คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ภาคหนึ่ง เทือกเขาวงกตแห่งความคนึงฝัน (7)
บทที่ 7
1.
เมือบ้านเิแผ่ัวบนผืนอาาศธาุ ูมะลึยิ่ว่าารุไ้บัวเื่อในรูลมปาเลี้ยริมลิ่สระน้ำหน้าแล้มี้นอิ้วอออ่อแาวแผ่ระย้าเหมือนฝูผีเสื้อเหนือป่าห้ายืนร่าเล่นลมสั่นใบระริราวับภาพวา้นไม้โพธิ์ไทรสาาในผนัศาลาอุโบสถโย่าหนุ่มพื้นบ้านวาเสร็าม่อ้อยละเมียเมื่อบ่ายวันที่ ๒๒ มีนาม ๒๔๔๑ เารู้ สภาวะแบบเ่าับใหม่เริ่มแย่ิพื้นที่ันอยู่ในพื้นล่อมโนทัศน์
ถ้าฝ่ายแรนะเธอะเป็นผู้หิแบบที่นั่รลาและอาไปสูุ่ปลายทาไ้้วยเวลาไม่เิน ๑๐.๙ วินาที วามเป็นผู้หิแบบเ่าแรเริ่มะแสลาย เธอไม่มีโอาสลับไปสู่ารมีีวิในวามเ่าแ่ในรูปเาับเสียประโมร่ำสวันพิธีวนทะเลน้ำนมรั้แรห่อหุ้มอยู่ไ้อี
ารมีีวิอยู่หลัาวันนี้เป็น้นไป ึ้นอยู่ับารลิสอัหวะในออมพิวเอร์อย่ามีัหวะเหมือนนน้อยเ้นไ่ินบ้บนใบออินถวาระถาินเผาสีส้มลายน้ำไหล
ารสูเสียพื้นที่อวิถีแบบเ่าแรเริ่มไม่ไ้เิึ้นับนิภานเียว ูมรู้ว่า อนนี้เาประสพปัหาารย่อยสลายอมวลสาราวิถีแบบเ่าแรเริ่มในพื้นล่อมโนทัศน์เ่นัน เป็นวามหนัหน่วพุ่าใลาทะเลน้ำนมที่มีลาวาห่อหุ้มเล็น้ำแ็เอาไว้
ยาม่ำวัน่อมา วินาทีเสีย้อไม้ลั่นัวานทุ้ม่ำึมำผ่านำแพอิปราสาทหินโบราบนภูผาหินย้อย ูมเื่อว่า้อมีน้ำพุ่อนัวสวยเพริแพร้วั่สายรุ้แผ่โ้ยามบ่าย ะวัวหนุ่มำลัลาเวียนผ่านถนนโลนลึถึหัวเ่าอยู่อย่าเียบเียบ
นิภาบอ เธออบอมันปลามา ูมหวนิ ย่าระเมียรบอว่าอไม้โบรานินี้หอมละมุนลอ่ำและเ้า ลิ่นหอมยามสราน์ทำให้นเราหวนิถึารมีีวิอยู่ ทำให้นเ่าแ่หวนหาีวิแสนามในวันืนเ่าหลั ทำให้ผู้สาววัยอ่อนน้อยเปิวใอ่อนไหวในรสำวีนิพนธ์าผู้บ่าวบวสึใหม่เียนฝามาในอบสำหรับสวมไปถอนห้าไร่ฝ้าย อมันปลาึผลิ่ออ่อนั่นและปลาร่าเริทุฤูาลาวเราะห์โลลอยหมุนเพ่พิศ มนุษย์ผู้ิ้นรนในะารรม้วยวาเย้ยหยันและสมเพเวทนา!
“นาุสวยเหมือนเสรอมันปลา” ูมบอ
นิภายิ้มอาย เสียพิัวานึ้น เธอาบึ้นน้ำาหยา เหมือนเธอเป็นลีบอไม้ให้เสียพิแทรลีบเสรนน้ำหวานทะลัล้นออหยานอพื้นในืนารอรัอบอุ่นึ้่านนร่าายไหวสั่นสะท้านเร่าร้อน
“มีอไม้ไ้ฟัเพลมาไหม?” เธอถาม
“อไม้ับเสียเพละลอยมาพบันมีแมลรู้เห็นเป็นใ” ูมบอยิ้ม ๆ
เสียพิัผ่านระนาบผิวน้ำึ้นไประทบทาบอาบแผ่นเื้อมผาหินะโบนเทือเาสู ในละออวินาทีหฤหรรษ์ บาเสียพุ่ิ่เป็นลำสายสีเทาออไปถึห้วมหาสมุทร เหมือนลิ่นรว้าวฟ้อนหยอล้อเล่นระแสลมในประวัิศาสร์ไม่ยอย้อนอาวนาสอฝั่โผู้มีน้ำเหื่อหยาหลั่ลพื้นินำนวนหนึ่ล้านห้าแสนหย แม้ภาพื้นทวีปลอยทับ้อนอยู่บนแผ่นรอยเลื่อนนาให่อมหาสมุทรแปิฟิะสั่นสะเทือนาารยับัวอแผ่นเปลือโลอีีหนึ่ แ่แรเหวี่ยระแทาสรามแย่ิทรัพยารน้ำมัน าารโมีาอิสราเอลนเ็ผู้หิและนแ่ (พลเรือนผู้บริสุทธิ์) บาเ็บและล้มายเหมือนใบไม้หน้าแล้ร่วปลิวาารล่าวำปราศรัยอย่าแ็ร้าวอผู้นำรัอิหร่านเพื่อเร่เินหน้าโรารนิวเลียร์้วยารเสริมสมรรถนะอย่าเ้ม้นให้แร่ยูเรเนียมระับ่ำเพื่อใ้เป็นเื้อเพลิผลิพลัานไฟฟ้า
าารแัวอเส้นทาที่ะนำมนุษยาิทั้มวลเ้าไปสู่ฤูหนาวนิวเลียร์อาะเป็นส่วนหนึ่อมหันภัยพิบัิ็ามเถิ เสียพิยัััวานื่อสัย์ ประหนึ่ว่าเพลบทแรอวามรัสสะพรั่ยัอวลฟุ้ลิ่นลมหายใทั้สอนแน่นสนิทลายรูปเป็นออ้อที่โยบานล้อลมในยาม่ำสลัว้นฤูหนาวในปีพุทธศัรา ๒๕๐๓ บริเวายฝั่โพนพิสัย-ศรีเียใหม่มีเสียับลำลอเสียแนบนศาลาลาบ้านเสาไม้แนหลัามุสัะสีอาบสนิมทะลุเป็นรูพรุนนับร้อยนับพัน
ยามเ้าวันหยุ อาาศอุ่น้วยแสแอ่อนบาำแรผ่านม่านละออฝุ่นมาลอเลียาปีผีเสื้อ สายลมล้ายริ้วสีาวใสพัโยิ่โมให้สลัฝัแ่หลุแให้ใยาว่อนเมล็ปลิวว่อนเ็มอาาศหน้าระเบียและลอยสูึ้นไปถึสวนมิ่มหามาลีพาแถนหลว บนพื้นห้าเบื้อล่าาวโพลน้วยปุยนุ่นแผ่ลุมเหมือนแพรไหม ้นโมผลิ่ออออแ่ฝัแ่้าั้วทันทีเมื่อเม็ฝนทอสายลมาเพียนิน้อยในฤูร้อนสายลมหัวุพัม้วนลาทุ่ห้านาแล้บ่าย้นมีนาม
นิภาสอยพวอมันปลาหอมล้ำมาร้อยใหู้มสอพว พวหนึ่เอาไว้บูาพระบนหิ้เหนือหัวนอน อีพวให้ใส่ลลอยในันน้ำไปั้ไว้บนโ๊ะหนัสือ ทันทีที่สูลิ่นหอม ร่าอเาับเธอ เลื่อนเ้าหาันอย่ารวเร็ว เธอสั่นสะท้านอยู่ในวแนอเา เหมือนวันทร์ส่อแสมาอาบรัใบไม้ฤูหนาวระริ แม้นบันี้ลิ่นอมันปลาาพวแ้มเธอยัำาบิอยู่ับลมหายใเา เหมือนลิ่นผ้าทอผืนามอผู้หิวัยหสิบห้าเมือเียวาเมื่อพุทธศัรา ๒๕๒๐ ทิ้ไว้ในหีบไม้ห้อพระไ้สลัแน่นอยู่ในลมหายใอบรราลูหลานผู้พลัพราบ้านเมือไปอยู่ประเทศที่สามาสถานาร์สู้รบระหว่าอทหารประาธิปไยับพลพรรสหายอมมิวนิส์่วพุทธศัรา ๒๕๐๑-๒๕๑๘
มอาระเบียผ่านหมู่แมลบินว่อนเหนือพห้าไหวเอน แม่น้ำสีโลน่อนัวในผืนหมอสีาวที่หลั่ระบายไหลออไปาทุ่ห้า แสเาอทิวไม้ที่แผ่ลุมผืนทรายูลึลับเหมือนฝูสัว์ประหลา ูมนึถึเสียหัวเราะอผู้สาวน้อยนหนึ่ที่มีีวิอยู่ในทุ่้าวายฝั่แม่น้ำโ่วพุทธศัรา ๒๔๒๖-๒๕๑๖ ผู้ใฝ่หาประวัิศาสร์แบบไม่ยอย้อน ปราศาอิและาริหมิ่นแลนเหยียหยามเรือาิพี่น้อและาิพันธุ์ผู้สร้าบ้านสร้าเมืออยู่ายอบรายรอบสัมเมือท่าศิวิไล์อัวเอ เหมือนนั้นผู้นำารปรออ้าปารับเอาเศษเปลือวันธรรมาโลาิะวันเมื่อพุทธศัรา ๒๓๓๗
ผู้หิที่มีีวิอยู่ในอุษาเนย์ยาวนานยิ่ว่าน้ำพุพุ่ึ้นสู่อาาศือย่าระเมียร ูมรู้ ท่านอยเฝ้ามอลับไปูภาพเหุาร์ที่ผู้มีอาวุธบัับู่เ็ให้เรือาิพี่น้อเป็น้าทาสรับใ้นเ็บป่วยล้มเสียหายายเสียาอย่ามื่น แน่ล่ะ ารสำรวลา อูม เหมือนารมอลับไปยัวามหลัอย่าระเมียร เพราะว่าอนเาเินผ่านไปบนถนนินหลัโรานผลิอุปร์อฟแว์และวัสุนาโน เสียหัวเราะอย่าับเสียน้ำพุัึ้นในพื้นล่อมโนทัศน์ เหมือนเสียระแทฟืมสิบห้าอแม่ เหมือนเสียวัาบพระเ้าฟ้าุ้มแห่ราอาาัรล้าน้าหลวพระบาเมื่อพุทธศัรา ๑๘๙๖ ััวาน เหมือนเสียอลิ่มแะสลัรูปพระฤษะบนทุุ่รุเษรในผนัปีทิศะวันอออปราสาทนรวัให้เศษศิลาส่วนระเ็นระอนลายรูปมาเป็นเม็รวทรายหนึ่ล้านเม็ในใ้านอ์พระธาุพนม แล้วไอร้อนาเม็ทรายพุ่สายออมารวมันในืนันทราสว่าเ็มว (เหนือป่า้นมะเฟือะปลั้วผลสุอมให้ร่วลิ่วลพื้นห้าัปุปัราวับเสียเาะถัไม้อเ็ายนหนึ่บนระเบียบ้านหลัาสัะสียามบ่ายอารแ่ันารึเือบนสนามหน้าอาารเทศบาลระหว่าผู้สาววัยสิบเ็ับผู้เ่าวัยเ็สิบเือาผึ่) ลายเป็นนเหือน้อยหนึ่ร้อยล้านัวบินพรึบพรับเ้าไปร่อนปีเหนือป่าฝนเร้อนื้นอเอเียะวันออเียใ้ที่เ็มแน่น้วยาปรัหัพัระมเสียร่ำไห้ ฟุ้ลิ่นินปืนและาวเลือละลุ้ใน่ว้นปีริส์ศัรา ๑๙๔๕
เสียฟืมทอผ้ายัััวานึ้นไปหล่นราวลพื้นหอระั ลอเพลัึ้นเหมือนเสียภูเามันทระบิัวสั่นสะเทือนในพิธีำน้ำึำบรรพ์ แน่ล่ะ เหมือนเสีย้าพลายำอท้าวฮุ่ร้ออยู่้อพพฤษ์ในฤูร้อนปีนั้น
2.
ยามเ้า นรุ้หสิบเ้าัวบินร่อนอยู่ลาอาาศเหนือแม่น้ำพุ่สายลิบหายไปในพป่าใ้เบื้อะ่อนโรผาหินแมอูเหมือนภาพสีน้ำบนผนัห้อนอนอเ็สาววัยสิบห้าผู้ออไป่วยแม่เ่า้อนุ้ฝอยริมลิ่น้ำหาบไปายถุละสิบบาทในลา่ำริมทาลูรัไปสู่ปราสาทหิน
ูมับนิภานั่ิันบนพื้นระเบีย หมอาวลอยมาลอเลียผิวแ้ม แ่แล้วริ้วละออเหล่านั้นเริ่มเลื่อนลอยหนีไปเี้ยวใบพุทราอ่อนริมสระบัวแเสรส้มอมแส ส่วนหนึ่พุ่เ้าไปในมูนับไ้หนึ่แสนล้านละออ เาบอเธอว่า หมอไหลลอยรินเ้าไปพร้อมับออิเนเป็นหมอบริสุทธิ์หรือเป็นแ่ฝุ่นาปุยนุ่นีัวึ้นมาาหลุมโลนแห้ันแน่
“หอมีนี่ะ” นิภาพู วัละออเหล่านั้นมาลูบแ้ม “อบัเลย ารื่นเ้าทำให้ปลอโปร่”
“บนภูเายามเ้าอาาศะวิเศษมา” ูมพู
ูมมอพป่าใ้เื้อมแผ่นผาระะเสียยอ รัผึ้แวนอยู่ นับูไ้ร้อยว่ารั เานับ้นไม้พุ่ลำึ้นไปเทียบหน้าผาไ้ห้าร้อยเ้าสิบ้น นิภาบอว่า ้นไม้น่าะถึหนึ่หมื่น้น เาบอว่ามาเินไปหรือเปล่า?
สภาพป่าไม้เหมือนพพฤษ์ึำบรรพ์ ย่าระเมียรเยับเสียลำพรรนาให้ฟัยามนมั้าวึ้นลานทารา้วยี้วาย แ่วามเป็นเ็อนนั้น เาฟัแล้วเหมือนไม่ใ่เสียย่า แ่เป็นน้ำเสียนาฟ้าโมสะราเหาะเยื้อรายเหมือนนาินรีในปัาสาลมาับลำทำนอสั์ศิลป์ัยเินให้ฟันอิ่มใเหมือนในท้ออิ่ม้าวหลามเผาอบระทิ เมื่อบแล้วนาฟ้าแสนสวย็แวะลไปถอปีและหาออลเล่นน้ำในสระอโนาลาพป่าไม้หนามีออ้อนอนอสะเลเหนึ่เ หนึ่้าย่อนะสวมปีเหาะืนสู่สรวสวรร์ั้นลิบใ
ย่าับเน้นเสียออมารัวหยาย้อยั่หยน้ำผึ้
หลิเห็นไม้ล่าวล้ม เลียบฮ่อมเาฮอม
ภูธรลั เลียบพะนอนำน้อ
เห็นผาว้า เาำล้อย่ำ
อยนั้นอินทร์แ่ั้ เาเรื้อรุ่เรือ
เล็ภาพื้น เป็นร่มเรือรมย์
พะลานเพียาม ั่ลานเลียบล้าน
หลิอไม้ ้าน่ออินทร์อ
บา็ยินีผาย ล่วอนม้อน
อมใเ้า เินเียวั้นเี่ยว
้ามอบ้าว ไปหน้าหน่วหนา
ความคิดเห็น