ขอแหวน กูคืนมา

ข้อมูลเบื้องต้น

                                            ขอแหวน (กู) คืนมาโว้ย..

 แหวนคือเครื่องประดับที่ปกติ ใส่ไว้รอบนิ้ว… สำหรับสตรี แหวนหมั้นคือ แหวนที่สวมให้ไว้เพื่อเป็นสัญญา ว่าฝ่ายชายจะแต่งงานด้วย  สมัยเด็กๆมีเพลงอยู่เพลงหนึ่งที่เกี่ยวกับแหวนที่ผมชอบฟังมากคือเพลง แหวนประดับก้อย  ของครูล้วน  ควันธรรม. ผมยังจำได้ว่าผม ยังเคยออกไปร้องเพลงนี้ ที่หน้าชั้นเรียน  เนื้อเพลง ท่อนหนึ่งมีว่า 

“แหวนที่เคยประดับนิ้วก้อย แม้ว่าราคานิดหน่อย แต่ค่าเลิศลอยนักหนา ฉันรักเท่ากับดวงชีวา คิดแล้วยิ่งดูเหมือนว่า พาให้คิดถึงเจ้าของ"

   ในวัยเด็กของผม ยังไม่ประสีประสาอะไรนัก  มีอะไรเล่นก็เล่นไปตามวัย อาทิ หยอดหลุม ยิงยาง กระโดดยาง  กระโดดเชือก เป่ากบ เล่นไพ่ โดยใช้ซองบุหรี่เป็นสัญลักษณ์แทนค่าเงินราคาต่างๆ  ของเล่นเด็กของเด็กๆ จะมีโรงงานในกรุงเทพ จะทยอยผลิต ออกมาเรื่อยๆอย่างแหวนพลาสติค บางครั้งทางร้านขายของเล่น เขาจะร้อยแหวนห้อยเป็นพวง หรือบางทีบางครั้ง ร้านขายของเล่นในกรุงเทพ จะจูงใจ ทำกล่องสลากสี่เหลี่ยม ด้านบนเป็นภาพสวยๆ มีรอยปรุวงกลม  ใครสนใจอยากจะเจาะรูลงในช่องไหนก็จ่ายตังค์    แล้วใช้นิ้วจิ้มหรือเจาะลง ในช่องนั้นๆแล้วลุ้นว่า ตัวเองจะได้รับรางวัลตอบแทนอะไร  หลายคนอาจจะนึกภาพไม่ออก แต่ผมนึกได้เพราะเป็นคนขายเองเล่นเอง.. ในกล่องดังกล่าวมีรางวัลที่เป็นเงินหนึ่งสลึง สองสลึง หนึ่งบาทบ้าง  แหวนพลาสติคบ้าง ลูกแก้วบ้าง ลูกโป่งบ้าง ตัวตุ๊กตาพลาสติคฯลฯ   

 พูดถึงเครื่องประดับไม่ว่าจะเป็นแหวน นาฬิกาข้อมือ สร้อยคอ ทั้งสามอย่างที่กล่าวมา .ผมไม่ค่อยจะมีรสนิยม ในการสวมใส่ สิ่งประดับสิ่งเหล่านี้สักเท่าไหร่  ในวัยเด็กของผม จะใช้เชือกสายร่ม ห้อยเหรียญในหลวงรุ่นเสด็จนิวัติ  ไว้ประดับที่คอเท่านั้น  เมื่อมาเข้าเรียนที่เกษตรเจ้าคุณพี่เจตน์ พี่ผู้อาวุโสสูงสุดได้คิดที่จะให้พวกเราทุกคน มีแหวนรุ่นไว้ใส่ เพื่อความเป็นเอกภาพ.. และความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน พี่เขาจึงเปิดโอกาสให้น้องๆ สั่งจองแหวนได้ รุ่นแรกที่ทำมี สองแบบ  แบบแรกเป็นแหวนรุ่นที่ทำจากทองเคราคาประมาณ 800 บาทแบบที่สองเป็นแหวนรุ่นที่ทำจาก สแตนเลส ราคา  180 บาท ผมยังจำได้ว่าพี่เจตน์ได้ติดภาพตัวอย่างแบบแหวน ไว้ที่อาคารห้องสมุด  ด้านหนึ่งของแหวนที่ดูจากแบบ เป็นรูปพระพิรุณทรงนาค-อีกด้านหนึ่งมีข้อความเป็นภาษาอังกฤษ มีข้อความย่อๆว่าC.A.C (ChaoKhun  Thaharn   Agri -cultural  College ) พี่เจตน์ ได้วางระบบการขายแหวนโดยให้ผ่อนส่งได้   ในที่สุด... ผมจึงได้แหวนรุ่นหัวพลอยสีแดงเลือดนกมาเป็นกรรมสิทธิ์ 

  ผมได้ใส่แหวนวงนี้ที่นิ้วนางด้านซ้ายเพราะผมคิดว่ามันสวยกว่านิ้วไหนๆทั้งหมด   แต่มันจะมีความหมายอย่างไร  ผมไม่อาจทราบ.และผมก็ไม่สนใจเลย คิดอยู่อย่างเดียวว่าการที่ผมได้ใส่แหวนรุ่นของสถาบัน.มันช่างสุดเท่ห์   กิบเก๋ยูเรก้า มันยิ่งทำให้ผมเกิดความรักต่อสถาบันมากยิ่งขึ้น  ในห้องพักที่หอพักทั้งสามหอ เพื่อนๆทุกคนมีแหวนไว้เป็นสมบัติส่วนตน. แม้แหวนรุ่นที่ผมใส่ จะเป็นเพียงแหวนสแตนเลส   มูลค่าของแหวนราคาก็ไม่แพง.. แต่ก็ต้องบอกว่าบางครั้ง ผมก็เคย เอาแหวนวงที่ผมรักวงนี้  ไปเป็นสิ่งค้ำประกัน.เพื่อเอาเงินมาใช้ก่อน..นั่นหมายถึงผมเอาแหวนรุ่นไปจำนำ ที่โรงจำนำ  ที่หน้าตลาดหัวตะเข้ มูลค่าที่ได้มาเพียง 30บาทก็พอมาเป็นค่าเหล้า ค่าบุหรี่ ค่ากับข้าวได้

    ตอนพักกับกลุ่มเพื่อน ไม่ว่าจะเป็นไอ้แดง ไอ้จี๊ด ไอ้บอย ไอ้ลิต เราซื้อใจกัน และมีความจริงใจกันอย่างมาก  ในกลุ่มเพื่อนๆกลุ่มนี้ มีไอ้แดงที่มีฐานะดีที่สุด แต่บางทีบางครั้งเศรษฐีก็กลายเป็นยาจกได้ เพราะการกินการเที่ยว ผมจึงต้องเอาแหวนของผมไปจำนำ เพื่อซื้อเหล้าและกับแกล้มมากินคลายเครียด  วัตถุสิ่งของ จึงเป็นเรื่องเล็กมากสำหรับกลุ่มพวกเรา  ความจริงใจเท่านั้น.คือมิตรภาพที่งดงาม และเราก็ยังคงรักษาความจริงใจเช่นนี้ตลอดมา  ..  

 สมัยที่น้องๆ กลุ่มหนึ่ง ที่พักที่บ้านโก้ทเฮ้าท์.มาขอเช่าบ้านที่พวกผมเคยเช่าอยู่มาก่อน . หลังจากที่พวกผมย้ายมาอยู่เยื้องๆประปาลาดกระบังแล้ว ที่บ้านในสวนหลังนี้ ผมก็ยังแวะเวียนเทียวไปเทียวมา เพื่อไปรับน้องใหม่บ้าง ไปกินเหล้าบ้าง  ผมไปๆมาบ่อยๆ ก็เลยสนิทกันมาก   หลายๆครั้งที่น้องๆจะกลับบ้านต่างจังหวัด พวกเขาเคยได้มาขอยืมนาฬิกาของผมไปจำนำที่โรงจำนำเพื่อเอาเงินเป็นค่ารถกลับบ้าน  สรุปว่านาฬิกาที่เขายืมผมไปจำนำ ได้ขาดจากโรงจำนำ ไม่สามารถ ไถ่ถอนได้แล้วเพราะหมดอายุแบบถาวร

 “เถียงกันทะเลาะกัน ก็ไม่ได้ของคืนมาหรอก“ผมบอกกับรุ่นน้อง   ขณะที่พวกเขากำลังถกเถียงหาตัวผู้รับผิดชอบ  เป็นเพราะพวกเขา ลืมไปไถ่ถอนมาให้ .. ก็ไม่ว่ากัน ..นี่ผมจึงบอกเสมอว่า วัตถุมิได้สำคัญไปกว่า ความจริงใจในการเป็นพี่ เป็นน้อง . แม้ผมจะรัก นาฬิกาเรือนนั้นมากก็ตาม .ผมคิดเพียงว่าของนอกกายไม่ตายก็หาเงินมาซื้อใหม่ได้.   นาฬิกาไซโก้ แบบออโตเมติค ที่ผมเคยใส่ไว้ที่ข้อมือประจำ ก็เลยต้องหลุดลอยไปไม่มีวันหวนกลับคืนมา.  .นาฬิกาเรือนนี้ได้ เข้าออกโรงจำนำบ่อยครั้งมาก ทั้งผมนำเข้าโรงจำนำเองและให้รุ่นน้องยืม    นาฬิกาเรือนนี้ราคาจำนำได้ค่อนข้างดี..แรกๆ ที่รุ่นน้องทำนาฬิกาขาด  ก็เคืองๆอยู่บ้าง เห็นน้องๆทะเลาะกันเอง เรื่องความรับผิดชอบไถ่-ถอนคืนให้ผม.. ก็บอกกับพวกเขาไปว่า จำไว้ด้วย  

"จากนี้จงอย่าได้กระทำอย่างนี้อีก ของของใคร ใครก็รัก..  เพราะพี่รักและเห็นใจน้องๆ  จึง กล้าและยอมเสียสละให้หยิบยืมไปจำนำ..  แต่พวกเรา ทำอย่างนี้.กับพี่ได้.. ก็ไม่ว่ากัน”ผมพูดกับน้องๆ 

เมื่อผมกลับไปบ้าน แม่ได้สอบถามเรื่องนาฬิกา ผมก็บอกกับแม่ว่า  ผมทำหายไปแล้ว.. เพื่อตัดบทให้มันจบๆไป  แม่บอกว่า  แม่จะซื้อให้ใหม่เพื่อเอาไว้ให้ผมดูเวลา ผมตอบปฎิเสธไป   

 “ไม่จำเป็นแล้วล่ะแม่  แม่ซื้อมาผมก็เก็บไว้ที่หอ ดีไม่ดี เดี๋ยวจะหายอีก เสียดายเงินน่ะ “

 “งั้นเอาแหวนทองไปใส่หนักสลึงนึง เอาไว้เผื่อจำเป็นฉุกเฉิน จะได้จำนำได้”แม่พูด ด้วยเข้าใจ วัยของผมว่า บางครั้งต้องใช้เงิน ในที่สุดผมก็รับแหวนทองมา แต่เก็บไว้ในกล่อง สำหรับแหวนรุ่น ผมยังคงสวมไว้เช่นเดิม

   แหวนรุ่นวงนี้ ผมพยายามเก็บรักษาไว้อย่างดี.ในขณะที่ผมกำลังจีบหนึ่งในสามนศ. สาว  ที่เข้ามาเรียนในสถาบัน จากที่เราเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น ผมจึงขอให้มีการแลกเปลี่ยนแหวนรุ่นกันใส่.ผมถอดแหวนรุ่นของผมให้เธอใส่.   ช่วงอยู่ต่อหน้าผม เธอคงสวมใส่แหวนรุ่นของผมให้เห็น แต่พอลับหลังเธอก็ถอดเก็บไว้ที่ห้องพัก แต่.. ผมยังคงใส่แหวนรุ่นของเธอติดตัวตลอดเวลา  ทั้งยังแอบภูมิใจว่า เธอต้องมีใจให้ผมอย่างแน่นอน. ขนาดเธอลงทุนถอดแหวนรุ่นของเธอ มาให้ผมเองกับมือ       

  “ไอ้จิ๋ว  มันต้องรักเราแน่ๆ  ”ผมคิด   

  เหตุผลการแลกเปลี่ยนแหวนกันใส่ ผมมองว่านี่มันคือ สะพานเชื่อมความรักของกันและกัน โดยปกติหากเธอไม่ไปไหน เธอจะแวะมาเที่ยวที่บ้านในสวนที่พวกผมพัก  ทั้งยังช่วยทำกับข้าวให้พวกผมได้ชิมบ้าง บ่อยครั้ง  ผมก็ให้เธอช่วยลอกงานและทำรายงานให้    เวลาที่เธอต้องการจะไปชอปปิ้งที่กรุงเทพแถว เยาวราช พาหุรัดและที่อื่นๆ   ผมก็จะไปเป็นเพื่อนเสมอๆ วันเวลาแห่งการเดินชอปปิ้งของผมและเธอทำไม.  มันช่างรวดเร็วอย่างนั้นก็ไม่รู้ นี่เป็นการออกเดทของผมกับเธอซึ่งเป็นครั้งแรก..       

 แต่แล้ววันหนึ่งที่จิ๋วได้มาเที่ยวบ้านเช่าในสวน ในวันหยุด.  เป็นเวลา ที่ผมเพิ่งเมากลับมาจากบ้านไอ้ชาญ ข้างโรงเรียนพรตพิทยพยัต.. ผมเดินอ้อมจากหลังโรงพัก ผ่านด้านหลังแฟลตตำรวจ ค่อยๆ เดินบนกระดานไม้แผ่นเดียวมือได้กางออก เพื่อให้เกิดความสมดุลในการทรงตัวกว่าจะข้ามาถึงบ้านได้  เล่นเอาขากางเกง ต้องเปียกชุ่มน้ำไปหมด.. บางช่วงทรงตัวไม่อยู่ขาก็หล่นไปร่องน้ำ     

 เมื่อเข้ามาถึงในบ้านแล้ว  ผมได้แสดงความดีใจอย่างมาก ที่ได้พบว่าที่ …แฟนสาว  ได้มาเยี่ยมเยียนผมถึงบ้าน   บ่อยๆครั้งผมพยายามจะไปจีบเธอที่หอ. แต่ไม่สามารถเข้าไปได้ เพราะกฎระเบียบของหอ มีไว้ว่าห้ามผู้ชายเข้าไปโดยเด็ดขาด  ผมเลยเพียงได้แต่ไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวและกินข้าวแกงรอ  เผื่อว่าอาจฟลุ๊ค ช่วงที่เธออาจจะออกจากห้องไปทำธุระข้างนอก และได้พบกัน จึงจะได้คุยกัน 

“เป็นไง จิ๋ว แต่งตัวซะ สวยเลย วันนี้” ผมหยอดคำหวาน.ให้เธอ เมื่อได้พบกัน

“คนมันสวยอยู่แล้ว  ไม่ต้องแต่งก็สวย” เธอพูดยียวน เพื่อต้องการทดสอบ ดูความอดทนและศึกษานิสัยของผม  เมื่อพูดเสร็จเธอก็หันคุยกับพวกเพื่อนๆในบ้านโดยไม่ปริปากคุยกับผมอีกเลย.

                               *********** *****************************

  ความมึนเมาเป็นสิ่งที่ไม่ดีเลย    .เมื่อผมได้ย้อนกลับมาทบทวนที่บางที บางครั้ง   ที่ผมได้กระทำอะไรลงไป อย่างกรณีของจิ๋ว เพื่อนร่วมรุ่นแต่ต่างชั้นเรียน  ขณะที่ผมจีบเธอ เธอเรียนสูงกว่าผมไป1 ชั้นปี   ว่าไปแล้วในระหว่างนั้น เธอก็มีคนรักและชอบพอกันอยู่แล้ว. ตื๊อเท่านั้น ที่จะครองโลก ผมคิด  การที่เธอ ยอมถอดแหวนรุ่น จากสถาบันเดิม  มาให้ผมได้ครอบครองและสวมที่นิ้ว นั่นได้แสดงว่า อย่างน้อยเธอก็มีใจให้ผมแล้ว  ผมย่อมที่จะมีโอกาส ที่จะทำให้เธอเปลี่ยนใจได้และอาจทำให้เธอละทิ้งจากแฟนเก่าไปในที่สุด ยิงช่วงหลังๆแฟนเธอเริ่มเหินห่างมากขึ้นๆ. 

 “จิ๋วแหวนรุ่นของเราล่ะ อยู่ไหน..” ผมถาม ทั้งยังมองไปที่นิ้วมือของเธอ ไม่พบว่าเธอสวมอยู่ จึงเกิดความรู้สึกน้อยใจ

“อยู่ในกระเป๋า นี่ไง “เธอตอบทั้ง หยิบกระเป๋าใส่เงินแล้วรูดซิบออก พร้อมหยิบแหวนชูให้ดู. 

 “ขอดูหน่อยสิ.”ผมพูดในอารมณ์ ที่ค่อนข้างโกรธ แต่พยายามพูดอย่างสุขุม เพื่อต้องการให้เธอส่งแหวนของผม    กลับคืนมา หลังจากที่เธอส่งแหวนกลับคืนให้ผมแล้ว  ผมได้เดินมาที่ร่องสวน พร้อมถอดแหวนรุ่นของเธอรวมทั้งของผมเองด้วย เหวี่ยงลงในร่องสวนทั้งสองวง..พร้อมกัน

    “จ๋อม ” 

      “ทิ้งมันลงไปในร่องสวนนี่แหละ จากนี้เธอกับเรา ไม่ต้องส่ง..ต้องใส่ แหวนกันอีกแล้ว " ผมพูด

       จิ๋วกับเพื่อนๆของผม ที่อยู่ภายในบ้าน มองอย่างงงๆ ว่าผมเป็นบ้าอะไรไปแล้ว.. ผมโยนแหวนรุ่น ลงน้ำด้วยความโกรธและน้อยใจ ที่เธอไม่สวมใส่แหวนรุ่นของผมไว้ที่นิ้ว

   “ ทำไมจิ๋ว ถึงมาทำอย่างนี้กับเรา..”ผมพูด

    “ ทำอะไร “ จิ๋วถาม

    “แล้วทำไมเธอจึงไม่สวมแหวน ที่เราแลกกันใส่ ล่ะ เรายังใส่แหวนของเธอ ตลอดเวลาเลย”ผมพูด

    “ก็มันใส่ได้ที่ไหนล่ะ นิ้วมันคนละขนาดกัน วันแรกที่เราใส่ของเธอ มันก็หลวม แต่เราทำเป็นว่า ใส่แหวนของเธอได้ พอดีเพราะไม่อยากให้เธอเสียใจไง”จิ๋วพูด

   “อ้าว. ทำไม.กูจึง ใจร้อน ไม่ยอมฟังเหตุผลเขาให้จบก่อนวะ”ผมคิด ..พลางนึกเสียใจ ที่ทำอะไรวู่วามตามใจตนเอง เมื่อโยนแหวนลงน้ำ พอนึกขึ้นได้ก็รู้สึกเสียดาย  มันสายไปเสียแล้ว.ผมได้ เกณฑ์เพื่อนๆให้ลงกันช่วยงม หาแหวนในร่องสวน แต่หาเท่าไหร่ๆ ก็ไม่เจอ ..

   วันรุ่งขึ้น ต่อมา ผมยังคงลงไปงมคนเดียว แต่หาเท่าไหร่ๆก็ไม่เจออีก..  จึงเลิกล้มความตั้งใจ..ไปในที่สุด  ผมรู้สึกเสียใจอย่างมาก .ต้องขอยอมรับผิดโดยไม่มีคำแก้ตัวใดๆ จริงๆ แล้ว ที่ผมมารู้ว่าแหวนรุ่นวงนั้นของผมหายไป เพราะช่วงหนึ่งที่ผมกำลังจะทำแหวนรุ่นให้พี่เพื่อนน้องได้สั่งแหวนจื๋วก็เป็นผู้หนึ่ง ที่จะสั่งทำแหวนรุ่นในครั้งนี้ด้วย.. 

   “ นึกยังไงจิ๋ว  ถึงสั่งทำแหวนรุ่นล่ะ“ ผมถามเธอ

   “ก็เธอโยนแหวนรุ่นของเรา รวมทั้งของเธอเองด้วยลงไปในน้ำที่บ้านสวนเมื่อสมัยเรียน จำไม่ได้เหรอ. และนับแต่วันนั้นเป็นต้นม าเราก็ไม่มีแหวนรุ่นใส่เลย ”จิ๋วรื้อฟื้นอดีต 

                        ผมได้ยินถึงกับสะอึก… 

      ใช่กูเป็นคนโยนไปกับมือกูเอง(ผมคิดย้อนอดีต)  .  

    จริงๆถ้า มีคนสั่งแหวนรุ่น เพียงพอที่จะทำได้  .ผมคงต้องทำคืนให้เธออย่างแน่นอน  ผมคิด. .. วันนี้จิ๋วก็ยังคงทำงานที่จังหวัดเดีวกันกับผม แต่เราไม่ค่อยได้สื่อสารกันเท่าที่ควร  แต่จะอย่างไรผมสัญญาว่า หากผมแหวนรุ่นได้สำเร็จ ผมจะนำแหวน ไปคืนให้เธอ เพื่อลบล้าง ความผิด ที่ได้เคยกระทำไว้.. 

            ********************************************* *** 

  ย้อนกลับมา..เมื่อผมเรียนในระดับปริญญาตรี สาขาธุรกิจเกษตร รุ่นแรก.ผมไม่ได้ตั้งใจเรียนเท่าที่ควร  แต่มุ่งมาที่การทำกิจกรรมเสียมากกว่า  เพราะนี่มันจะช่วยทำให้ผมมีประสบการณ์ มีเพื่อนมากๆ สิ่งแรกที่ผมอาสาเพื่อแบ่งเบาภาระอาจารย์ในสาขา คือช่วยเปิดร้านสวัสดิการที่สระน้ำ ผมจะช่วยขายของที่ร้าน ในตอนเช้าและช่วงพักเที่ยงทุกๆวัน     เมื่อผมได้มาอยู่ที่ร้านค้าสหกรณ์.. จึงพอมองเห็นลู่ทาง ในการหารายได้พิเศษ ..  ผมสังเกตเห็นว่า ที่ร้านค้าสวัสดิการของสจล. ที่คณะวิศวกรรมศาสตร์เขามี เสื้อยืด ที่ทุกคณะ สามารถซื้อมาใส่เล่น ใส่เพื่อความสวยงาม  ใส่เพื่อท่องเที่ยวได้  โลโก้ของพระจอมเกล้า นี่.หากสุภาพบุรุษ ได้ใส่รับรองว่าสามารถอวดสาวได้อย่างแน่นอน   พูดถึงสถาบันพระจอมเกล้าในขณะนั้น ใช่ย่อยเสียที่ไหน.  ชื่อเสียง ในการเป็นสถาบันการศึกษาที่มีชื่อเสียง ก็ไม่ด้อยกว่า จุฬา ไปสักเท่าไหร่  ผมเห็นเด็กเกษตรที่ข้ามไปเรียนที่ตึกสถาปัตย์ มักจะแวะไปซื้อเสื้อมาใส่กันมากมาย   ผมคิดและมองไปข้างหน้าว่า หากผมทำเสื้อขายเสียเอง รับรองว่าคงต้องขายได้อย่างสบายๆ  เพราะใครๆ ก็อยากมีเสื้อสถาบันไว้ใส่.. และผมก็สามารถทำเสื้อยืดออกจำหน่าย ได้หลายครั้ง   ถัดจากทำเสื้อจำหน่ายแล้ว ผมจึงขยับตัวทำแหวนรุ่นจำหน่าย      .       โครงการนี้ไดัรับการตอบรับดีมาก  ผม ทำแหวนรุ่นถึงสองครั้งก็ยุติโครงการ..หลายคนที่ไม่ได้สั่ง ต่างรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้สั่งตั้งแต่ชุดที่ 2  .. 

    หนึ่งในคนที่อยากได้แหวนรุ่นแต่ไม่ได้สั่งคือ ไอ้ชาญ  .ผมเรียกไอ้ชาญอืด เพราะตัวมัน (อ้วน)พองลม คล้ายคนอืดอาด ยืดยาด ระยะนั้นไอ้ชาญ กำลังจีบสาวชื่อเล็ก. .สาวชาวบ้าน ที่ผมรู้จักมาก่อน หน้าตาเธอจัดว่าเป็นสวย หุ่นดี พูดจาดี  ผมคุ้นเคยกับครอบครัวนี้เป็นอย่างมาก เปี๊ยก เป็นพี่ชายคนโตเพิ่งพ้นจากการรับใช้ชาติได้ไม่นาน ก็กลับมาช่วยพ่อต่อเรือหางยาว ที่อู่ข้างๆบ้าน ไอ้ชาญหลงรักเล็กมาก ได้เพียรพยายามแวะเวียนมาหาเล็กเกือบทุกวัน  การตื้อ..ของเขาประสบความสำเร็จได้ในที่สุด. ดูเหมือนว่าเพื่อนผมคนนี้มันมองอะไรๆ ก็เป็นสีชมพู เสียทุกอย่าง   

    วันหนึ่งที่อยู่ในวงไพ่ ขณะที่ผมเอาไพ่มาแผ่ เพื่อเสียบให้มันอยู่ในกลุ่มเดียวกัน  ไอ้ชาญเกิดเห็นแหวนรุ่นวงใหม่ที่ผมทำขึ้นมาซึ่งหัวพลอยมันสะท้อนแสงกับหลอดไฟ “ แว๊บๆๆ"จนทำให้สมาชิกขาดสมาธิ ที่จะเล่นไพ่ในทันที

    “ เฮ้ยไอ้ขลุ่ย  แหวนสวยดี ว่ะ ลองถอดให้กูดู หน่อย ดิ.”ไอ้ชาญพูด

  .“มันคับ ถอดออกไม่ได้ มึงดูที่นิ้ว นี่แหละ”ผมพูดพลางยื่นนิ้วไปให้เขาดู  ไอ้ชาญพิจารณาดูสักครู่หนึ่ง พลางคิดอะไรในใจ

    “กู ขอซื้อต่อได้มั้ย ”ไอ้ชาญพูด

    “ได้ไงวะ.กูมีแค่วงเดียว ข้างในแหวน ก็ยังสลักเป็นชื่อของกู ด้วย”ผมพูด

    “ กูให้ราคา เป็นสองเท่าเลย นะ.”

    “ไม่ได้..ยังไงกูก็ไม่ขาย บอกว่ามีวงเดียว กูไม่ได้ทำสำรองไว้  ไอ้ห่า.ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง .  “

    ไอ้ชาญนิ่งไปชั่วครู่ พลางมองในวงไพ่ เพื่อวางแผนการเล่น ที่จะน็อคมืด. .ให้ได้  คืนนั้นกว่า จะได้หลับได้นอน ก็เกือบตีหนึ่ง  ผมขี้เกียจเดินทางกลับหอพัก เลยขอนอนที่บ้านหลังนี้   เช้ามาก็สะโหลสะเหลแหกขี้ตาไปเรียนหนังสือ..ดังเช่นเคย

   ไอ้ชาญ คงแวะเวียนหาเล็ก และพยายามจะเอาใจเธอ การที่จะเข้าถึงและชนะอะไรได้ทั้งหมด ก็คือพ่อของเล็ก  ระยะหลังๆไอ้ชาญ ไปนั่งกินเหล้ากับพ่อเล็ก  จนคุ้นเคยกันมากขึ้น 

  “เฮ้ย ไอ้ขลุ่ยกูขอยืมแหวน มึงใส่เล่นๆ สักอาทิตย์ ได้มั้ย กู จะยืมใส่อวด เล็ก เขาหน่อย” 

   “ยืม แล้วคืนด้วยนะมึง.. รับปากนะโว้ย “

   “ไอ้เหี้ยไม่เชื่อใจเพื่อนเหรอ  มึงเห็นกูเป็นคนยังไงวะ ไปถอดแหวนมาให้กูเลยโน่นน่ะ .ที่ห้องน้ำ มึงเอาสบู่ ถูๆ ที่นิ้ว เดี๋ยวก็ถอดออกได้” ชาญแนะนำผม ซึ่งจริงๆ ผมก็รู้อยู่แล้ว 

             หลังจากถอดแหวนได้แล้วผมก็ส่งมอบให้ไอ้ชาญ  มันหยิบแหวน ขึ้นมาดู พลางรำพัน 

    “ ไอ้ห่าเสียดายจริงๆว่ะที่สั่งแหวนรุ่นมึงไม่ทัน  นี่ถ้ามึงทำอีกกูจะสั่งทำ2 วงเลย ..”

    “สายไปแล้วเพื่อน.ยังไงกูก็ไม่ทำอีกแล้ว มึงอย่าแกล้งมาทำฟอร์มเลย  ไอ้. เหี้ย”

                 สองสัปดาห์ต่อมา.. ผมเจอไอ้ชาญ  อีกครั้งที่วงไพ่. 

       “ไอ้ชาญ แหวนกู ล่ะ  เอามาคืนเลยมึง..”

        “ตอนนี้ ไม่ได้อยู่ที่กูแล้ว น้องเล็กเขาขอยืมแหวนกูไปใส่  แล้วมันไม่ยอมคืน กูบอกว่าเป็นของมึง  เขาก็ไม่ยอมเชื่อ”ไอ้ชาญพูด

         “ ไอ้เหี้ยชาญเอากูเข้าแล้วมึง..มึงต้องรับผิดชอบด้วย..

          “กูให้เงินมึงแทน เป็นสองเท่า “

          “กูไม่เอาเงิน กูจะเอาแต่แหวน ไม่รู้แหละ มึงต้องไปทวงไอ้เล็ก เอาคืนมาให้กู” 

          “กูจนปัญญาแล้ว ให้มึงกระทืบกู ฆ่ากูยังไง  แหวนก็คงไม่กลับคืนมา  ..”

          “ โถ..ไอ้ชาญ  มึงนะมึง.  ทำไมถึงทำกับกูได้วะ ไอ้เปรต “

           “มึงอยากจะด่า จะว่ายังไง กูยอมให้มึงทำทุกอย่างเลย ”

            10 ปีผ่านไป จนปัจจุบันไอ้เวรตะไลชาญ ..ก็ยังไม่เอาแหวนมาคืนให้ผม..  ผมมาทราบทีหลังว่า  แหวนวงนั้น เขาไปเอาคืนจากเล็กมาได้แล้ว    

                           และวันหนึ่งผมได้เบอร์โทร จากรุ่นน้อง จึงโทรไปหาไอ้ชาญ

         “เป็นไงบ้างวะ ไอ้ขลุ่ย สบายดีนะ”

        “เออ  สบายดี ว่าแต่แหวนรุ่นของกู ที่มึงยืมไป  ยังสบายดีอยู่หรือเปล่า..”

        “ห่ะๆๆๆๆๆ “ เสียงหัวเราะจากไอ่้ชาญ ดังสนั่น ด้วยความขบขัน 

       “ ไอ้เหี้ย ยังไม่ลืมเรื่องแหวนอีกเหรอ .กูบอกกับมึงไปเมื่อสามสิบกว่าปีที่แล้ว ว่า ไอ้เล็กมันเอาไป แล้วมันก็ไม่ยอมคืนแล้วจะให้กูทำยังไง  ก็เขาไม่ยอมคืนอ่ะ จะให้กูทำไงวะ”

        “ไอ้เล็กบอกกับกูว่า มึงมาเอาคืนไปแล้ว  ไอ้เหี้ยชาญ  มึงมันไอ้กะล่อน”

       “เดี๋ยวกูโอนเงินไปให้  ” ..

      “ กูไม่เอาเงิน   กูไม่เอาทอง แต่กูจะเอาแหวนรุ่น ที่มึงยืมกูไปจากนิ้วนางของกูคืนมา   “

       “ไอ้เหี้ยชาญ..  ได้ยินมั้ย เพื่อน. .  เอาแหวนกูคืนมา  “ 

                             สิ้นเสียงผมพูด  โทรศัพท์.ของไอ้ชาญก็วางลง

                                 ขลุ่ย   บ้านข่อย  ๑๙ สิงหาคม  ๒๕๖๕

. 

.