คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ภาคหนึ่ง เทือกเขาวงกตแห่งความคนึงฝัน (4)
บทที่ ๔
“เรา้อว้าส่วนระัระายมา่อให้รบ” ูมพูอย่าเื่อมั่น
“เรารำลึถึพระพุทธเ้าไม่ใ่หรือ?” นิภาพู
“พระพุทธเ้าไม่มีัวน” ูมบออย่าเื่อมั่น “ถ้าบอว่าัรวาลือพระพุทธเ้าละ็ไม่แน่”
ุนและลาแลใ นิภา้อหน้าูมอยู่หลายนาที ่อนลุเินฝ่าวันธูปเทียนาหน้าพระประธานในโบสถ์ออมา้านอ
แสันทราส่อยอใยลมาอาบผืนทรายบนทาเินลับบ้าน ูมนึถึเทพนิยายเรื่อหนึ่ ล่าวถึมนุษย์ผู้ทำนาอยู่ับเมียปีแล้วปีเล่าแ่ยัยาน วามแ้นเือและน้อยเนื้อ่ำใในโะาวาสนา ายผู้นั้นเื่อว่า สาเหุอวามทุ์ยามาาเมียนเียว เพราะเมียเป็นนไม่อออม เ้าอารม์ร้าย ไม่มีเหุผลและสาบแ่่าทอผัวเป็นประำ
วันหนึ่เาปีนบันไสายฟ้าึ้นไปถึสวรร์เพื่อถามพาแถนว่า ทำไมเาึทุ์ยาลำเ็นานี้ ผู้หิอยู่้วยันอนนี้เป็นเนื้อู่แท้ริหรือเปล่า แถนมีเมาบอให้เาไ่ามเรือสายมิ่สายแนนลับไปยัโลมนุษย์ สุลรไหนะพบผู้หิที่เป็นเนื้อู่ที่แท้ริที่นั่น ายผู้ทุ์ยา็ไ่ลับลไป เมื่อถึพื้นิน็พบว่าเป็นบริเวนาินทรายอนี้ระ่ายผืนเิมและพบเมียนเ่า แ่เายัไม่สิ้นวามพยายาม ไ่เรือไม้ึ้นไปพบพาอีแถนสอสามรั้ แ่ทุรั้เมื่อไ่ลมา ะพบับเมียนเ่าและที่นาผืนเิม
ะนั่มฝูาวาราท้อฟ้าบนระเบีย สายลมโยเสียรินร่ำแผ่วเบา ูมนึถึำพูอย่าระเมียร ท่านบอว่าหิายู่ใไ้เ็บอไม้ร่วม้นและุธูปเทียนไปเวียนเทียน้วยันมัะเป็นเนื้อู่ันมาั้แ่าิปา่อน
“เป็นแบบนั้นริฤา” ูมหลุำถามออมา
“ุว่าอะไรนะะ” นิภาถาม
“เปล่าหรอ” ูมสั่นศีรษะ ยิ้มให้เธอวาเป็นประาย
วันหยุ่าหวานหอมเหมือนลิ่นไอ่อเสรอมันปลาลี่บานออไปในนภาาศริมมูัรวาล ะออินถวายับานสหอมเ้าไปถึสวนห้าสมุนไพร้าหอระัในวัที่สามเรน้อยำลัถั่โปไม้ั้อัวานให้ลีบบาสั่นระริสรวล บรรามวลอาาศ่ำื่นไ้แผ่วานิ่สบับเสียหัวเราะหฤหรรษ์มาทัทายและปลุเร้าให้มอูแสแเหนือแม่น้ำที่โอบลืนรูปเาภูผาสูันเียบเียบ แน่ล่ะ ูมไม่ไ้นอนอยู่ในห้อพัามลำพันเียวอี่อไปเหมือนรั้อยู่เมือแห่ารานรั้แร
ูมพานิภาปีนภูเาึ้นไป ลัเลาะเที่ยวในพไม้รอบน้ำพุ แห้รอบ ุึมือเธอให้ปีนึ้นไปาม่อว่าระหว่าโหิน แหวอห้าามโนไม้ะปุ่มะป่ำ้วยราเี้ยวนาให่เหมือนารออำลัายในสนามลาแ้ นมุทะลุึ้นไปถึแนวพนัโหินริมแอ่น้ำั้นห้า ที่นั่นมอเห็นหมู่เมลอยระะฟ่อเหมือนลอยในห้วอาาศสีน้ำเินวับวาวล้ายเล็พานาโผล่ึ้นมาาปล่อใ้านพระธาุหลวในืนบุออพรรษาเือนสิบเอ็เพ็่อนืนเพ็เ็นฝ้าย
อนปลาเล็สีแสลับส้มฝูให่ลอยพลิัวแปรรูปบวนไปามอหินในแอ่น้ำ้าลำธารน้ำ นิภานอนหายอยู่บนแผ่นหินให้แสแอาบโลมเรือนร่า หน้าอูันยับึ้นล ูมิว่าเธอเหมือนปลาเล็สีาวอบหายท้อว่ายไปมาในริ้วใบสาหร่ายและเฟิร์นอ่อนในบ่อน้ำใสสะอา
“เหมือนเราลอยอยู่ในทะเล” ูมยืนบนปลายโหินสู มอออไประยะสุสายา
“ที่นี่ไม่ใ่ทะเล” นิภาว่า
“อาาศเหมือนน้ำเบาบาและน้ำ็เหมือนอาาศหนาแน่น” เาพูและาแนออเหมือนะถลาบิน
“อย่านั้นหรือะ” เธอหัวเราะ ปีนึ้นไปยืน้าเา เส้นผมพลิ้วสยายเหมือนริ้วระลอลื่นในทะเลระยิบสีส้ม
ลับถึบ้านพั่วบ่าย นิภาสอย่ออมันปลาหน้าบ้านมาสอร้อยมาลัยใหู้ม พร้อมับแทร่ออมะลิเ้าไป้วย เาึเธอเ้ามาออุ้ม เินลอประอันออไประเบีย มอเมือในมุมว้า เห็นึสูยืนระห่านระายอยู่บนเนินห้าและในพื้นที่ราบลหลั่นลิบา ้านทิศะวันออภูเารูปรึ่วลมัับแม่น้ำพุ่สายหายไปในแสแและเส้นโ้อบฟ้าสลัวสะท้อนแสสีเินราวเล็นาน้อยในสระระพัทอ
านั้น นิภาะาแฟบาเมล็ั่วส หยิบนมปัวาบนานระเบื้อ แม้เธอะอบ้าวี่ทาไ่เป็ผสมน้ำใบเยมาว่า แ่ารินอาหารว่า้วยัน็ให้รสาิอร่อยอย่ายิ่
นิภาเปิหนัใ้ินเี่ยวับารเสนอปมทุริอนัารเมือับ้าราาร สลับับหนัเสนอภาพีวิเปี่ยมสุในบ้านไม้ริมทุ่ห้าและสวนอไม้นพื้นเมือในประเทศโลที่สามบ่อยรั้ึ้น บา่ำในวันหยุเธอูหนัที่ผู้ำับาวิลี ื่อ ราอูล ลูอิ ไ้รับแรบันาลใานวนิยายเรื่อ ฝันสีำ หาอารม์หฤหรรษ์พุ่ลิบ เธอะูหนัสั้นาแอฟริาสอรอบ แ่เธอะปิหนับาเรื่อทีู่แล้วเิวามเรีย เปิเพล “นปีสีส้มในแม่น้ำโลนลิ่นหอมั่อไม้่อเล็สอในเล้าผมมวยอผู้สาววัยอ่อนน้อยฝั่แม่น้ำรูปร่าเหมือนนาในระ้ฝั้าวอผู้หิเพิ่ออาน้ำเ้าปุ้ทารูสิ่วเาะในพุทธศวรรษ ๑๑” ึ้นมาแทนาวิทยุในล่อไม้สีน้ำาล
เพลหวานแผ่วเสียระิบระรินออไปอาบสุมทุมพุ่มไม้นอายาระเบีย เรียผึ้และผีเสื้อบินยัวัไว่ล้ายเริระบำลาอาาศาระแสลมยามบ่ายล้อยพัพาลิ่นห้าปนลิ่นโลนาพไม้ริมลิ่แม่น้ำมาอบอวลมูล้ายลิ่น่ออำปาแในระถาินบนรอบหน้า่าห้อนอนอเ็สาววัยสิบเ็ผู้ระเห็ระเหินาบ้านเิมาทำานโรานัเย็บเสื้อผ้าในปลายทศวรรษ ๒๕๑๕ ริมถนนวิภาวีรัสิ-ปทุมธานี
ูมับมือนิภา เินออไปหน้าระเบีย ยับปลายเท้า้าวนับัหวะ หมุนัวพลิ้วไปในม่านอาาศเหมือนอฝ้ายพลิ้วปลิวว่อนวับราวับผีเสื้อปีสีส้มอมเียวถลาแรลมีหมุน เสียับเพลััวานึ้น เหมือนะหลอมร่าทั้สอให้เป็นหนึ่เียว
เหนือน้ำใส นบินมา
เห็นปลาอะไร ลอยนิ่
ึับิ่ห้า ั้ท่า้อ
ปลามุน้ำหนี นพุ่ล
เานลอยน้ำ เป็นรูปโ้
ปลาลับิ่ล ุหายัว
รอปลาฝูใหม่ บินไปบินมา
มอ้อมอหา ไม่มีปลาหม
พอแสแ่ำ ย่ำใบไม้ร่ว
เหมือนปลาลอยน้ำ น้อ
พุ่ลลับรันท ไ้แ่ใบอ
นึิบน้ำท่า แทนปลาส
ูมะนิหวน วามเหมือนระหว่านิภาับย่าระเมียร ือารเป็นนัเล่านิทานอย่านั้นหรือ รั้หนึ่เาถามเธอ นิทานำเป็น่อเ็และโลอเรามาเพียใ เธอบอว่าำเป็นมาว่าเสื้อผ้าสีสวยและแท่ไอสรีม ราบเท่ามนุษย์ใอาศัยะอนวามั่วร้ายในสารพันธุรรมมาหลอลวเพื่อแย่ิอำนา เินราและผลประโยน์ไม่อบ้วยแห่ศีลธรรมรรยาธรรมาิไม่สิ้นสุ นิทานะถูใ้านอย่าหนัหน่วเหมือนาวเราะห์ใ้พลัับเลื่อนไปในอวาศไม่มีวินาทีหยุนิ่ เธอบอว่า ในประเทศอเรา นิทานมัะถูใ้เป็นยาล่อมประสาทและำัวามหวาระแวั้นี แม้ะเรียื่อ่าันออไปเป็นนิทานเรื่อศีลธรรมั้นสูอนัปรอ นิทานรัธรรมนูบับประาน และนิทานารใ้ีวิแบบเรียบ่าย แ่นิทานยัมีเสียเล่าััวานราบเท่าเรายัประส์่ออำนาแ็แร่เป็นอมะโยารหลอลวให้พลเมือำนวนมาหลเื่อในอำนาที่ไม่เยมีอยู่ริ เพื่อบัับให้นเหล่านั้นเินลไปในหลุมโลนอารปรอแบบอยุิธรรมอเผ็ารที่สถาปนามาาาร่อรัประหาร
โยแรเหวี่ยอล้อประวัิศาสร์แบบยอย้อน่อนเื่อนำ ารี่บีาอย่าเลือเย็นและารเหยียหยามาิพันธุ์อื่นภายในเส้นพรมแนรัาิไม่ให้มีุ่าในานะมนุษย์ทัเทียมับนั้นอนเอ
“สำหรับเ็ ๆ นิทานสนุไม่รู้เบื่อ” นิภาพู “แ่มัน็เหมือนับรัธรรมนูนั้นแหละ”
“อย่าั้นรึ มันะเหมือนันไ้อย่าไรเล่า”
ความคิดเห็น