คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EVIL | 1
EVIL | 1
.ศ.1995
“เอาละลูรั สวมเสื้อัวนี้ไว้ะไ้อุ่นนะ้ะ"
“อุ่น" ใบหน้าิ้มลิ้มโผล่พ้นอเสื้อสเว็เอร์สีแรูปออมาพลาพูเสียอู้อี้าม ิม มินยอระบายยิ้มอย่าอ่อนโยนให้ับเ้าัวน้อยวัยสอวบที่เพิ่เริ่มหัพูไ้็พูเสียเื้อยแ้ว
“ใ่้ะ อุ่น ลูอบใ่มั้ย ลูอบอุ่นๆใ่มั้ย้ะ?”
อูฮยอนพยัหน้าทั้ๆที่ยัหมุนใบพัอเฮลิอปเอร์ไม้ในมือ อูฮยอนอบอุ่นๆ เาอบอยู่หน้าเาผิ เพราะเาผิอุ่น เาไม่อบออไป้านอ ้านอมีหิมะ หิมะสีาวๆทำให้หนาว เาเอาแ่พูว่าอบอุ่นๆ ไปเรื่อยๆไม่รู้บ มินยอยิ้มพลาลูบผมลูายนโอเธอ ผุลุึ้นยืนพลาหมุนไปรอบๆัว มอหาเ็ัวเล็อีนที่แอบไปหลบอยู่ที่ไหนสัแห่
“อีเี๋ยวป่ะป๊า็ะลับมาแล้วล่ะ" เธอพูเบาๆ "แล้วเ้าหนูอยอลลี่ไปไหนันนะ?~”
าโใส้อมอเฮลิอปเอร์อเาหมุนไปเรื่อยๆ มันหมุนเร็วๆ แล้ว็้าล หมุนเร็วๆอี แล้ว็้าลอี เสียร้อโยเยออยอลัแว่วมาาห้อรัว อยอลเป็นน้อายออูฮยอน อยอลอบร้อเสียั อยอลอบอยู่ในห้อรัว เพราะห้อรัวมีโทระทั เาอบูโทระทั อูฮยอนไม่อบโทระทั เพราะโทระทัมีนอยู่้าใน อูฮยอนไม่อบ
มินยออุ้มอยอลออมา เธอปล่อยให้เาเินมานั่้าๆอูฮยอน อยอลมอเฮลิอปเอร์ มออูฮยอน อูฮยอนเอาเฮลิอปเอร์ไป่อนเพราะลัวอยอละแย่ เหมือนเ็ัวให่ๆที่โบสถ์อบแย่อเล่นอูฮยอน อยอล็ัวให่ เาัวให่และ็เสียัมา
“แบ่ให้น้อเล่น้วยสิ้ะ" มินยอบอ อูฮยอนึยื่นเฮลิอปเอร์ไปรหน้าอยอล แ่อยอลหันสนใเลโ้แทน อยอลมัเป็นเ่นนี้เสมอ มินยอหัวเราะพลายิ้มให้ลูายที่หันมามอเธอาใส "อยอลอาะไม่อบเฮลิอปเอร์น่ะ้ะ"
อูฮยอนหันไปเล่นอเล่นอเา่อ มีเสียประูเปิาทา้านหน้า บ้านอพวเาเป็นอพาร์ทเมน์เ่าในย่านอัพเปอร์ทาวน์ที่เียบสบ ในฤูหนาวที่มีหิมะโปรยปรายอยู่้านนอ ยิ่เียบเหา อูฮยอนไ้ยินเสียประูเปิ เ้าัวน้อยลุึ้นยืนอย่าทุลัทุเล พลา้าวเาะแะออไปทา้นเสีย
“ะา! ะา!”
ายหนุ่มท่าทาภูมิานในุสูทเรียบร้อยระบายยิ้มว้า เาพาโ้สีุ่นไว้ับะอรับหน้าประู ่อนะ้มล้อนัวลูายวัยสอวบึ้นมาูบแ้ม้วยวามรัใร่เอ็นู "สวัสี อูฮยอน"
มินยออมยิ้ม เธออุ้มอยอลามออมา้วยัน
“เป็นยัไบ้าอูฮยอน วันนี้ลูทำอะไร ฮึ?” อูฮยอนูเฮลิอปเอร์อเาให้พ่อู "โอ้ ลูเล่นเฮลิอปเอร์หรือ...แล้วมันมีื่อรึยัละ?”
อูฮยอนพยัหน้า ผมหน้าม้าสีเ้มพลิ้วไหวไปมา "าลี"
“าลี... ีมาเลย" นัม ุนยอว่า "มันเป็นเรื่อสำัมานะที่ะั้ื่อีๆให้เฮลิอปเอร์น่ะ"
อูฮยอนยิ้มว้า
.
“หนึ่...”
เสียร้อออยอลนับเลไปเรื่อยๆ อยอลอยู่ในห้อนั่เล่น เาปิาและนับเลนถึยี่สิบ อยอลนับเาไ้ถึยี่สิบ อูฮยอนนับเลไ้แ่สิบ เาถึไ้เป็นน่อน พวเาำลัเล่น่อนหาันอยู่
“อ"
อูฮยอนำเฮลิอปเอร์อเาเอาไว้แน่น สอเท้าในถุเท้าสีาวลายเล็หิมะ้าวเ้าไปในห้อทำานอพ่อ วันนี้แม่ไม่สบาย แม่นอนอยู่บนห้อนอน เาไม่เ้าไป่อนในห้อนอนเพราะะรบวนแม่
ในห้อทำานอพ่อมืๆ ผนัห้อทำา...ไม้ ใ่ มันเรียว่า ไม้ พ่อนั่หันหลัให้ประู แ่พออูฮยอนร้ออ้อแอ้ ุนยอ็หันมามอ
“อูฮยอน ลูเล่นอะไรอีแล้ว" ุนยอหัวเราะ แว่วเสียอยอลนับเลมาาั้นล่า เามอูเ้าัวน้อยมุหายเ้าไปในู้เ็บโ้นสัว์ที่มีบานเล็ไม้ อูฮยอนอบเ้าไปใน่อนในนั้น เพราะว่าไม่มีใรหาเอ ุนยอยิ้มว้า "ลูเล่น่อนหาับอยอลเหรอ"
เาเห็นเ้าัวน้อยยิ้มอบผ่านบานเล็ี่เล็ๆเหล่านั้น
“ิบเ็...”
เสียออยอลถูั้วยอออินเอร์โฟนหน้าบ้าน อูฮยอนมอลอผ่านบานเล็ พ่อไม่ยิ้มเลย พ่อเินออไปาห้อทำาน อยอลไม่ไ้นับเลแล้ว มีเสียแม่ร้อัๆ เสียอแม่น่าลัวเหมือนเวลาอูฮยอนวิ่แล้วหล้ม แ่ว่าัว่ามาๆ แล้วอยอล็ร้อ อยอลร้อไห้ัมา อยอลไม่่อยร้อไห้ อยอลอบะโน แ่เาร้อไห้ัมา แล้วอยอล็หยุ
พ่อลับมาในห้อทำาน พ่อพานแปลหน้ามา้วย นแปลหน้าถืออสีำี้ใส่พ่อ พ่อไม่ยิ้ม พ่อทำหน้าบึ้ อูฮยอนไม่อบให้พ่อทำหน้าบึ้
“แ้อารอะไร?” พ่อพู นแปลหน้าหัวเราะ
“ไม่ ันไม่ไ้้อารอะไรานายหรอ ุนยอ อย่าสำััวผิไปเลย" นแปลหน้าพู เาทำเสียป๊อๆ ในปา "ันเห็นแล้วว่านายโมยไพร์มา แ่เท่าที่รู้ ันิว่าลิลิธะอยู่ับนาย้วย"
“ลิลิธไม่ไ้อยู่ับัน"
“ันไม่ไ้้อารวามเห็นานายหรอนะ ไพร์ับลิลิธเป็นฝาแฝัน นายไม่ใ่นอำมหินาที่ะพราพี่น้อออาันไ้นี่?”
อูฮยอนมอนแปลหน้าเียบๆ เาอยาออไปแล้ว แ่อยอลยัหาเาไม่เอเลย เาออไปไม่ไ้ถ้าอยอลหาเาไม่เอ นแปลหน้ายอสีำี้ไปทาพ่ออีรั้
“เอาละ ยัไนาย็หมประโยน์แล้วละ ันะส่นายไปอยู่ับพระเ้า่อนแล้วันนะ นัม ุนยอ"
..เสียัมา
พ่อนอนอยู่ับพื้น พ่อมอมาที่อูฮยอน
พ่อบอไม่ให้อูฮยอนส่เสีย อย่าให้เารู้ อย่าให้เาหาอูฮยอนเอ
“ลิลิํธ" นแปลหน้าเอ่ยเป็นเพล "ลิลิธัวน้อย อยู่ไหนเอ่ย?”
อูฮยอนยมือึ้นปิปา าใสมอเาที่เินวนรอบห้อ อูฮยอนไม่อยาให้เาหาเอ แ่เา็หาเอ
“เอแล้ว" เาร้อเพล เินรเ้ามา ้มล้าหน้าประู นแปลหน้ายิ้ม อูฮยอนมอไม่เห็นาอเา เพราะมันำมืเหมือนหลุมลวโบ๋น่าลัว
“สวัสี ลิลิธ..”
.
.
“ฮ่ะ!”
เพานห้อนอนสีาวปราึ้นในสายา สิ่แรที่เ้ามาในโสประสาท็ือเสียเรียเ้าโทรศัพท์มือถือ
นัม อูฮยอนวัย 24 ปีะพริบาถี่ เารู้สึถึแผ่นหลัที่แนบไปับเียที่แ็ระ้าและอุ่นร้อน ทำให้ันยุ่บยั่บหลัาที่ยัไม่ไ้อาบน้ำั้แ่เมื่อืน เสียหัวใยัสั่นระรัวอยู่ในอน้อยมือนาบมันเอาไว้ เาหอบหายใ ปล่อยลมหายใร้อนให้เย็นลทีละนิะที่ไผล่ิถึวามฝัน
นัม อูฮยอน ไม่ไ้ฝันถึเรื่อสมัยเ็มานานมาแล้ว ว่าันามร หลัาอายุ 3 วบเา็เ้าออสถานสเราะห์เป็นว่าเล่น มีวามทรำมามายเสียนลืมเรื่อพวนั้นไปหมแล้ว
“เฮ้อ..” อูฮยอนถอนหายใ บีบั้มูแหลมๆอเาลายวามึเรียที่เร็ไปทั่วสมอ เสียเพลี่เ่าาโทรศัพท์เียบเสียไปแล้ว มันสั่นอยู่บนพื้นสอที
อูฮยอนลุึ้นนั่ ปวล้าไปทั้ร่าาย โยเพาะ่วล่าลไป เมื่อืนเาเล่นแรไปนิหน่อย
เียที่นั่อยู่ยับไปามแรเลื่อนัวอนที่หลับสนิทอยู่้าๆ เสียราเรืออายหนุ่มแปลหน้าที่พบันั่ว้ามืนฟัูน่ารำา อูฮยอนไม่แน่ใว่าเมื่อืนเาเมามานยอมนอนับเา หรืออนนี้เา่วและปวหัวมานรู้สึหุหิแ่เสียราในลำออนแปลหน้าันแน่ เาพลิัวลไปหยิบเสื้อผ้าที่ถอทิ้เอาไว้บนพื้น วานหาโทรศัพท์มือถือึ้นมา
้อวามา อี อยอล
'สวนสาธาระฮอิ สิบโม'
ความคิดเห็น