ชีวิตที่ไร้แก่นสาร

ข้อมูลเบื้องต้น

                                                  ชีวิตที่ไร้แก่นสาร

           ผมกับ อ.ประชัน ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน ที่ได้ผ่านร้อนผ่านหนาวมา ด้วยกันอย่างโชกโชน (ที่สุด)   .... หลังจากวันแรก ..ที่ผมรายงานตัว  ผู้อำนวยการ และได้รู้จักกับผู้ช่วย ผู้อำนวยการอีก 4 คน ได้แก่ อ.ประชัน ซึ่งดำรง ตำแหน่ง ผช. ผอ. ฝ่ายบริการ การศึกษา,   ผช  ผอ.ฝ่ายวิชาการ , ผช. ผอ ฝ่ายธุรการและ ผช. ผอ. ฝ่ายกิจการนักศึกษาแล้ว  ผมก็ได้รับมอบหมาย จากผู้ช่วยทั้งสามคน   ผู้ช่วยฯฝ่ายบริการการศึกษาได้มอบงาน  ผช หัวหน้าแผนกพัสดุ ให้ผมรับผิดชอบ  ผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายธุรการ ได้มอบงานบัญชีฟาร์ม ให้ผมรับผิดชอบและ ผู้ช่วยผู้อำนวย การ ฝ่ายวิชาการ มอบงานด้านการตลาดจำหน่ายผลผลิตการเกษตรให้รับผมรับผิดชอบ  สรุปว่า  ผมต้องมีผู้บังคับบัญชา ถึงสามคนในเวลาเดียวกัน          

       ณ เวลานั้น บุคลากรที่มีวุฒิ ปริญญาโทในที่ทำงานของผม มีเพียง ห้าคนเท่านั้น คือผู้อำนวยการ ,ผช.ผู้อำนวยการฝ่ายบริการ  ผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายวิชาการ และอาจารย์อีกสองคน  จากจำนวน  4 ใน  5 คน จบการศึกษาในประเทศ ยกเว้น อ.ประชันเพียงคนเดียวที่ จบปริญญาโทจากอเมริกา   การที่ผมเป็นคนพูดง่ายและเป็นคนไม่ค่อยขัดใจใคร หนำซ้ำบ้านที่ผมพักยังอยู่ ติดกับบ้าน อ.ประชัน เมื่อเลิกงานแล้ว  เขาจึงมักชวนผมออกไปนั่งดื่มสุราในเมืองเสมอๆ  อาจารย์ประชัน เป็นคนผิวคล้ำ มีบุคลิกดี เขามักแต่งกายเนี๊ยบเสมอ ทุกเช้า เขาแต่งกายด้วยชุดสุภาพ เสื้อเชิ้ตแขนยาว กางเกงสีเข้ม  ผูกเนกไท สวมสูท  ใส่แว่นสีชา ผมทราบข่าวว่า เขาเพิ่งขอ ย้ายจากจังหวัด แห่งหนึ่งของภาคเหนือ มาทำงานที่ลำปางก่อนหน้า 

   “ผู้ช่วย ประชันหย่าขาด กับภริยา ที่เป็นพยาบาล เป็นเพราะเป็นคนชอบกิน ชอบเที่ยว เป็นเพลย์บอย ไม่เคยใส่ใจกับลูกเมีย "อาจารย์ สดใส พูด 

   อาจารย์สดใส เป็นเพื่อนร่วมงาน ที่ทำงานในสังกัดฝ่ายบริการ เช่นเดียวกับผม เธอมักไปไหนมาไหนกับอาจารย์ประชันเสมอ  ด้วยเพราะคนหนึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาอีกคนเป็นลูกน้อง อีกทั้งคู่ ยังนั่งทำงานในห้องเดียวกันชาย หญิง คู่นี้สนิทกัน ถึงขั้นเพื่อนๆในที่ทำงาน ส่วนใหญ่ มองว่าทั้งคู่คือคนรักกัน   

                                              ******** *****************

    ไม่ทราบเหมือนกันว่า . ทำไม  ./?   เขาจึงถูกชะตาอะไรกับผม ..  ผมแทบจะไม่เคยปฎิเสธ สักครั้ง เมื่อเขาเอ่ยปากชวนผมเพื่อ เดินทางออกไปต่างจังหวัด เพื่อท่องเที่ยว ผมเคยไปจังหวัดแพร่ และน่านค่อนข้างบ่อยกว่าจังหวัดอื่นๆ เป็นเพราะอ. ประชัน มีเพื่อนๆที่ทำงาน สังกัดในกรมอาชีวศึกษามากมาย  วิทยาลัยเกษตรกรรมลำพูน   เชียงราย สุโขทัย  พิจิตรผมเคยไปกินไปนอนมาหมด หากผ่านเส้นทางที่มีศิษย์เก่าที่อ.ประชัน เคยสอนมาก่อน   เขามักจะแวะหานั่งดื่มสุราเล่นไพ่ ตามประสาคนที่ชื่นชอบ การออกไปต่างจังหวัดของ อ.ประชันส่วนใหญ่มุ่งไปเพื่อเล่นการพนันเป็นหลัก การเที่ยวและดื่มสุราเป็นรอง ส่วนผมกลับเป็นตรงกันข้ามคือไปดื่มเป็นหลัก รองมาคือการท่องเที่ยวและได้รู้จักกับเพื่อนๆ ของเขา น้อยคนนักที่อาจารย์ประชันจะชวนไป เพื่อกิน -นอน  เที่ยว  

      รถยนต์ยี่ห้อเฟียต คันเก่า(มือสอง) สีเลือดหมูของเขา  มันไม่เคยสร้างปัญหาในการเดินทางไกลๆ เลย  ทุกครั้งเวลาพวกเราจะเดินทางไปต่างจังหวัดอ.ประชัน ต้องแวะไปที่อู่ซ่อมรถเพื่อตรวจสอบเครื่องยนต์   ค่าใช้จ่ายของพวกเรา บางครั้งแทบจะไม่มีอะไร เพราะหากไปในวิทยาลัยเกษตรกรรมด้วยกัน ผู้บริหารเขาจะช่วยเติมน้ำมันรถให้ 

   “ ผช.ดำรงฤทธิ์ ขอน้ำมันเติมรถยนต์ ให้รถผมด้วยนะ “ อ.ประชัน เอ่ยปาก

  “ได้ครับพี่  เดี๋ยวจะเขียนบิล ให้พี่ ไปเติมที่ปั๊มน้ำมัน “ ผช.ผอ(อ.ดำรงฤทธิ์) ตอบ

    อ.ดำรงฤทธิ์ เคยทำงานร่วมกับ อ.ประชัน  ในฐานะลูกน้องเก่าที่จังหวัดน่าน ก่อนจะย้ายมาอยู่ที่ จ. แพร่   ทั้งคู่จึงสนิทสนมกันเป็นพิเศษ ข้อเสียของ อ.ประชันคือ การใช้จ่ายเงินทองที่ค่อนข้างฟุ่มเฟือย เขามักจะมีรสนิยมสูง (รายได้ปานกลาง) แม้เงินเดือนเขาจะมากกว่าผมเกือบพันบาท แต่รายจ่ายของเขาก็มีมาก เช่น ค่าน้ำมัน  ค่ากิน ค่าเที่ยว ค่าเล่นพนัน ค่าทิปกับพนักงานบริการในที่ต่างๆ ซึ่งผมมองว่าบางครั้งมันไม่จำเป็นจะต้องสูญเสียเงินเพื่ออวดความร่ำรวย      

  ใครๆ ในที่ทำงานก็รู้ว่า  เขาเป็นคนมือไม่สะอาดนัก  แต่เพราะ ผู้อำนวยการ   ที่เป็นรุ่นน้องในมหาวิทยาลัย กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ในความเป็นรุ่นพี่ ในมหาวิทยาลัย  ก็จำต้องเอาหูไปนา ตาไปไร่   ช่วงที่ผมมาทำงานใหม่ๆแล้ว ถูกมัดมือชกให้เซ็นเอกสาร เซ็นรับวัสดุ ก็จำต้องยอมเซ็น และไม่คิดว่า เขาจะเป็นคนไม่ซื่อสัตย์   แต่หลังจาก ที่ผมได้เรียนรู้อะไรๆมากขึ้นแล้ว  จึงไม่อาจกระทำการ ผิดระเบียบและผิดกฎหมายได้  จึงปฎิเสธที่จะเซ็นให้ ..  เขาจึงไปหาบุคคลอื่นๆยินยอมเซ็น

  “อาจารย์ ให้คนอื่นเซ็น ดีกว่าครับ ผมคิดว่าผมคงเซ็นเอกสาร ดังกล่าวไม่ได้ “  ผมพูดสั้นๆ และไม่ให้เหตุผลเพิ่มเติม  

      ณ เวลานั้น ผู้ช่วยผู้อำนวยการ 4 คน ที่น่าเกรงใจที่สุด คือเขา เพราะมีดีกรี เป็นนักเรียนนอกจากอเมริกา   อาจารย์ทุกคน ไม่ค่อยกล้าที่จะยุ่งในตัวเขาหลายคนเตือนผมว่า อย่าใกล้ชิดกับ อ.สดใสมาก  เพราะเดี๋ยวจะเกิดปัญหา เป็นเพราะอ.ประชันกำลังจีบเธอ อยู่นั่นเอง 

 “ อ .สดใส ไม่ได้อยู่ในสเป๊กผมเลย“ ผมตอบกับอ.สุรเชษฐ์ 

  “ขลุ่ย ต้องระวังตัวด้วยนะ คบกับ อ .ประชัน ได้ไม่คุ้มเสีย.แก.. ชอบกิน -เที่ยว เล่นการพนัน “ อ.สุรเชษฐ์  พูดด้วยความห่วงใย 

   “ขอบคุณครับพี่ ผมคบหาแก แบบ ธรรมดาๆ ไม่ได้ลึกซึ้ง  อะไรดี. ไม่ดี .ผมแยกแยะได้ครับ  จะให้ผมมาเสี่ยงกับการทำผิดระเบียบ ผิดกฎหมาย  ผมคงไม่ทำแน่  “ ผมพูด

   แม้ผม จะเพิ่งมาทำงานใหม่ แต่ก็พอจะรู้ถึงพฤติกรรม นิสัย ของผู้ช่วยผู้อำนวยการคนนี้  ว่าเป็นคนอย่างไร  อาจารย์น้อยคนนักที่จะร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา   แม้ผมจะรู้ว่าอาจารย์กว่า 80 เปอร์เซ็นต์ไม่ชอบ  แต่ผมไม่ได้ใส่ใจ คิดเพียงว่า ..จะไปแคร์ทำไม  หากเราพอใจจะคบกับเขาเสียอย่าง  ห้องอาหาร  โรงน้ำชา ผับ บาร์  คอฟฟี่ช็อป  สถานบริการระดับล่าง เขาพาผมไปให้รู้จัก ทุกซอกซอยและบางครั้งยังจ่ายค่าบริการให้ผมอีกต่างหาก   การมาดื่มสุราในเมือง  น้อยครั้ง ..ที่ผมจะเป็นคนจ่ายเงิน เป็นเพราะเงินเดือนและ รายได้ของผมน้อย       

   ผมมักจะเห็น อ. ประชันเข้าสหกรณ์ออมทรัพย์ครู ทุกๆเดือน   การแต่งกายเนี๊ยบ  สวมสูททุกครั้งเวลามาปฎิบัติงาน ที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตนทำให้เขาดูน่าเคารพ ศรัทธา  

 “ผมรบกวน อาจารย์ขลุ่ย  เป็นคนเซ็นค้ำประกัน กู้เงิน ให้ผมด้วย นะ  “ ผช.ประชันพูด 

 “ได้ครับ  “ ผมตอบ

 การที่ผู้ช่วยประชัน มีตำแหน่ง ผู้ช่วยผู้อำนวยการ ย่อมมีอาจารย์ผู้น้อย เกรงใจเขาเป็นธรรมดา  เขาสามารถที่จะขอให้อาจารย์ ช่วยเซ็นเอกสารรับพัสดุ  เป็นผู้ค้ำประกันการกู้เงิน ค้ำประกันซื้อสินค้าให้   นอกจากอาจารย์ ในที่ทำงานแล้วบ่อยๆ ครั้ง เขายังให้นักศึกษาที่เรียนวิชาของเขา ช่วยเซ็นค้ำประกันอีกด้วย

 “อาจารย์ครับ จะให้ผมทำอย่างไรดี  ร้านจำหน่ายสินค้าในเมือง เขาส่งเอกสารให้ผมต้องรับผิดชอบในฐานะผู้ค้ำ การซื้อรถจักรยานยนต์ “สนธยา พูด

 สนธยา เป็นนักศึกษา ที่เรียนกับผม เขาได้แวะมาหาผมที่บ้านพักในวิทยาลัย ทั้งยังได้ปรับทุกข์เรื่องที่อาจารย์ประชันได้ทำกับเขา จนต้องเดือดร้อนในฐานะจำเลยร่วมด้วย

 “เอ .อาจารย์ว่า  เรื่องนี้ อาจารย์ประชัน ทำไม่ถูกนะ  ทำไม ..ต้องทำให้ลูกศิษย์  ต้องเดือดร้อนเช่นนี้ “ ผมพูด ทั้งยังปลอบใจให้เขาสบายใจ

 นักศึกษาเกินกว่า  20 คน ที่ถูกอาจารย์ประชันขอร้อง ไหว้วานให้ช่วยเหลือเขา  เขาจะมีคะแนน หรือเกรดเป็นเครื่องแลกเปลี่ยนให้  ทุกคนพบปัญหาการถูกฟ้องร้องและต้องเป็นผู้รับผิดชอบร่วมในการชดใช้หนี้สิน ระยะหลังที่ผมมีเพื่อนในเมือง ผมจึงเริ่มห่างจากอาจารย์ประชัน   

                              ****************************************** 

     ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง...ผมใช้สิทธิ ขอลาบวชหนึ่งพรรษา  หลังจากบวชเรียนไปได้หนึ่งเดือนแล้ว  อาจารย์ ประชันในฐานะครูผู้น้อย เพราะถูกปลดจากตำแหน่งผู้ช่วยผู้อำนวยการ เนื่องจากมีพฤติกรรม ที่ไม่น่าไว้วางใจกับความสุจริต  อาจารย์ในสถาบัน แม้จะรู้สึกเห็นใจ และเสียดายความรู้ของเขาที่น่าจะไปได้ไกล ถึงตำแหน่งผู้อำนวยการ แต่ต้องมาดับวูบลงเพราะพฤติกรรมที่ไม่ดีของเขาเอง

 “น่าเสียดายนะ ทั้งๆที่จบจากอเมริกา เพื่อนๆ ในรุ่นของแกอย่างอาจารย์วินัย  ก็ได้เป็นผู้อำนวยการ ที่พิษณุโลก  อาจารย์ อิสระก็ได้เป็น ผอ. ที่เชียงราย” อ. จรัล พูด

 “ใช่. ผมเคยไปเที่ยว ที่เชียงรายกับอาจารย์ประชัน เคยเจอ ผอ. อิสระด้วย “ ผมพูด

 “นี่ถ้าอาจารย์ประชัน วางตัวดี ไม่เล่นการพนัน ไม่เจ้าชู้ เสเพล โอกาส เป็นผู้อำนวยการ ย่อมหนีไม่พ้นนะ  “  อ .จรัลพูด

                            ********************************************* 

                            ภายในกุฎิ ที่วัด...ที่ผมจำพรรษา 

 “พระอาจารย์ขลุ่ย  มีโยม มาขอพบน่ะ”  รองเจ้าอาวาส  พูด

 “ใครหรือครับ  “ ผมถาม 

“ไม่ทราบ เห็นบอกว่า  เป็นอาจารย์ สอนที่เดียวกัน”

 ผมเดินลงบันได.. เพื่อไปพบกับคนที่ถามหา เมื่อเดินลงมา ก็พบรถยนต์สีเลือดหมูจอดบริเวณ ศาลาหลังเก่า  ซึ่งรู้ได้ทันทีว่าคนที่มาหาผม คืออาจารย์ประชัน  

 “นมัสการ หลวงพี่   “  อ.ประชัน ทักทาย

 “มีธุระ อะไรหรือเปล่า  ครับ  “

 “ไม่มีหรอกครับ  บังเอิญ เข้ามาในเมือง ก็เลยแวะมาหา และอยากจะคุยธุระสักหน่อย  “ อ.ประชัน พูด

 “ไปนั่งในห้องรับแขกก่อน   ดีมั้ย  “

 ไม่ต้องหรอกครับ  ใช้เวลาแป๊บเดียว  เอง”

 “ว่ามาเลย “

“ คือ.... ผมอยากรบกวนให้หลวงพี่ ช่วยตอบกับผู้อำนวยการว่า   เงินทำบุญที่ผมได้เป็นแม่งานเพื่อให้ทางคณาจารย์ได้ร่วมทำบุญเพื่อมาให้หลวงพี่ซึ่งผมรับปากว่าจะนำมามอบให้  ขอให้อาจารย์ขลุ่ยตอบกับผู้อำนวยการว่า ผมได้นำมาให้แล้ว “อ .ประชัน พูด

 “ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม. อาจารย์ เขาทำบุญ แล้ว  โยมอาจารย์ จึงทำเช่นนั้น  “  ผมพูด

 “ผมขอโทษครับ  ผมรับปากว่าจะชดใช้คืนให้ทุกบาททุกสตางค์  “  อ. ประชันพูด

 “ไม่น่า จะมีเหตุการณ์เช่นนี้เลย   โยมอาจารย์. ก็น่าจะทราบ  ทั้งๆ ที่โยมอาจารย์ สอนวิชาจริยธรรม และจิตวิทยากับศิษย์ แล้วยังประพฤติปฎิบัติตนเช่นนี้  “ ผมพูด

 “ถ้าอาจารย์.. ไม่ช่วย .. ผมต้องถูกผู้อำนวยการ ตั้งกรรมการสอบสวน ฐานยักยอกทรัพย์  ความผิดนี้ เป็นอาญาด้วยครับ  ”

 “โอเค  จะช่วยตอบว่าได้รับแล้ว ก็ได้   ”

 “ขอบคุณครับ  ผมจะไม่ลืมบุญคุณ เลย”

  หลังจากคุยธุระเสร็จ  อาจารย์ประชัน  จึงขอตัวกลับ  ..

  หลังจากผม ได้ลาสิกขา กลับเข้ามาทำงานดังเดิม  สิ่งที่อาจารย์ประชันรับปากว่า ว่าจะนำเงิน 4 พันบาทเศษ ที่เพื่อนๆ ร่วมทำบุญมาให้  กลับเงียบไปเฉยๆ ขณะที่วันนั้น..ผมบังเอิญเดินสวนทางกับผู้อำนวยการ

 “หน้าตาอิ่มบุญเลย อาจารย์  “  ผู้อำนวยการทักทาย 

 “ครับ . จิตใจ ดีขึ้นครับ  ท่าน “

 “ว่าแต่ได้รับเงินที่ คณาจารย์ร่วมทำบุญ  ก่อนบวชมั้ย  “ ผอ.ถาม

 “อ้อ รับแล้วครับ “  ผมตอบ โดยไม่ต้องนึก  เพราะทราบว่า  วันใดวันหนึ่ง ผู้อำนวยการ คงอยากทราบคำตอบนี้  ในใจผม..รู้สึกไม่พอใจกับสัจจะที่อาจารย์ประชัน  เคยพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า จะนำมาให้ผม  แต่เขากลับนิ่งเฉย เหมือนไม่มีอะไร   

 . “ช่างมันเถอะ  ผลของกรรม คงตกกับเขาสักวัน  “  ผมคิดในใจ

 เรื่องนี้ ถูกปกปิดมาช้านาน.....ซึ่งผม.ไม่เคยแพร่งพราย แม้แต่น้อยนิด  สันดอน ..ขุดได้  แต่สันดานยากที่จะขุด 

    ระหว่างการทำงาน อ. ประชัน ต้องหลบซ่อนตัว เพื่อหลบหนีเจ้าหนี้  ที่เขาไปกู้ทั้งในระบบและนอกระบบ    นอกจากนั้น เขายังต้องคอยหลบหนีการถูกตามล่าจากนักพนัน ที่ชนะการเล่นสนุ๊กเกอร์  บิลเลียด ที่มีการท้าเดิมพันกันและอาจารย์ประชันเป็นฝ่ายแพ้เดิมพัน ซึ่งเป็นเงินหลักหมื่น

 “อาจารย์ขลุ่ย เห็นนายเม้ง  มาตามหาผม หรือเปล่า  “  อ.ประชันถาม

 “เขาเข้ามาถามหา แต่ผมบอกว่าอาจารย์ ไปธุระในเมือง  เขาก็เลยกลับ “

                        ขณะที่คุยกัน สีหน้า เขาไม่สู้ดี  ทั้งยังมีความกังวลใจ

                                   **************************************** 

  พฤติกรรมของอดีตนักศึกษาจากเมืองนอก ผู้มีรสนิยมสูง แต่รายได้ไม่มากยังทำตัวเหลวแหลก   หย่าจากภริยา ทั้งยังปล่อยทิ้งไม่เหลียวแลบุตรชาย จนเกิดเรื่องเศร้า เมื่อช่วงปิดเทอม ลูกชายวัย 13  โหยหาอยากพบพ่อ  สู้อุตส่าห์ ขี่จักรยานยนต์มาหาพ่อที่ลำปาง  แต่ระหว่างทาง ได้ประสบอุบัติเหตุรถลื่นไถล ตกเหว จนเสียชีวิต 

  นี่เป็นครั้งแรก .. ที่ผมได้เห็นน้ำตาลูกผู้ชายอย่างเขา เพราะตลอดเวลา ที่รู้จักกันมา บุคคลคนนี้ ไม่เคยทุกข์โศก เลยสักนิด    นับเป็นความสูญเสีย ครั้งสำคัญ ที่ต้องเสียบุตรชายอันเป็นที่รักไป  แต่ไม่นาน บุคลิกของคนที่ไม่รู้จักความทุกข์  ก็กลับมาดังเดิม คือการเที่ยวเตร่  กินและใช้ชีวิตที่ไร้สาระไปวันๆ   . 

มีข่าวหนาหูว่าเขา ได้กับนักศึกษาหญิง ที่มาขอพักภายในบริเวณบ้านพัก หลายคน   เวลานั้น เขามีตำแหน่งผู้บริหาร จนไม่มีใครกล้าที่จะเปิดเผยความจริงออกมา

 “พี่ประชัน นี่เจ้าชู้.  ขนาดลูกศิษย์ของตน แกยังทำ“ เสียงลือ ในกลุ่มอาจารย์ในที่ทำงานหนาหู 

 จากที่ผมเคยสนิทกับอาจารย์ประชันมา จึงเชื่อว่า เรื่องที่อาจารย์คนอื่นๆพูด  จึงน่าจะเป็นความจริง  เพราะบ่อยๆ ครั้ง ที่ผมพบเขาเข้าเมือง จะรับนักศึกษาหญิงหน้าตาสวยๆนั่งรถเก๋งคันเก่าๆ ไปนั่งดื่ม นั่งกินข้าว ทั้งเวลากลางวันและกลางคืน โดยไม่สะทกสะท้านกับเสียงครหา 

 “อาจารย์ครับ อาจารย์ประชัน มาขอยืมเงินผม  แล้วไม่ใช้คืนให้  “ลูกศิษย์คนหนึ่ง พูด

 “ยืม ไปเท่าไหร่  “

 “สองพัน ครับ นี่ผมจะเอาไปใช้ลงทะเบียนเรียน  “ลูกศิษย์พูด

   นักศึกษ าคนแล้วคนเล่า ที่เข้ามาพบผม และขอให้ผมช่วยคุยกับอาจารย์ประชัน เพื่อขอให้ชำระเงินยืมคืน

 “เรื่องของอั้ว  ลื้อ .. ไม่ต้องมายุ่ง  “ คำตอบจากอาจารย์ ที่ผมเคยนับถือ  

                                       ***************************************

    หมายศาล  ถึงอาจารย์ประชัน  มีเข้ามาที่บ้านพักราชการ เป็นว่าเล่น  ศิริลักษณ์  ภริยา ที่เป็น ลูกศิษย์ที่เขาเคยสอนมาต้องปวดหัวกับพฤติกรรมสามี เธอมีบุตรชาย1 คน และหญิง 1 คนร่วมกับอาจารย์ของตน แม้อาจารย์ประชันจะเกษียณ จนลูกคนโต มีอายุ 30 ปีแล้ว  .. เขากลับไม่เคยสนใจกับครอบครัวเลย แม้แต่น้อย  โชคดี..ที่อาจารย์ที่เป็นเพื่อนร่วมงานเก่า  สงสารจึงช่วยบรรจุให้ ศิริลักษณ์  เป็นลูกจ้างประจำ เพื่อจะได้รับสิทธิ และสวัสดิการ ตามสมควร ลูกชายคนโต ได้ถอดแบบจากพ่อไม่ผิดเพี้ยน คือ สำมะเลเทเมา  ติดยา  ชีวิตไร้แก่นสาร ไม่สนใจเรียน เข้าเรียนกี่แห่งๆ ก็ถูกให้ออก เพราะไม่เข้าเรียน ไม่เข้าสอบ จนในที่สุดศิริลักษณ์ ได้ขอความกรุณาจากมหาวิทยาลัยได้รับลูกของเธอเข้าเรียนในระดับ ปวส.

 “ผมจะตั้งใจเรียนครับแม่  ที่ผ่านมา ผมต้องเสียเวลา และทำให้แม่ต้องเสียใจกับพฤคตกรรมไม่ดีของผม

                              *************************************** 

.อาจารย์ ประชัน  ยังอาศัยภริยาพักในบ้านพักราชการ ทั้งๆ ที่สิทธิของเขาหมดลงไปแล้ว    ครอบครัวนี้แทบจะไม่เป็นครอบครัว  เขารับเงินบำนาญทุกเดือนๆ ละ เกือบสองหมื่นบาท    ไม่เคยที่จะแบ่งปันให้ภริยาและลูกใช้เลยสักบาท  แต่กลับทำเป็นนักบุญ เที่ยวแจกชาวบ้าน เด็กๆที่ยากจน ทุกๆ เย็น เขาจะเลี้ยงสุรากับชาวบ้าน นั่งดื่มสุรา ทำกับว่า ชีวิต นี้ ฉันไม่มี .ความทุกข์   

  “อาจารย์คะ ..อาจารย์ ประชัน ขับรถยนต์ ชนชาวบ้านเสียชีวิต ค่ะ” ศิริลักษณ์ พูด 

 เธอแวะมาหาผมที่บ้าน พร้อมเล่าเหตุการณ์ ดังกล่าว 

 “อาจารย์ว่า ใครผิด “  ศิริลักษณ์  ขอความเห็น

 “ของเรา. เป็นถนนทางเอก ส่วนชาวบ้านที่ขี่มอเตอร์ไซด์มาชนรถยนต์ของเรา เป็นทางโท  ทั้งยังมีป้ายให้หยุด  เมื่อเขามาชนเรา เขาก็ต้องเป็นฝ่ายผิด  “ ผมพูด

   อุบัติเหตุที่เกิดขึ้น .เป็นช่วงค่ำๆซึ่งอาจารย์ประชัน มักจะขับรถยนต์ กลับเข้ามาในบ้านพัก  ในช่วงเวลา 20.00- 21.00 น.รถยนต์คันเก่าๆ ที่ขับได้ไม่เร็วนัก แต่เมื่ออีกฝ่ายต้องเสียชีวิตลงจนเป็นคดีความ .. แน่นอนว่า ฝ่ายที่ขับรถยนต์ ก็จะต้องมีมนุษยธรรม ในการช่วยเหลืออีกฝ่ายตามที่จะตกลงกัน   

 ตลอดชีวิตราชการเราผ่านความทุกข์สุข เสี่ยงตายด้วยกันมาก็หลายครั้ง บ่อยครั้งที่เกิดความขัดแย้ง ในการทำงานและบ่อยครั้ง ที่เขาทำให้ผมโกรธ..  แต่ผมกับเขา ก็ไม่เคยทอดทิ้งกัน   หลายสิ่งหลายอย่างที่ดีของเขามีเหนือกว่าผู้ช่วยผู้อำนวยการคนอื่นๆและหลายอย่างที่เป็นข้อด้อยของเขา . จริงๆแล้ว หาก อ.ประชัน ไม่เป็นคนเสเพล  เล่นการพนัน รู้จักอยู่ รู้จักใช้ เขาน่าจะมี.... อนาคตที่ไปไกลกว่านี้ 

     (ครั้งหนึ่ง ..อดีตอธิบดี กรมอาชีวศึกษา  ยังเคยเอ่ยปาก ที่จะให้โอกาสเขานั่งตำแหน่ง ผู้อำนวยการ แต่มีเงื่อนไปว่า ต้องย้ายมากรมอาชีวศึกษาก่อน  ) 

                     ชั่ว . หรือดี  .ตัวเองเป็นคนกำหนด  แม้วันนี้เขาจะมี อายุ ครบ 7 รอบ

                        แต่ชีวิตของเขา  ก็คงไร้แก่นสาร  เสเพล ไปวันๆ   เพื่อรอวันตาย

                                            ขลุ่ย  บ้านข่อย  

                                            (๒๔   มิ.ย   ๖๖)