คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ภาคหนึ่ง เทือกเขาวงกตแห่งความคนึงฝัน (5)
บทที่ 5
“นิทานับรัธรรมนูเป็นสิ่เียวันฤา?” ูมหัวเราะ
“แล้วุิว่าเป็นอะไร” เธอถาม วาทอประาย “ถ้าไม่ใ่รัธรรมนูือูเห่า นิทานเป็นาวนา”
“รัธรรมนูเหมือนพรมเ็เท้าอนัแสวหาอำนา”
ำพูอนิภามีส่วนถู นิทานรอวามเป็นหนึ่ในโลารมีีวิ ประหนึ่ศาสาสาวผู้ไม่ยอมปลปล่อยัวเอาโ่รวน ารี่นั้น นอเหนือาารใ้นิทานเป็นเรื่อมือในรัษาอำนาเบ็เสร็ทาารเมือ เธอบอว่าผู้หิทุน้อเล่านิทานเป็น เหมือนแม่น้อิหนอนป้อนลูไ้
“ริอย่านั้นฤา?” ูมถามอย่าแลใ
นิภานิ่เียบ ิบาแฟบเมล็ั่วสละเมีย มอแม่น้ำระริไหลแฝใ้เื้อมเาผาภูสูัน ูมหยิบรัธรรมนูปสีแึ้นมา เาหวนิถึวามฝันใน่ำืน่อน หนัสือปสีแำนวนหนึ่ล้านห้าแสนหหมื่นเล่มลายเป็นนป่าัวน้อยปีสีาวบินโบฝ่าละออลื่นทะเลน้ำนม ถึายฝั่ มวลนเหล่านั้นถูแสอาทิย์บีบอัระหน่ำใน่อว่าอาาศหมแร ถลาปีปลิวว่อนเ้าสู่วอัีมหึมาที่ลุไหม้าวเราะห์อย่าน่าเสียาย
เ้าวันหยุ ูมิบาแฟลิ่นใบเยส ฟันิภาเล่านิทานเหมือนเ็น้อยไร้เียสา “อุทยานอพระยาวิรูปัษ์ มี้น้าวเม็ให่นาเ็เท่าอำปั้น มีลิ่นหอม ไ้ใ้้าวนี้เลี้ยพระพุทธเ้าุุสันโธลอสามหมื่นปี ่อมาสมัยพระเ้าโนาม เม็้าวหนานาสี่ำมือยาวสี่ืบ้าว็ยัหอม เมื่อพระเ้าโนามปรินิพพานไ้เ็พันปี มีแม่ย่าเ่าเอาผัวไ้เ็น แ่ผัวายหมึเป็นหม้ายลูหลาน็ไม่มี ย่าเ่าไม่มีน่วยทำยุ้้าว ้าวึมาุมนุมใ้บ้านย่าเ่าเ็มไปหม ย่าเ่าโรธ ึเอาไม้ไล่ี้าวแเป็นเม็เล็ปลิวไปบนสวรร์บ้า ในป่าบ้า ที่ในป่าเรียหัวลอย ที่ในหนอเรียนาโสบ ้าวโรธนทั้หลาย นทั้หลายึอ้าวไปเ้าพันปี ยัมีปลาไนำถูเบ็อลูเศรษี ึบอลูเศรษีว่าถ้าปลนออาเบ็ ะเอานาโสบมาให้ พระยาปลาึไปอร้อนาโสบ นายัโรธไม่ยอมลับไปอยู่ับมนุษย์ ะนั้นมีเทวาสอนแปลเป็นวาทอับนแเ้า อร้อให้นาลับไปอยู่ับมนุษย์ นาโสบรู้ว่าเป็นเทวาปลอมมาอ้อนวอนึยอมลับไปเลี้ยมนุษย์ ่อมาสมัยพระเ้าัสสปะ เม็้าวเล็ลเหลือสามเท่าำมือ ยาวสามืบ ลิ่นยัหอมีอยู่
่อมาสมัยพระศายมุนีโมะ ้าวเหลือนาเท่าสอำมือ เมื่อพระยาศายมุนีเ้าสู่ปรินิพพานไ้หนึ่ร้อยสิบสอปี มีพระยานหนึ่โหร้ายาธรรมะ ทำแ่บาป ไ้เ์นมาสร้ายุ้้าวนาให่ เ็บ้าวไว้ายให้นอื่น นาโสบโรธที่ถูาย ึหนีลับไปอยู่ที่หนอน้ำ
นทั้หลายึออยาอีสามร้อยปี ่อมาสอเ่า ปู่เยอย่าเยอ ออยามา เทวาึพาไปหาฤาษี ฤาษีบอนาโสบให้ลับไปเลี้ยมนุษย์ ฤาษีถอปีนาโสบเ็บไว้ แบ่้าวออเป็น้าวเหนียวและ้าวเ้า นาโสบึลั้นใาย บอว่าถ้าพระศรีอาริยเมไรยมาเิ ึะลับมาเิาิใหม่”
เสียนิภาเล่าเร้ารัวแทรลอยเ้าในพไม้ (เหมือนหมอวันสีาวลอยอยู่เหนือทิวห้ายามบ่ายเมื่อูมยัเป็นเ็อายุสิบสอปีเินแบมีไปัไม้ไผ่มาทำันเบ็) ะเินเี่ยวนิ้ว้อยันไปามถนนเลียบฝั่บึบัว ฝูนสีาวาปีร่อนึ้นลเหมือนเรื่อบินทะยานึ้นาสนามบินในมลยูนนาน ผืนฟ้าสูสีเทาอบร่ำให้มวลลีบอไม้ในป่าลอยฟ่อออมาเหนือถนนเหมือนไอร้อนาใ้ิน
นเสรอวามสุาวใทั้สอไหลหลั่ออมาลอยฟุ้ระายในอาาศล้ายปุยนนสีาวปลิวว่อนไปิอยู่บนเสื้อลายอำปาบนราวาผ้าอเ็สาวผู้ไทเมือพิน-เโปน เมื่ออนแสแร้อนบ่ายวันที่ ๑๔ เมษายน .ศ. ๑๘๖๗ ะเธอุหัวมิ้นในอมุมรั้ว้าโน้นมะเฟือลูย้อยเ็มิ่้าน มีเป็น้อยนปุยสีเหลือร้อิ๊บ ๆ ามหลัเป็นพรวนเหมือนลูปัห้อยบนอพระฤาษีในารแสลำเรื่อ่อลอนะรัสิมัน์ยุใหม่ใน่ำืนวันทราแ้ใสแ่มพราวนัยน์า
วินาทีนั้น ูมระหนัถึวามสุล้ำลึอย่ามั่นใ เาเื่อว่านี้ือรา้นไม้วามรัผลิ่อหน่ออนสอึ้นมาแทรระหว่าเาับนิภา มาโอบรัทั้สอเ้าเป็นเนื้อเียวัน แน่ล่ะ นอเหนือาารเป็นนัเล่านิทานน้ำเสียปลุเร้ามโนทัศน์ให้เิวามรู้สึลึึ้่อสรรพีวิสวยามและวามมีุ่ามาลอประวัิศาสร์แบบไม่ยอย้อน่อนเื่อนำและ่อนมีไว้ในท้อ้วยแล้ว ผู้หิทุนยัเป็นเ้าอพื้นที่ปิสนธิให้ำเนิีวิามพระเมาแห่อ์พระผู้มีพระภาเ้า ไม่ว่านนั้นะเป็นพระราาหรือมหาโร
“เมื่อ่อน้าวะบินเ้าเล้าเอ” ูมพู “วันหนึ่้าวบินมาเ้าเล้ามา แม่หม้ายึโรธ เอา้อนทุบ้าว บอว่าไม่้อบินมาแล้ว ให้ไปอยู่ที่นา ะไปนเอาเอ านั้นมา นึ้อไปหา้าวเอาเอ”
“ทำไม้อเป็นผู้หิหม้าย” นิภาพู สีหน้าริั
ูมไม่อบ เหมือนะให้วามเียบเป็นำอบ นแสแร้อนทั้สอลับมาถึบ้านพั นบน้นไม้รอบบ้านหายไปหม เาออไปยืนริมระเบีย มอพไม้รทึบใ้เวิ้โรผายาวเหยียนสุโ้แม่น้ำ นสีาวอยาวฝูให่บินว่อนเลี้ยววับหาย
วินาทีนั้นวามสุรื่นรมย์าวาอเาหลั่ออมานลายเป็นหน่อพือ่อนลิ่นหอมเหมือน่ออมันปลาืนวันทราทอแสนวลลอยออไปถึแอ่พุน้ำบนภูเาที่เหล่านาฟ้าอัปสรถอปีและหาออเริรำอยู่ับนาเนสีส้มที่บินพรูออาล่อเวลาที่พระผู้มีพระภาเ้ายพระหัถ์สลัไว้ั้แ่ปลายพุทธศวรรษ ๑๒ ้วยารยืนนิ่เปล่เสียสูับเพลวามยาวหสิบสามบทื่อ “วาเธอามพริ้มพรายามล้ำวามหมาย ยามมอหมู่าวในฤูร้อน วาวาฝันมินอน เหมือนั่นราปี้ามไปในฟ้า โบยบินเหนือพสุธาฝ่าลื่นเวหาห่มลมไอหนาว ยิ้มบนวหน้ายัพราว ุแสแห่าวอาบ่อน้ำ้า อาบหยาพร่าพฤษ์” เาลอเสียในลำอเบาหวิวเหมือนนป่าป่วยไ้ฤูฝนหยพรำที่วาวฟาฟ้า่ำืนทอแสอ่อน
นิภาหนีบหนัสือ ถือถ้วยาแฟ นั่เปลไม้ถัเรือหวาย
“ุิะั้บริษัทไหม?” เธอถามอย่าเรใ
“ผมไม่มีโราน” ูมบอ เหมือนิำอบไว้แล้ว
“บริษัทนาเล็” เธอเสนอ “น่าสนไหม ันะ่วย”
“ุอ่านหนัสือพิมพ์ธุริมาไปหรือเปล่า?”
“เปล่านี่ะ” เธอหัวเราะ “ันแ่อ่านอเอร์ิวาโ”
“น่าสนใ” ูมพูปนหัวเราะ “ไปไ้มาาไหน?”
นิภาเล่า อนเธออายุสิบสี่ปี มีบริษัทออสำรวแร่ไปเ่าที่นาอเธอั้สำนัาน บาวันเธอวนเพื่อนไปเินเล่นใล้โรเรือนหลัาระเบื้อสีเียว ิผนัไม้แผ่นมันวาวสีส้ม เพื่อูว่านแปลหน้าเหล่านั้นมาทำอะไร
วันหนึ่มีผู้ายนหนึ่ในนั้น เรียเธอและเพื่อนเ้าไปุย เายานนมปัไส้สัยามาให้ิน แล้วหยิบหนัสือออมาใหู้ เล่มแรเป็นาร์ูน วัน่อมาเาหยิบหนัสืออีเล่ม เล่าถึหนัสือเล่มัล่าวอย่าสนุ ันถามว่าทำไมถึรู้เรื่อหนัสือแปลนี้ไ้ เาบอว่าเมื่อ่อนเยเรียนวิาสุนทรียภาพพื้นานวรรีเอเียะวันออเียใ้ในมหาวิทยาลัยแห่หนึ่ อน่ำเาให้เธอถือมาอ่าน
ลับถึบ้าน เธอเ้าไปในห้อนอน เปิหนัสืออย่าร้อนรนและระหาย ึรู้ว่าหนัสือนวนิยายเล่มนั้นเป็นานเียนอบอริส ปาสเอร์แน็
“นวนิยายรัสเียมีทั้ริและฝัน” ูมพู สีหน้ารุ่นิ
“เยอ่านานี่ปุ่นไหม?” เธอถาม “าวาบาะ”
“เมือหิมะใ่ไหม?”
“มีไหมะ?” เธอั้ใถาม “หนัสือที่ทำให้เราิถึวามเ่าแ่และวามอ่อนหวาน”
“เทพนิยายนั่นไ” ูมนิ่ิ “ท้าวฮุ่ท้าวเือ”
“เรื่อสรามแย่ิอาาเอไม่ใ่หรือ”
“ุรู้เหมือนันหรือนี่” ูมมีสีหน้านเล็น้อย
“พ่อบอว่าบรรพบุรุษเราเป็นทหารในอทัพท้าวฮุ่”
“ั้นรึ” ูมอุทาน “ผมำลัหา้นบับท้าวฮุ่อยู่พอี”
“ร้านหนัสือในเวียันทน์น่าะมี” เธอาะเน
“ไม่แน่หรอ” ูมส่ายหน้า “หนัสือีหายา”
“ร้านในเมือหลวพระบาล่ะ”
ความคิดเห็น