กรรมของ บุญเกิด

ข้อมูลเบื้องต้น

                                                   กรรมของบุญเกิด

  “สวัสดีครับอาจารย์พี่  สบายดีนะครับ “  เสียงทักทายจากปลายสาย ที่ผมกำลังนึก. ว่าผู้ใดเป็นคนโทรมาหา

  “ใคร… อ่ะ  “  ผมถามกลับไป

  “ผมไอ้โภชน์ไง ครับ…  อาจารย์ จำลูกศิษย์ก้นกุฎิไม่ได้เหรอครับ” สมโภชน์พูด

  “อยู่ที่ไหน ทำอะไรเหรอ  “ผมพูด

  “ผมทำงานกับไอ้เกิด นักวอลเลย์- น่ะครับ อาจารย์ยังจำมันได้มั้ย  ครับ  “สมโภชน์ถาม 

  “จำได้สิ “ผมพูด

 “ไอ้เกิดมันเป็นคนจังหวัดอุบล ครับทุกวันนี้ ผมมาอยู่ที่อุบล เป็นลูกน้องมัน ครับ”

 “ไม่ต้องคิดอะไร ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดก็พอ “ ผมแนะนำให้สมโภชน์

 “บุญเกิด เขาทำงานอะไรอยู่ เหรอ  “

  “เขารับสัมปทานทำไม้ ในสามจังหวัดภาคอิสาน คือจังหวัดอุบล  ยโสธร และศรีสะเกษ และกำลังจะขอสัมปทานในประเทศลาวครับ “

 “ในกลุ่มนักวอลเลย์บอลชายรุ่นของพวกเรา มีบุญเกิด  สมโภชน์ อนุชา  นิคม ธีรยุทธ์ และนายสงกรานต์   ผมยังช่วยเป็นโค้ชให้พวกเราสมัยตอนแข่งขันกีฬาสถาบันเลย  “ ผมพูด

 “โภชน์ทำงาน กับเกิด นานแค่ไหนแล้วล่ะ “ ผมพูด

 “สามปี กว่าแล้วครับ  “

 “กลับมาลำปางบ้าง มั้ยเนี่ยะ  “

 “สาม- สีเดือน จะกลับสักครั้งครับ วันผมกลับมาลำปาง ผมจะแวะหาอาจารย์ครับ “

“ ดีเลย อยากถามสารทุกข์สุกดิบ และถามหาถึงเพื่อนสนิทของเราที่เคยที่พักที่บ้านอาจารย์มาก่อน “

 ช่วงที่นักศึกษารุ่นนี้ ยังศึกษาอยู่ ทุกคนถือว่าเป็นเด็กสร้าง ก็ไม่ผิด  การที่ช่วงสมัยที่ผมเรียน ผมได้ทำกิจกรรมหลากหลายทั้งดนตรี กีฬา และอื่นๆ รวมทั้งมีอาจารย์ฝายปกครอง ที่เป็นทั้งพี่ ทั้งอาจารย์ คอยส่งเสริมสนับสนุน และให้มีส่วนร่วมในการทำงาน ทำให้ผมมีประสบการณ์มากมาย เหนือกว่าอาจารย์ในที่ทำงานแห่งนี้ 

                                                     ***** ******

 “จารย์..ครับ   ผม.ไอ้โภชน์ แวะมาเยี่ยม อาจารย์ครับ “ เสียงตะโกน จากบุรุษร่างผอม  สูง  ผิวดำแดง 

  “เข้ามาในบ้านเลย..โภชน์ “ผมบอกเขา

   สมโภชน์ ได้ขี่ รถจักรยานยนต์จากบ้านพักของภริยาที่ห่างจากบ้านของผมประมาณ 40 กิโลเมตร  สมโภชน์ เป็นเด็กจากปักษ์ใต้ที่เคยได้อาศัยที่บ้านพักของผม ชั่วระยะเวลาหนึ่ง เขาเป็นเด็กกิจกรรมที่ทำงานมากกว่าพูด เหตุที่สมโภชน์ ต้องไปทำงานกับบุญเกิดเนื่องจากบริษัทที่สมโภชน์เคยทำงานฟาร์มด้วยต้องปิดตัวลง เนื่องจากประสบปัญหาการขาดทุน(อ่านเรื่องสั้นเรื่อง หมดกรรมเสียที )จะทราบรายละเอียดของตัวละครทั้งสองมากขึ้น)

 “อาจารย์สบายดี  นะครับ  “

 “ก็งั้นๆ แหละ ทราบข่าวว่า ตอนนี้อาจารย์ ไม่ได้อยู่ที่แผนกนันทนาการแล้ว เหรอครับ  “

  “ใช่ ..ยังไง ก็ยังทำงานในฝ่ายกิจการนักศึกษา แต่มาช่วยงานที่แผนกแนะแนว น่ะ “

 “เสียดายแทนรุ่นน้องๆ ผมว่า อาจารย์ที่นี่ ไม่มีใครทุ่มเท เหมือนอาจารย์เลยสักคนเดียว   “

 “ช่างเถอะ ผมไม่ได้คิดอะไร  ควรเปิดโอกาสให้คนอื่นได้แสดงฝีมือบ้าง  “

  “ ดูๆอาจารย์ คงเครียดกับเพื่อนร่วมงาน เหมือนเดิม นะครับ  “

 “โอ มันมีตั้งนมนานกาเลแล้วล่ะ  ความสุข ทุกข์ของของคนมันมีแตกต่างกันออกไปอย่างที่โภชน์ ก็รู้ๆนั่นแหละ “

  “เล่นพรรคเล่นพวก แน่ๆ เลย”สมโภชน์พูด

  “ใช่  คงแก้ไม่ได้หรอก สังคมที่นี่   โภชน์จะอยู่กับไอ้เกิด ตลอดไปเลยหรือเปล่า “

  “ดูไปก่อนครับ อาจารย์  ผมทำงานกับมัน คงน่าจะไม่นานแน่ๆ “

  “เกิดอะไรขึ้น “

  “มันเบี้ยวค่าแรงงานผมน่ะ  รับปากจะให้ ๆก็ไม่ให้สักที ผัดผ่อนตลอด  ผมต้องมีภาระส่งเสียลูกสาว เรียนด้วยครับ  “

  “ไว้มีโอกาส จะช่วยเคลียร์ให้  “

  “ดีครับ วันนี้ผมแย่เลย รายได้ต่างจากสมัยที่ผมทำงานบริษัท ที่ลำพูน”  สมโภชน์ พูด

  “ไหนๆ มาเจอกันแล้ว มานั่งดื่ม คลายเครียด  กันเสียหน่อย “ผมเสนอความคิดไป

  “เป็นไง ทำงานกับ บุญเกิด  “ผมสอบถาม หลังจากเปิดวงดื่มสุรา

 “แรกๆ มันก็ดี น่ะครับ  มันให้เกียรติผมด้วยดี ไม่มีช่องว่างกับความเป็นเพื่อน เลยแม้แต่น้อย  “

  “โภชน์  ช่วยงานอะไรเขาบ้าง  “

  “ตื่นเช้ามา ก็มาจัดการ มอบงานและดูแลงานบริหารในโรงไม้แปรรูป  ส่วนมันออกไปคุมงานในป่าที่ได้สัมปทานกับโชเฟอร์ประจำตัว ชาวบ้านและลูกน้องเรียกบุญเกิดว่าเสี่ยบุญเกิด ครับ“สมโภชน์พูด

                                   *****************************************

 “ผมใช้สรรพนามกับบุญเกิดว่า มึง -กู  คุยกันแบบสมัยเรียน. ในอุบล นี่มันกว้างขวาง มากเลยครับ มันเคยเป็นสมาชิกสภาจังหวัดมาแล้วสองสมัย ก่อนที่ผมจะมาทำงานด้วย น่ะครับ “

“ไม่เลวเลยนี่  “

“นี่ก็มีพรรคการเมือง มาทาบทามให้บุญเกิด ลงสมัคร ส.ส  ในสังกัดพรรคการเมืองที่มีหัวหน้าพรรคเคยเป็น นายกรัฐมนตรีและเป็นขวัญใจคนอิสาน อาจารย์คงเดาได้นะ ว่าเป็นใคร”

  “ยิ่งกว่ารู้เสียอีก  “ ผมตอบ

  “ผมห่วงมันอยู่นะ  เรื่องการขัดแย้งผลประโยชน์ทำไม้  ในนอกเขตพื้นที่ของจังหวัด  “

 “ทุกหนแห่งน่ะ ที่ใดผลประโยชน์ขัดกัน  ที่นั้น ย่อมบรรลัยกันไปข้าง   “

“ไม่มีลูกน้องคุ้มกัน เหรอ  “

“มีครับ  “

 “นอกจากทำไม้ แล้ว บุญเกิดมีธุรกิจสีเทามั้ย “

“นี่ผมไม่ทราบครับ แต่ที่แน่ๆคือ บ่อยๆครั้งมันจะนำลูกน้องแอบเข้าไปลักลอบตัดไม้ในประเทศเพื่อนบ้านเสมอ “

“แย่สิ  ช่วงวันพบปะสังสรรค์ศิษย์เก่าครบรอบ 45 ปี  โภชน์ ชวนบุญเกิดมาร่วมงาน ด้วยสิ 

”มันบอกผมว่า มันจะมาพบปะกับเพื่อนๆ  แน่นอน  “

“ดีเหมือนกัน เผื่อจะขอร้องและคุยเรื่องบางเรื่อง ที่อยากให้เขาหยุด กระทำ” 

 “ไม่ดีมั๊งครับ อาจารย์ “

 เอาเถอะ เดี๋ยวผมจัดการ รับรองบัวไม่ช้ำ น้ำไม่ขุ่นแน่นอน “

                       *********************************************************

         สมโภชน์กลับมาเยี่ยมลูกและภริยาประมาณหนึ่งสัปดาห์ จึงได้เดินทางกลับไปยังจังหวัดอุบลราชธานี  เพื่อช่วยเหลืองานด้านบริหารโรงเลื่อยของบุญเกิด  การกลับบ้านมาครั้งนี้ เขาคงอัดอั้นตันใจมากพอสมควร เพราะอาจจะถูกภริยาตำหนิเนื่องจากเขากลับมามือเปล่า โดยไม่มีเงิน มีของกินมาฝากหนำซ้ำยังมาขอเงินไปใช้จ่ายในการเดินทางอีก

  สมัยที่ บุญเกิดเรียนที่สถาบัน ..เขาจัดว่าเป็นนักวอลเลย์บอลชายที่มีความสามารถ ก่อนหน้าเขาเคยเป็นนักกีฬาให้ทางจังหวัดอุบลราชธานี  ผมยังจำได้ว่าบุญเกิด พยายามจีบสุมาลีนักวอลเลย์บอลสาวในรุ่นเดียวกันอีกด้วย   

                           *****************************************************

 ในงานเลี้ยงพบปะสังสรรค์ ศิษย์เก่าของสถาบัน  เวลา18.00 น   ศิษย์เก่าแต่ละรุ่นมาลงทะเบียน และเข้านั่งที่โต๊ะ ที่ทางสมามศิษย์เก่าจัดไว้ บรรยากาศในงานคึกคัก เนื่องจากการจัดงานจะกำหนดให้มีขึ้น 5 ปีต่อครั้ง  นักศึกษาบางกลุ่มมาล่วงหน้าเพื่อพบปะกับเพื่อนๆก่อน     

ในวันงานสถาปนา มีนักศึกษาบางกลุ่ม ได้ขับรถเก๋งมารับผมเพื่อไปในงาน หลังจากที่เขาจอดรถที่หน้าบ้านริมคลองชลประทานแล้ว

 “จารย์ครับ พร้อมหรือยัง  “ กฤษชัย ถาม 

 “รอครู่นึง ยังเช้าอยู่เลย นั่งคุยรอไปพลางๆ ดีกว่า  “

 “ก็ได้ ครับ “

" แล้วนี่กฤษชัย มาถึงลำปาง ตั้งแต่เมื่อไหร่ ล่ะ”

“เมื่อบ่ายโมงนี้เอง น่ะ ครับ “

 “ไอ้เกิด มาหรือเปล่า  “

 “มาครับ  มันแวะไปหาไอ้ตุ๋ย ที่บ้านท่าส้มป่อย สงสัยคงแวะพี้กัญชาและเอากัญชา มาฝากเพื่อนๆ  “

 “อายุปูนนี้ แล้ว ยังไม่เลิกอีก “

 “ก็พี้กันสนุกๆ ไม่ได้จริงจัง อะไรหรอกครับ อาจารย์   “กฤษชัย พูด 

   ใกล้เวลา18.00 น  กฤษชัยจึงเอ่ยปากชวนผมเข้าไปในงาน ระยะทางจากบ้านผมถึงสถาบันใช้เวลาไม่ถึง 5 นาที  เมื่อไปถึงจุดรับลงทะเบียน มีนักศึกษาแต่ละรุ่นตั้งแต่รุ่น 1 เรื่อยมา จนถึงรุ่น 40 กว่าๆ   ทุกคนมีใบหน้ายิ้มแย้ม  ทักทายกันอย่างเป็นกันเอง บางคนไม่เคยพบกันมาเลยตั้งแต่เรียนจบจากสถาบันแห่งนี้   

   บริเวณรอบงานประดับไฟสวยงาม บนเวที..มีป้ายติดบอกไว้ว่า เป็นงานคืนรัง ของศิษย์เก่า ครั้งที่  .. โฆษก บนเวทียืนกล่าวทักทายต้อนรับ สลับกับนักดนตรีบรรเลงเพลงช้าๆ นักศึกษาที่ลงทะเบียน เข้าประจำที่นั่ง ที่สมาคมจัดให้  นักศึกษาหลายกลุ่ม ไปเก็บภาพยังจุดต่างๆในบริเวณที่จัดงาน 

                                            ****************************   

  ผมเริ่มมาสอนหนังสือกับนึกศึกษาตั้งแต่รุ่นที่ 9ตั้งแต่เมื่อยังอายุ 20 ต้นๆ การที่มีความเป็นกันเองกับพวกนักศึก ษา  เราจึงเสมือนพี่น้องมากกว่าการเป็นครูกับศิษย์  ดังนั้นเวลาเดินผ่านโต๊ะของแต่ละรุ่น จึงถูก(เชิญ) ดึงให้ไปนั่งคุยนั่งดื่ม เป้าหมายของคืนนี้คือ ผมอยากพบกับบุญเกิดเป็นกรณีพิเศษ เนื่องจากทุกครั้งๆที่มีการจัดงานพบปะ ในแต่ละครั้งแต่ละปี เขาไม่เคยมางานพบปะสังสรรค์เลยแม้แต่ครั้งเดียว  งานในคืนนี้มีศิษย์เก่ามาร่วมงานประมาณเกือบสองพันคน  ครั้นมาถึงโต๊ะของรุ่นที่บุญเกิดสำเร็จการศึกษา ประธานรุ่น ได้มาจูงมือ ผมเข้าไปนั่งด้วย 

  “เชิญนั่งที่โต๊ะของผมครับ  “ประธานรุ่นพูด

  “ยังไง ผมคงไม่นั่งประจำกับที่นะ เพราะจำต้องไปพบปะกับลูกศิษย์ ทุกๆ รุ่น ที่เคยสอนมา “

 “ได่้ครับ อาจารย์  “

 “บุญเกิดนั่งตรงไหน  ผมอยากคุยถามไถ่ทุกข์ สุขกับเขาหน่อย “

 “ด้านข้าง นี้เองครับ  เดี๋ยวผมเรียกเขามาให้ครับ “ ประธานรุ่นพูด

               ****************************************************************

  “สวัสดีครับอาจารย์ สบายดีนะครับไม่เจออาจารย์เกือบ15 ปี น่ะครับ “บุญเกิด ทักทาย 

  “สวัสดี.. เกิด อาจารย์ไม่เคยพบเราเลย  ทุกๆปีที่รุ่นของเราจัดพบปะ ไม่เคยเห็นเรามาร่วมงานเลยสักปีเดียว”

  ประมาณ15 ปี ที่ผมเพิ่งพบกับลูกศิษย์คนนี้ บุคลิกของบุญเกิดในวันนี้ต่างไปจากสมัยที่เขามาเรียนในสถาบันอย่างมาก ผมยังจำได้ว่าครั้งหนึ่งที่เขาพักที่หอพักช่วงเดือนเมษายน เห็นเขากับเพื่อนๆคนอิสาน สามสี่คน เที่ยวเก็บมะม่วงที่หล่นล่วงลงดิน ที่แผนกไม้ผล ของสถาบันวิจัย มาทำกับข้าว พร้อมกินกับข้าวเหนียวที่เอามาจากบ้าน 

 “งานผมยุ่ง และไม่มีเวลาว่างเลยครับ   “

 “ได้ข่าวว่า สมโภชน์ไปทำงานกับบุญเกิดเหรอ “

 “ใช่ครับ พอดี ไอ้โภชน์ มันเจ๊งกับการทำฟาร์มหมูส่วนตัว เลยตกงาน มันจึงไปหาผมที่อุบล ขอให้ผมรับมันเข้าทำงานด้วย  “

  “ดีมากเลย  ได้ช่วยเหลือเพื่อน  ให้เงินเดือนเพื่อน ยังไง  “

 “ก็มากกว่าคนงานทั่วไป น่ะครับ งานของผม ส่วนใหญ่เป็นกิจการด้านแปรรูปไม้ ส่งออกนอกครับ  “

 “มีปัญหา  อะไรกันบ้างมั้ย  “

 “ไม่มีครับ ผมไม่ได้มองเพื่อนเป็นลูกจ้าง ยังไงเราก็คือเพื่อนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา

 เมื่อบุญเกิดพูดมาถึงตอนนี้ ทำให้ผมมีความรู้สึกในทางที่ดีต่อเขาว่า เขาคือคนดีที่มีน้ำใจต่อเพื่อน.ร่วมรุ่น    ผมรอดูจังหวะท่าทีที่จะช่วยเคลียร์ปัญหาที่สมโภชน์ ไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องค่าแรงงานที่บุญเกิดยังติดค้างและยังไม่จ่าย

  “เป็นไงบ้าง เรื่องเศรษฐกิจ ของโรงเลื่อย “

 “ก็ช้อตอยู่บ้างครับช่วงนี้ ผมยอมรับว่าเงินทุนหมุนไม่ทัน ผมยังไม่ได้จ่ายเงินเดือนให้คนงาน และไอ้โภชน์ หลายเดือน  “บุญเกิดพูดขึ้นมาเองโดยที่ผมยังไม่ทันได้ถามเจาะลึก

  “ผมตั้งใจว่า เมื่อธนาคารปล่อยสินเชื่อในต้นเดือนที่จะถึง  ผมจะเคลียร์เงินเดือนที่ค้าง ให้ลูกน้องทุกคน  “

 “ที่โรงงาน ของบุญเกิด  มีคนงานกี่คนหรือ  “

 “ยี่สิบกว่าคนครับ อาจารย์  “

  “ได้ข่าวว่า ช่วงนี้ได้สัมปทานไม้ที่ประเทศลาวด้วยเหรอ “

  “ครับ อาจารย์ “

“ยังไง..อาจารย์อยากฝากเรื่องสิ่งแวดล้อมของโลกด้วยนะ แม้จะเป็นอาชีพของบุญเกิด แต่อาจารย์ ยังห่วงเพราะทุกวันปัญหาโลกร้อนมันส่งผลต่อกระทบกับคนทุกอาชีพ และส่งผลต่อลูก หลาน เหลน โหลนด้วย “

 “ครับ  “

 “ทุกวันนี้ ป่าไม้ของไทย มีเนื้อที่ลดน้อยลง  อย่างมากเลย อาจารย์ เป็นห่วง ทรัพยากรเหล่านี้ นะ”

  ตลอดเวลา การพูดคุย พร้อมนั่งดื่มสังสรรค์กันไปท่าทีของบุญเกิดค่อนข้าง อึดอัด จนผมต้องเปลี่ยนบรรยากาศมาคุยเรื่องเบาๆที่ไม่เครียด    จากนั้นผมจึงขอตัวจากเขา  ไปพบกับลูกศิษย์รุ่นต่างๆ    จนเลิกงานจึงแยกย้ายกัน

                             ****************************************************** 

    สองปีต่อมา.สมโภชน์ ได้เกิดความขัดแย้งกับบุญเกิด เพราะเขาผิดสัญญากับที่เคยรับปากกับสมโภชน์ว่า จะช่วยเหลือเกี่ยวกับเรื่องเงินทอง ในการส่งเสียให้บุตรสาวของสมโภชน์ไม่ให้ได้รับความเดือดร้อน  

    สมโภชน์ แวะมาหาผมที่บ้านพัก ที่เขาเคยอยู่อาศัย สมัยที่เรียนในสถาบันแห่งนี้

   “อาจารย์ ครับ  ผมกับไอ้เกิดคงทำงานร่วมกันไม่ได้เสียแล้ว ระยะหลังๆ มานี่ มันเอาเปรียบผมมากเหลือเกิน  ค่าแรงงาน ก็เบี้ยวไม่จ่ายผมเลยสักบาท แล้วผมจะเอาเงินที่ไหนส่งเสียให้ลูกให้เมียใช้จ่าย “ สมโภชน์  พูด

  “แย่เลย ทำไม.. เขาจึงทำกับเพื่อนฝูงได้ “ผมพูด

 “ผมไม่คิดเลยว่า มันจะทำกับผมได้  เสียแรงไว้วางใจและนับถือมัน มันคือสาเหตุหนึ่ง ที่ทำให้ผมกับเมียของผมทะเลาะกัน และผมยังถุูกกล่าวหาว่า ขาดความรับผิดชอบต่อครอบครัว  “

 “ผมเข้าใจนะ โภชน์  “

 “นับแต่ มันใกล้ชิดกับอดีตนายกฯมันก็เริ่มห่างเหินกับผม และเขาก็ได้วางตัวให้มันลงสมัครส.ส ในจังหวัดอุบล  

 “ โภชน์ ทำงานกับบุญเกิดกี่ปี  ล่ะ  “

 “ เกือบ 10 ปีน่ะครับ  ผมรู้ไส้รู้พุง มันทุกอย่าง ”

 “เป็นไง เล่าให้ฟัง หน่อย “

 “เพื่อนผม มันคบหากับเหล่าบรรดาคนสีเทา ค้าสิ่งผิดกฎหมาย ตั้งแต่ค้ากัญชา  ยาเสพติด   ลักลอบตัดไม้ จากประเทศเพื่อนบ้าน เพื่อส่งออกประเทศกลุ่มยุโรป   “

  “ว่าแล้วเชียว เวลาเขาคุยกับอาจารย์ เขาไม่ค่อย อยากสบตา  “

 “ปัญหาของผมช่วงนี้ทำท่าว่าแม่บ้านของผมจะไม่ไว้วางใจในตัวผม เขามองว่า ผมเป็นคนขี้เหล้าเมายา  ดูเขาจะเกลียดผมอย่างเข้ากระดูก  ผมคงอยู่ร่วมกับเธอในบ้านไม่ได้แล้ว   “

   ในการพูดคุยกันในวันนี้  ผมรู้สึกเห็นในสมโภชน์.. และในที่สุดสมโภชน์ต้องไปเช่าบ้านอยู่ต่างหาก ใกล้กับบ้านภริยา และสุดท้ายจบลงด้วยการที่สมโภชน์ มุ่งหน้าไปตายเอาดาบหน้า  ก่อนที่จะกลับสู่แดนใต้ อันเป็นภูมิลำเนาของเขาสมโภชน์ได้เคยโทรศัพท์ มาขอยืมเงินเพื่อเป็นค่าโดยสาร แต่ผมได้ปฎิเสธเขาไป

 “อาจารย์ครับ ผมรบกวนขอยืมเงินอาจารย์สักพันนึง ครับ หากได้ทำงานแล้ว  ผมจะส่งมาคืนให้  “สมโภชน์ พูดทางโทรศัพท์ 

  “ขอโทษ โภชน์ ..นะ ช่วงนี้ อาจารย์ ยังมีภาระเรื่องเงินทอง อยากช่วยเหลือโภชน์เหมือนกัน   อย่าโกรธอาจารย์นะ  “

 “ไม่เป็นไร ครับ  ผมเข้าใจอาจารย์ ”

 หลังจากวางสายลง  ผมมาทราบภายหลังว่า เขาไปทำงานฟาร์มกุ้งกับเพื่อนร่วมรุ่น   และเขาก็เสียชีวิตจากการจมน้ำตาย จากการดื่มเหล้าในฟาร์มของเพื่อนที่รับเขาเข้าทำงานที่จังหวัดชุมพร     

                           **************************************************************

     ผมรู้สึกผิดหวังกับบุญเกิด  ที่เขาก็เป็นส่วนหนึ่ง ที่ทำให้ครอบครัวของสมโภชน์ ต้องเกิดความขัดแย้งบ้านแตกสาแหรกขาด จนภริยาของสมโภชน์ ต้องคบหาคนรักใหม่ ที่มีฐานะดีและทอดทิ้งสมโภชน์คนที่เคย ร่วมทุกข์สุขตั้งแต่เป็นแฟนกันใหม่ๆ  ทุกๆปีที่รุ่นของเขาจัดงานพบปะสังสรรค์ผมได้พบกับกฤษชัย เพื่อนร่วมรุ่นที่อยู่จังหวัดใกล้เคียงกับเขาเล่าให้ฟังว่า

  “ไอ้เกิด มันเพิ่งเสียชีวิต เมื่อปีที่แล้วเอง ครับ “ กฤษชัย พูด

 “เกิดอะไรขึ้น “

 “มันถูกลอบยิง ขณะไปหาเสียง ที่อำเภอเขมราฐครับ  “

 “ฝ่ายตรงข้าม หรือ  “

“ไม่ใช่ครับ  “

“แล้วใครล่ะ “

 “ลูกน้อง คนใกล้ตัวเขาเอง  “

“ไม่น่าเชื่อ  “

 “จริงครับ  ลูกน้องเขายอมรับสารภาพว่า เป็นคนลั่นกระสุนใส่ เจ้านายเขาเอง “

“คงเรื่องผลประโยชน์ มั๊ง “

“ไม่หรอกครับ  “

“แล้วเป็นเรื่อง อะไรล่ะ”

“บุญเกิด  ไม่ยอมจ่ายค่าแรง  ติดค้างของเก่าร่วมห้าปี และไม่มีท่าทีจะจ่ายให้  ลูกน้องคงคับแค้นใจ”

“ว่าแล้ว ความโลภ..นี่เอง ทำให้เขาต้องพบจุดจบ  “

“ผมไม่คิดเลยว่า ไอ้เกิดเพื่อนผม จะเป็นคนเช่นนี้  ทั้งๆ ที่ฐานะมันก็ร่ำรวย  “ กฤษชัยพูด

                                             ขลุ่ย   บ้านข่อย 

                                          ๒     เมษายน   ๒๕๖๖