตรรับงานมาทำ มักจะผิดนัดและงานขาดความประณีตกว่าแต่ก่อน เขาเริ่มคุ้นเคยกับคอสุราในหมู่บ้านมากขึ้น งานการที่เคยรับผิดชอบก็ปล่อยปละละเลย ไม่เหมือนดังแต่ก่อน

 “จบงานนี้ เลิกเถอะวัตร เสียชื่อผมหมด   ” ผมพูด

 “ก็ได้ครับ แล้วแต่อาจารย์ ”อนุวัตร พูดออกแนวหยิ่งยโส

  ฐานะของครอบครัวของอนุวัตร กับย้อยดีขึ้นมากกว่าแต่ก่อน เป็นจังหวะที่เจ้าของสถานที่คือผู้ให้เช่า ได้โอกาส น้ำขึ้นให้รีบตัก

 “ลุงจะขอขึ้นค่าเช่าอีก100 บาทนะ ”เจ้าของห้องเช่าบอกกับครอบครับของอนุวัตร

“โอ้โห ลุง หนูเพิ่งจะลืมตาอ้าปากได้ ลุงก็ฉวยโอกาสเลย  ”

 “จะอยู่มั้ย  มีคนเขามาจองห้องแล้วด้วย "เจ้าของห้องเช่าพูด

  “ก็ได้อยู่ก็อยู่  ”  ย้อย พูด

                           ครอบครัวนี้…ทนอยู่ไปอีกสักระยะ

 อนุวัตรรับไม่ได้กับการเอารัดเอาเปรียบ เขาจึงไปในเมืองเพื่อหาทำเลที่ใหม่   เป็นจังหวะที่แม่ค้าคนเดิมที่เคยขายของบริเวณนี้ ย้ายไปขายของที่กรุงเทพ  อนุวัตรจึงได้เซ้งต่อ  สามเดือนต่อมา ..เขาจึงบอกเลิกสัญญากับเจ้าของบ้านและย้ายไปอยู่ในเมือง  ผมกับครอบครัวไม่พบกันอีกเลย

                          *******************************************

8 ปีต่อมา ผมพบกับอนุวัตร อีกครั้ง ในงานขึ้นบ้านใหม่ของหมู่บ้าน เรามีโอกาสได้นั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน 

 “ทราบว่า มีลูกชายสองคน  ”

 “ครับ   ”

 “อาจารย์ สบายดี นะ ”

 “สบายดี  ครับ  ”

 ช่วงแรกๆของการสนทนาผมยังมองดูว่า  อนุวัตรยังเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายแต่พอผ่านไปได้สักพัก  ผมเริ่มเห็นกิริยาอาการ  คำพูดคำจา ที่เริ่มเปลี่ยนแปลงไปจากที่เคยให้เกียรติกันกลับพูดจายกตนเองและอวดตัว   

 “ เดี๋ยวนี้ ไอ้วัตร มีรถเก๋งส่วนตัวแล้วนะครับ ไม่ใช่ไอ้วัตรคนเก่า ลูกชายของผมตอนนี้เขาสอบติดคณะแพทย์ด้วย  ”อนุวัตร พูด    ชาวบ้านที่รู้จักกับเขาต่างร่วมแสดงความยินดี รวมทั้งผมด้วย 

  เวลาผ่านไป .ซึ่งผมไม่เคยเจอครอบครัวนี้มาเลย จึงคาดเดาไม่ถูกว่าจะมีพฤติกรรมเปลี่ยนไปได้อย่างไรบ้าง หลังจากงานขึ้นบ้านใหม่ไปแล้ว   วัตร.. มักจะขับรถเก๋งมาดื่มสุราที่อู่ซ่อมรถซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขา   

   “อาจารย์ เชิญแวะสักหน่อยครับ ” เจ้าของอู่รถ เรียกขานผม

  “ตามสบายครับ  ผมติดธุระครับ”   ผมพูด

  “ไอ้วัตร  ก็อยู่ครับอาจารย์ ”

  เจ้าของอู่ คงเคยเห็นว่าในอดีตผมกับอนุวัตร เคยร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่ในการทำธุรกิจงานศิลป์ร่วมกัน  เคยคลุกคลีตีโมงด้วยกัน  แต่เขาไม่ทราบถึงพฤติกรรมที่อนุวัตรแข็งข้อและยโสกับผมหลายครั้งในระยะหลัง

  “โอกาสหน้าครับ  ” ผมพูดกลับไปอีกครั้ง แล้วเดินจากไป

                                 ****************************

 ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของตลาด ถิ่นที่ย้อยเคยลำบากลำบนมาก่อน  ผมได้ยินเสียงแว๊ดแหวๆ ที่คุ้นๆกำลังคุยกับแม่ค้าก๋วยเตี๋ยวอย่างสนุกสนาน จึงเงยหน้าขึ้นมามอง  

 “ใช่เลย..ย้อย  โอโห  วันนี้ย้อย..เป็นคนละคนกับที่ผมเคยรู้จักมาก่อน” ผมคิดในใจ

  ผมนิ่ง.เพื่อจะลองทดสอบ คนที่ผมเคยมีอุปการะและเคยช่วยเหลือออกทุนทำมาหากินในอดีตจนตั้งตัวได้ จะทักทายบ้าง

เงียบสนิท   ไม่มีคำทักทายสักแอะ เธอยืนคุยกว่าชั่วโมง ขณะที่ผมยังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์

  “ย้อย นั่นอาจารย์..ขลุ่ย จำอาจารย์ไม่ได้เหรอ  ” แม่ค้าก่๋วยเตี๋ยวพูด เตือนสติ 

  เธอนิ่งเงียบ…ทำเสมือนคนไม่รู้จักกันมาก่อน นี่ไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ที่ผมเจอย้อยกับอนุวัตร…หลายๆครั้งที่ผมพบคู่ผัวตัวเมียคู่นี้ ที่ตลาดคลองถมในเมือง  สายตาปะทะกันอย่างจะแจ้งอยู่หลายครั้ง เขากลับนิ่งเฉย…จนผมต้องเดินหลบไปเองเสีย.

คิดๆไปก็รู้สึกเสียใจ ที่ในอดีตเราไม่น่าจะชุบเลี้ยงงูพิษ คู่นี้เลย

         ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์  ได้ดิบได้ดีแล้ว..นี่   ขอจงจำเริญๆ เถิดพ่อคุณ แม่คุณ

                                           ขลุ่ย    บ้านข่อย 

                                            (๒๔-๙-๖๖)