คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My Remember
Name Story : ฝันของฉันที่เรารักกัน
Part 1 : My Remember
กลางเมืองใหญ่ที่ได้ชื่อว่าเมืองแห่งความสวยงาม ผู้คนใช้ชีวิตไปตามกาลเวลาที่ไม่เคยหยุดนิ่ง
ภายในร้านกาแฟ คาเฟ่เดอฟลอร์ (Café de Flore) เป็นร้านกาแฟเก่าแก่เลื่องชื่อ บนถนนแซง แชร์แม็ง-เดเปร ซึ่งเป็นร้านที่บรรดาหนุ่มสาววัยทำงาน รวมทั้งนักศึกษามานัดพบพุดคุยกัน
หญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายสีฟ้าอ่อนกำลังนั่งจิบกาแฟเงียบๆ เพียงลำพัง หญิงสาวทอดสายตาออกไปนอกกระจก มองเศรษฐกิจที่รุ่งโรจน์ของกรุงปารีสที่แสนสง่า ผู้คนมักจะเรียกสิ่งพวกนี้ว่าความศิวิไลซ์ แต่หญิงสาวหันหลังให้กับคำนี้ เธอคิดว่ามันเป็นเพียงคำหวานที่ใช้เรียกในเปลือกนอก จะมีประโยชน์อะไรหากวัตถุรอบตัวเจริญขึ้น แต่มนุษย์เสื่อมทรามลง
หญิงสาวดึงตัวเองจากห้วงความคิด พลางยกนาฬิกาอันสวยหรูระยับมียี่ห้อขึ้นมาดู ร่างบางสมส่วน สง่า เรียบร้อย และรอยยิ้มหวานที่ใครๆชื่นชอบ แต่ภายในใจของเธอ ไม่มีใครหยั่งรู้ได้ แต่แล้วมีชายหนุ่มเข้ามาในร้านกาแฟ พร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆและหยุดที่โต๊ะของเธอ
"คุณไอซ์ใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมถือวิสาสะ นั่งลงตรงหน้าเธอ พร้อมตั้งดอกไม้วางลงบนหน้าเธอ
"ใช่คะ คุณคงคือคุณต้นสินะคะ" หญิงสาวพูดด้วยสุภาพ อ่อนน้อม แต่ไม่สนใจดอกไม้นั่น
"เอ่อ คุณคงรอนานมากแล้วสิครับ งั๊นเราสั่งขนมมารับประทานระหว่างเราคุยกันก่อนไหมครับ ที่นี่ขึ้นชื่อ เรื่อง บราวน์นี่ นี่ครับ" ชายหนุ่มพยายามยิ้มให้คิดว่าบาดใจสาวๆสุดๆ
"เอ่อ...ไม่..." หญิงสาวกำลังตอบปฏิเสธ แต่แล้วเธอก็หยุดชะงักเมื่อเธอสังเกตดอกไม้ที่ชายหนุ่มเอามาวางไว้ มันคือดอกทิวลิบสีขาว เธอหน้าเศร้าหมองลง
"มีอะไรหรอครับ" ชายหนุ่มมองเธอด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นเธอเริ่มเศร้าลง
"ดิฉันขอตัวนะคะ" หญิงสาวลุกขึ้นจากโต๊ะและออกไปจากร้านกาแฟ โดยไม่ฟังคำใดๆจากชายหนุ่ม
ชายหนุ่มทำท่าขัดใจกับพฤติกรรมของหญิงสาว แต่แล้วเขาก็รู้สึกตัวว่าคนทั้งร้านมองเขาอยู่
"มองหาอะไรหา ไม่เคยเห็นคนรึไง" เขามองตาขวาง พร้อมระเบิดเสียงดังลั่น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมโทรหาผู้เป็นมารดาเขา
ขณะเดียวกันหญิงสาวที่ขัดใจชายหนุ่มเมื่อสักครู่กำลังซิ่งรถเบนซ์สปอตร์คันงามกลับที่พักของเธอ โดยที่เธอยังคงสีหน้าเศร้าหมองไว้อยู่
เสียงเบรกดังสนั่น ทำให้เรียกความสนใจจากคนในที่พักได้เป็นอย่างดี เธอลงจากรถเบนซ์ พร้อมมุ่งหน้าไปที่ห้อง
"ไงยัยไอซ์ กลับมาจากงานดูตัว คราวนี้เป็นยังไงบ้าง" หญิงสาวร่วมห้อง หรือ รูมเมตของเธอ พูดขึ้น แต่แล้วต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อน
"เธอเห็นโทรศัพท์ของฉันไหม" ไอซ์พูดโพล่งขึ้นทำให้เพื่อนรูมเมตของเธอสะดุ้ง
"เอ่อ รู้สึกจะอยู่บนห้องรับประทานอาหารนะ" รูมเมตพูดขึ้น
"ขอบใจจะ มิ้นท์" หญิงสาวพูด พร้อมฝืนยิ้มให้เพื่อน และเดินออกไปจากห้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมกดโทรศัพท์
"ฮัลโหล สวัสดีคะ บ้านพิทักษ์ภัย คะ" หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้น
"แจ๋วหรอ ฉันเองนะ ขอสายคุณแม่หน่อย" หญิงสาวพูดเรียบง่าย
"คุณหนูหรอคะ ได้คะรอสักครู่" เมื่อแจ๋วได้ยินอย่างนั้นเธอจึงไปตามคุณแม่มา
"ฮัลโหล ว่ายังไงลูกแม่ ดูตัวคราวนี้เป็นยังไงบ้างลูก คนนี้ดีหรือป่าว" ผู้เป็นแม่พูดรัวเร็วจนไม่มีโอกาสให้ลูกพูด
"คุณแม่หรอคะ หนูจะกลับเมืองไทยสัปดาห์หน้านะคะ อย่าลืมมารับด้วยนะคะ" หญิงสาวพูดรัวเร็ว พร้อมวางสาย
"เอ๋! ยัยไอซ์ เธอจะเมืองไทยแล้วเหรอ" มิ้นท์ที่กำลังแอบฟังอยู่ พูดโพล่งขึ้นมา เมื่อเห็นเพื่อนรักกำลังจะจากไป
"ใช่ สัปดาห์หน้านะ" ไอซ์พูดขึ้น พร้อมทั้งเดินไปกอดเพื่อน
"คงเบื่อแล้วละสิ เรื่องการดูตัวนะ" มิ้นท์พูดขึ้น แต่เธอรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหตุผลนี้ เธอรู้ดี เพราะเธอเป็นเพื่อนกับไอซ์ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของไอซ์
"ใช่ คงงั๊นแหละ" ไอซ์หัวเราะแห้งๆ
"ไม่ต้องฝืนหรอก ไปกินข้าวกันเหอะ ฉันหิวแล้ว" มิ้นท์ลูบท้องตัวเอง พร้อมลากเพื่อนไปที่รถ
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง แถวสะพาน Pont Neuf ผู้คนพลุกพล่าน ทั้งนักท่องเที่ยว และ คนค้าขาย
"นี่ยัยไอซ์ เธอว่ากลับไปแล้วจะทำอะไรต่อไปละ" มิ้นท์พูดขึ้นมาระหว่างรับประทานอาหาร
"เอ่อ...ฉันว่า...กะว่าจะไปพักผ่อนนะ" เธอเช็ดปากตัวเองก่อนจะพูด
"เธอยังคิดถึงเขาอยู่เหรอ" พอมิ้นท์พูดขึ้นมา เธอหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเธอเย็นเยือก ตาเธอยิ่งสีฟ้าอยู่แล้ว ทำให้ดูเหมือนนางพญาหิมะ ที่สวยแต่เต็มไปด้วยความเย็นเยือก ไม่มีชีวิตชีวา เป็นคนละคน
"ไม่ต้องคิดมากหรอก กินต่อเถิด" มิ้นท์อยากจะตบปากตัวเองอย่างแรงที่พูดเรื่องนี้ให้ไอซ์ได้ยินอีก
"อือได้สิ...!" ไอซ์พูดออกมาเบาๆ และบรรจงรับประทานอาหารของเธออย่างไม่เต็มใจ
ณ ร้านขายหนังสือแห่งหนึ่ง มีผู้คนมากมายเลือกของซื้อหาหนังสือที่ตนเองต้องการ ส่วนใหญ่จะเป็น วัยนักศึกษา และ ทำงาน
"พี่ภพคะ" เสียงหญิงสาวแหลมๆ บาดหู ดังขึ้นมา ทำให้ชายหนุ่มที่เลือกหนังสือ ต้องหันมาดูอย่างไม่ชอบใจนัก
"เงียบๆหน่อยจ้า ที่นี้ร้านหนังสือนะ แคท" ชายหนุ่มที่ชื่อ ภพ พูดเตือน
"ค่ะพี่ภพ" หญิงสาวเอ่ยเสียงเบา พร้อมเดินไปทางอื่นอย่างอาย เพราะ สายตาของคนรอบๆ มองเธออยู่
"Flying Love, Silver Heart, Pigeons, One Angel" ชายหนุ่มพึมพำชื่อหนังสือต่างๆ ที่เขาหยิบขึ้นมา แต่แล้วเขาก็สะดุดตากับสิ่งหนึ่ง
"My ice heart" เขาพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะเปิดหน้าคำนำ มันเขียนเป็นภาษาฝรั่งเศสไว้ สอง สาม ประโยค
------------------------------------------------------------------------
"…Aimant…" …ที่รัก…
"...Le plus tender amour…" …ความรักอ่อนหวานยิ่งนัก…
"ความรัก ทำให้คนเราที่เย็นชากว่าน้ำแข็งแค่ไหนก็สามารถจะละลายมันได้"
--------------------------------------------------------------------------------------------
"น่าสนใจดีนี่" เขาพึมพำเบาๆ พร้อมหยิบมันไปแคชเชียร์
"เลือกเสร็จแล้วเหรอคะ" แคทพูดขึ้น
"เสร็จแล้ว ไปกันเถอะแคท" ภพพูดยิ้มๆให้แก่น้องสาวตน พร้อมกับเดินไปที่รถ CRV ราคาแพง หรูหราที่ยั่วใจให้ปล้นซะเหลือเกิน
… มนุษย์เราพูดไว้ว่า เวลาไม่เคยรอใคร ควรใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากับเวลานั้น…
… แต่มนุษย์เรานั้นก็ยังทิ้งเวลาที่ไม่สมควรจะทิ้งมัน …
… มนุษย์บางกลุ่มไม่เห็นคุณค่าของมัน และชอบขโมยเวลาของคนอื่นไป …
…………………… 1 สัปดาห์ผ่านไป …………………
ณ สนามบินรอยซี-ชาร์ลส์ เดอ โกลล์ (Roissy-Charles de Gaulle) หญิงสาวสูงโปร่ง ผิวขาวแบบชาวเอเชีย ผมสีดำสนิท ตัดกับ ดวงตาสีฟ้าสดใส และปากแดงธรรมชาติ ทำให้ชายหนุ่มในสนามบิน รอยซี-ชาร์ลส์ เดอ โกลล์ เหลียวมองไปตามกัน แต่หญิงสาวกลับไม่สนใจ เธอกำลังล่ำลาเพื่อนสาวรูมเมต ของเธอ
"บายจ้า เพื่อนรัก" ไอซ์พุดล่ำลาเพื่อนที่ตอนนี้น้ำตาคลอแล้ว
"โชคดีนะ ยัยไอซ์ ฉันคิดถึงแกจริงๆเลย" มิ้นท์พูดพร้อมเข้าไปกอดไอซ์
"เอานี่ ชั้นซื้อของมาให้เธอก่อนเธอจะกลับไปเมืองไทย" มิ้นท์ยื่นหนังสือเล่มหนึ่งไปให้เธอ
"… My ice heart …" เธอพึมพำเบาๆ และสะดุดอะไรอย่างหนึ่ง
"เอ๊ะ นี่มันหนังสือเรื่องนี้ ตอนที่ฉันแย่งกับ ป้าโรคจิตนั่นนี่นา แต่ฉันแย่งไม่ได้ เธอเอามันมายังไงเนี่ย หายากมากเลยนะ" ไอซ์พูดโพล่งออกมาด้วยความดีใจ เธออยากได้เล่มนี้ตั้งแต่อายุ 12 ขวบ แล้ว แต่มันหายากมากๆ
"จ๊ะ ใช้งานให้ดีละ" เพื่อนสาวพูดพร้อมล่ำลาเพื่อน
"บ๊ายบายจ้า" ไอซ์ล่ำลาเพื่อน และเข้าไปในเครื่องบิน
ในเครื่องบินระดับอยู่ในเกณฑ์ดีมาก ไอซ์เดินเข้าไปที่นั่งของตน พร้อมหยิบหนังสือ ที่เพื่อนเธอให้มาอ่าน เธอชอบข้อความในหนังสือตรงส่วนคำนำ มันทำให้เธอใจเต้นแรงขึ้น และสดใสอย่างเหลือเชื่อ
เธอมองวิวนอกหน้าต่าง เธอชอบวิวแบบนี้ เป็นธรรมชาติ มีต้นไม้ นกบินโฉบไปมา อยู่อย่างธรรมชาติ ไม่มีสีสันฉูดฉาด มีแต่สีเขียน และ ฟ้า และประกายแวววาว กับแสงที่สะท้อนกับน้ำในแม่น้ำ และ ลำคลอง แต่แล้วทำให้เธอคิดถึงเรื่องในอดีต …
"สวัสดีจะน้องไอซ์" ชายหนุ่มคนหนึ่งทักขึ้น
"อ่าว พี่เคน" ไอซ์พูดทักผู้ชายคนนั้น
"แหม ยัยไอซ์แฟนเธอนี่ดีจริงๆเลยนะ ฉันละอิจฉาเธอจริงๆมาหาทั้งเช้า เที่ยง เย็น" มิ้นท์พูดล้อขึ้น
"ไม่ต้องล้อเลยยัยมิ้นท์" ไอซ์ผลักหัวเพื่อนตนเอง แก้เขิล
"เจ็บนะยะ" เพื่อนกุมหัวตนเอง
"ไอซ์ครับ วันนี้ตอนเย็นไปกินข้าวกันไหมครับ พี่มีเรื่องจะบอก" เคนพูดสุภาพ พร้อมยิ้มหวานทำให้ใจสาวที่มองละลายไปตามๆกัน
"ได้คะ ให้รอที่ไหนหรอคะ" ตอนนี้หน้าของเธอร้อนผ่าว ด้วยความเขิน และ ด้วยแรงอาฆาตของหญิงสาวที่อยู่รอบๆ
"หน้าห้องสมุดนะ อย่าลืมละ 4 โมงเย็นนะจะ Aimant" ชายหนุ่มพูดภาษาฝรั่งเศสทิ้งท้ายไว้ ให้ไอซ์งงอยู่กับสิ่งนั้น
"ว๊ายย ยัยไอซ์ ฉันเริ่มอิจฉาแกแล้วนะ" มิ้นท์พูดขึ้น
"ฉันไม่เข้าใจคำสุดท้ายนะ ว่าแปลว่าอะไร" ไอซ์พูดขึ้น
"ฉันก็ไม่รู้ เธอน่าจะเรียนภาษาฝรั่งเศสมั่งนะ เผื่อได้แต่งงานกันจะได้ถุกกับแม่ของฝ่ายเจ้าบ่าวไงละ รู้สึกแม่ของพี่เคนนี่อยู่ฝรั่งเศสนี่" ยัยมิ้นท์พูดล้อ
"ไม่ต้องเลยยะ" ไอซ์รีบเก็บของแล้วเดินจากไปด้วยความเขิน เพื่อไปเรียนวิชาต่อไป
……………………………………..
"กริ๊งงๆๆ" เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น
"Ok นะจะนักเรียน สัปดาห์หน้าต้องส่ง Project เรื่อง ไวยากรณ์ นะจะ
"นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ" เสียงหัวหน้าชั้นบอก
"ขอบคุณครับ/คะ คุณครู" ทุกคนในห้องรีบวิ่งออกจากห้อง แต่ไม่มีใครเร็วเท่าคนคนนี้…
"ยัยไอซ์ เธอจะรีบไปไหนยะ ไม่รอฉันเลยนะยะแก" เสียงมิ้นท์ตะโกนตามหลังแต่ไอซ์ไม่สนใจ รีบวิ่งไปห้องสมุดอย่างรวดเร็ว
"พี่…เคน...." เธอกำลังจะเรียกแต่แล้วเธอต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นผู้หญิงกำลังสวมกอดกับผู้ชายที่ตัวเองรัก ทำให้คนที่โดนกอดอยู่ตกใจ
"เอ่อ…ไอซ์…พี่อธิบายได้นะ" คนที่ทำผิดพยายามแก้ตัว แต่แล้วไอซ์ก็วิ่งออกจากที่นั่น พร้อมน้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาจากดวงตาสีฟ้าที่หมองเศร้า
"พี่เคนโกหก หลอกลวง…อ๋อที่นัดเรามาเจอวันนี้คงเป็นเพราะเรื่องนี้ละสิ" หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง พร้อมวิ่งไปนอกโรงเรียน แต่แล้ว…!!
"ไอซ์ ระวัง" เสียงเคนที่วิ่งตามหลังมา
"เอี๊ยดดดดดดดดดดด"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"ตูม!!"
………………………..
"…." ความเงียบเข้าปกคลุม
"คุณคะ คุณ...!" เสียงสาวแอร์โฮสเตสดังขึ้น
"เอ่อ…อะไรหรอ?" ไอซ์หลุดจากภวังค์และหันไปถาม แอร์โฮสเตส
"มีอะไรให้ดิฉันช่วยหรือป่าวคะ" แอร์โฮสเตสทำท่าหนักใจ กลัวว่าจะมารบกวนผู้โดยสาร
"ไม่มีคะ ขอบคุณมากนะคะ" ไอซ์ตอบอย่างสุภาพ
"คะ งั๊นดิชั้นขอตัวก่อนละคะ" แล้วแอร์โฮสเตสก็เดินจากไป
----------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น