หญิง ซึ่งทรงอิทธิพล

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                                           หญิง ..ซึ่งทรงอิทธิพล

 หลังจากที่ผมได้เข้ารายงานตัวกับผู้อำนวยการแล้ว  ผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายบริการได้ให้นักการภารโรง นำโต๊ะและเก้าอี้ มาจัดไว้ที่ด้านหน้าของมาลีเพื่อให้ผมได้นั่งทำงานมาลีเป็นข้าราชการพลเรือนที่ทำงานในแผนกหนึ่งของฝ่ายบริการ  ภายในห้องทำงานห้องนี้ มีอาจารย์ผู้ชายอาวุโสกว่าผม ทำหน้าที่เป็นหัวหน้าแผนกส่วนมาลีเป็นเจ้าหน้าที่แผนกเมื่อผมเข้า มาร่วมงานด้วย ทางวิทยาลัยฯ จึงให้ผมทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยหัวหน้าแผนก 

 เพียงแค่สัปดาห์เดียว ผมก็ได้เห็นพฤติกรรมของมาลี ..ว่า เธอเป็นคน..อย่างไร งานในแผนกที่ผมทำในขณะนั้นเป็นงานบริการให้กับอาจารย์และข้าราชการทุกคน ที่ต้องการเบิกจ่ายวัสดุ อุปกรณ์ต่างๆเพื่อนำไปใช้กับงานการเรียนการสอนงานฟาร์ม รวมถึงงานด้านพาหนะ  งานในองค์กรจะมีประสิทธิภาพหรือไม่ย่อมขึ้นอยู่กับแผนกงานที่ผมทำด้วย  อาจารย์ ที่เป็นหัวหน้าแผนกและมาลีมีบ้านพักอยู่ใน(เมือง)เวียง กว่าทั้งสองคนจะเข้ามาถึงที่ทำงาน ก็เลยเวลาการทำงานไปแล้วเกือบชั่วโมงเกือบทุกวัน 

 มาลี มีอายุรุ่นเดียวกันกับผม เวลานั้น เธอมีบุตรชาย-หญิงอย่างละคน บางวันที่มาทำงานได้หอบเอาลูกมาในที่ทำงานด้วย  แน่นอนว่าห้องทำงานต้องกลายเป็นห้องเลี้ยงเด็กไปโดยปริยาย  ครั้งสองครั้งต่อเดือน คงไม่น่ามีปัญหา .   แต่นี่เกือบทุกวัน  ผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยจะชื่นชอบบรรยากาศเช่นนี้เลย คนเป็นหัวหน้าแทนทีจะพูดจะบอกกล่าว กับนิ่งเฉย แล้วผมเพิ่งมาทำงานใหม่จะไปพูดคงมีความขัดแย้งกันอย่างแน่นอน  บ่อยๆครั้งที่โต๊ะของผมกลายเป็นโต๊ะที่ใช้วางกับข้าว เพื่อให้สมาชิกในกลุ่มของมาลีได้มายืนเปิบอาหาร   คงเป็นด้วยที่ว่าผมต้องไปสอนนักศึกษาระหว่าง เวลา9.00- 12.00 น พวกเธอคงคิดว่า ผมคงจะไม่กลับมานั่งทำงานอีกแล้ว กระมัง...

"ขอโทษด้วยนะคะอาจารย์ ที่ข้าเจ้า วางกับข้าว ไว้บนโต๊ะของอาจารย์ "มาลีพูด

"ไม่เป็นไรครับ ตามสบาย "ผมพูดจากใจจริง เพราะคิดว่าเธอคงวางแค่ชั่วครั้ง ชั่วคราวเท่านั้น

สมาชิกในกลุ่มของมาลีมีสี่คน ในสี่คนนี้ มาลี มีศักดิ์ศรีเหนือกว่าเพื่อนๆในกลุ่ม เพราะคนอื่นๆ เป็นเพียงแค่ลูกจ้างชั่วคราว ตลอดเวลาที่เธอทำงาน ไม่เคยมีวันใดที่เธอจะมาทำงานก่อนเวลา 8.30 น  ในเมื่อผู้บังคับบัญชาเบื้องต้นที่ทำงานในห้องเดียวกันก็เป็นเช่นนั้น ประสาอะไรจะไปว่ากล่าวตักเตือนคนอื่นได้ ผมต้องแบกภาระงาน……. เหนื่อยทั้งกายและใจ อาจารย์ พนักงานแต่ละคนที่มีแต่เรื่องเร่งด่วน พอมาที่ห้อง.. ก็เร่งรีบ จะให้ผมช่วยดำเนินการงานพัสดุให้ เพื่อจะได้ผ่านแผนกการเงินให้อนุมัติเงินมาจับจ่ายจัดซื้ออุปกรณ์ต่างๆ

“ช่วยทำให้พี่ก่อนนะ พี่รีบ น่ะ ”วลีนี้ ผมมักจะได้ยินการร้องขอจากเพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่  ที่ให้ผมช่วยเร่งดำเนินการ บ่อยๆครั้งผมต้องมานั่งทำงานพร้อมกินข้าวไปพลาง เพื่อจะให้งานได้ดำเนินไปตามคำขอร้องของเขา  แผนกนี้แทนที่เมื่อมีคนมาเพิ่มมากขึ้น งานจะเบาลง  แต่นี่กลับเป็นว่าผมต้องมาแบกภาระแทนอีกสองคนที่ทำงานมาก่อน มีบ้างเช่นกัน ที่ผมจะต้องมีปากมีเสียงกับอาจารย์บางคน ที่มีนิสัยแย่ๆ เห็นแต่ประโยชน์ส่วนตน เอาแต่ใจตนเอง 

 "พี่ก็ดูเอาเองว่าในห้องผม ส่วนใหญ่  ใครต้องมาดำเนินงาน  แล้วพวกพี่ๆดีแต่จะมาเร่งๆ ให้งานเสร็จโดยปัจจุบันทันด่วน  หากอยากเสร็จเร็ว ผมคิดว่าพี่มาทำเองเลยดีกว่า “ผมพูด

   ขณะผมทำงานในวันหนึ่ง  .มาลี เพิ่งมาถึงที่ทำงาน พอพ้นปากประตูได้...

"อ้ายบุญมี(บุ๊บ)ตีข้าเจ้า โฮ. " เสียงร่ำไห้ พร้อมฟ้องให้หัวหน้าแผนกงาน ได้รับทราบว่าเธอ ถูกสามีทำร้ายมาจากบ้าน 

ผมจะพบกับเหตุการณ์เช่นนี้บ่อยๆ คงได้แต่เห็นใจกับชีวิตครอบครัวของเธอ กลุ่มเพื่อนๆของมาลีพูดเสมอว่า บุญมีซึ่งเป็นสามีของมาลีเป็นคนเจ้าชู้ เพราะป็นคนรูปหล่อ ผมต้องน้ำท่วมปากต้องก้มหน้าก้มตาทำงาน ด้วยความระทมใจ 

                               **************************************

สองปีผ่านไป...ผมรู้สึกอึดอัดกับมาลีและหัวหน้าแผนก   ทุกอย่างยังไม่มีอะไรดีขึ้น ผมเคยปรารภกับอาจารย์อาวุโส คนหนึ่งว่าผมไม่ถนัดกับงานในแผนกที่ผมทำงาน หากมีงานอื่นๆทีพอจะทำได้ อยากจะขอเปลี่ยนแผนกงาน และในที่สุด.. ผมก็ได้เปลี่ยนงานมาอยู่ฝ่ายกิจการนักศึกษา  ระหว่างการทำงานกับมาลีเกือบสี่ปี ผมได้เห็นถึงนิสัยใจคอและพฤติกรรม ของเธอโดยแจ้งชัด ทุกๆใกล้วันลอตเตอรี่ออก   เธอไม่เป็นอันทำงานคอยแต่จะเป็นเจ้ามือขายหวยให้ข้าราชการ ในที่ทำงานทั้งตัวของเธอยังต้องออกไปส่งโพยให้กับเจ้ามือรายใหญ่ในเมือง นานวันๆเข้า ผมยิ่งได้รับรู้ถึงนิสัยของหญิงคนนี้ ถึงการเป็นคนที่ชอบเอารัดเอาเปรียบสังคม. เนื่องจากเธอทำงานไม่คุ้มค่ากับภาษีของประชาชน พฤติกรรมของเธอ ส่วนใหญ่ที่กระทำมักจะเรื่องเกี่ยวกับการกระทำผิดกฎหมายทั้งสิ้นเช่นเป็นเจ้ามือแชร์ ขายหวย ค้าไม้เถื่อนเปิดสถานที่ค้าประเวณี

พูดได้ว่าการกระทำของเธอกล้ากระทำความผิดวินัยของราชการและกฎหมายบ้านเมือง  ผมคิดว่าอาจารย์และผู้บริหารหลายคนคงน่าจะรู้ แต่ไม่มีใครกล้าแตะต้องหรือ เรียกเธอมาว่ากล่าวตักเตือนและระงับไม่ให้เธอกระทำ  ผมค่อนข้างมึนงง ที่ยังมีอาจารย์มองเห็นเธอเป็นคนสำคัญ  ในหลายๆกิจกรรม เธอจะได้รับเกียรติอย่างดีให้มายืนอยู่ในระดับแถวหน้า 

“ขอเรียนเชิญ คุณมาลี มาเป็นผู้มอบทุนการศึกษาให้นักศึกษา จำนวนห้าทุน ”พิธีกร ในงานไหว้ครูประกาศเชิญผู้มีอุปการะคุณขึ้นบนเวที

มาลี ต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของเธอ  เมื่อเธอต้องเจอกับความเด็ดขาดของผู้อำนวยการที่มาใหม่ ซึ่งเป็นคนจริงจังกับการทำงาน ในยุคนี้เป็นยุคที่ผมทำงานได้อย่างเต็มที่และทุ่มเทในการทำงาน สันดานของคนมีเล่ห์เพทุบาย สามารถ เอาตัวรอดได้ แต่เพื่อนร่วมงานของเธอ ที่ไม่ปรับตัว ก็ถูกให้ออกจากงาน อาจารย์บางคนที่ทนต่อความจริงจังของผู้อำนวยการไม่ได้ต้องลาออกจากงานไปทำธุรกิจส่วนตัว ถัดจากยุคผู้อำนวยการคนดังกล่าวแล้ว ก็มาถึงยุคผู้นำมือถือสากปากถือศีล ยุคนี้เป็นยุคที่คนสอพลอจะได้ดิบได้ดีทั้งสิ้น มาลีได้ขอมาพักที่บ้านพักภายในวิทยาลัยเธอได้รับอนุญาตให้เข้าพักบ้านหลังใหญ่ทั้งๆที่เธอไม่มีสิทธิจะได้ ปกติบ้านพักราชการมีการจำแนกเป็นบ้านพักคนโสด คนมีครอบครัว   พนักงาน ข้าราชการครู  มาลีถือเป็นพนักงานคนแรกที่ได้สิทธิเข้าพักบ้านพักอาจารย์ .มีอาจารย์บรรจุใหม่ๆขอบ้านเพื่อเข้าพักอาศัยแต่ทางแผนกอาคารสถานที่กับให้พวกเขาพักรวมกันสามคนต่อหนึ่งหลัง 

                                      *****************************************

 และวันหนึ่งมาลีก็ต้องถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจขอตรวจค้น ในกระเป๋าเงิน จึงพบโพยหวยใต้ดิน เธอได้ถูกดำเนินคดีจน ถึงชั้นศาลแทนที่จะหลาบจำ  แต่ก็ยังปฎิบัติตนดังเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเพียงเป็นข้าราชการระดับล่างยังมีอิทธิพลครอบงำ อาจารย์และผู้บริหารบางคนได้ ผมแทบจะไม่มีสมาธิในการทำงาน  เพราะเมื่อเธอเจอกับใครๆที่เข้ามาภายในห้องทำงาน  ก็มักจะชวนกันคุย นินทาว่าคนนั้น คนนี้ ...

หลังจากที่ผมได้เปลี่ยนสายงานแล้ว มาลียังคงทำงานในแผนกเดิมเมื่อมีการเปลี่ยนตัวบุคคล มาทำหน้าที่เป็นผู้ช่วย ผู้อำนวยการฝ่ายบริการคนใหม่  ผช. ผู้อำนวยการ.คนนี้ซึ่งไม่ชอบนิสัยการทำงานของเธอ  ขอให้ผู้อำนวยการย้ายเธอออกจากแผนกดังกล่าว เธอได้พยายามเข้าไปขอทำงานตามแผนกงานต่างๆและขอให้หัวหน้างานนั้นๆช่วยรับเธอเข้าร่วมงานงานแรกที่เธอไปติดต่อคือแผนกบรรณารักษ์ แต่ถูกปฎิเสธ เพราะหัวหน้าบรรณารักษ์อ้างว่าที่แผนกมีคนพอเพียงแล้ว..  เธอได้ไปติดต่อแผนกการเงินก็ถูกปฎิเสธอีก  เมื่อไม่มีแผนกงานใดๆจะรับเข้าร่วมงาน  หนทางสุดท้ายเธอจึง ได้ขอร้องกับอาจารย์ที่สนิทสนมและผู้ช่วยฝ่ายกิจการนักศึกษา มาขอนั่งทำงานในห้องที่ผมทำงาน

 "อาจารย์ขลุ่ย ช่วยรับมาลี เข้ามานั่งทำงานด้วยคนนะ นี่เธอไปขอทำงานที่แผนกไหน ก็ไม่มีคนจะรับเข้ามาทำงานด้วย สงสารเธอนะ" อาจารย์คนสนิทของมาลี ขอร้องให้ผมช่วยรับเธอเข้าร่วมทำงาน

"ไม่รู้จะทำงานไปได้ ด้วยกันหรือเปล่า ผมเคยทำงานร่วมกับเธอมาก่อน  เธอไม่ค่อยจะรับผิดชอบการทำงานเลย "

"เดี๋ยวผมจะคุยกับเธอว่า หากมาทำงานด้วยกัน ต้องให้ความร่วมมือในการทำงาน" 

 "ก็ได้ งั้นก็ลองดู " ผมตอบ

 ผมจำใจ ยินยอมและซื้อใจมาลีอีกครั้ง  ไม่กี่วันต่อมาเธอก็ได้มานั่งทำงานแผนกสวัสดิการ  หลังที่มาร่วมงานกันดูเธอมีพฤติกรรมเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี มาทำงานเช้ากว่าปกติ มีอะไรๆมักจะมาปรึกษาผมด้วยเสมอ

"ข้าเจ้าคิดว่า จะไปทำผ้าม่านมาใช้ปิดบังที่นอนของนักศึกษา ในห้องพยาบาล "

"ดีเลย ทำเรื่องขออนุญาตจัดซื้อเลย ผมก็คิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน "

 สามเดือนแรก.ดูเหมือนเธอจะทุ่มเทการทำงานอย่างจริงจัง  ผมเห็นเธอแล้ว เกิดความรู้สึกดีใจ ที่เห็นคนเราเมื่อมีโอกาสก็ใช้โอกาสในการทำงาน  เธอจะมีความสุขกับการทำงานในหน้าที่แผนกพยาบาล  ผมได้ให้เธอมาช่วยพิมพ์เอกสารต่างๆเรื่องการขอทุนการศึกษา เธอได้ช่วยแบ่งเบาภาระงานผมได้ดีพอควร ครั้นนานวัน.นิสัยเดิมๆ ของเธอก็กลับมาอีก  เธอกล่าวขอโทษบอกจะไม่กระทำอีก

  ที่สุดแล้ว ..ผมไม่สามารถจะร่วมงานกับเธอได้ กอรปกับผมไม่ชอบการเล่นพรรคเล่นพวกของผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายกิจการนักศึกษาคนนี้ จึงยื่นใบลาออก ผู้อำนวยการในขณะนั้นจึงขอให้ผมมาช่วยทำงานด้านงานวัฒนธรรม ผมได้ทุ่มเทกับงานใหม่ ซึ่งเป็นงานที่ท้าทาย ผมทำให้องค์กรที่นี่เป็นที่รู้จักทั่วประเทศ    ต่อมา..มาลี เกิดปัญหาความขัดแย้ง กับผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่าย เธอจึงถูกย้ายออกจากงานพยาบาล โดยที่ผมไม่ทราบสาเหตุ.งานใหม่ของมาลี ครั้งนี้ คืองาน ร้านค้าสหกรณ์  เธอนำเอาน้องสาว น้องชาย เข้ามายุ่งภายในร้าน นำแม่มาขายข้าวแกง ช่างวุ่นวาย เจี๊ยวจ๊าวดังตลาดสด  เสมือนสถานที่แห่งนี้ตระกูลของเธอเป็นเจ้าของ  ผู้บริหารกี่คนๆก็ไม่สามารถทำอะไรกับเธอได้ ผมเคยได้ข่าวว่า เธอจะถูกให้ออกจากงานหลายครั้ง แต่ข่าวคงเป็นข่าวเช่นนั้นตลอดเรื่อยมา  ตั้งแต่ผมได้ร่วมงานกับเธอ ได้รู้กำพืดของบุคคลคนนี้อย่างถ่องแท้  แมวเก้าชีวิตที่ว่าแน่ ..ยังสู้หญิงคนนี้ไม่ได้ เธอเอาตัวรอดด้วยการบีบน้ำตา แสร้งมายากับใครๆ ที่อยู่ใกล้เธอ คำพูดที่ว่า เงินตกใส่ เหล็ก เหล็กง้างได้คงน่าจะประมาณนั้น 

 แต่แล้ว..ปัญหาก็เกิดขึ้น เมื่อเธอเอาผลผลิตขององค์กรไปดำเนินการ ทางธุรกิจ เพื่อหาประโยชน์ตน เธอกักตุนไก่   ไข่ไก่ของฟาร์ม พืชผัก ดอกไม้  ไปขายแก่บุคคลภายนอกเพื่อผลกำไร คณาจารย์ นักศึกษา ไม่มีไข่จะบริโภค ไข่ไก่ส่วนหนึ่งถูกกันไว้เพื่อไปขายให้แม่ตนเองเพื่อจะนำมาทำไข่พะโล้จำหน่าย

 ช่วงที่ผมเคยทำงานภายในห้องเดียวกันกับมาลี ในวาระสำคัญๆ ผมเห็นเธอซื้อของขวัญ ใส่กระเช้า นำไปมอบให้ผู้บริหารและอาจารย์บางคน.อย่างนี้นี่เอง ที่ทำให้เธอกร่าง ได้  . ผมไม่เคยมีอคติกับเธอแม้แต่น้อยนิด..แม้จะเกิดความรู้สึกจะไม่ชอบในพฤติกรรมของเธอ ที่เป็นคนเห็นแก่ตัวและเอารัดเอาเปรียบสังคม  เราก็ต่างคนต่างเดิน บนถนนของตนเอง และสิ่งที่ผมคาดไว้คือเธอไม่น่าจะอยู่กับงานร้านค้าต่อไปได้  เป็นเพราะเธอมักทำงานโดยพลการ โดยนึกจะเปิด -ปิดร้านก็เปิด- ปิด ร้านตามอำเภอใจ นักศึกษา อาจารย์ ได้ร้องเรียนถึงผู้บริหารถึงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมจึงถูกเปลี่ยนงานอีก  เธอพยายามติดต่อ ไปที่แผนกงานต่างๆอีกครั้งแต่ก็ไม่มีแผนกงานใดๆรับเธอเข้าร่วมงานด้วย   

  ครั้งนี้..เธอ ได้เข้ามาบีบนำตากับผมภายในห้องศูนย์วัฒนธรรมที่ผมเป็นหัวหน้า

" อาจ๋านจ้วยฮับ ข้าเจ้าเข้าทำงานที่ศูนย์ตวยข้าเจ้าไปติดต่อเพื่อขอเข้าทำงานแล่ว แต่บ่อมีห้องใดฮับ เข้าฮ่วมงาน "

 "คุณมาลี เคยทำผมเจ็บปวดมาแล้วหลายครั้งทั้งๆที่ผมเคยช่วยเหลือมาตลอด "

 "ข้าเจ้า ทำหนังสือเป็นสัญญาไว้ ก็ได้ "

"คุณมาลี ก็รู้นิสัยผมดี ว่าเป็นคนเช่นไร "

"เอ็นดู ข้าเจ้า ด้วย "

"ก็ได้ ผมจะซื้อใจ คุณมาลี อีกครั้ง งั้น ..ผมรับปากรับ มาทำงานที่ศูนย์ "

                                หกเดือน..ผ่านไป  ก็เกิดปัญหาขึ้น..อีก

เมื่อผมได้มอบหมายให้เธอช่วยดูแลการฝึกซ้อม และติดต่อเช่าชุด เพื่อให้นักศึกษาไปแสดงที่งานประจำปีส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ เมื่อถึงวัน จะต้องนำนักศึกษาไปแสดงกับไม่มีชุดจะใส่เพื่อการแสดงจึงเกิดโกลาหล  ผมต้องพานักศึกษา มาหาเช่าชุดที่ร้านแห่งหนึ่ง  ผมค่อนข้างเครียดกับสิ่งที่เกิด แต่ก็ต้องระงับยับยั้งช่างใจ คิดว่าให้งานสำเร็จลุล่วงแล้วค่อยคุยกันกับเธอ

  "ข้าเจ้าขอโทษอาจารย์ด้วยที่ไม่รับผิดชอบกับงานที่อาจารย์มอบหมายให้"

  "ผมให้โอกาส คุณมาลี มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว นะ"

 " ข้าเจ้าลืมไป จริงๆ ."

 "มันเสียหาย และชื่อเสียงขององค์กร คุณมาลีก็รู้ นี่  ผมคิดว่าผมคงไม่สามารถร่วมงานกับคุณมาลี ได้อีกแล้ว "

 "ข้าเจ้า  ขอโทษ "

                             ******************************************************** 

    ผมคิดว่าผมคงไม่ใจอ่อนกับผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว เธอทำอะไรๆไว้กับผมอย่างเจ็บเกินทีจะให้อภัยอีก .. 

   "พอกันที หากมาลียังอยู่ ผมคงต้องไปจากศูนย์วัฒนธรรม "ผมคิด

   มาลี ได้ไปห้องผู้อำนวยการ เพื่ออ้อนวอนให้ผอ.มาบอกให้ผม ยอมรับให้เธอร่วมทำงานอีก

  "อาจารย์ขลุ่ย ช่วยรับให้มาลีทำงานที่ศูนย์ ต่อไปเถอะนึกว่าสงสารเขานะ "

  “ผอ.เลือกเอาเองระหว่างผมกับเธอ ถ้ามาลีอยู่ ผมไปเอง "

   เมื่อผมเห็นว่ามาลี ไม่มีท่าทีจะย้ายห้องทำงาน ผมจึงยื่นใบลาออกจากการเป็นหัวหน้าศูนย์วัฒนธรรม ในเวลาต่อมา 

  "เมื่อมันแคร์กับคนอย่างมาลี มากกว่าก็เรื่องของมัน เรามีความสามารถพอ ที่จะทำงานด้านอื่นๆได้ จากนี้เราไปทำงานด้านงานวิจัยและงานมวลชน จะดีกว่า " ผมคิด 

                        และจากนั้นมาผมจึงมาทำงานวิจัยและงานมวลชน ...

อีกประสบการณ์หนึ่ง ที่ผมได้รับรู้ว่า.องค์กรแห่งนี้มันแปลกประหลาดมาก

  ผู้ผิด คือผู้ชนะ ผู้ยึดความถูกต้อง กลายเป็นผู้พ่ายและผู้ปราชัย... 

  ทีนี่.. มันเป็นอย่างนี้จริงๆ   อีกหนึ่งปีต่อมา. มาลี  ได้ลาออกจากราชการ 

  เป็นเพระเธอมองว่า เธอคงไม่สามารถร่วมงานกับใครได้ แล้ว..

 ก็ต้องขอบคุณเธอด้วย ที่ยังพอมีสำนึกอยู่บ้าง... 

                                       ขลุ่ย   บ้านข่อย

                                        (๖ ตุลาคม  ๖๕ )

"