ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความทรงจำครั้งยังเด็ก
สาวน้อยผมสีเงินนัยน์ตาสีทอง ค่อยๆย่องอย่างแผ่วเบา จากหน้าต่างที่เธอปีนเข้ามาเมื่อครู่
โดยตั้งใจที่จะมุ่งหน้าไปยัง ประตูไม้บานสวยที่อยู่สุดทางเดินข้างหน้า ขณะที่กำลังย่องด้วยหัวใจระทึก
กึ้ง! ประตูบานที่อยู่ใกล้ๆก็กระแทกออกอย่างแรง สาวน้อยสะดุ้งพรวด
“เคโอลิน” เสียงที่เรียกนิ่มๆจากชายผู้มีนัยน์ตาสีทองและผมสีเงินที่ยาวมัดรวบไว้ด้านหลัง
ทำให้ใบหน้าต้นแบบของเธอผู้ที่ถอดแบบออกมาได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน
“ขะ ขะ ข๋า ท่านพ่อ” เสียงที่ปรับเปลี่ยนซ่อนความตกใจไว้อย่างรวดเร็ว เธอจะตกใจไม่ได้
ถ้าหากความแตกว่าวันนี้ คุยกับมนุษย์ เธออาจต้องถูกกักบริเวณแรมเดือนเฉกเช่นเดียวกับเมื่อครั้งยังเด็ก
“ไปไหนมา” เสียงที่นิ่มๆเข้มขึ้นนิดนึงเมื่อเอ่ยถามต่อ
“ลูกไปที่สวนน้ำแข็งด้านหลังวังมาน่ะเพคะ อากาศวันนี้ร้อน ลูกเกรงว่าน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์แห่งสโนว์แลนด์
จะละลาย อย่างน้อยด้วยความเย็นเพียงน้อยนิดของลูก คงทำห้ดับร้อนลงได้บ้างเพคะ”
เสียงที่ตอบมา พร้อมทั้งดวงตาที่จ้องมองอย่างใสซื่อ ผู้เป็นพ่อจึงคลายความกังวล หารู้ไม่ว่า
คำที่เคโอลินกล่าวบอกนั้น มีความจริงเพียง 1 ใน 4 ส่วนเท่านั้น เมื่อรุ่งสาง เธอไปที่สวนน้ำแข็ง
แต่นับตั้งแต่ตะวันตรงหัว เธอก็แอบไปถึงชายแดนสโนว์แลนด์-คาโนวาล และได้พบกับชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้า
“งั้นหรือ พ่อให้ทหารไปตามเจ้า คงไม่ได้ไปดูที่แท่นน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์”
“งั้นลูกขอลา ลูกอยากพักผ่อนนะเพคะ” กล่าวพลางโค้งตัวลงอย่างงดงามเช่นเคยแล้วเดินจากไป
“ลูกหญิง พ่อจะไม่ยอมให้เจ้าเป็นไปตามคำทำนายหรอก” เสียงของผู้เป็นพ่อเอ่ยกับตัวเองเบาๆ
เมื่อก้าวเข้ามาในห้องและปิดประตูลง
“เฮ้อ~~ เกือบไปแล้วไหมล่ะ”
จะว่าไปการคุยกับชาวมนุษย์ก็ดีหรอก โดยเฉพาะคู่สนทนาแรกที่เป็นมนุษย์ของเธอ
พลันก็ตกอยู่ในห้วงความทรงจำ
-ย้อนหลังกลับไปเมื่อ 13 ปีก่อน-
เด็กหญิงผมสีเงินนัยน์ตาทองตัวน้อย พลัดหลงกับผู้ปกครองอย่างไม่ได้ตั้งใจและกำลังยืนอยู่คนเดียว
ท่ามกลางทุ่งหิมะขาวสะอาดบริสุทธิ์
“ที่นี่มัน เห็นท่านพ่อบอกว่าเป็นเขตสุดแดนสโนว์แลนด์” เด็กหญิงน้อยชักหวั่นเธอเคยออกนอก
ปราสาทของสโนว์แลนด์ซะเมื่อไร แล้วก็ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่กับเธอซักคน พลันคิดก็เริ่มที่จะสะอื้น
“ซวบ” เสียงแหวกพุ่มไม้ออกอย่างรวดเร็ว
“จับสุนัขนั่นที!!!!”
“เจ้าลาบราดอร์ เดอะเกรท ที่ 3 นั่น ช่วยข้าจับมันที” เสียงที่กระหืดกระหอบเล็กน้อยของเด็กชายตัวน้อย
ผมสีทองนัยน์ตาฟ้า เอ่ยขึ้นอย่างตระหนก
“วีสกาย่า” เสียงใสๆของเด็กหญิงเอ่ยทั้งที่หน้ายังอาบไปด้วยน้ำตาแล้วแท่งน้ำแข็งก็ล้อม
สุนัขขนสีดำขลับเอาไว้ไม่ให้ไปไหนได้ เด็กชายรีบวิ่งไปจับล่ามใส่ปลอกคออย่างรวดเร็ว
ด้วยความที่กลัวว่ามันจะหนีไปอีก แล้วหันมาจะเอ่ยคำขอบคุณแต่พบว่า
“อ้าว นี่เธอร้องไห้ทำไมเนี่ย กลัวมันหรอ มันไม่ดุหรอกนะ แค่ตื่นคน ท่านพ่อสั่งให้
ทหารเยอะแยะมากับข้า มันเลยเตลิด”
เสียงเด็กหญิงน้อยยังสะอื้นไม่หยุด
“นี่เธอขาวทั้งตัวเหมือนดอกลิลลี่เลย”
“ลิลลี่คืออะไร” เมื่อมีสิ่งมาเบนความสนใจ เด็กหญิงตัวน้อยจึงหยุดน้ำตาได้
“ดอกไม้ไง เจ้าไม่รู้จัก?” เด็กชายถามพลางขมวดคิ้ว
“สโนว์แลนด์ไม่เคยมีดอกไม้หรอก ..................
ที่นี่มีแต่ความเย็นไม่มีดอกไม้ใดๆในโลกที่จะบานให้ข้าเห็นได้ในดินแดนแห่งนี้”
“งั้นรอนี่นะ” ว่าพลางวิ่งลากเจ้าลาบราดอร์ เดอะเกรท ที่ 3 ไปในทิศทางที่ท่านพ่อของเธอสั่งห้าม
ไม่ให้ไปเด็ดขาด แดนมนุษย์ เมืองซาเรส
ไม่เกินไปกว่า 10 นาที เด็กชายก็วิ่งกลับมา
“นี่ไง ข้าให้” เขาว่าพลางยื่นดอกลิลลี่สีขาวให้ด้วยรอยยิ้ม
“ดอกไม้ไม่เคยหลั่งน้ำตา เจ้าที่เหมือนดอกไม้ก็ต้องไม่ร้องไห้ด้วยนะ” คำพูดของเด็กชาย
ที่ใช้สำนวนโตเกินอายุเรียกรอยยิ้มจากหญิงตัวเล็กๆผมสีเงินได้
“ขอบคุณนะ เธอเข้าไปในแดนซาเรส เป็นคนที่นั่นหรอ”
“เปล่า ข้าเป็นเจ้าชายแห่งคาโนวาล เหตุที่มาที่นี่เป็นเพราะว่า ท่านพ่อของข้ามาทำธุระ ข้ามีชื่อว่า...”
“เคโอลิน!!!!!!!!!!!” พลันแท่งน้ำแข็งก็ผุดขึ้นด้านหน้าระหว่างเจ้าชายตัวน้อยและธิดาจอมภูติหิมะ
เสียงของจอมภูติเอ่ยขึ้น
“มนุษย์ ไม่เคยไว้ใจได้ กลับคาโนวาลไปซะเจ้าชายน้อย สโนว์แลนด์ไม่คิดจะสุงสิง
กับมนุษย์ที่แสนโสมม เคโอลินกลับ”
ธิดาแห่งจอมภูติ จำต้องหันตัวกลับและเดินตามบิดาไปโดยไม่ทันจะได้รู้ชื่อของต้นเหตุที่ทำให้เธอ
อยากออกไปด้านนอกสโนว์แลนด์ในอีก 13 ปีต่อมา
“ถ้ารู้ชื่อก็ดีสินะ” หญิงสาวผมสีเงินที่งดงามดุจแพรไหมเอ่ยพลางนอนพลิกตัวกลับข้าง
จะว่าไปท่านอัศวินเมื่อเย็นก็จะเข้าเดมอสที่คาโนวาล จะได้พบกันอีกครั้งไหมนะ
แต่ช่างเถอะ หากชะตามี ก็คงได้พบกัน
นอนคิดไปมาในไม่ช้าก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
เฮ้อ~ เสียงถอนหายใจถอดถอนจากเจ้าชายแห่งคาโนวาล จะดีหรือ ที่จะพาหญิงนางนั้นไปเดมอส
หากแม้จะสมใจที่ได้แก้คืนเอวิเดส แต่อลิเซียเล่า เขาจะมองหน้าติดได้อย่างไร พลันคิด
แรงโกรธที่ต้องการจะแก้แค้นคืนให้กับเอวิเดสมีมากกว่า
จึงตัดสินใจที่จะพาธิดาจ้าวภูติแห่งสโนว์แลนด์ไปสู่เดมอส
โดยตั้งใจที่จะมุ่งหน้าไปยัง ประตูไม้บานสวยที่อยู่สุดทางเดินข้างหน้า ขณะที่กำลังย่องด้วยหัวใจระทึก
กึ้ง! ประตูบานที่อยู่ใกล้ๆก็กระแทกออกอย่างแรง สาวน้อยสะดุ้งพรวด
“เคโอลิน” เสียงที่เรียกนิ่มๆจากชายผู้มีนัยน์ตาสีทองและผมสีเงินที่ยาวมัดรวบไว้ด้านหลัง
ทำให้ใบหน้าต้นแบบของเธอผู้ที่ถอดแบบออกมาได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน
“ขะ ขะ ข๋า ท่านพ่อ” เสียงที่ปรับเปลี่ยนซ่อนความตกใจไว้อย่างรวดเร็ว เธอจะตกใจไม่ได้
ถ้าหากความแตกว่าวันนี้ คุยกับมนุษย์ เธออาจต้องถูกกักบริเวณแรมเดือนเฉกเช่นเดียวกับเมื่อครั้งยังเด็ก
“ไปไหนมา” เสียงที่นิ่มๆเข้มขึ้นนิดนึงเมื่อเอ่ยถามต่อ
“ลูกไปที่สวนน้ำแข็งด้านหลังวังมาน่ะเพคะ อากาศวันนี้ร้อน ลูกเกรงว่าน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์แห่งสโนว์แลนด์
จะละลาย อย่างน้อยด้วยความเย็นเพียงน้อยนิดของลูก คงทำห้ดับร้อนลงได้บ้างเพคะ”
เสียงที่ตอบมา พร้อมทั้งดวงตาที่จ้องมองอย่างใสซื่อ ผู้เป็นพ่อจึงคลายความกังวล หารู้ไม่ว่า
คำที่เคโอลินกล่าวบอกนั้น มีความจริงเพียง 1 ใน 4 ส่วนเท่านั้น เมื่อรุ่งสาง เธอไปที่สวนน้ำแข็ง
แต่นับตั้งแต่ตะวันตรงหัว เธอก็แอบไปถึงชายแดนสโนว์แลนด์-คาโนวาล และได้พบกับชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้า
“งั้นหรือ พ่อให้ทหารไปตามเจ้า คงไม่ได้ไปดูที่แท่นน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์”
“งั้นลูกขอลา ลูกอยากพักผ่อนนะเพคะ” กล่าวพลางโค้งตัวลงอย่างงดงามเช่นเคยแล้วเดินจากไป
“ลูกหญิง พ่อจะไม่ยอมให้เจ้าเป็นไปตามคำทำนายหรอก” เสียงของผู้เป็นพ่อเอ่ยกับตัวเองเบาๆ
เมื่อก้าวเข้ามาในห้องและปิดประตูลง
“เฮ้อ~~ เกือบไปแล้วไหมล่ะ”
จะว่าไปการคุยกับชาวมนุษย์ก็ดีหรอก โดยเฉพาะคู่สนทนาแรกที่เป็นมนุษย์ของเธอ
พลันก็ตกอยู่ในห้วงความทรงจำ
-ย้อนหลังกลับไปเมื่อ 13 ปีก่อน-
เด็กหญิงผมสีเงินนัยน์ตาทองตัวน้อย พลัดหลงกับผู้ปกครองอย่างไม่ได้ตั้งใจและกำลังยืนอยู่คนเดียว
ท่ามกลางทุ่งหิมะขาวสะอาดบริสุทธิ์
“ที่นี่มัน เห็นท่านพ่อบอกว่าเป็นเขตสุดแดนสโนว์แลนด์” เด็กหญิงน้อยชักหวั่นเธอเคยออกนอก
ปราสาทของสโนว์แลนด์ซะเมื่อไร แล้วก็ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่กับเธอซักคน พลันคิดก็เริ่มที่จะสะอื้น
“ซวบ” เสียงแหวกพุ่มไม้ออกอย่างรวดเร็ว
“จับสุนัขนั่นที!!!!”
“เจ้าลาบราดอร์ เดอะเกรท ที่ 3 นั่น ช่วยข้าจับมันที” เสียงที่กระหืดกระหอบเล็กน้อยของเด็กชายตัวน้อย
ผมสีทองนัยน์ตาฟ้า เอ่ยขึ้นอย่างตระหนก
“วีสกาย่า” เสียงใสๆของเด็กหญิงเอ่ยทั้งที่หน้ายังอาบไปด้วยน้ำตาแล้วแท่งน้ำแข็งก็ล้อม
สุนัขขนสีดำขลับเอาไว้ไม่ให้ไปไหนได้ เด็กชายรีบวิ่งไปจับล่ามใส่ปลอกคออย่างรวดเร็ว
ด้วยความที่กลัวว่ามันจะหนีไปอีก แล้วหันมาจะเอ่ยคำขอบคุณแต่พบว่า
“อ้าว นี่เธอร้องไห้ทำไมเนี่ย กลัวมันหรอ มันไม่ดุหรอกนะ แค่ตื่นคน ท่านพ่อสั่งให้
ทหารเยอะแยะมากับข้า มันเลยเตลิด”
เสียงเด็กหญิงน้อยยังสะอื้นไม่หยุด
“นี่เธอขาวทั้งตัวเหมือนดอกลิลลี่เลย”
“ลิลลี่คืออะไร” เมื่อมีสิ่งมาเบนความสนใจ เด็กหญิงตัวน้อยจึงหยุดน้ำตาได้
“ดอกไม้ไง เจ้าไม่รู้จัก?” เด็กชายถามพลางขมวดคิ้ว
“สโนว์แลนด์ไม่เคยมีดอกไม้หรอก ..................
ที่นี่มีแต่ความเย็นไม่มีดอกไม้ใดๆในโลกที่จะบานให้ข้าเห็นได้ในดินแดนแห่งนี้”
“งั้นรอนี่นะ” ว่าพลางวิ่งลากเจ้าลาบราดอร์ เดอะเกรท ที่ 3 ไปในทิศทางที่ท่านพ่อของเธอสั่งห้าม
ไม่ให้ไปเด็ดขาด แดนมนุษย์ เมืองซาเรส
ไม่เกินไปกว่า 10 นาที เด็กชายก็วิ่งกลับมา
“นี่ไง ข้าให้” เขาว่าพลางยื่นดอกลิลลี่สีขาวให้ด้วยรอยยิ้ม
“ดอกไม้ไม่เคยหลั่งน้ำตา เจ้าที่เหมือนดอกไม้ก็ต้องไม่ร้องไห้ด้วยนะ” คำพูดของเด็กชาย
ที่ใช้สำนวนโตเกินอายุเรียกรอยยิ้มจากหญิงตัวเล็กๆผมสีเงินได้
“ขอบคุณนะ เธอเข้าไปในแดนซาเรส เป็นคนที่นั่นหรอ”
“เปล่า ข้าเป็นเจ้าชายแห่งคาโนวาล เหตุที่มาที่นี่เป็นเพราะว่า ท่านพ่อของข้ามาทำธุระ ข้ามีชื่อว่า...”
“เคโอลิน!!!!!!!!!!!” พลันแท่งน้ำแข็งก็ผุดขึ้นด้านหน้าระหว่างเจ้าชายตัวน้อยและธิดาจอมภูติหิมะ
เสียงของจอมภูติเอ่ยขึ้น
“มนุษย์ ไม่เคยไว้ใจได้ กลับคาโนวาลไปซะเจ้าชายน้อย สโนว์แลนด์ไม่คิดจะสุงสิง
กับมนุษย์ที่แสนโสมม เคโอลินกลับ”
ธิดาแห่งจอมภูติ จำต้องหันตัวกลับและเดินตามบิดาไปโดยไม่ทันจะได้รู้ชื่อของต้นเหตุที่ทำให้เธอ
อยากออกไปด้านนอกสโนว์แลนด์ในอีก 13 ปีต่อมา
“ถ้ารู้ชื่อก็ดีสินะ” หญิงสาวผมสีเงินที่งดงามดุจแพรไหมเอ่ยพลางนอนพลิกตัวกลับข้าง
จะว่าไปท่านอัศวินเมื่อเย็นก็จะเข้าเดมอสที่คาโนวาล จะได้พบกันอีกครั้งไหมนะ
แต่ช่างเถอะ หากชะตามี ก็คงได้พบกัน
นอนคิดไปมาในไม่ช้าก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
เฮ้อ~ เสียงถอนหายใจถอดถอนจากเจ้าชายแห่งคาโนวาล จะดีหรือ ที่จะพาหญิงนางนั้นไปเดมอส
หากแม้จะสมใจที่ได้แก้คืนเอวิเดส แต่อลิเซียเล่า เขาจะมองหน้าติดได้อย่างไร พลันคิด
แรงโกรธที่ต้องการจะแก้แค้นคืนให้กับเอวิเดสมีมากกว่า
จึงตัดสินใจที่จะพาธิดาจ้าวภูติแห่งสโนว์แลนด์ไปสู่เดมอส
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น