ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ฝัน [100%]
อะไรกัน ที่นี่ที่ไหน?
ระดับแสงที่ส่งมาน้อยนิด ทำให้ภาพลางๆของคนคนหนึ่งปรากฏสลัวๆ คนคนนั้นกำลังตรึงร่างของเธอ
เข้ายึดติดกับกำแพงสีน้ำตาลอิฐ โซ่ตรวนสนิมเขรอะ ล่ามข้อมือเล็กๆของเธอไว้ทั้ง 2 ข้าง ทำให้โหนอยู่เหนือพื้น
ใครกัน?
เมื่อความพยายามที่จะเดาว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าเป็นใครนั้น หมดลง เพราะอำนาจแสงสว่างไม่เพียงพอในการมอง
เห็นแต่จากรูปร่างและโครงร่างก็ทำให้รู้ว่าผู้ที่ยืนอยู่นั้น เป็น อมนุษย์!
“แก เป็น ใคร” เสียงห้าวๆ บอกให้รู้ว่าตนเองไม่ได้อยู่ในร่างหญิงสาว คาเรไน
“เป็นใครไม่สำคัญ ต้องขอบคุณทริสทอร์หน้าโง่คนหนึ่งที่ส่งเจ้ามาให้ฆ่าจัดการ” เสียงเอ่ยเยาะๆ บอกกล่าว
กับเจ้าหญิงแห่งเลอแกรนด์
“จัดการ ข้า? เพื่ออะไรมิทราบ ท่านอมนุษย์”
“เพราะเจ้าเป็นหลานเอวิเดสน่ะสิ” พูดไม่พูดเปล่า เรียกธนูออกมา แล้วง้างออก พร้อมจะยิงเป้าหมาย
ที่ถูกแขวนเป็นเป้านิ่งบนกำแพง
“แต่ข้าเป็นแค่นักพเนจรแห่งคาโนวาล ท่านจ้าวปีศาจเอวิเดสเกี่ยวอะไรด้วย”
“ไม่ต้องลวงข้าหรอกเจ้าหญิงน้อยแห่งเลอแกรนด์ เตรียมตัวตายซะ ผู้เป็นตาของเจ้าจะได้โศกเศร้า
จนสละบัลลังก์ให้ข้า เมื่อคราวเสียราชินีมนุษย์ที่แสนสกปรกแห่งเดมอสไป เอวิเดสก็เป็นเช่นนั้น คราวนี้
หากเสียเจ้าที่เป็นหลานรักเพียงคนเดียว คงจะไม่เป็นอันกินอันนอนเช่นคราวนั้นเป็นแน่”
ลูกธนูที่กำลังปริ่มจะออกจากด้ามธนู ชะงักกึกพร้อมกับอมนุษย์ตนนั้นเอามือกุมหัว
“ชิ ใครทำลายอาคมข้าเข้ามา ใครกัน!!!”
เงาวูบสีดำตัดผ่านทำให้คาเรไนอยากขอบคุณเสียจริงๆ แต่เนื่องจากแค่แสงสลัวๆทำให้ไม่รู้ว่า
ผู้ที่มาช่วยนั้นเป็นใครและอมนุษย์ที่จะกบฏท่านตานั้นมันตนไหน การต่อสู้ของเงา 2 เงา เป็นไปอย่างเงียบๆ
และผู้ที่มาช่วยก็ได้รับคมดาบที่หลบไม่ทันเข้าที่ต้นแขน แต่ก็ร่ายมนต์โจมตีอมนุษย์ที่หมายจะชิงชีวิตเธอ
ไปไม่น้อย ทำให้ผู้ก่อกบฏต้องล่าถอย ยังไม่วายทิ้งคำพูดไว้
“คราวนี้เจ้ายังดวงดีเจ้าหญิง คราวหน้าข้าเห็นทีจะไม่ใช่แค่ในฝัน คงต้องให้ทริสทอร์นั่น ส่งเจ้าไปให้ข้า
สังหารที่เดมอส แล้วก็อย่าคิดหาทริสทอร์นั่นซะให้ยาก เพราะอาคมของข้า เลือดของข้า บริสุทธิ์กว่าเจ้า
ที่เป็นเพียงหลานของเอวิเดส เลือดมนุษย์ทำสายเลือดปีศาจสกปรก เลือดที่อยู่ในตัวของเจ้า มีอำนาจ
ไม่พอสั่งทริสทอร์ที่ข้าบงการอยู่หรอก 5555”
แสงสีขาวสว่างจ้า แล้วเมื่อลืมตาก็พบกับหน้าที่คุ้นเคย
“คาเรไน ตื่นๆ นอนเหงื่อแตกพลักเชียว ร้อนหรอเจ้าน่ะ” ผมยาวสีม่วงครามตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงโลก
คลอเคลียใบหน้าของผู้หลับใหลทำให้ลืมตาขึ้น เพราะหล่อนกำลังก้มหน้ามาที่เธอ
“เอริเซล?”
“ทำไมมองข้าอย่างนั้นเล่า ทำอย่างกะข้าเป็นวิญญาณ”
“เอริเซล เวทย์ฝันถอดวิญญาณ มีคนใช้กับข้า ใครสักคนที่โดนปีศาจนั่นบงการ ปีศาจที่แค้นท่านตา”
“เป็นอะไรไปคาเรไน” เมื่อได้ฟังเสียงสั่นๆของเจ้าหญิงแห่งเลอแกรนด์ก็ทำให้เจ้าหญิงแห่งเอเธนส์ถึงกับชะงัก
“คาเรไน ปีศาจเข้ามาในเอเดนไม่ได้นะ”
“มันใช้ชาวทริสทอร์ สายเลือดบริสุทธิ์ของชาวปีศาจสามารถสั่งทริสทอร์ได้”
“แต่เจ้าก็สั่งได้เช่นกันไม่ใช่หรือ” เจ้าของนัยน์ตาสีม่วงครามขบคิด
“เจ้าคนที่จะกบฏท่านตามีอำนาจปีศาจเหนือกว่าข้า เพราะท่านยายเป็นมนุษย์ ท่านแม่ก็เป็นลูกครึ่งแล้ว
ท่านพ่อก็เป็นมนุษย์กับภูติ สายเลือดปีศาจในตัวข้า จางมาก”
“แล้วเจ้าจะทำอย่างไร จะส่งสารไปทางคาโนวาลไหม”
“อย่านะเอริเซล ข้าไม่ต้องการให้ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านตา เป็นห่วง แค่จัดการทริสทอร์ที่ถูกส่งมา หาให้ได้
ว่าใครเป็นคนทำแล้วให้ ปราชญ์เมโลธีนำไปให้ท่านตาคลายมนต์สะกด เรื่องก็จบแล้ว แต่ข้าสงสัยอยู่อย่าง
เวทย์ฝันถอดวิญญาณ จะต้องใช้ในระยะใกล้ๆ ดังนั้นผู้ที่จะใช้ได้ ก็ต้องอยู่ที่เอดินเบิร์กนี่แหละ”
“แล้วใครกันล่ะชาวทริสทอร์ที่ว่า ข้าได้ยินข่าวว่าเจ้าชายทริสทอร์เพิ่งประสูติกาลเมื่อไม่นานมานี่ไม่ใช่หรอ
ป่านนี้คงอายุไม่ถึง 2ขวบเลย?” หญิงสาวนัยน์ตาสีม่วงครามถาม
“ไม่จำเป็นต้องเป็นเชื้อพระวงศ์หรอกที่จะโดนปีศาจควบคุม ใครก็ได้ แม้แต่ประชาชนธรรมดา”
ผู้มีผมสีเงินอธิบายไปตามเรื่อง
“เอาไว้ก่อน เรื่องนี้ แต่เมื่อก่อนเจ้าปลุกมันบอกว่ามีคนทำลายอาคมของมัน เจ้าพอรู้จักใครที่ใช้อาคม
ทำลายเวทย์ได้เก่งๆบ้างไหม ข้าอยากขอบคุณเค้า”
“มีสิ รู้จักดีเชียวล่ะ แต่จะใช่คนที่ช่วยเจ้าหรอ?”
********************************************************************
การจะกล่าวขอบคุณ ของผู้ที่ช่วยชีวิตเธอ เป็นการนั่งจ้องมองกัน
“เอริเซล เมื่อคืนพี่จำไม่เห็นได้ว่าพี่ช่วยใครไว้ในข่ายมนต์ถอดวิญญาณ”
“นั่นสิองค์หญิงเอริเซล ผมว่าพี่ชายคุณคงไม่ใช่คนนั้น”
“ท่านพี่ แต่ว่า คนที่น้องคิดว่า…………” หญิงสาวแฝดผู้น้องทำท่าจะค้าน
“พี่นอนหลับ ฝันดีเสียด้วยนะเอริเซลเมื่อคืนนี้”
พลันน้องสาวที่หน้าตาเหมือนกันราวพิมพ์ซ้ำ เหลือบไปเห็นรอยเลือดจางๆที่ต้นแขน
“เจ้าพี่ แขนเจ้าพี่ไปโดนอะไรมากันเพคะ” สีหน้าตื่นตระหนกเรียกสายตาของ ธิดากษัตริย์คาโนวาล
เหลือบไปมอง รอยเลือดเป็นทางยาวค่อยๆซึมผ่านผิวเสื้อออกมา
\'แผลหรอจะว่าไปเมื่อคืนนี้ ............ แต่คงไม่มีทาง เจ้าตัวเขาก็บอกอยู่ว่าไม่ได้แก้มนต์ให้\'
“......... เมื่อเช้าพี่ล้มไปโดนขอบเตียงขูดเข้าน่ะเอริเซล” คำตอบที่ตอบมา หลบสายตาของคนเป็นน้อง
“พี่แอคเซส” เสียงเรียกแข็งๆเพราะรู้ว่าผู้เป็นพี่กำลังหลอกลวงตน
“เชื่อเถอะเจ้าหญิงเอริเซล ข้าเป็นเพื่อนร่วมห้องของเขา ข้ารู้ดีว่าเมื่อเช้าพี่ชายท่านตีลังกาม้วนหน้าไปหาเตียง”
เสียงที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้สายตาทุกคู่หันไปจ้องมอง แล้วก็พบกับผู้พูด เจ้าชายลูดอร์ฟ ซิลเวอร์
เจ้าชายองค์เล็กแห่งราชวงศ์ซิลเวอร์ แห่งอเมซอน
“ลูดอร์ฟ ถ้าเจ้าไม่พูดไม่มีใครว่าเจ้าพิการทางเสียงหรอกนะข้าว่า”
เจ้าชายที่โดนเพื่อนร่วมห้องบอกว่าตีลังกาม้วนหน้า ยังคงส่งสายตาขุ่นไปให้บุรุษที่มาใหม่
หากเป็นคนทั่วไปคงจะหยุดเพราะเกรงกลัวสายตาที่ทิ่มแทงนั่น
“หะหะหะ แอคเซส เจ้านี่น้า ทำหน้าดุไปได้ อนาคตคาโนวาล เอ๊ย เอเธนส์ คงจะเดือดร้อน
ว่าที่กษัตริย์หน้าตาถมึนถึงแบบนี้”
การพูดถึงคาโนวาลทำให้ หนุ่มน้อยผมสีเงินที่มีชนักปักหลัง ถึงกับสะดุ้ง เหลือบไปมองเจ้าชายลูดอร์ฟ
ที่ยังคงพล่ามต่อไปไม่หยุด
“ว่าแต่ว่า ราชธิดาแห่งคาโนวาล ทำไมปีนี้ไม่มาเรียนเอดินเบิร์กล่ะเนี่ย ข้าล่ะอยากเห็น
ความงามของเจ้าหญิงแห่งเลอแกรนด์นักหนา”
คำพูดที่พูดจ้อยๆ สร้างความครื้นเครงให้กับเอริเซลอย่างมาก แต่ก็ถูกขัดขึ้นด้วยเสียงของเจ้าชายแอคเซส
“เจ้าก็เถอะ จะปกครองอเมซอลได้หรอ มัวแต่ทำทะเล้นไปวันๆ” คำถามจากชายนัยน์ตาสีม่วงครามถามขึ้นบ้าง
“อเมซอลปกครองด้วยกษัตริย์หญิง และอีกอย่าง ตำแหน่งรัชทายาทก็เป็นของพี่ รูเล็ต พี่สาวคนเดียวของข้า
ท่านแม่มาทิลด้าก็วางใจ ข้าออกจะอิสระเสรี” เสียงกล่าวเรื่อยๆด้วยความผ่อนคลายทำให้ผู้มีผมสีเงิน
เพิ่งรู้ประวัติความเป็นมาของอเมซอล
‘ปกครองประเทศหรอ ด้วยผู้หญิง แค่เธอดูท่านพ่อคาโลก็วุ่นวายจะแย่อยู่แล้ว นี่ปกครองประเทศ
ด้วยตัวคนเดียว แย่แน่ๆ’
“รีบๆกินเข้าเถอะ ต่อไปเป็นวิชาฟันดาบนี่นะ” เจ้าชายแห่งอเมซอนยังคงเป็นคนเดียวที่คุยอยู่
\"อืม\" คำขานรับจากชายผู้มีนัยน์ตาสีม่วงคราม สร้างความแปลกใจให้กับคาเรไน เวเนบลียิ่งนัก
\'วันนี้เค้าไม่กัดเธอแฮะ แปลก ปกติต้องหวงน้องอย่างกับหมาบ้า วันนี้กลับยอมร่วมโต๊ะอาหารด้วย พิลึก\'
*************************************************************************
ถึง โดราแคท เอริเซล เป็นเจ้าหญิงแห่งเอเธนส์ค่ะ ส่วนทายาทนักฆ่าอ่ะ ลูกคิล+เรนอน ชื่อเคลน่า
เป็นรุ่นพี่ในป้อมอัศวินค่ะ อ่านแล้วอย่างงน้า Y-Y
ระดับแสงที่ส่งมาน้อยนิด ทำให้ภาพลางๆของคนคนหนึ่งปรากฏสลัวๆ คนคนนั้นกำลังตรึงร่างของเธอ
เข้ายึดติดกับกำแพงสีน้ำตาลอิฐ โซ่ตรวนสนิมเขรอะ ล่ามข้อมือเล็กๆของเธอไว้ทั้ง 2 ข้าง ทำให้โหนอยู่เหนือพื้น
ใครกัน?
เมื่อความพยายามที่จะเดาว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าเป็นใครนั้น หมดลง เพราะอำนาจแสงสว่างไม่เพียงพอในการมอง
เห็นแต่จากรูปร่างและโครงร่างก็ทำให้รู้ว่าผู้ที่ยืนอยู่นั้น เป็น อมนุษย์!
“แก เป็น ใคร” เสียงห้าวๆ บอกให้รู้ว่าตนเองไม่ได้อยู่ในร่างหญิงสาว คาเรไน
“เป็นใครไม่สำคัญ ต้องขอบคุณทริสทอร์หน้าโง่คนหนึ่งที่ส่งเจ้ามาให้ฆ่าจัดการ” เสียงเอ่ยเยาะๆ บอกกล่าว
กับเจ้าหญิงแห่งเลอแกรนด์
“จัดการ ข้า? เพื่ออะไรมิทราบ ท่านอมนุษย์”
“เพราะเจ้าเป็นหลานเอวิเดสน่ะสิ” พูดไม่พูดเปล่า เรียกธนูออกมา แล้วง้างออก พร้อมจะยิงเป้าหมาย
ที่ถูกแขวนเป็นเป้านิ่งบนกำแพง
“แต่ข้าเป็นแค่นักพเนจรแห่งคาโนวาล ท่านจ้าวปีศาจเอวิเดสเกี่ยวอะไรด้วย”
“ไม่ต้องลวงข้าหรอกเจ้าหญิงน้อยแห่งเลอแกรนด์ เตรียมตัวตายซะ ผู้เป็นตาของเจ้าจะได้โศกเศร้า
จนสละบัลลังก์ให้ข้า เมื่อคราวเสียราชินีมนุษย์ที่แสนสกปรกแห่งเดมอสไป เอวิเดสก็เป็นเช่นนั้น คราวนี้
หากเสียเจ้าที่เป็นหลานรักเพียงคนเดียว คงจะไม่เป็นอันกินอันนอนเช่นคราวนั้นเป็นแน่”
ลูกธนูที่กำลังปริ่มจะออกจากด้ามธนู ชะงักกึกพร้อมกับอมนุษย์ตนนั้นเอามือกุมหัว
“ชิ ใครทำลายอาคมข้าเข้ามา ใครกัน!!!”
เงาวูบสีดำตัดผ่านทำให้คาเรไนอยากขอบคุณเสียจริงๆ แต่เนื่องจากแค่แสงสลัวๆทำให้ไม่รู้ว่า
ผู้ที่มาช่วยนั้นเป็นใครและอมนุษย์ที่จะกบฏท่านตานั้นมันตนไหน การต่อสู้ของเงา 2 เงา เป็นไปอย่างเงียบๆ
และผู้ที่มาช่วยก็ได้รับคมดาบที่หลบไม่ทันเข้าที่ต้นแขน แต่ก็ร่ายมนต์โจมตีอมนุษย์ที่หมายจะชิงชีวิตเธอ
ไปไม่น้อย ทำให้ผู้ก่อกบฏต้องล่าถอย ยังไม่วายทิ้งคำพูดไว้
“คราวนี้เจ้ายังดวงดีเจ้าหญิง คราวหน้าข้าเห็นทีจะไม่ใช่แค่ในฝัน คงต้องให้ทริสทอร์นั่น ส่งเจ้าไปให้ข้า
สังหารที่เดมอส แล้วก็อย่าคิดหาทริสทอร์นั่นซะให้ยาก เพราะอาคมของข้า เลือดของข้า บริสุทธิ์กว่าเจ้า
ที่เป็นเพียงหลานของเอวิเดส เลือดมนุษย์ทำสายเลือดปีศาจสกปรก เลือดที่อยู่ในตัวของเจ้า มีอำนาจ
ไม่พอสั่งทริสทอร์ที่ข้าบงการอยู่หรอก 5555”
แสงสีขาวสว่างจ้า แล้วเมื่อลืมตาก็พบกับหน้าที่คุ้นเคย
“คาเรไน ตื่นๆ นอนเหงื่อแตกพลักเชียว ร้อนหรอเจ้าน่ะ” ผมยาวสีม่วงครามตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงโลก
คลอเคลียใบหน้าของผู้หลับใหลทำให้ลืมตาขึ้น เพราะหล่อนกำลังก้มหน้ามาที่เธอ
“เอริเซล?”
“ทำไมมองข้าอย่างนั้นเล่า ทำอย่างกะข้าเป็นวิญญาณ”
“เอริเซล เวทย์ฝันถอดวิญญาณ มีคนใช้กับข้า ใครสักคนที่โดนปีศาจนั่นบงการ ปีศาจที่แค้นท่านตา”
“เป็นอะไรไปคาเรไน” เมื่อได้ฟังเสียงสั่นๆของเจ้าหญิงแห่งเลอแกรนด์ก็ทำให้เจ้าหญิงแห่งเอเธนส์ถึงกับชะงัก
“คาเรไน ปีศาจเข้ามาในเอเดนไม่ได้นะ”
“มันใช้ชาวทริสทอร์ สายเลือดบริสุทธิ์ของชาวปีศาจสามารถสั่งทริสทอร์ได้”
“แต่เจ้าก็สั่งได้เช่นกันไม่ใช่หรือ” เจ้าของนัยน์ตาสีม่วงครามขบคิด
“เจ้าคนที่จะกบฏท่านตามีอำนาจปีศาจเหนือกว่าข้า เพราะท่านยายเป็นมนุษย์ ท่านแม่ก็เป็นลูกครึ่งแล้ว
ท่านพ่อก็เป็นมนุษย์กับภูติ สายเลือดปีศาจในตัวข้า จางมาก”
“แล้วเจ้าจะทำอย่างไร จะส่งสารไปทางคาโนวาลไหม”
“อย่านะเอริเซล ข้าไม่ต้องการให้ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านตา เป็นห่วง แค่จัดการทริสทอร์ที่ถูกส่งมา หาให้ได้
ว่าใครเป็นคนทำแล้วให้ ปราชญ์เมโลธีนำไปให้ท่านตาคลายมนต์สะกด เรื่องก็จบแล้ว แต่ข้าสงสัยอยู่อย่าง
เวทย์ฝันถอดวิญญาณ จะต้องใช้ในระยะใกล้ๆ ดังนั้นผู้ที่จะใช้ได้ ก็ต้องอยู่ที่เอดินเบิร์กนี่แหละ”
“แล้วใครกันล่ะชาวทริสทอร์ที่ว่า ข้าได้ยินข่าวว่าเจ้าชายทริสทอร์เพิ่งประสูติกาลเมื่อไม่นานมานี่ไม่ใช่หรอ
ป่านนี้คงอายุไม่ถึง 2ขวบเลย?” หญิงสาวนัยน์ตาสีม่วงครามถาม
“ไม่จำเป็นต้องเป็นเชื้อพระวงศ์หรอกที่จะโดนปีศาจควบคุม ใครก็ได้ แม้แต่ประชาชนธรรมดา”
ผู้มีผมสีเงินอธิบายไปตามเรื่อง
“เอาไว้ก่อน เรื่องนี้ แต่เมื่อก่อนเจ้าปลุกมันบอกว่ามีคนทำลายอาคมของมัน เจ้าพอรู้จักใครที่ใช้อาคม
ทำลายเวทย์ได้เก่งๆบ้างไหม ข้าอยากขอบคุณเค้า”
“มีสิ รู้จักดีเชียวล่ะ แต่จะใช่คนที่ช่วยเจ้าหรอ?”
********************************************************************
การจะกล่าวขอบคุณ ของผู้ที่ช่วยชีวิตเธอ เป็นการนั่งจ้องมองกัน
“เอริเซล เมื่อคืนพี่จำไม่เห็นได้ว่าพี่ช่วยใครไว้ในข่ายมนต์ถอดวิญญาณ”
“นั่นสิองค์หญิงเอริเซล ผมว่าพี่ชายคุณคงไม่ใช่คนนั้น”
“ท่านพี่ แต่ว่า คนที่น้องคิดว่า…………” หญิงสาวแฝดผู้น้องทำท่าจะค้าน
“พี่นอนหลับ ฝันดีเสียด้วยนะเอริเซลเมื่อคืนนี้”
พลันน้องสาวที่หน้าตาเหมือนกันราวพิมพ์ซ้ำ เหลือบไปเห็นรอยเลือดจางๆที่ต้นแขน
“เจ้าพี่ แขนเจ้าพี่ไปโดนอะไรมากันเพคะ” สีหน้าตื่นตระหนกเรียกสายตาของ ธิดากษัตริย์คาโนวาล
เหลือบไปมอง รอยเลือดเป็นทางยาวค่อยๆซึมผ่านผิวเสื้อออกมา
\'แผลหรอจะว่าไปเมื่อคืนนี้ ............ แต่คงไม่มีทาง เจ้าตัวเขาก็บอกอยู่ว่าไม่ได้แก้มนต์ให้\'
“......... เมื่อเช้าพี่ล้มไปโดนขอบเตียงขูดเข้าน่ะเอริเซล” คำตอบที่ตอบมา หลบสายตาของคนเป็นน้อง
“พี่แอคเซส” เสียงเรียกแข็งๆเพราะรู้ว่าผู้เป็นพี่กำลังหลอกลวงตน
“เชื่อเถอะเจ้าหญิงเอริเซล ข้าเป็นเพื่อนร่วมห้องของเขา ข้ารู้ดีว่าเมื่อเช้าพี่ชายท่านตีลังกาม้วนหน้าไปหาเตียง”
เสียงที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้สายตาทุกคู่หันไปจ้องมอง แล้วก็พบกับผู้พูด เจ้าชายลูดอร์ฟ ซิลเวอร์
เจ้าชายองค์เล็กแห่งราชวงศ์ซิลเวอร์ แห่งอเมซอน
“ลูดอร์ฟ ถ้าเจ้าไม่พูดไม่มีใครว่าเจ้าพิการทางเสียงหรอกนะข้าว่า”
เจ้าชายที่โดนเพื่อนร่วมห้องบอกว่าตีลังกาม้วนหน้า ยังคงส่งสายตาขุ่นไปให้บุรุษที่มาใหม่
หากเป็นคนทั่วไปคงจะหยุดเพราะเกรงกลัวสายตาที่ทิ่มแทงนั่น
“หะหะหะ แอคเซส เจ้านี่น้า ทำหน้าดุไปได้ อนาคตคาโนวาล เอ๊ย เอเธนส์ คงจะเดือดร้อน
ว่าที่กษัตริย์หน้าตาถมึนถึงแบบนี้”
การพูดถึงคาโนวาลทำให้ หนุ่มน้อยผมสีเงินที่มีชนักปักหลัง ถึงกับสะดุ้ง เหลือบไปมองเจ้าชายลูดอร์ฟ
ที่ยังคงพล่ามต่อไปไม่หยุด
“ว่าแต่ว่า ราชธิดาแห่งคาโนวาล ทำไมปีนี้ไม่มาเรียนเอดินเบิร์กล่ะเนี่ย ข้าล่ะอยากเห็น
ความงามของเจ้าหญิงแห่งเลอแกรนด์นักหนา”
คำพูดที่พูดจ้อยๆ สร้างความครื้นเครงให้กับเอริเซลอย่างมาก แต่ก็ถูกขัดขึ้นด้วยเสียงของเจ้าชายแอคเซส
“เจ้าก็เถอะ จะปกครองอเมซอลได้หรอ มัวแต่ทำทะเล้นไปวันๆ” คำถามจากชายนัยน์ตาสีม่วงครามถามขึ้นบ้าง
“อเมซอลปกครองด้วยกษัตริย์หญิง และอีกอย่าง ตำแหน่งรัชทายาทก็เป็นของพี่ รูเล็ต พี่สาวคนเดียวของข้า
ท่านแม่มาทิลด้าก็วางใจ ข้าออกจะอิสระเสรี” เสียงกล่าวเรื่อยๆด้วยความผ่อนคลายทำให้ผู้มีผมสีเงิน
เพิ่งรู้ประวัติความเป็นมาของอเมซอล
‘ปกครองประเทศหรอ ด้วยผู้หญิง แค่เธอดูท่านพ่อคาโลก็วุ่นวายจะแย่อยู่แล้ว นี่ปกครองประเทศ
ด้วยตัวคนเดียว แย่แน่ๆ’
“รีบๆกินเข้าเถอะ ต่อไปเป็นวิชาฟันดาบนี่นะ” เจ้าชายแห่งอเมซอนยังคงเป็นคนเดียวที่คุยอยู่
\"อืม\" คำขานรับจากชายผู้มีนัยน์ตาสีม่วงคราม สร้างความแปลกใจให้กับคาเรไน เวเนบลียิ่งนัก
\'วันนี้เค้าไม่กัดเธอแฮะ แปลก ปกติต้องหวงน้องอย่างกับหมาบ้า วันนี้กลับยอมร่วมโต๊ะอาหารด้วย พิลึก\'
*************************************************************************
ถึง โดราแคท เอริเซล เป็นเจ้าหญิงแห่งเอเธนส์ค่ะ ส่วนทายาทนักฆ่าอ่ะ ลูกคิล+เรนอน ชื่อเคลน่า
เป็นรุ่นพี่ในป้อมอัศวินค่ะ อ่านแล้วอย่างงน้า Y-Y
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น