จะอย่างไร ก็ยังห่วงเสมอ

ข้อมูลเบื้องต้น

                                            จะอย่างไร ก็ยังห่วงใยเสมอ 

  ไอ้แหลม เป็นลูกชายคนกลางคนเดียว จากจำนวนสามคนของดร .ไพโรจน์กับอาจารย์ มาลี    คนทั้งสองทำงานในสังกัดเดียวกันกับผม  แต่ต่างหน่วยงาน ต่างรูปแบบการทำงาน หน่วยงานที่ผมทำเน้นหนักในด้านการเรียนการสอน ส่วนของดร. ไพโรจน์ เป็นงานด้านการวิจัยการเกษตรและฝีกอบรม ในหน่วยงานที่ผมสังกัดในอดีตน้อยคนนักที่จะมีวุฒิ ดุษฎีบัณฑิต

  แหลม เข้ามาเรียนที่สถาบันแห่งนี้ .เมื่อเขา จบชั้น ปวช.(เกษตรกรรม) ที่ เชียงใหม่ การเป็นลูกชายเพียงคนเดียว จึงถูกแม่ ตามใจมากกว่าลูกสาวทั้งสอง ช่วงที่แหลมมาเข้าเรียนระดับปวส. ผมเพิ่งได้รับมอบหมายให้ทำงานในฝ่ายกิจการ นักศึกษาและครั้ง นี้ผมได้เป็นแม่งานในการจัดงานปฐมนิเทศ กิจกรรมครั้งนี้ จัดให้พักค้างคืน 4 คืน5 วัน  กิจกรรมจะเริ่มตั้งแต่ 05.00 น-21.00 น  ณ เวลานั้นมีนักศึกษามาจากทุกภาคและเกือบทุกจังหวัด  

  นับแต่.วันแรกที่จัดกิจกรรมเข้าค่ายอบรมเยาวชน ผมและวิทยากรได้เห็นสุภาพบุรุษหน้าตาดี  รูปร่าง สมส่วนสูงประมาณ175  -180และเพื่อนๆ อีก6 คน มักทำอะไรแหกกฎวินัย พวกเขาสนิทสนมกัน ระหว่างช่วงที่มาเข้าค่ายเยาวชนเวลาที่วิทยากรบรรยาย หรือทำกิจกรรมนันทนาการ ทั้ง 6 คน มักจะแอบหลบออกไปข้างนอกห้องประชุมเพื่อไปสูบบุหรี่  เขาและเพื่อนในกลุ่มมักจะถูกลงโทษทางวินัยบ่อยๆ การที่นักศึกษาได้ผ่านการฝึกอบรม และร่วมกินนอน  ได้ผ่านทุกข์สุขของชาวค่ายมาในระยะหนึ่งทำให้ทุกคนซึมซับ จนเกิดความรัก ความสามัคคีกันซึ่งตรงกับวัตุประสงค์ของพวกเราที่ต้องการให้นักศึกษาเป็นเช่นนั้น  ก่อนจะปิดการฝึกอบรม หนึ่งวัน วิทยากรต้องการที่จะประเมินว่า หลักสูตรที่ผ่านมาจะประสบความสำเร็จหรือไม่ จึงเรียก แหลม มาพูดคุยและนัดแนะให้ต้องแสดงบทบาทสมมติให้สมจริงสมจัง

  “แหลม ต้องแกล้ง ปฎิบัติตน ดังที่เคยทำตัวเช่นเคยทำมานะ แล้ววิทยากร จะดำเนินการสั่งลงโทษ เด็ดขาด โดยไล่แหลมออกจากค่าย เพื่อไม่ให้คนอื่นปฎิบัติตนเช่นนี้อีก  “ หัวหน้าวิทยากรพูด

  การนัดแนะครั้งนี้ นักศึกษาชาวค่ายไม่มีใครทราบเลยว่า พวกเราได้นัดแนะไว้ล่วงหน้าแล้ว จนถึงช่วงเช้า ของวันปิดค่าย แหลมแกล้งมาเข้าอบรมสายมากกว่าทุกวัน

  “มานี่เลย นายแหลม  ตลอดเวลาของการเข้าฝึกอบรม คุณมาสายโดยตลอด และก็ถูกวิทยากรลงโทษ ทำไมไม่รู้สึก หลาบจำเสียที  วันนี้ วิทยากรโดยเสียงส่วนใหญ่มีมติว่า จะลงโทษแหลมโดยเด็ดขาดนั่นคือ การขับให้ออกจากค่าย นับแต่เวลานี้  “วิทยากรพูด

  “ผมผิดแค่มาสาย ถึงกับต้องขับผมออกจากค่ายเลย หรือครับ “ แหลม แกล้งพูดไปตามบทบาทที่นัดแนะ  เขา แสร้งทำตนชวน น่าสงสาร  จากนั้นแหลม จึงไปเก็บสิ่งของเครื่องใช้ ตามแผนการที่ได้ตกลงกันไว้  

  “เราต้องขอโทษเพื่อนๆทุกคน ที่เราเพียงคนเดียวเป็นต้นเหตุ ที่ทำให้การฝึกอบรมต้องถูกตำหนิจากวิทยากร    เพื่อแสดงความรับผิดชอบที่เราได้กระทำ จึงขอน้อมรับผิดกับสิ่งที่วิทยากร กำหนดโทษให้ขับออกจากชาวค่าย” แหลม พูดทั้งแสร้งตีหน้าเศร้า

  นักศึกษา.จากหนึ่งคน ที่เริ่มมีปฎิกิริยา คัดค้านและไม่เห็นด้วยกับการลงโทษเพื่อนของเขา ได้เพิ่มจำนวนกว่า 80 เปอร์เซ็นต์ จนก่อตัวพร้อมที่จะวอล์คเอ้าท์ ที่จะไม่อยู่อบรมอีกต่อไป และพร้อมจะเก็บสิ่งของออกจากค่ายพร้อมแหลม   เวลานั้น วิทยากรเริ่มเห็นเค้าลางแห่งความโกลาหล จึงรีบชิง เฉลยว่า การกระทำดังกล่าว เป็นการแสดงบทบาทสมมติ  เพื่อทดสอบความรักความสามัคคี ทุกอย่างจึงสงบและดำเนินกิจกรรมจนจบหลักสูตร

                               ********************************************* 

   แหลม หัวโจกของรุ่น  เป็นจอมยุทธ์ ผู้รักการดื่มสุรา จอมโวยวาย แต่มีมนุษยสัมพันธ์ดีเยี่ยม  แหลมมักไปดื่มสุราตามหอพักต่างๆ และเมื่อเมาสุราจะกระทบกระทั่งกับรุ่นพี่ เพื่อนๆบางคนและชาวบ้าน บ่อยๆครั้ง ผมมักเห็นเขาใส่แว่นดำอำพรางใบหน้า และนัยน์ตา ที่มีบาดแผลเขียวช้ำปากเจ่อ เพราะโดนพิษกำปั้นจากอริ 

 พูดถึงฐานะทางบ้านของแหลม ถือว่าเป็นผู้มีอันจะกินเพราะพ่อของเขามีตำแหน่ง มีวุฒิระดับสูง คือตำแหน่งผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร. ทั้งยังมีตำแหน่งบริหารเป็นรองผู้อำนวยการ บุคลิกของแหลมที่เพื่อนๆ กล่าวถึง คือเป็นคนตระหนี่ จนออกมาในลักษณะเห็นแก่ตัว ทุกครั้งๆที่เขาไปนั่งร่วมสังสรรค์กับเพื่อนๆ แทบจะไม่เคยพกพาเหล้า บุหรี่  ไปร่วมสมทบ

  “เฮ้ย. ไอ้โต บุหรี่ตัวนึง ดิ  “ แหลม ทักทายเพื่อน ขณะเข้ามาร่วมวงสุรา

 “กูเหลือแค่ตัวเดียว เอง”โต พูด

  “ไอ้เหี้ย ให้กูสูบก่อน มึงออกไปซื้อใหม่  “ แหลมพูดหน้าด้านๆ   เขามักจะทำกับเพื่อนๆ  เช่นนี้เสมอ

 “ออกไปซื้อบุหรี่ อย่าลืมซื้อเหล้า มาสำรองไว้ด้วย นะโว้ย” แหลมพูดย้ำ 

 “ตังค์ล่ะ แม่งได้แต่สั่งเพื่อนๆ เคยแสดงน้ำใจ สักเก๊มั้ย  “ โตพูด

 “ไอ้เหี้ย แค่นี้ทำเป็นบ่น เพื่อนคนเดียว มึงเลี้ยงไม่ได้เหรอ เดี๋ยวกูกลับบ้าน  แม่งเลย   “แหลมพูด

 “เชิญ แม่งกลับไปเลย “

 “กูไม่กลับ มีอะไรมั้ย  ไอ้หอก  “ แหลม พูด

  โต จำยอมต้องออก มาซื้อสุรา(พื้นบ้าน)เพื่อมานั่งดื่มสังสรรค์ เขาออกไปได้สักสิบนาที ก็ได้กับแกล้ม บุหรี่และสุรา(เถื่อน)

  “ดีมาก ไอ้โต มันต้องอย่างนี้สิ เพื่อน “  แหลมพูด

 “ไม่ต้องมาเยินยอกู  กูรู้สันดาน มึงดี“โตพูด

                                        ********************************

                            เหล้าเข้ าปาก ความยาก ก็หายไป 

      เช้าวันใหม่ ..ขณะที่นักศึกษา ต้องมาเข้าแถวเคารพธงชาติ  หลังเชิญธงชาติ และสวดมนต์ไหว้พระเสร็จแล้ว  ฝ่ายปกครอง ได้ขึ้นประกาศขอพบนักศึกษาที่ร่วมก่อเหตุทะเลาะวิวาทกับชาวบ้าน   ส่วนใหญ่ที่ฝ่ายปกครองขึ้นประกาศและเรียกนักศึกษาเข้าพบ แหลมจะต้องเป็นหนึ่งในจำนวนนั้นเสมอ  ณ วันนี้ ..คะแนน ความประพฤติของแหลมเกือบจะไม่เหลือให้ตัดแล้ว แม้บิดาของเขาจะทำงานในกรมเดียวกันกับผม  แต่เมื่อลูกชายของเขากระทำความผิด จนฝ่ายปกครองมีหนังสือเชิญผู้ปกครองเข้าพบ เขาก็ต้องเข้าพบเพื่อรับทราบถึงปัญหาที่เกิด 

  “แหลม เห็นแก่หน้าพ่อ บ้างสิ  ทำอะไร รู้จักคิดบ้าง  นี่ มีเรื่องต้องทำให้พ่อเดือดร้อนอีกแล้ว  ฝ่ายปกครองเชิญพ่อมา ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว รู้มั้ย  “บิดา ของแหลมพูดกับบุตร ที่ริมระเบียงอาคารอำนวยการ เขาก้มหน้าเหมือนสำนึกผิด

 “พ่อ  ผมขอโทษ  ผมจะไม่ทำให้พ่อเดือดร้อนอีกแล้ว   “ แหลมพูด

  “รับปากกับพ่อมา ตั้งหลายครั้งแล้วนะ “ดร.ไพโรจน์ พูด

 ตลอดการพูดคุยของดร. ไพโรจน์ กับแหลม ผมได้เห็นโดยตลอด  ผมกับ ดร.ไพโรจน์ รู้จักมักคุ้นกันในฐานะเพื่อนร่วมงานในสังกัดกรมเดียวกัน ทุกๆสิ้นปีที่หน่วยงานทั้งสองจัดงาน เราจึงจะได้พบปะสังสรรค์กัน

  วันนี้.หลังจาก ดร. ไพโรจน์ เข้าพบฝ่ายปกครองแล้ว เมื่อเขาพบผม จึงได้ทักทายกัน

  “สวัสดีครับดอกเตอร์  “ ผม เป็นฝ่ายทักทายก่อนเพราะมีอาวุโสที่น้อยกว่า

 “สวัสดีครับ อาจารย์ ยังไง ผมคงรบกวน ฝากดูแล ลูกชายผมหน่อย เห็นเขาพูดถึงอาจารย์บ่อยๆ ว่าเป็นคนเข้าใจลูกศิษย์มากที่สุด “ดร. ไพโรจน์ พูด

  “อ่อ เหรอครับ  ยินดีครับ ยังไง ผมจะช่วยพูดคุย และขัดเกลานิสัยให้แหลม ลดความกระด้าง ความห้าว ให้ลดลง “ ผมพูด

  “ผมต้องขอตัวกลับก่อน นะครับ “ ดร. ไพโรจน์  พูด

 จากการที่ผมได้ สังเกตสีหน้าของ ดร. ไพโรจน์ ดูท่าทีเขา ค่อนข้างเคร่งเครียด กับพฤติกรรมของบุตรชายไม่น้อย

                                          *****************************************

   นับแต่นั้นมาดีกรี ความเกเรของแหลม ก็ลดลง เพราะมีชนักติดหลัง เกี่ยวกับคะแนนความประพฤติ ที่ไม่เหลือให้ตัด และหากเขากระทำความผิดอีก เขาต้องถูกพักการเรียนอย่างแน่นอน  ความสามารถของแหลม ที่เป็นข้อดีของเขา คือ การเป็นนักฟุตบอลตำแหน่งศูนย์หน้าฝีเท้าดี  นอกจากนั้น ผมได้ดึงตัวเขาเข้ามาร่วมงานเป็นประธานฝ่ายกีฬา ของสโมสรนักศึกษา  การเข้าถึง พึ่งได้กับลูกศิษย์  จึงทำให้การทำงานของผมค่อนข้างราบรื่น  งานสวัสดิการ งานนันทนาการและชมรมที่ผมรับผิดชอบ สามารถเดินหน้าไปได้ด้วยดี เพราะได้รับความร่วมมือ กิจกรรมชมรม งานดนตรี งานกีฬา ที่จัดในสถาบันทุกคนทุ่มเท และช่วยกันอบย่างจริงจัง ทุกอย่างออกมาดี มีคุณภาพ และมีประสิทธาพ  

                                      *******************************

  “แหลม  อาจารย์ว่า อีกสองสัปดาห์ เราจะมีกิจกรรมกีฬาสี ในฐานะที่เอ็ง เป็นประธานฝ่ายกีฬาของสถาบัน  อาจารย์อยากฝากการบ้าน ไปช่วยคิดช่วยทำ ที่จะทำให้กีฬาสี อลังการณ์กว่าที่เคยจัดมา” ผมพูด

 “ครับ อีกสามวัน ผมจะเขียนโครงการ มาขอคำแนะนำปรึกษากับลูกพี่ครับ”แหลมพูด กับผมอย่างเป็นกันเอง 

  จริงๆ ที่สถาบัน มีอาจารย์ที่สำเร็จการศึกษาจากพละศึกษา และเป็นหัวหน้าแผนกกีฬา อยู่แล้ว แต่บุคลิกของเขา ไม่ยอมลดราวาศอก และมักยึดเอาความคิดตนเป็นหลัก นักศึกษา จึงไม่ค่อยเข้าหารือการปฎิบัติงานหรือกิจกรรมใดๆ 

     สามวันถัดมา..แหลมจึงได้นำแผนงานของเขามาขอคำแนะนำ  และหนึ่งในโครงการที่ตรงใจกับผม คือการสร้างอัฒจันทร์ ให้กลุ่มสีได้นั่งชมได้อย่างสะดวกสบาย

  “ตรงกับใจที่อาจารย์ อยากให้มี เลยว่ะ แหลม  “ ผมพูด

 “ผมไม่เข้าใจเลยว่าอาจารย์ชูชาติ เขาเป็นอาจารย์พละได้ไง ไม่เคยรับฟังความเห็นของผมเลย “ แหลม พูด

  “เอาล่ะ  เป็นว่า เดี๋ยวผมจะเดินหน้า ทำให้โครงการของแหลม ประสบความสำเร็จให้ได้  และสิ่งที่ผมคิดว่าจะผลักดันให้เกิดในกิจกรรมการแข่งขันกีฬาสีในปีนี้ คือการจัดแข่งขันกีฬามวยสากล สมัครเล่น “ผมพูด

  “สุดยอดเลยครับ ลูกพี่  แต่ผมเกรงว่า อาจารย์ชูชาติ เขาจะไม่ยอมให้จัด”

 “ไม่ต้องห่วง  เดี๋ยวอาจารย์ จะเดินหน้าคุย และทำงานชิ้นนี้ให้สำเร็จจนได้ “  ผมพูด

 “ผมไม่ค่อยจะมั่นใจเลย เพราะกีฬามวยสากลสมัครเล่น มีอุปกรณ์มากมาย นับแต่เวทีมวย เฮดการ์ด  ระฆัง  กรรมการห้ามบนเวที  “ แหลม พูด

   โดยปกติเวลาที่ผมคิดทำ อะไร มักไม่ค่อยพลาด  การเป็นคนกว้างขวาง มีเพื่อนต่างหน่วยงานมาก จึงทำให้สามารถประสานงานและขอความร่วมมือช่วยเหลือได้ไม่ยาก งานกีฬาในปีนี้ จึงสามารถบรรจุมวยสากลสมัครเล่นได้เป็นปีแรก ทั้งๆ ที่มีอาจารย์ที่นี่กว่า 90 เปอร์เซ็นต์ คัดค้านเพราะเห็นว่า เป็นกีฬาที่ค่อนข้างเสี่ยงอันตราย 

  “อาจารย์ขลุ่ย มั่นใจนะ ว่าจะไม่เสี่ยงและเป็นอันตราย “  ผู้อำนวยการ พูด

 “ในวันแข่งขัน  ผมจะประสานหาแพทย์สนาม มาอยู่ข้างเวทีด้วยครับ  “

 “นี่ทางผู้ช่วยผู้อำนวยการ เขามาหารือว่า ไม่ควรจะให้บรรจุกีฬานี้ แต่เมื่ออาจารย์ขลุ่ยรับปากว่า จะรับผิดชอบ ผมก็จะอนุมัติให้จัดได้ “ผู้อำนวยการพูด

 ในที่สุด..อัฒจันทร์ ได้ถูกสร้างจนสำเร็จ ในสนามฟุตบอล  วอลเลย์บอล และบาสเกตบอล จากความสามารถของแหลมและเพื่อนๆ ที่เป็นกรรมการ   10 วันเต็มๆ ที่นักศึกษาได้มาช่วยและทุ่มเทกันทำ  กีฬาสีปีนี่คึกคัก มีขบวนพาเหรด ที่ผมประสานขอความร่วมมือ ไปยังโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัด มาร่วมนำขบวนนักกีฬาและกองเชียร์

  แหลม จัดเป็นคนปากเสียเวลาเจอรุ่นพี่ เพื่อน หรือรุ่นน้อง ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง เขามักจะแขวะ แซะ แซว หากเป็นชาย ก็เกิดปากเสียงถึงขั้นทะเลาะวิวาท ส่วนหญิงก็ถึงขั้นร่ำไห้ ขนาดว่าอาจารย์สาวๆ ที่เพิ่งเข้ามาบรรจุ ทำงาน ถึงกับสอนไม่ออก ถึงขั้นไปฟ้องผู้บริหารให้เรียกแหลมเข้าไปตักเตือน  วิชาที่แหลมต้องติด F  หนีไม่พ้นวิชาสถิติ ของอาจารย์ ปวีณา เจ้าเก่าผู้เป็นตำนานการให้ F กับนักศึกษาในสถาบันแห่งนี้

  “คนอย่าง  อาจารย์ ไม่สมควรมาเป็นอาจารย์เลยสักนิด สอนก็เร็ว  เจ้าอารมณ์  ไม่เคยรับฟังความเห็นนักศึกษาเลย แม้แต่น้อย  อาจารย์ทราบบ้างหรือไม่ว่า นักศึกษาในสถาบันแห่งนี้  ไม่มีใครชอบขี้หน้า อาจารย์ เลยสักนิด   “แหลมพูด

   ”ฉันไม่สน ว่าใครจะรักจะชอบ  “ อ .ปวีณา ตอบ ตามสไตล์ ของเธอ

 “ผมต้องไปลงทะเบียนเรียน ภาคซัมเมอร์  ที่จังหวัดกาฬสินธุ์ กับเพื่อนๆ  ต้องเสียเงิน เสียเวลา โดยใช่เหตุ  “ แหลมพูด

 “เรื่องของเธอ  ครูไม่เกี่ยว “ อ ปวีณาตอบ

   เกือบสองเดือน ที่เขากับเพื่อนๆ ต้องเสียเวลาไปเรียนแก้ตัววิชาสถิติ  และเขากับเพื่อนๆ ก็สำเร็จการศึกษาได้ จากนั้นจึงไปสอบเรียนต่ออีกสองปี ที่มหาวิทยาลัย(การเกษตร) ของจังหวัดเชียงใหม่  เพียงเข้าเรียนได้แค่เทอมแรก ก็ไปสร้างวีรกรรม มีเรื่องทะเลาะวิวาทกับเพื่อนๆ จนถูกให้ออกจากการเรียน  และปีถัดมาได้สอบเข้าเรียนใหม่อีกครั้ง จนสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาตรีแบบเส้นยาแดงผ่าแปด 

  ระหว่างการเรียน เขาเคยแวะมาหาผมสองครั้ง

  “เป็นไง การเรียน  “ ผมสอบถามลูกศิษย์ ด้วยความห่วงใย ครั้งที่เขายังเรียนในระดับปริญญาตรี (2 ปีต่อเนื่อง)

  “หนักอยู่ครับ  ไม่รู้จะรอดหรือเปล่า เทอมแรก “

 “ตั้งใจและขยันมากๆ หน่อยสิ  คงผ่านได้ “

  “ครับ “

    ต่อมาบิดาของแหลม ต้องโยกย้ายไปรับตำแหน่งใหม่ ในต่างจังหวัด  เขาได้ซื้อที่ดินไว้ ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ใกล้ๆ กับสถานศึกษาที่แหลมเคยเรียนในระดับปวส. ช่วงที่แหลมเข้าเรียนที่เชียงใหม่ ได้มาอาศัยที่บ้านหลังดังกล่าวในช่วงปิดเทอม 

     ในรุ่นของแหลม ที่ไม่ได้ศึกษาต่อ ในระดับปริญญาตรี . หลายคนได้เข้ามาทำงานในสังกัดของกรมชลประทาน ภายใต้หน่วยงานของเขื่อนกิ่วลม  ที่ช่วงเวลานั้น มีโครงการส่งเสริมการปลูกพืชให้กับเกษตรกร  บ้านท่าส้มเปรี้ยว แหลมอาศัยห่างจากหน่วยงานไม่มาก  แหลมมักแวะไปหาเพื่อนๆ เพื่อดื่มเหล้า และขอเงินใช้  ช่วงหลังที่เขาติดยาเสพติด จึงไม่ค่อยจะชื่นชอบการดื่มดังแต่ก่อน 

    ช่วงที่แหลมยังเรียนในสถาบัน เขาดื่มสุราและ เสพกัญชากับเพื่อน ๆบ้าง ตามประสาวัยรุ่น    แม่ของไอ้แหลม เคยเข้ามาพบผมสองครั้งเพื่อขอให้ช่วยปรามๆ บุตรชายของเธอ

   “อาจารย์ ขลุ่ย  พี่คงต้องรบกวน ให้ช่วย อบรมบ่มนิสัยแหลม ลูกชายของพี่ให้ด้วย”

  “ครับ ผมจะพยายามช่วยเต็มที่  แหลม เขาก็มีนิสัย อยากเป็นคนเด่นในกลุ่ม  คงเป็นไปตามประสาของวัยรุ่น น่ะ”

“พี่ไม่อยากเห็นพ่อ-ลูกต้องขัดแย้งกันตลอดเวลา คนเป็นแม่รู้สึกเจ็บปวดมาก บ่อยครั้งที่แหลมเถียงพ่อไม่ตกฟาก “

    มนุษย์เรา ย่อมมีดีและไม่ดีในร่างเดียวกน  แหลมก็เฉกเช่นนั้น บ่อยๆครั้ง เขาก็ยั่วโทสะให้ผมอารมณ์เสีย และบ่อยๆ ครั้งเ ขาก็น่ารัก เชื่อฟัง มีน้ำใจ มีความเสียสละ ในการทำกิจกรรมเพื่อส่วนรวม  ผมเคยตั้งใจจะเรียกเขามาพบในช่วงค่ำ เพื่อนั่งดื่ม พร้อมชี้แนะ อบรมให้เขาเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม ให้กระทำในสิ่งที่ดีงาม เพื่อตัวของเขาและให้พ่อและแม่สบายใจ และเป็นความบังเอิญที่ค่ำคืนหนึ่ง ที่ผมมานั่งดื่ม ที่ร้านอาหารใกล้ๆสถาบัน

 “สวัสดีครับพี่ขลุ่ย มานั่งดื่มคนเดียว หรือครับ “แหลมทักทาย

 “มานั่งด้วยกัน  พี่รอโอกาสนี้มานานแล้ว  “ ผมพูด ด้วยความเป็นกันเองและลดช่องว่าง

  แหลม เดินเข้ามานั่งร่วมวง อย่างคนคุ้นเคย 

  “น้ำหรือโซดา คะ “ พนักงานเสริฟ สอบถามเรา

  “เพียว ๆ“  แหลมพูด

 แหลมดื่มเพียวๆ ไป 6 แก้ว ส่วนผมค่อยๆ จิบไป 

 “เกิดอะไรขึ้น  ถึงกินเอา กินเอา “

 “ผมเครียดครับพี่  “  แหลมตอบ

 “เครียด เรื่องอะไร  “

 “ผมทำผู้หญิงท้อง เลยถูกพ่อเฉ่ง   “

  “ผูกได้  ต้องแก้ได้สิ  ได้ปรึกษากับแม่แล้วหรือยัง “ ผมพูด

 “ปรึกษาแล้ว แม่บอกให้เป็นไปตามธรรมชาติ หลานที่เกิดมา แม่จะช่วยเลี้ยงดู”

   ”กี่เดือนแล้ว “

  “3 เดือนครับพี่ “

   จากที่ได้นั่งคุยกันประมาณ เกือบชั่วโมง แหลมจอมโวย กลายเป็นคนเงียบเชียบ ไร้พิษสง  เวลานี้เขาค่อนข้างทุกข์ใจกับปัญหาเรื่องทำ ผู้หญิงตั้งครรภ์

   “วันนี้ คงได้รู้แล้วนะ ว่า ความทุกข์ เป็นอย่างไร ความทุกข์ครั้งนี้ เป็นเพราะเอ็งนั่นแหละเป็นผู้สร้างขึ้นมาเอง นี่พี่ไม่ได้ซ้ำเติมนะ  เอ็งทุกข์ใจ  แฟนเอ็งทุกข์ใจ   พ่อกับแม่เอ็ง ยิ่งทุกข์ใจไปไม่น้อยกว่า รู้บ้างมั้ย “ผมพูดอบรม เตือนสติ

  “ครับ”

  “คนเราย่อมผิดพลาดกันได้  เมื่อแหลมทำผิดพลาด ก็ควรปรับปรุงตน ซะ  คงไม่ยากเกินความสามารถหรอก ยังไง พี่จะช่วยคุยกับพ่อ เอ็งให้   “

 “ครับพี่  ผมสัญญา  “ แหลมพูด

  “หยุดดื่มเถอะ  อย่าไปฝืนเกินกำลัง ตัวเอง  คืนนี้พอแล้ว”

 ผมบอกแหลม  เขาเชื่อฟังด้วยดี  คืนนี้เขามาค้างที่บ้านหลวง เพราะไม่กล้ากลับบ้าน เนื่องจากเกรงพ่อและแม่จะดุด่า ที่บ้านพักหลวงที่ผมพัก เปิดกว้างที่จะให้นักศึกษาที่ทำกิจกรรมเข้าพักได้ 

                                          *************************************

  ต่อมา เมื่อครรภ์ของรัตนาเริ่มใหญ่ขึ้น เธอจึงลาออก และกลับไปยังภูมิลำเนา   นานๆ เข้าทั้งคู่ จึงเลิกราไปในที่สุด ช่วงหนึ่งที่เขาไปเรียนระดับปริญญาตรีและถูกให้ออก  เขากลับมาอยู่ที่บ้านท่าส้มเปรี้ยว และเริ่มติดยาบ้า งอมแงม  ระยะนี้ผมไม่เจอแหลม แต่ได้ข่าวจากเพื่อนๆร่วมรุ่นของเขาบอกว่า ไอ้แหลม เริ่มลักเล็กขโมยน้อย  เพื่อหาเงินมาซื้อยาบ้าเสพ

 “พี่ละ กลุ้มใจ ไม่รู้จะทำไง  รอดพ้นจากเรียนที่ลำปางได้  เพราะน้องช่วยไว้  นี่นึกว่าอายุเขามากขึ้น เขาจะมีความสำนึกรับผิดชอบ กับทำตัวเหลวแหลกกว่าเดิม “ แม่ของแหลมระบาย ความในใจ   

 “ผมก็นึกว่า เขาจะปรับปรุงตัว แต่ก็อย่างว่า สภาพแวดล้อมก็มีส่วนสำคัญน่ะครับ   หากผมเจอเขาอีกสักครั้งจะช่วยพูดเตือนสติเขา ครับ  “ ผมพูด

  เวลาผ่านมาอีก 3 ปี.......ขณะที่ผมออกมาซื้อของกิน ที่ร้านค้าแห่งหนึ่ง  ได้เห็นบุรุษร่างผอม ดูแล้วคลับคล้ายคับคา เหมือนว่าเคยรู้จักกันมาก่อน เขากำลังเอ่ยปากกับร้านค้า

  “พี่ ขอยืมไฟแช็ค หน่อยดิ  จะต่อบุหรี่ หน่อย  “ หลังจากที่เขาจุดไฟแล้ว ก็อัดควันเข้าปอดแล้วพ่นออกทางปาก ผมมั่นใจว่าเป็นไอ้แหลมแน่นอน  

  “อ้าว ..แหลม  มาทำอะไร แถวนี้ เหรอ “

  “ อ่ะ ..”  แหลม ชะงัก 

 “สวัสดีครับ  พี่ ขลุ่ย   ผมโชคดีจัง ที่พบพี่โดยบังเอิญ “

  ”ไปไง มาไง เหรอเนี่ยะ “

 “พ่อผมเฉดหัว ไม่ให้เข้าบ้านแล้วล่ะครับ  เขาบอกว่า  เอ็งเรียนจบปริญญาแล้ว ที่ดินก็มี บ้านก็มีให้แล้ว  ไปต่อสู้ชีวิต  หากินเอง “

  “อ้อ “  ผมตอบ

  “ตอนนี้ ผมอยู่กับเมีย ที่บ้านท่าส้มเปรี้ยว เมียผมเป็นชาวบ้านธรรมดา  จบแค่ชั้น ป.6   ช่วงนี้ผมกับเมียทำขนมขาย เล็กๆ น้อยๆ นี่ถ้าแม่ ผมไม่ให้ทุนมา ผมคงทำอะไรไม่ได้ 

   “นอกจากทำขนม แล้วทำอะไรอีก  “

 “เลี้ยงผึ้ง ปลูกผัก ขายครับ พอเลี้ยงครอบครัว  ได้ “

 “ดีแล้วล่ะ  ทำไม .เดี๋ยวนี้ผอม จนเห็นแต่ซี่โครง ล่ะ นี่พี่จำเอ็ง เกือบไม่ได้เลยเนี่ยะ    “

   “ผมเคยเล่นยา มาก่อนครับพี่  แต่ตอนนี้ ผมเลิกได้แน่นอนแล้ว เพราะเมียผมคนนี้ ช่วยทำให้ผมเข้มแข็งและมีกำลังใจ แม้ผมจะลำบาก แต่ผมก็ภูมิใจ ที่ได้เธอมาเป็นคู่ชีวิต  เธอเป็นคู่คิด คู่ทุกข์คู่ยาก  แรกๆ ที่ผมรู้จักเธอ เพราะผมไม่รู้จักกับใครในหมู่บ้าน  พอคบหากันนานๆ  เริ่มรู้สึกว่าเธอ เป็นคนดีมาก “

  “ดีล่ะ  มีครอบครัวเป็นตัวตน เสียที  ว่าแต่มีอะไรจะให้พี่ช่วย อะไรได้   “

 “อยากให้พี่ช่วยหาตลาด ขนม ที่เมียผมทำขายให้หน่อยครับ ”

 “ได้สิ  ยังไง จะคุยกับร้านสหกรณ์ ในสถาบันให้  เผื่อแหลมจะได้มาส่ง เพื่อฝากขาย”ผมพูด

 แหลมมาส่งขนมให้สหกรณ์ ได้ไม่นาน  ทั้งคู่สองสามี ภริยา เริ่มระหองระแหง เพราะแหลม รับเงินจากร้านสหกรณ์ที่จ่ายให้ นำไปยุ่งกับยาเสพติดอีก  แหลมเริ่มมาคบหากับวัยรุ่นในหมู่บ้าน  

 “อาจารย์ ถ้าเจอไอ้แหลม อย่าให้เงิน หรือ อย่าให้เงินมันยืมเด็ดขาด เพราะมันจะเอาไปซื้อยามาเสพ “

  แหลมหายหน้า จากบ้านท่าส้มเปรี้ยว เพื่อนๆร่วมรุ่น ที่ทำงานในโครงการชลประทาน  แวะมาหาและบอกให้ผมทราบ

  “ผมสงสารมันน่ะ   แต่ไม่รู้จะช่วยเหลือมันได้อย่างไร  นี่คงหย่าขาดจากเมียแล้ว  เมียมันโคตรดีเลยครับ   ช่วยทำมาหากิน ร่วมทุกข์ร่วมสุข กับมันแบบไม่ย่อท้อ   แต่มันกลับไม่รักดี   “มานะพูด

 “สรุปว่า ไอ้แหลม ไปไหน”

  “พ่อกับแม่ มันมารับตัว ไปอยู่ด้วยที่จังหวัดแพร่ ครับ  เพราะหากปล่อยมันอยู่อย่างนี้  เขาคงต้องสูญเสีย  บุตรชาย อันเป็นสุดที่รักก็ได้  ”

  แม้แหลมจะเป็นคนที่เคยทำให้ผมไม่พึงพอใจ หลายครั้ง แต่ผมไม่เคยถือสา เพราะรู้นิสัยใจคอ ความเป็นวัยรุ่นของเขา ซึ่งผมได้เคยผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชนจึงมองเป็นเรื่องธรรมดา ลูกศิษย์ ที่ผมสอนแม้จะเกเร สักเพียงใด  ผมเต็มใจและยินดีที่จะให้อภัยทุกคน  ทุกครั้งที่เขากลับมาลำปาง เขามักจะถามไถ่ และต้องการมาพบผมเพื่อขอบคุณ และขอโทษ กับสิ่งต่างๆ ที่เขาเคยกระทำ

 “เป็นไงบ้างวะ พ่อเลี้ยงแหลม   “ ผมพูดหยอกล้อ 

 “ห่ะๆๆๆ  “แหลม หัวเราะ ชอบใจ 

 “ไปอยู่เมืองแพร่ ซะนาน  ทำไรบ้าง  “

 “เลี้ยงผึ้ง แ ละผลิตน้ำผึ้งขาย  ครับ “

 “เป็นไง กิจการ    ได้ข่าวว่าเลิกกับเมีย คนบ้านท่าส้มเปรี้ยวเหรอ  “

 “ดีครับ  กลับมาคืนดีกันแล้ว   ครับ “

 “มีลูกกี่คน “

  “สองคนครับ คนโตเป็นชาย คนเล็กเป็น หญิง “

  “เรียน หรือทำงาน”

 “คนโต จบวิศวะ เชียงใหม่  คนเล็กจบบริหารธุรกิจ ครับ”

 “ทำงานแล้ว “ ผมถาม

 “ครับ “

  ชีวิตที่พลิกผัน ของเขา..แม้เรียนจบปริญญา แต่มาดำเนินชีวิต อาชีพอิสระ  แม้จะไม่มียศตำแหน่ง แต่ชีวิตของครอบครัว อบอุ่น 

                             *********************************************** 

  ในงานเลี้ยงสังสรรค์ ในรุ่น ..มีนักศึกษามาร่วมงานกว่าร้อยคนมาร่วมพบปะ แหลมนำภริยามาร่วมงาน ด้วย 

 “โอ้โห  ไอ้แหลม พาเมียมาร่วมงานด้วย  เจ๋งเลย  จัดมาเป็นสิบครั้ง แล้ว เพื่งโผล่หัวมา “

  “เพราะกูอยาก มาพบอาจารย์ขลุ่ย  เพื่อเอานำผึ้งมาฝากแกหรอก  งั้นกูคงไม่มา”

 “อ้าว เลือกปฎิบัตินี่หว่า “

 “กูขนมาได้แค่ 3 ลัง ใครมาก่อน แจกก่อน  แต่น้ำผึ้งขวดนี้  กูเตรียมมามอบให้ลูกพี่ ที่คอยแนะนำ และห่วงใยกูมาตลอด  “แหลมพูด

  งานพบปะสังสรรค์ ผมมีความสุข ที่ได้เห็นลูกศิษย์ที่เคยปั้นมามีอนาคต  หลายคนอาจโชคดีมียศถาบรรดาศักดิ์ ใหญ่โต  หลายคนแม้ไม่มีตำแหน่ง แต่ก็สามารถเลี้ยงครอบครัวได้  กรณีอย่างแหลมแม้จะเคยผ่านวิบากกรรม แต่ก็รอดพ้นได้ในภายหลัง  อดชื่นชม ภริยาของแหลมไม่ได้ ที่จะอย่างไร ก็ไม่ทอดทิ้งสามี ของเธอเลย 

  “แหลม ภริยาคนนี้ใช่มั้ย ที่เอ็งเคยพามาหาพี่ ช่วงที่เอาขนมมาฝากขายที่สหกรณ์ “

 “ใช่ครับ “

“เธอดีจริงๆ ว่ะ ขอชื่นชมด้วยใจ นี่สามารถ ส่งเสียลูกจนเรียนจบปริญญามาได้  “ ผมพูด

             แม้เวลา จะล่วงเลยมานานสักเท่าไร  ..ความเป็นครู ก็ยังห่วงศิษย์ทุกคนเสมอ 

                                              ขลุ่ย  บ้านข่อย  

                                         ๒๙     เมษายน  ๒๕๖๖