fic D18 under the sky high we still in loved

ลำดับตอนที่ #1 : ความรู้สึกคิดถึง กับฝึกนอกสถานที่

หงุดหงิด !!!!!!.
นี่เขาหงุดหงิดอะไรกัน

ร่างเพรียวเจ้าของนัยตาคมสีนิลสวยกำลังครุ่นคิดกับอารมณ์ว้าวุ่นใจอยู่ภายในห้องรับแขกของผู้คุมกฎ

เป็นเวลาเกือบอาทิตย์ที่เขาไม่ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลา ผู้ถือวิสาสะแต่งตั้งเขาเป็นอาจารย์โดยที่ไม่ได้เต็มใจเลยซักนิด!!

นี่เขาควรจะดีใจไม่ใช่เหรอที่ไม่ได้เห็นไอ้บ้าที่ทำตัวน่ารำคาญให้เขาหงุดหงิดเป็นประจำน่ะ!!!

สายตาของฮิบาริ เคียวยะเหมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

ท้องฟ้ายามเย็นก่อนพระอาทิตย์ตก เป็นสีทองประกาย ช่างเมือนสีผมที่เขากำลังคิดถึงซะเหลือเกิน

บ้าเอ๊ย!!!!! นี่เรากำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย

ร่างของเด็กหนุ่มผมสีรัติกาลพลันลุกออกจากที่พำนักอย่างรวดเร็ว  ร่างเพรียวเดินดุ่มๆ ออกจากห้องโดยตั้งใจว่า จะไปขย้ำผู้ทำผิดกฎซักคน ไม่สิ ซักโขยงเลยดีกว่า เผื่อว่ามันจะช่วยไล่ความรู้สึกบ้าๆนี่ออกไปจากหัวเขาซะที

........................................................................................................................................................................................................................

ร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมคาย บัดนี้ดวงตาสีน้ำผึ้งฉายแววอ่อนล้าอย่างปิดไม่มิด ร่างกายอ่อนล้าจากการนั่งขดหลังแข็งทำงานเอกสารเป็นเวลานาน  ข้างๆกายมีชายวัยกลางคนที่ทำหน้าที่ช่วยตรวจสอบเอกสารงานในแฟมิลี เป็นการช่วยแบ่งเราภาระงานอันหนักอึ้งของเขาในระดับหนึ่ง

"โรมาริโอ นี่ชั้นยังเหลืองานอีกเยอะมั๊ย"

ดวงตาสีน้ำผึ้งที่ตอนแรกฉายแววอ่อนล้ากับมีประกายแห่งความแน่วแน่ขึ้นมา  เมื่อในหัวพลันไปนึกถึงเจ้าของใบหน้าคมหวาน ที่เป็นศิษย์ตัวดีของเขานั่นเอง

นี่เราไม่ได้เจอเคียวยะมาเกือบสัปดาส์ แล้วสินะ

"จากตอนนี้  ถ้าพรุ่งนี่บอนทำอีกทั้งวันก็น่าจะเสร็จครับบอส"

โรมาริโอตอย สายตามองบอสของเขาด้วยความเป็นห่วง  บอสของเขาโมงานมาเกือบสิปดาห์แล้ว เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่แฟมิลีพันธมิตรทางอิตาลีได้ติดต่องานด่วนขึ้นมา  ทำให้ดีโนจำต้องงดการฝึกพิเศษกับลูกศิษย์สุดดื้อดึงของเขาด้วย

"แย่หน่อยนะ  ดีโน่"

จู่ๆร่างเล็กๆของรีบอร์นก็กระโดดห้อยหัวในชุดสไปเดอร์แมนอยู่ตรงหน้าต่างห้องทำงาน

"รีบอร์น!!!"

"การฝึกของฮิบาริเป็นไงบ้าง"

"เคียวยะเก่งขึ้นมากแล้วล่ะ  ฝึกอีกซักหน่อยคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง"

ยังไงซะฮิบาริก็เป็นคนที่หัวไวแถมยังเรียนรู้เร็วอยู่แล้ว ถ้าแนะนำอะไรอีกซะหน่อยก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง...แต่เจ้าตัวจะฟังเขารึเปล้านี่สิ

"ดีโน่  อีกสองวันจะถึงวันนัดแข่งกับวาเรีย  ภายในสองวันนี้นายต้องพาตัวฮิบาริออกจากโรงเรียนนามิโมริซะ"

เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คุมกฎตัวน้อยอาละวาดระหว่างการต่อสู้ภายในโรงเรียนนามิโมริ  ดีโนจำเป็นต้องพาตัวฮิบาริ เคียวยะออกจากโรงเรียนซักระยะให้ได้  ข้อนี้ดีโนเข้าใจ  แต่จะพาตัวฮิบาริที่แสนจะดื้อดึงออกจากโรงกรียนมันยากยิ่งกว่าแยกเสือออกจากถ้ำซะอีก

"เข้าใจแล้ว  รีบอร์น  ชั้นจะพาออกจากโรงเรียนเอง"

แต่ก็ต้อง(จำใจ)ตอบรับอย่างเสียไม่ได้

"อื้ม  ฝากด้วยนะ ดีโน่ งั้นชั้นกลับล่ะ"

.........เมื่อรีบอร์นจากไป  ดีโน่ก็นั่งครุ่นคิดอยู่ซักพัก.............

"โรมาริโอ  ชั้นจะทำงานให้เสร็จภายในคืนนี้  พรุ่งนี้ชั้นจะออกไปหาเคียวยะ"

"จะไหวเหรอครับบอส  นี่บอสไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันแล้วนะครับ"

"ไม่ไหวก็ต้องไหวล่ะ  ก็ชั้นอยากไปหาเคียวยะเร็วๆนี่นา"

ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี

"โธ่บอส...."

ชายวัยกลางคนอดส่งสายตาเป็นห่วงบอสของตนไม่ได้ แต่ก็ต้องยอมทำตามตำสั่งของผู้เป็นบอสแต่โดยดี

.....และแล้ว.......

....เปลวไฟแห่งความมุ่งมั่นก็ลุกโชติช่วงภายในห้องทำงานของม้าพยศดีโน่

...........................................................................................................................................................................................................

ผลั้วะะะะ!! ตุบ!! อ๊ากกกกกก!!!!!!!!

"แฮกๆ"

เสียงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยหอบของผู้ที่ยืนอยู่เหนือร่างที่ถูกซัดจนเละตุ้มเป๊ะ  ร่างของผู้เคราะห์ร้ายที่มาหาเรื่องผู้คุมกฎที่กำลังหงุดหงิดอยู่ขณะนี้...

ร่างบางยืนหอบหายใจซักพัก  เดินออกจากตรอกตรงมุมตึกแคบๆอย่างไม่สนใจใคร

ในขณะที่ร่างบางเดินผ่านร้านรวงต่างๆ ไปตามทาง หวังว่าจะกลับโรงเรียนนามิโมริของเขา

ปั๊ก

"อ้าว  เคียวยะ ว่าจะไปหาอยู่พอดีเลย"

เสียงคุ้นๆ ทำให้ร่างบางชะงัก เงยหน้าขึ้น เห็นร่างสูงผมสีทองประกาย พร้อมๆกับใบหน้าหล่อเหลาคมคาย...ดีโน่ คาบัคโลเน่

โดยที่หารู้ไม่ว่า  เจ้าของเสียงอบอุ่นที่ฮิบาริคิดถึง(แต่ก็ไม่ยอมรับ)ได้มองมาที่ตัวเขาด้วยสายตาที่ห่วงหา และคิดถึงเช่นเดียวกัน

ผอมลงไปรึเปล่าเนี่ย  เคียวยะ

ชั้นไม่อยู่ ได้ดูแลตัวเองบ้างมั๊ย

ระหว่างที่ดีโน่มองร่างบางด้วยความเป็นห่วง ฮิบาริก็ก้มหน้าไม่สนใจดีโน่ที่กำลังอยู่ในห้วงความคิด  ร่างบางเดินลิ่งๆห่างจากดีโน่ไปแล้ว

"เอ๋  อ้าว รอก่อนเคียวย้าาาาาาา"

..............................................................................................................................................................................................................

ฮึ้ย!! เจ้าม้าบ้า

หายหัวไปตั้งหลายวันโผล่มาเจอ ยังมีหน้ามาทำหน้าระรื่นอยู่อีก!!!!!

ร่างของผู้คุมกฎที่ตอนนี้กำลังเดินลิ่วๆเพื่อหลีกหนีคนที่ทำให้เขาหงุดหงิดขนาดนี้...

ฮิบาริ เคียวยะ  ไม่เจ้าใจความรู้สึกที่่เกิดขึ้นกับตัวเองเอาซะเลย  ร่างบางหงุดหงิดแบบไม่รู้สาเหตุ ความรู้สึกของตัวเขาตอนนี้มันคืออะไร  รำคาญที่ดีโน่มาเซ้าซี้  แต่ก็รู้สึกไม่ดีตอนที่ดีโน่หายไปหลายวัน

ระหว่างที่ฮิบาริ กำลังมึนงงและสับสนอยู่ั่นั้น ดีโน่ที่เพิ่งวิ่งตามทันก็มาหอบแฮกๆ อยู่ข้างๆเขา

"แฮกๆ โอย เดี๋ยวก่อน เคียวยะ"

"......."

"คือ ชั้นเห็นสถานที่ฝึกใหม่มา เหมาะกับการฝึกของนายมาก ก็เลยว่ามาพานายไปฝึกหน่อย  รับรองว่าเคียวยะต้องชอบแน่ๆ"

"...."

ที่แท้มาหาชั้นเพราะเรื่องนี้เหรอ

ร่างบางอดน้อยใจไม่ได้  แต่ก็ต้องข่มความรู้สึกนั้นเอาไว้  ภมยใต้สีหน้าที่เรียบเฉย

"แต่วันนี้  ท่าทางเคียวยะเหนื่อยมากแล้ว  งั้นวันพรุ่งนี้ตอน 10 โมง เจอกันที่ดาดฟ้าน้  มาให้ได้ล่ะ"

".........."

ร่างบางตอบรับเขาด้วยแววตาอันเฉยเมย และเดินจากเขาไป

พอแผ่นหลังของร่างบางลับตาไป ดีโน่ก็เผยสีหน้าเศร้าสร้อยออกมา

พอชั้นไม่อยู่  นายก็คงไม่รู้สึกอะไรเลยสินะ  เคียวยะ...

หลังจากที่ดีโนทำงานเสร็จ เขาก็รีบตรงดิ่งมาหาร่างบางโดยไม่รอโรมาริโอทันที  ระหว่างก็คิดหาเรื่องคุยและเชิญชวนให้มาฝึกกับเขา  พอไม่มีโรมาริโอระหว่างทางดีโน่ก็เลยทำซุ่มซ่ามจนได้แผลถลอกปอกเปิกไปทั่วตัว  ร่างสูงหันไปทางที่ร่างบางเดินจากเขาไป  แล้วยิ้มเศร้าๆด้วยสีหน้าที่แสดงความเจ็บปวด

แต่ชั้นกลับคิดถึงนายเหลือเกิน  เคียวยะ

.................................................................................................................................................................................................................

ฝึกนอกสถานที่งั้นเหรอ...

ร่างบางผู้ซึ่งนั่งอยู่ในห้องคณะกรรมการผู้คมกฎกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับคำชักชวนของร่างสูง  ผู้ที่เขากำลังคิดถึงมาตลอด

ถึงเขาจะรู้สึกน้อยใจที่ดีโน่มาพูดถึงแต่เรื่องฝึกกับเขา  แต่คำชักชวนของร่างสูงมันก็.........

หึ!!!!  น่าสนุกดีนี่

............................................................................................................................................................................................................

tbc.....

รู้สึกว่าไรเตอร์จะใช้ภาษาได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่.....
แต่ก็เอาเถอะ  ค่อยๆแต่ง ค่อยๆ พัฒนาฝีมือก็แล้วกัน.....