คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ` {S F Your Shirt}
"โอ๊ะ...ยอง นั่นมันเสื้อฉันนี่"
เสียงทุ้มอุทานด้วยความตกใจทันทีที่เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วพบพี่ชายฝาแฝดสวมใส่เสื้อยืดราคาแพงของตน ซึ่งเขาเพิ่งซื้อมาเมื่อสัปดาห์ก่อนและใส่มันได้เพียงครั้งเดียวเมื่อสี่ห้าวันที่แล้ว คนโดนทักก้มลงมองเสื้อที่ตนเองสวมอยู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นตอบ
"ใช่...ทำไมอ่ะ"
"แล้วนายเอามาใส่ทำไม" กวังมินไม่ตอบคำถาม หากเขากลับยิงคำถามใส่พี่ชายด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเข้าไปอีก แน่ล่ะ ขื่นให้ใส่ไปสนามบินนะ มีหวังโดนจิ้นตาย การที่ต้องมาโดนจิ้นกับพี่ชายฝาแฝดอย่างยองมิน มันไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอกนะ
"ก็เห็นลายมันสวยดี เลยว่าจะยืมใส่หน่อย"
"ไม่ได้นะ!"
เจ้าของเสื้อร้องปฏิเสธเสียงหลงอย่างตกใจกับคำบอกเล่าของพี่ชาย และไม่เพียงเขาเท่านั้นที่ตกใจจนตาโต คนโดนปฏิเสธเองก็ตกใจจนตาโตไม่แพ้กัน เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมน้องชายฝาแฝดถึงต้องแสดงอาการตื่นตกใจร้องปฏิเสธออกมาเสียงดังซะขนาดนั้น
"ทำไมอ่ะ พี่ชายฝาแฝดยืมใส่แค่นี้ต้องหวงด้วยหรือไง"
"ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ ถอดออกมาเลย" กวังมินในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดมุ่งเข้าไปหมายจะจับพี่ชายให้ถอดเสื้อรักของตนออกท่ามกลางการปัดป้องของยองมินที่ตกใจอีกครั้งกับการเข้าชาร์ตของน้องชายฝาแฝด
"เฮ้ย...กวัง นี่นายจะทำอะไรอ่ะ"
ไม่มีคำตอบจากคนตรงหน้า นอกจากการพยายามจับชายเสื้อยืดเพื่อดึงให้ถอดออกจากร่างที่สูงกว่า คนโดนจู่โจมเองก็พยายามปัดป้องเดินถอยหลังหวังจะถอยห่างจากน้องชายบ้าที่จู่ๆ ก็จะมาถอดเสื้อกัน โดยที่ไม่รู้เลยว่าด้านหลังที่ตนกำลังก้าวถอยไปคือเตียงนอนกว้าง ขายาวของแฝดพี่ชนเข้ากับขอบเตียง ทำให้ร่างสูงเสียหลักล้มลงนอนราบบนที่นอนก่อนจะตามมาด้วยร่างผอมของน้องชายฝาแฝดที่หยุดตนเองไม่อยู่ล้มลงทับร่างของพี่ชาย ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าทั้งคู่นอนกอดกันบนเตียงในท่าที่น่าทำให้เข้าใจผิดเป็นอย่างมาก แถมบนร่างของแฝดน้องยังเป็นชุดคลุมอาบน้ำคอคว้านลึกซะด้วย
กวังมินที่อยู่ด้านบนพยายามดันตัวเองหมายจะลุกขึ้นยืนแล้วถีบไอ้พี่ชายฝาแฝดบ้านี่ซักที หากพอเงยหน้าขึ้นได้สบกับดวงตาโตที่มองมาอยู่ก่อนแล้วของคนใต้ร่าง หัวใจในอกข้างซ้ายพลันกระตุกวูบราวกับโดนมนต์สะกดไม่ให้ละจากสายตาคมนั้นไปไหน...มือหนายกขึ้นปัดปอยผมของคนด้านบนไปด้านข้างเพื่อไม่ให้บดบังทัศนียภาพของใบหน้าขาวใสของแฝดน้อง ดวงตามองสบทอดสายตาอ่อนโยนก่อนจะไล้มองลงมาตามสันจมูกแล้วจบลงที่ริมฝีปากสีแดงสด และไม่รู้สมองด้านไหนทำงาน ยองมินถึงได้อยากจะประทับจูบบนริมฝีปากนั้นเหลือเกิน
ไวเท่าความคิด แขนเรียวของคนใต้ร่างก็วาดขึ้นไปเกี่ยวเอาท้ายทอยของคนด้านบนออกแรงกดเบาๆ ให้ใบหน้าสวยนั้นค่อยๆ ก้มลงมา ไร้การขัดขืนใดๆ จากแฝดน้อง เพราะเขายังคงตกอยู่ในห้วงแห่งมนต์จากสายตาคมอันแรงกล้าของพี่ชาย หากริมฝีปากยังไม่ทันจะแตะกัน...
"ฝะ...ฝาแฝด พวกนายทำอะไรกันน่ะ"
ขวับ! ราวกับเสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนของซินเดอเรลล่าที่ปลุกให้หลุดออกจากห้วงแห่งความฝัน สองฝาแฝดหันมองมาทางต้นเสียงแทบจะพร้อมกัน หากความรู้สึกภายในกลับต่างกันโดยสิ้นเชิง กวังมินรีบดันตัวลุกขึ้นยืนทันทีด้วยใบหน้าที่แดงก่ำแบบที่ไม่รู้ว่าที่แดงนั้นเพราะการกระทำของพี่ชายฝาแฝดหรือเพราะเขินอายเพื่อนร่วมวงกันแน่ ส่วนยองมินนั้นยังคงนอนอยู่บนเตียง ไม่มีอาการเขินอายใดๆ ประดับใบหน้า หากริมฝีปากของเขากลับแย้มยิ้ม เพราะเข้าใจได้แล้วว่าที่ไม่ให้เขายืมเสื้อนั้น เหตุผลอาจจะมาจากตรงนี้...กลัวโดนจิ้น...
"ปละ...เปล่า นายมีอะไรมีนู"
"พวกพี่ให้มาตามน่ะ จะไปสนามบินกันแล้ว" เสียงเล็กของเพื่อนร่วมวงเอ่ยตอบ หากดวงตายังคงมองสำรวจสองฝาแฝดพี่น้องว่ามีอะไรผิดปกติไปจากแฝดน้องใส่ชุดคลุมนอนบนร่างพี่ชายอีกหรือไม่ หากเขาก็ไม่พบอะไร นอกจากรอยยิ้มละไมบนริมฝีปากของแฝดพี่
"งะ...งั้นเหรอ เดี๋ยวพวกฉันรีบตามไปละกัน"
"เร็วๆ นะ อย่ามัวทำอย่างอื่นกันอยู่ล่ะ"
มีนูทิ้งประโยคชวนสยิวไว้ก่อนจะหันหลังเปิดประตูเดินออกไป และด้วยประโยคนั้นเอง ทำให้ใบหน้าใสของกวังมินขึ้นสีเพิ่มขึ้นยิ่งไปอีก...ไอ้มีนูบ้า พูดงี้หมายความว่าไงวะ! ยองมินที่นอนมองน้องชายฝาแฝดยืนหน้าแดงหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ก็อดที่จะขำในความไร้เดียงสานั้นไม่ได้ และก่อนที่แฝดน้องจะโมโหไปมากกว่านี้เขาจึงเริ่มเปิดบทสนทนาขึ้นอีกครั้งและเป็นบทสนทนาที่คงทำให้คนที่ยืนอยู่โมโหมากกว่าเดิม
"นี่นายกลัวโดนจิ้นขนาดนั้นเลยหรือไง โดนจิ้นกับฉันยังดีกว่าโดนจิ้นกับคนอื่นนะ"
"ดีกว่าตรงไหนไม่ทราบ" น้ำเสียงยังคงเจื่อรอยไม่พอใจไว้ สองแขนยกขึ้นกอดอกยู่หน้าราวกับเด็กเอาแต่ใจ หากแฝดพี่ก็ชินมันซะแล้วล่ะ ถึงได้ยั่วโมโหต่อ...การทำให้กวังมินโมโหคือความสุขของเขาล่ะ...
"มันดีกว่าตรงที่นายจะได้ทั้งรับและก็รุกไง"
"ไอ้ยองมิน ไอ้บ้า!"
กวังมินร้องตะโกนด่าด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเพิ่มจากที่เพิ่มอยู่แล้วยิ่งเพิ่มเข้าไปอีก หันคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าใกล้มือปาใส่หน้าของยองมินที่ยังคงนอนเอามือเท้าหัวให้หน้าหงาย แฝดพี่ร้องอุทานด้วยความเจ็บ หากเขากลับไม่นึกโกรธ ชอบใจซะอีกที่ยั่วให้อีกคนโมโหเผยความเขินอายจนหนีเข้าห้องน้ำไปแบบนี้ จะว่าไป ผิดที่น้องชายของเขาเองนี่แหละน้า เขินได้น่ารักเสียจนเขาต้องคอยเทียวไล้เทียวขื่อแบบนี้ ความจริงเสื้อตัวนี้เขาก็ไม่ได้พิศวาทอะไรมันมากหรอก ที่ใส่ก็แค่อยากยั่วให้คนหวงของอย่างแฝดน้องโมโหใส่ก็เท่านั้นเอง เหมือนโรคจิตใช่มั้ย แต่เขาชอบมันละกัน ♥
Fin*
ความคิดเห็น